Δεν θα άξιζε ν' ασχοληθεί κανείς με αυτήν την ανεκδιήγητη και κακόγουστη παρέμβασή της, αν δεν συνέβαινε - σ' αυτήν τη βαθιά λαβωμένη κοινωνία, με τα τεράστια προβλήματα - να απολάμβανε τη μερίδα του λέοντος στην «ενημέρωση», αναδεικνύοντας σε μείζον θέμα τις... τρίχες! Μάννα εξ ουρανού, που χρησιμοποιήθηκε για να σπρώξει στην άκρη όσα πραγματικά μας απασχολούν και να παραμερίσει όσα μας «καίνε». Ολα εκείνα δηλαδή που δεν τυγχάνουν τέτοιας εμπεριστατωμένης τηλεοπτικής ανάλυσης, όσο τα ρατσιστικά της φληναφήματα.
Οπως για παράδειγμα το έγκλημα ενάντια στη λαϊκή κατοικία, αφού από την 1η του Ιούνη τέθηκαν σε εφαρμογή οι διατάξεις του νέου πτωχευτικού νόμου, βάζοντας οριστικό τέλος σε ό,τι απέμεινε από τη δικαστική προστασία της πρώτης κατοικίας.
Οπως οι απανωτές δολοφονίες από το παρακράτος και τους μαφιόζους της νύχτας, που παραμένουν ανεξιχνίαστες.
Οπως το γεγονός ότι μόνο το 20% των πολιτών έχει κάνει τις διπλές δόσεις εμβολίου και οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, ενώ τα Μέσα το παρουσιάζουν ως επιτυχία!
Οπως ότι τα Εργασιακά διαλύονται περισσότερο μέρα με τη μέρα κι αυτό αποσιωπάται πλήρως.
Ομως, σ' ένα πραγματικό δημοσιογραφικό τοπίο, αυτά που θα είχαν πρωταγωνιστική θέση θα ήταν τελείως άλλα θέματα. Θα ήταν - ας πούμε - το αντεργατικό νομοσχέδιο, αυτό το έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ. Θα ήταν μια αναφορά στο ότι με τον νέο πτωχευτικό νόμο, κάθε λαϊκό νοικοκυριό βρίσκεται μπροστά σε μια ιδιότυπη χρεοκοπία, με την οποία είναι υποχρεωμένο να δουλεύει για τις τράπεζες, ενώ όλα τα περιουσιακά του στοιχεία θα περνάνε σ' αυτές.
Δε θυμάμαι ποτέ τα ΜΜΕ να ενημέρωσαν διεξοδικά, αντικειμενικά και ειλικρινά το τι σημαίνει όλο αυτό. Οτι, δηλαδή, οι άνθρωποι θα μένουν ...με ενοίκιο στο σπίτι τους, που θα ορίζουν οι τοκογλύφοι, χάνοντας όλα τα χρήματα που έχουν πληρώσει για την εξόφληση του δανείου.
Ποτέ δεν βρέθηκε στα δελτία χρόνος να αναφερθεί ότι αυτή η επίθεση στο λαό έχει αφετηρία τις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που υπηρετούν τους τραπεζίτες και τα μονοπώλια, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τις κοινωνικές ανάγκες.
Ακούστηκε ποτέ από κάποιο δελτίο ή ενημερωτική εκπομπή ότι το δικαίωμα της κατοικίας έχει γίνει ένα πανάκριβο και απλησίαστο εμπόρευμα, ότι η ανάγκη απόκτησης κατοικίας αποτελεί πεδίο αισχρής τοκογλυφίας από τα νόμιμα αρπακτικά και με την πρώτη αδυναμία πληρωμής ακολουθεί η έξωση και η πώληση σε άλλο θύμα;
Μόνο το ΠΑΜΕ είναι στους δρόμους και μάχεται για όλα αυτά. Κανείς άλλος. Δεν έχω δει κι ακούσει κάποιον να αγωνίζεται για να μη χαθούν περιουσίες από τα κοράκια και τα «φαντς». Είναι, τελικά, μόνο δική του υπόθεση το «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»;
Σε κανένα δελτίο αυτός ο αγώνας δεν αποτελεί είδηση, ανάλογης βαρύτητας με τις «ραγάδες και τις τρίχες» της προαναφερόμενης κυρίας. Κι όμως, είναι ζωτική ανάγκη να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα αποτρέψει όχι μόνο τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις που θα έρθουν, αλλά και να αγωνιστεί να μη χάσει κανένας το σπίτι του.
