«ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ» Το «Γυάλινο» σπίτι του καπιταλισμού φυτώριο ψυχοπαθολογίας

«ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ»

Το «Γυάλινο» σπίτι του καπιταλισμού φυτώριο ψυχοπαθολογίας

Ο καπιταλισμός, αφού «ξεγέλασε» τους Ανατολικο-Γερμανούς με τις γυαλιστερές MERSEDES και τους απέσπασε από τον επίγειο «παράδεισο» της κομμουνιστικής αθεΐας, τους ξαμόλησε απροστάτευτους στο κράτος του θεού του, δηλαδή της αθεΐας του χρήματος.

Πρόκειται να μας φέρει από το Σεπτέμβρη και δω το τηλεοπτικό «θέαμα» του «Μεγάλου Αδελφού». Δηλαδή, πρόκειται ουσιαστικά για ένα ζωντανό ψυχολογικό πείραμα, κάτι σαν εργαστήριο ψυχολογίας!

Ομως, προσέξτε! Αυτό το εργαστήρι της ψυχολογίας, έχει τρεις διαστάσεις διαφορετικές και πολλαπλές «οπτικές γωνίες»!

1. Γι' αυτόν που βιώνει «τα γεγονότα» στο γυάλινο κλουβί, όπου τον έχουν κλείσει με τη «θέλησή του».

2. Για τον επιστήμονα ψυχολόγο - ψυχοπαθολόγο και

3. Για το κοινό που βλέπει.

Τελικά, πρόκειται για στημένη επιχείρηση, με κυρίαρχο το ρόλο του χρήματος. Για τον επιχειρηματία και για τα «θύματά» του. Και οι δυο αποσκοπούν στο κέρδος. Βέβαια, υπάρχουν και οι παθολογικές προσωπικότητες, που θα μιλήσουμε άλλη φορά. Πρόκειται δηλαδή για ένα από τα στάδια εξευτελισμού του ανθρώπου στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όπου μας οδηγεί η παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, για ένα πορνείο του χρηματο-θεάματος, και κατάπτωση του ανθρώπινου είδους...

Και επειδή γνωρίζω και μελετώ τον άνθρωπο, για πάνω από πενήντα χρόνια, το μόνο που θα αποκομίσει το ανθρώπινο γένος θα είναι μια εξευτελισμένη ψευδή εικόνα για τον εαυτό του.

Από το γεγονός και μόνο πως τα άτομα που βρίσκονται μέσα στο «γυάλινο» σπίτι γνωρίζουν πως τους βλέπουν!

Εδώ ισχύει ολόκληρη η ψυχοπαθολογική ανάλυση του J.P. SARTRE για την επίδραση πάνω μας «του βλέμματος του άλλου».

Αυτό το βλέμμα του άλλου το γνωρίζουν καλά οι φυλακισμένοι, όταν τους κοιτάζει ο φύλακας από το «ματάκι» της πόρτας του κελιού τους. Γιατί το άτομο - άνθρωπος νιώθει ελεύθερο, όταν είναι μόνο με τον εαυτό του, χωρίς το δυναστευτικό, δυναστικό, καταραμένο, αλλοτριωτικό βλέμμα κάποιου παρείσακτου στο δικό του χώρο, που νιώθει να τον ξεγυμνώνει, να τον τυραννά, να τον ξευτελίζει, να του κλέβει την ίδια την ελευθερία του στη δική του την εσωτερικότητα. Και μια από τις ουσιαστικότερες πλευρές της ελευθερίας είναι η συνείδηση της μοναδικότητας στο δικό της χώρο, έξω και πέρα από την «παρουσία» κάποιου άλλου.

Και μόνο από αυτήν την άποψη, πρόκειται για καθαρό έγκλημα πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση της ελευθερίας, και της μοναδικότητάς της, που πρέπει να διατηρήσει το άτομο, πάνω και πέρα από τις αλλοτριώσεις της ιδεολογίας του καπιταλισμού και του ιστορικού, κοινωνικού, νομικού και κρατικού καταναγκασμού του.

