12 Φεβ 2012

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΣΕΕ Προδότης της εργατικής τάξης


ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΣΕΕ
Προδότης της εργατικής τάξης
Η απομόνωση και αποδυνάμωση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων είναι όρος για την ενίσχυση και την προοπτική των εργατικών αγώνων
Σήμερα, που η επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης προσλαμβάνει άγριες διαστάσεις, που οι μισθοί πετσοκόβονται, οι συντάξεις γίνονται επιδόματα πτωχοκομείου και τα πλατιά λαϊκά στρώματα βρίσκονται αντιμέτωπα με πρωτόγνωρα και βάρβαρα μέτρα, οι εργαζόμενοι καλούνται να βγάλουν συμπεράσματα για το σήμερα και το αύριο.
Να αναρωτηθούν, αν το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης, τρόικας και πλουτοκρατίας, θα μπορούσε να περάσει όλα αυτά τα μέτρα αν ήταν άλλος ο συσχετισμός δύναμης μες στα συνδικάτα, αν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις ήταν αποδυναμωμένες και απομονωμένες. Μόνο οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι αποκαλυπτικές για το ρόλο που έχουν - πρωτίστως - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, που βρίσκονται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ας δούμε, ορισμένες απ' αυτές τις εξελίξεις.
Κωλυσιεργία και άρνηση αγώνων
Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από τη συγκυβέρνηση και αποτελούν τη χαριστική βολή για τη ζωή της εργατικής τάξης δεν ήρθαν ως «κεραυνός εν αιθρία». Αντίθετα προαλείφονταν εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, ενώ, απ' τα μέσα Γενάρη, όλα είχαν ξεκαθαριστεί.
Απ' την πρώτη στιγμή, οι ταξικές δυνάμεις κάλεσαν τη ΓΣΕΕ σε απεργιακή κινητοποίηση και στις 16 Γενάρη, 13 Εργατικά Κέντρα και 7 Ομοσπονδίες με κοινή ανακοίνωσή τους ζήτησαν απεργία στο πρώτο δεκαήμερο Φλεβάρη. Οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ αρνήθηκαν οποιαδήποτε απάντηση. Λίγες μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 26 Γενάρη η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία (ΔΑΣ, η παράταξη που στηρίζει το ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ), έκανε συγκεκριμένη πρόταση για απεργία στις 9 Φλεβάρη.
Κι όμως... Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, κρύφτηκαν, αρνήθηκαν οποιαδήποτε απόφαση για απεργία και έδωσαν πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση να περάσει τα σχέδιά της. Είναι ενδεικτικό ότι σε ΑΔΕΔΥ και ΠΟΕ - ΟΤΑ εκείνη την περίοδο απέρριψαν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με την πρόφαση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ο «διάλογος». Αυτή η αντίληψη δείχνει ξεκάθαρα και ποια είναι η αντίληψή τους για την «υπεράσπιση» των εργατικών κατακτήσεων: Μέσα από «διαλόγους», όπου παζαρεύουν με τους εργοδότες τι και πόσο θα χάσουν οι εργαζόμενοι.
Κινητοποιήσεις - τουφεκιές στον αέρα
Ακόμη και όταν προκηρύσσουν κινητοποιήσεις και απεργίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τις θέλουν τουφεκιές στον αέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απεργία της Τρίτης 7 Φλεβάρη, όπου έδρασαν καθαρά απεργοσπαστικά μέσα στους τόπους δουλειάς, υποσκάπτοντας την απεργία που οι ίδιες δυνάμεις κήρυξαν.
Στη μεταλλουργία ΕΛΣΑ, για παράδειγμα, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, αποφάσισαν να απεργήσει μόνο η διοίκηση του Σωματείου, ενώ στην ΙΟΝ, η ΔΑΚΕ αποφάσισε να μη συμμετέχει κανείς εργάτης στην απεργία. Στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η ηγεσία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) αποφάσισαν διά περιφοράς να μετατραπεί η 24ωρη απεργία σε 4ωρη στάση εργασίας με την αιτιολογία ότι ...δεν προλάβαιναν να προετοιμαστούν. Δηλαδή, αφού αρνήθηκαν πρώτα την έγκαιρη οργάνωση απεργίας, στη συνέχεια είπαν στους εργάτες ότι δεν προλάβαιναν να οργανώσουν την απεργία και γι' αυτό ...την υπονόμευσαν!