Στο καζάνι που βράζει, αυτές τις μέρες, είναι και το ζήτημα των εργαζομένων στον Πολιτισμό, που συνεχίζουν να δοκιμάζονται σκληρά από την ανεργία, την έλλειψη εισοδήματος, την έλλειψη επαφής με την τέχνη τους και το κοινό.
Ακόμη και οι λίγοι που - με το μερικό άνοιγμα των χώρων - έχουν εξασφαλίσει εργασία για τους επόμενους μήνες, αντιμετωπίζουν δραματική υποβάθμιση των όρων εργασίας τους: Μείωση αμοιβών, επέκταση του δελτίου παροχής υπηρεσιών, εξαναγκασμό σε παραχώρηση πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων τους για διαδικτυακές και τηλεοπτικές αναπαραγωγές του έργου τους κ.α.
Κι ενώ συμβαίνει αυτό, έρχεται ο κ. Χαρδαλιάς να υποστηρίξει ότι «η μουσική αυξάνει το ρίσκο της μετάδοσης του ιού και αυτό έχει αποδειχθεί παγκοσμίως από μεγάλα ερευνητικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα και όλους τους λοιμωξιολόγους».
Η ΠΟΘΑ κατηγορεί τον κ. Χαρδαλιά ότι ενοχοποιεί τη μουσική, αλλά και τον χώρο του Πολιτισμού, όπως έχει κάνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, την ώρα που οι επαγγελματίες του κλάδου έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα εδώ και πολλούς μήνες από τις εμμονικές κυβερνητικές αντιλήψεις και τον καλεί να παρουσιάσει άμεσα τις μελέτες στις οποίες αναφέρθηκε.
Σκεφτείτε, από πέρσι τον Μάρτη μέχρι σήμερα, πόσο παραλογισμό βιώσαμε... Πόσα ατελέσφορα, εξωφρενικά και κατασταλτικά μέτρα εφαρμόστηκαν, στα οποία συμπυκνώθηκε όλη η επικίνδυνη και βαθιά αντιλαϊκή αντίληψη της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας.
Είδαμε τον δημόσιο τομέα να διαλύεται και τον ιδιωτικό να θησαυρίζει με κρατική στήριξη. Υποστήκαμε τις συνέπειες της απουσίας επιδημιολογικής επιτήρησης και συγκροτημένου σχεδίου διαχείρισης της πανδημίας, διοικητικά πρόστιμα, άχρηστα SMS, παγουρίνα και μάσκες γιγάντων, πρωθυπουργικά διαγγέλματα με σηκωμένο δάχτυλο, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, ξύλο, συλλήψεις και προσαγωγές διαδηλωτών, self tests, απαγορεύσεις διαδημοτικών μετακινήσεων, περιορισμούς ωραρίου, ανοιγοκλεισίματα σχολείων.
Είδαμε διώξεις και απολύσεις συνδικαλιστών γιατρών και νοσηλευτών, κάθε υπουργό να ακολουθεί το δικό του μπαϊράκι και τον εμβολιασμό του πληθυσμού να μπλοκάρεται από τον «εθνικισμό των εμβολίων» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και μεγάλα μονοπώλια και άνοιγμα της χώρας στους τουρίστες, πολύ πριν ανοίξει για τους κατοίκους της.
Κι όμως, τίποτε απ' όλα αυτά δε βρήκε το χώρο που του άξιζε, ποτέ και πουθενά στα κάστρα της «έγκυρης ενημέρωσης». Δεν είναι τυχαίο, όμως, που έχει χαθεί ήδη το 1/3 των τηλεθεατών σε σχέση με πέρσι. Το αισιόδοξο στην εποχή της χαμένης τιμής της αξιοπιστίας είναι αυτή ακριβώς η θεαματική αποστροφή των θεατών - και κυρίως του νεανικού κοινού - από την ελεγχόμενη ενημέρωση και την κυβερνητική προπαγάνδα των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών.
Ο «χαρακτήρας» του Τύπου σε μία χώρα είναι δείκτης του «είδους» της δημοκρατίας της. Ενας Τύπος υπό τον πλήρη έλεγχο μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων μάς δείχνει και για ποια δημοκρατία - και κυρίως ποιων - μιλάμε...
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου