Φοβούνται την ταξική ανασύνταξη του κινήματος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η Αννα Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας, στην ομιλία της στη συζήτηση του νέου αντιλαϊκού προϋπολογισμού στη Βουλή προχθές, ανάμεσα στα διάφορα που είπε περί«εθνικής αναγκαιότητας για την σωτηρία της πατρίδας»,χρησιμοποίησε και το παράδειγμα του λεγόμενου «ιστορικού συμβιβασμού» που ήταν ο πυλώνας της ταξικής συνεργασίας και του οπορτουνιστικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Ανέφερε χαρακτηριστικά:

«"Για εμάς η λιτότητα σημαίνει σοβαρότητα, αυστηρότητα, αποτελεσματικότητα, μα προπάντων δικαιοσύνη και ισότητα...πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη ότι είναι δυνατή η διατήρηση ενός τύπου ανάπτυξης που στηρίζεται στην τεχνική διόγκωση της ατομικής κατανάλωσης και παράγει σπατάλες, παρασιτισμό, άδικα προνόμια και διασπάθιση κοινωνικών πόρων". Αυτά δεν τα λέω εγώ, είναι τα λόγια του Μπερλιγκουέρ. Ο ηγέτης του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στην Ευρώπη, είχε δηλώσει τα παραπάνω, όταν υποστήριξε, σε μια παραπαίουσα Ιταλία και λίγο πριν μπει το ΔΝΤ, το πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας του Αντρεότι. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημά μας: να μετατρέψουμε την άδικη και αιματηρή λιτότητα, που έπεσε ως βράχος στο τέλμα της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας, σε δίκαιη και αποτελεσματική για τους πολίτες αυστηρότητα και ατομική και συλλογική αλλαγή τρόπου ζωής».

Εμείς το μόνο που μπορούμε να θυμίσουμε είναι ο καταστροφικός ρόλος που έπαιξε για τους λαούς η θεωρία της ταξικής συνεργασίας του συμβιβασμού και της υποταγής, είτε στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων είτε σε αυτό της «εθνικής ενότητας». Οχι μόνο εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη ιστορικά κομμουνιστικά κόμματα (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κλπ.) αλλά κυρίως τα εργατικά λαϊκά κινήματα υποχώρησαν και διαβρώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δέχτηκαν αλλεπάλληλα χτυπήματα στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως ο ιστορικός συμβιβασμός είναι παράδειγμα προς αποφυγή για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, και γι' αυτό άλλωστε μια πολιτική εκπρόσωπος του κεφαλαίου θέλει να τον επαναφέρει στο προσκήνιο και να ανακόψει κάθε προσπάθεια ταξικής ανασύνταξης του κινήματος. Αυτή κάτι ξέρει για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, αλλά και ο λαός πρέπει να βγάζει συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία, τη δική του και των άλλων λαών.