Ακόμη όμως και στην τελευταία, χτεσινή και προχτεσινή, 48ωρη απεργία, οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, προχώρησαν σε ανοιχτή υπονόμευση της απεργίας. Σε μια σειρά από χώρους δουλειάς, όπου στα σωματεία έχουν την πλειοψηφία, δεν πήραν απόφαση για απεργία. Τέτοιοι χώροι ήταν: Μεταλλεία Εύβοιας της ΛΑΡΚΟ, ΣΕΛΜΑΝ, Ναυπηγεία Αυλίδας, ΕΒΙΟΠ - ΤΕΜΠΟ, ΑΙΓΙΣ, ΝΕΟΣΕΤ κλπ. Σε άλλους χώρους (ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ Αλιβερίου, ΠΕΣΙΟΝΕ) μετέτρεψαν την απεργία σε δίωρες και τρίωρες στάσεις εργασίας.
Ευθύνες, όμως, έχουν και οι δυνάμεις του ΣΥΝ, που είτε συμμαχούν ανοιχτά (όπως έκαναν στο Βόλο και στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας) με την εργοδοσία, είτε αρνούνται μαζί με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό να πάρουν αποφάσεις αγώνα, όπως έκαναν το προηγούμενο διάστημα στις Ομοσπονδίες των πρώην ΔΕΚΟ και αλλού.
Διαμαρτύρονται γιατί δε συνδιαμορφώνουν τη σφαγή
Τέλος, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, θέλουν να είναι μέρος του κάδρου στην άγρια αντιλαϊκή και αντεργατική επίθεση. Ολο το προηγούμενο διάστημα συμμετέχοντας στον «κοινωνικό διάλογο» έσπειραν φρούδες ελπίδες στους εργάτες ότι δήθεν μπορεί να «σωθεί κάτι» με τέτοιες μεθοδεύσεις, όταν την ίδια ώρα, με τους άλλους «εταίρους», προχωρούσαν σε «διαπραγματεύσεις» για το αν θα ...κόψουν το δεξί ή το αριστερό χέρι των εργατών. Απέδειξαν πως η στρατηγική που έχουν είναι στρατηγική ενσωμάτωσης των εργαζομένων.
Τρανή απόδειξη τα όσα γράφει η ΓΣΕΕ στην απεργιακή της ανακοίνωση την Παρασκευή, πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας: «Αντιδρούμε και απεργούμε γιατί: Η συμφωνία των κοινωνικών φορέων (εργαζόμενων και εργοδοτών) η οποία έδινε απαντήσεις ρεαλιστικές και υπεύθυνες, με σεβασμό στο θεσμό των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αλλά και στα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης, ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ και ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΕ αδικαιολόγητα και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ!».
Δηλαδή, διαμαρτύρονται επειδή τα όσα αυτοί συμφώνησαν να κοπούν απ' τους εργάτες, «αγνοήθηκαν» και στη θέση τους μπήκαν άλλα. Αντιδρούν γιατί οι ίδιοι βγήκαν απ' το κάδρο της αντεργατικής επίθεσης και θέλουν να ξαναμπούν, να δώσουν τη δική τους ...διάσταση της «ανταγωνιστικότητας», τη δική τους ...γνώμη για την «απασχόληση». Είναι αυτοί οι ίδιοι που τα προηγούμενα χρόνια συναποφάσιζαν τη μία μετά την άλλη αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, και πάλι με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» και την «απασχόληση».
Ολοι με το ΠΑΜΕ
Οι εργαζόμενοι καλούνται να επιλέξουν ποιο δρόμο θα επιλέξουν. Στη μια περίπτωση τον αγώνα, τη ρήξη, την ανυπακοή, την απειθαρχία, την οργάνωση στους τόπους δουλειάς, την κλιμάκωση της πάλης, δίχως φόβο, μαζί με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Είναι ο δρόμος που τους καλούν οι ταξικές δυνάμεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Από την άλλη, είναι ο δρόμος της υποταγής στη βαρβαρότητα των αναγκών της «ανταγωνιστικότητας», ο δρόμος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η απομόνωση και αποδυνάμωση των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων είναι όρος για την ενίσχυση και την προοπτική των εργατικών αγώνων, αφού κάνουν ό,τι μπορούν για να οδηγηθεί η εργατική τάξη σιδηροδέσμια στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, της τρόικας και της συγκυβέρνησης. Αν οι δυνάμεις αυτές συντριβούν σε επίπεδο συνδικαλιστικού κινήματος τότε και οι εργάτες με καλύτερους όρους θα μπορούν να παλεύουν για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους.

Κ. Τρ.


ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