Το Σφάλμα – Της εθνικής επετείου

 

Φρέσκο κομμάτι και από τα πιο δυνατά, στιχουργικά και όχι μόνο…
Μεθύστε με το αθάνατο κρασί της μουσικής του Σφάλματος.

Ας πέσουμε για περισσότερα από μύθους, εικόνες και μάρμαρα…

Αλλά πριν από αυτό, δώστε ένα λεπτό για να διαβάστε το συνοδευτικό κείμενο, αξίζει τον κόπο.

Την Κυριακή το πρωί έγινε γενικό προσκλητήριο του Α’ Τάγματος μπροστά στο Διοικητήριο. Μετά δόθηκε διαταγή να πάμε στο «Θέατρο» για να μας μιλήσουν. Οπως μπαίνουμε στη χαράδρα που είναι το θέατρο, μας κύκλωσαν ένοπλοι και πριν ακόμα διαμαρτυρηθούμε γι’ αυτό, άρχισαν να μας πυροβολούν. Σκοτώθηκαν 5 και τραυματίστηκαν 10. Κανένας μας δεν κουνήθηκε και φωνάξαμε «Αίσχος δολοφόνοι». Αυτοί σταματούν, τα χάνουν (…) Εμείς μαζευόμαστε μπροστά στο Διοικητήριο και ζητάμε να δούμε το διοικητή Βασιλόπουλο. Μετά από την έντονη απαίτησή μας παρουσιάζεται ο διοικητής και δέχεται μια επιτροπή από 4 στρατιώτες (…)

Μετά απ’ αυτά πάμε στις σκηνές μας, κηρύσσουμε απεργία πείνας, βάζουμε πένθη πάνω στις σκηνές και μένουμε κλεισμένοι μέσα. Η υπόλοιπη μέρα περνά ήσυχα. Τη Δευτέρα το πρωί μας μιλάει ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης μέσα από το περιπολικό που τριγυρνούσε γύρω από το νησί. Μας κατηγορεί για στάση. Είναι η πρώτη προσπάθεια διαστρέβλωσης των γεγονότων. Το μεσημέρι ξεφορτώνονται στο τάγμα μας τρία αυτοκίνητα με εγκληματίες του Γ’ Τάγματος. Χωρίς προειδοποίηση αρχίζουν να πυροβολούν.

Πεταγόμαστε απ’ τις σκηνές μας και μαζευόμαστε όλοι έξω από τις σκηνές του 2ου λόχου. Αμυνόμαστε με πέτρες και τα χέρια δίνοντας τα κορμιά μας στις σφαίρες. Οι νεκροί και οι τραυματίες αρχίζουν να γεμίζουν τους χώρους. Οσους βρίσκουν μέσα στις σκηνές τους εκτελούνε επιτόπου. Κτυπούν λυσσασμένα. Τραβιόμαστε κάτω απ’ τα μαγειρεία, ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, οι δολοφόνοι μας χτυπούν με αυτόματα, πολυβόλα.

Όσοι ρίχτηκαν για να σωθούν στη θάλασσα σκοτώθηκαν από το περιπολικό (λένε πώς κ’ ο ίδιος ο Μπαϊρακτάρης κτυπούσε). Υστερα από 1 ώρα μας συγκεντρώνουν σ’ έναν ανοιχτό χώρο, αρχίζουν να φωνάζουν ονόματα και να ξεδιαλέγουν. Αυτούς που πρωτοδιάλεξαν τους χτυπούν 15 λυσσασμένοι φρουροί με χοντρά ξύλα και τους σκοτώνουν με τα ξύλα. Εναν αφού τον δείρανε μέχρις αναισθησίας βγάζει ένας φρουρός το περίστροφο και τον εκτελεί μπροστά μας. Ξεχωρίζουν συνέχεια 120 για να τους περάσουν απ’ το στρατοδικείο.’