Οι άνθρωποι που θα πάρουν μέρος σ' αυτό το εργαστήρι της «εγκληματολογίας» της ανθρώπινης «ψυχής», δε θα είναι οι ίδιοι «μετά». Η ζωή τους θα έχει ένα κενό, χάσμα, ένα ρήγμα, μια άβυσσο ανάμεσα στο «πριν» και «μετά». Φανταστείτε τη ζωή σας στις πιο απλές καθημερινές εκδηλώσεις, σαν σωματική ανάγκη, σαν στάση, σαν αντίδραση, σαν συγκίνηση, σαν συναίσθημα, που τα βλέπουν «όλοι»! Και ένα από τα πιο δυσκολοθεράπευτα συμπτώματα - σύνδρομα της ψυχοπαθολογίας είναι: «το τι λένε οι άλλοι για μένα». Είναι η πολιορκία του «ψευτο-εγώ», που το έφτιαξα μόνος μου, παλεύοντας χρόνια και χρόνια για να δημιουργήσω μια εικόνα καταδική μου για το άτομό μου, σαν το «αντικαθρέφτισμα» (MIRACE) σε ένα «άλλο εγώ», που μου έφτιαξε το σπίτι, το κατηχητικό (κάθε είδους), το κόμμα, η ίδια η ιστορία (η προσωπική και πανανθρώπινη).

Επειτα, πρόκειται για ένα είδος «λευκών κελιών», μια που τα άτομα θα είναι τελείως αποκομμένα από κάθε επικοινωνία από το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό κλπ. γίγνεσθαι. Δηλαδή θα πρόκειται για ένα είδος πειραματικού εργαστηρίου ψυχολογίας, όπως π.χ. θα συμβιώνει το άτομο στο μέλλον σε κλειστές κοινωνίες του Αρη που θα λείπει βέβαια (εδώ) η έλλειψη βαρύτητας.

Αλλά δε θα πρόκειται για πρωτοπόρους της ανθρωπότητας. Θα πρόκειται για θλιβερά υποκείμενα, όπου κίνητρο θα είναι το χρήμα, η ματαιοδοξία, η παθολογική προσωπικότητα, το κενό από ιδανικά μιας κοινωνίας χωρίς ηθικό και ιστορικό μπούσουλα. Και έτσι αυτά τα ανθρώπινα πειραματόζωα θα βρίσκονται σε μια πρωτόφαντη «κοινωνικότητα», αντιμέτωπα με τα ένστικτά τους, σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία μιας «κοινοβιότητας», από όπου το μόνο «ωφέλιμο», χωρίς ιστορικότητα, κοινωνικότητα και φυσικότητα (Φύση) θα είναι ξεκομμένο από τις πραγματικές του ρίζες, που διαμόρφωσαν το ανθρώπινο είδος στις πραγματικές - τωρινές του διαστάσεις. Και που του έδωσαν μια μοναδικότητα, πέρα και πάνω από τις «ζωικές - αταβιστικές» καταβολές του. Και έτσι οι τρεις διαστάσεις που συγκροτούν τον άνθρωπο - ένστικτο, νόηση, συναίσθημα - αυτές οι τρεις διαστάσεις θα βγουν ανεπανόρθωτα «τραυματισμένες» με μη αντιστρεπτές και απρόβλεπτες συνέπειες για αυτά τα τραγικά πειραματόζωα στο βωμό του κέρδους μιας κοινωνίας σε έναν κόσμο χαοτικό και αδιάφορο..

Και μπορώ εκ των προτέρων να προσδιορίσω σαν ειδικός πως θα αλλοιωθεί, κυρίως, το συναίσθημα, σαν το πιο επισφαλές δομικό στοιχείο του ανθρώπινου είδους, με την εξής έννοια: από μια διάσταση, σαν μια συνθετική διαδικασία από συγκινήσεις, θα έχει καταντήσει ένα ερζάτς (μείγμα) από φτιαχτές συγκινήσεις, όπου ο λόγος, που αποτελεί το μεγαλείο του κάθε συναισθηματικού βιώματος (όπως π.χ. αγάπη, στοργή, έρωτας, αλληλεγγύη, ανάγκη για μια ανθρώπινη παρουσία κλπ.,) θα αντικατασταθεί από μια ζωώδη ανάγκη επιβράβευσης για κατάκτηση χρηματικής αμοιβής, κενής από κάθε ουσιαστική ανθρωπιά.

Δηλαδή θα πρόκειται για το ξεπούλημα της εσωτερικότητας και της μοναδικότητας της ψυχικής ζωής στο διαβολικό πορνείο της διαφήμισης, καθώς και της ακατάσχετης ανάγκης του ανθρώπου «να γνωρίσει» τον ίδιο του τον εαυτό στην πιο χειρότερη εκδοχή της, στον «ΑΛΛΟΝ».

Γιάννης Γ. ΓΑΛΑΝΟΣ
Δρ. Ψυχολογίας

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

12/4/1998

 -- Τα εξελικτικά στάδια του ανθρώπου