Η παραπάνω διήγηση δημοσιεύτηκε στον παράνομο «Ριζοσπάστη» στις 25-3-1948. Η συνταρακτική μαρτυρία αφορούσε την ομαδική σφαγή περισσότερων από 300 φαντάρων του Α’ Ειδικού Τάγματος Οπλιτών (ΕΤΟ) που έγινε στις 29 Φλεβάρη – 1 Μάρτη 1948 στο στρατόπεδο της Μακρονήσου, που είχε ξεκινήσει να λειτουργεί στις 28 Μάη 1947.

Το παρόν μουσικό κομμάτι είναι αφιερωμένο στους επίσημους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

beat, στίχοι, ερμηνεία – το σφάλμα
φωτογραφία – Κυκλοθυμία (από το fanzine DCIM)
χαιρετισμούς στον Jimmy Dyna για τη συμβολή του στο beat

Κάνε εγγραφή για να μαθαίνεις πρώτος τις καινούριες κυκλοφορίες: https://bit.ly/2Z5T5Lw​

παραγγελίες φούτερ/φανζίν/cd στο λινκ:
forms.gle/i9LwGYxamQwmYRzp6

βρες το σφάλμα εδώ:
https://soundcloud.com/anemistiri​
https://www.instagram.com/tosfalma​

βρες την κυκλοθυμία εδώ:
https://www.instagram.com/kyklothymia

Στίχοι

Είμαι ένα κράμα απο κλάμα, αναμονές σε ουρές και διλήμματα,
σαράβαλα αγροτικά και αγχωμένα στριφτά στα διαλείμματα
ψοφάς, μα βιαζόμαστε. το κάνεις θέμα που εσπάσε το νύχι σου;
μια Παναγίτσα στον τοίχο σου θυμίζει πως είσαι στην τύχη σου

μελέτη να βρεις δουλειά, γιατί δεν έχει φραγκάκια η μητέρα σου,
κι ας μη σ’αρέσει, τελειώνεις, μα η καριέρα δεν είναι στο χέρι σου.
χαρτιά, συναλλάγματα, μετά απομόνωση, τζόγος και φάρμακα
μα απ’ τα πληκτρολόγια, φέρανε μες στα δωμάτια τη φάμπρικα

Λοιπόν…
Το περιεχόμενο του μοντέρνου αυτού τραγουδιού
συνδέεται απευθείας με κλασική Ελλάδα
Φιλοσοφεί, φωτίζει, δημιουργεί, αγαπά,
προτρέπει, βελτιώνει, δυναμώνει, δίνει προοπτική

είναι ταπεινό να λες για την πείνα. σωστά με δικάζετε.
‘το Έθνος μεγαλουργεί, μα τραντάζεται όταν διχάζεται’…
πες, πώς να νιώσω, Πατρίδα, σταυρούς επισήμους κι αγήματα;
επαναπροωθήσεις στον Έβρο και βασανιστήρια στα τμήματα;

δεν έχω προγόνους μονάχα θεούς που γλεντάν με το Διόνυσο
τα κτήρια γκρεμίστηκαν, να ξεχαστεί τι έγινε στη Μακρόνησο
ζούμε στην προιστορία μας κι είναι μπροστά η εξημέρωση
μπήκε μισθός στη δουλεία μας, μα όχι και απελευθέρωση

κι είναι όλα ολοφάνερα, με το καλό τίποτα δεν κατάφερα
με κάνουν παράμερα για να πιαστώ κάτω από ξένα λάβαρα
κι όσο ζυγώνουν χειρότερα, μάθαμε να ζουμε βάρβαρα
ας πέσουμε για περισότερα από μύθους εικόνες και μάρμαρα

και κάπου εδώ, να μην ξεχάσουμε το ρόλο των φτωχών
σαν ένα πολύτιμο διακοσμητικό στοιχείο.
γιατί οι φτωχοί είναι ένα εξωτικό είδος.
είναι καλοδεχούμενοι μόνο όταν τραγουδάνε,
όταν διακινούν ναρκωτικά,
όταν χτυπιούνται μεταξύ τους στα γήπεδα,
όταν διασκεδάζουν με μακάβριο θέαμα
τους βαριεστημένους μικροαστούς.

αλίμονό τους όταν αρχίσουν να σκέφτονται για τον εαυτό τους,
για να τελειώσουν αυτό που άρχισαν.