"Ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο ως κοινωνία αφθονίας και συνειδητής ελευθερίας"

"Ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο ως κοινωνία αφθονίας και συνειδητής ελευθερίας" 
"...Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνικής
εργασίας είναι το ιστορικό καθήκον και η δικαίωση του κεφαλαίου.
Ακριβώς έτσι δημιουργεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, τους υλικούς
όρους μιας ανώτερης μορφής παραγωγής...
Πράγματι..Εδώ φανερώνεται με καθαρά οικονομικό τρόπο... από την
σκοπιά της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, το όριό της, η
σχετικότητά της, ότι δεν είναι ένας απόλυτος τρόπος παραγωγής,
αλλά μόνο ένα παροδικό, ιστορικό φαινόμενο, που αντιστοιχεί σε
μιαν ορισμένη, χρονικά περιορισμένη εποχή ανάπτυξης των υλικών
όρων παραγωγής"
(Kαρλ Μαρξ "Το Κεφάλαιο"τόμος ΙΙΙ, σελ. 328
εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" Αθήνα 1978)




Έλλειψη συναίσθησης του κινδύνου,
δυνατότητα αντιμετώπισής του
ή απλά συντροφικότητα;


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ




Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι η κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι νομοτελειακή. Δηλαδή γεγονός αντικειμενικό, έξω και ανεξάρτητο από την θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά. Η αιτία της οικονομικής κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, βρίσκεται στη βασική αντίθεση που ενεδρεύει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δηλαδή μεταξύ, στον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο και στην ατομική ιδιοποίησή του. Δεν είναι εύκολο με δυο λόγια να δώσει κανείς, την περιγραφή όσο και την ουσία του φαινομένου. Μπορούμε ωστόσο να πούμε όσο γίνεται πιο συμπυκνωμένα ότι: κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Δηλαδή η αδυναμία των καπιταλιστών, επανεπένδυσης της συσσωρευμένης χρηματικής λείας τους, από την καταλήστευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, με σκοπό την αύξηση των κερδών τους. Η κρίση, ή ‘’η κυκλική οικονομική κρίση’’ όπως ονομάζεται το φαινόμενο, είναι για το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα αναπόφευκτη.


Πως ξεπερνά, μέχρι σήμερα, η αστική τάξη τις κρίσεις; «Από την μια καταστρέφοντας μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις» (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 33).


Από το 1847 που γράφτηκε το ‘’Μανιφέστο’’ μέχρι σήμερα, οι θέσεις του επαληθεύτηκαν με τον πιο σαφή αλλά και τον πιο δραματικό τρόπο, μέσα από τις οικονομικές κρίσεις που έζησε και συνεχίζει να ζει η ανθρωπότητα* Αν πάρουμε υπ’ όψη μας, όλα τα πάρα πάνω, γίνεται φανερό ότι ο καπιταλισμός πλέον έχει εξαντλήσει όχι μόνο τα ‘’μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις’’, αλλά κυρίως τους τρόπους να ξεπερνά τις κρίσεις. 


Η σκέψη και μόνο, ενός παγκόσμιου πολέμου, με την αφάνταστη καταστροφική δύναμη που έχει το παγκόσμιο οπλοστάσιο, όπως μας δείχνουν τα στοιχεία, φαντάζει σαν τον απόλυτο παραλογισμό. Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει νικητής από ένα πυρηνικό πόλεμο. Αν και υπάρχει το ‘’αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων’’, αυτή η ‘’δυνατότητα’’ άμεσης καταστροφής μάζας των παραγωγικών δυνάμεων,** φαίνεται ανέφικτη.


Καινούργιες αγορές δεν υπάρχουν μια και ‘’η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της, κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί σχέσεις παντού’’ (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 29). Συνεπής με την ιστορία η αστική τάξη έχει "φωλιάσει" παντού, και φανερό είναι ότι έχει εξαντλήσει και αυτή τη δυνατότητα ξεπεράσματος της κρίσης. Τι της μένει; Nα εκμεταλλευτεί πιο βαθειά τις παλιές αγορές, που σημαίνει την απόλυτη εξαθλιώσει των εργαζομένων με την συμπίεση του μισθού τους κάτω από το όριο της φτώχιας και την ανεργία. Αλλά και η συμπίεση του μισθού ‘’τρακάρει’’ σε αξεπέραστα όρια. Να θυμηθούμε εδώ την ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα, που ψόφησε πάνω που είχε συνηθίσει να μην τρώει.


Και τέλος η επίδραση της επιστήμης στην παραγωγή, ως παραγωγικής δύναμης. Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση σήμανε τη ριζικά ποιοτική μεταμόρφωση των παραγωγικών δυνάμεων, με βάση την μετατροπή της επιστήμης σε άμεση παραγωγική δύναμη, σε βασικό παράγοντα της κοινωνικής παραγωγής. Αυτή η εξέλιξη αντί να γίνει η βάση για την απελευθέρωση και την ανάπτυξη του σύγχρονου ανθρώπου, (‘‘ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης’’ Καρλ Μαρξ) με την διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, προβάλει για τους εργαζόμενους, σαν μια μεγάλη και διαχρονικά επερχόμενη απειλή. Η ‘‘αυτονόμηση’’ της αυτοματοποίησης μέσα από την γενική εφαρμογή της ρομποτικής στην παραγωγή, σημαίνει την καταστροφή εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και κατά συνέπεια το ‘‘πέταγμα’’ έξω από την παραγωγική διαδικασία εκατομμύρια εργαζομένων. Εκπρόσωπος μεγάλης Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ανακοινώνοντας την μείωση του προσωπικού της εταιρίας λόγω μείωσης των πωλήσεων, δήλωνε συγχρόνως, ότι τα ποσά που θα εξοικονομηθούν, προκειμένου η εταιρία να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της στις αγορές, θα διατεθούν για την βελτίωση και την αύξηση της παραγωγικότητας!!


Μείωση του προσωπικού, αύξηση της παραγωγικότητας!! Όσο κι αν φαίνεται, και είναι τελικά, παράλογο και αντιφατικό, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά «Ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει, πως αν ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν αναπαράγει τους όρους της παραγωγής, επιτελώντας συγχρόνως την παραγωγική διαδικασία, δεν πρόκειται να επιζήσει ούτε για ένα χρόνο» (Καρλ Μαρξ, ‘’Γράμμα στον Κούγκελμαν’’). Εδώ είμαστε. Το ζήτημα λοιπόν, ή το ερώτημα που προκύπτει απ΄όλα τα παραπάνω δεν έχει να κάνει με το αν είναι ή δεν είναι μία τεχνητή ή πραγματική οικονομική κρίση αυτή που βιώνουμε - αυτό το δίλλημα μπορούν να το θέτουν ακόμα, έστω κι αν αυτό γίνεται σκόπιμα, μόνο όσοι θέλουν να παρουσιάσουν το εύρος της ανοησίας τους - αλλά αν η σημερινή κρίση σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του δρόμου, για το καπιταλιστικό σύστημα.


Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Σ’ αυτό πρέπει να απαντήσουν η μαρξιστική διανόηση και τα αντίστοιχα κόμματα. Και όχι το πόσο αναπόφευκτη και το πόσο πιο οδυνηρή θα είναι η επόμενη κρίση, προβλέποντας έμμεσα, το ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης σε βάρος των εργαζομένων μεν, αλλά προβάλλοντας πάνω στην εργατική τάξη τις δικές τους ανεπάρκειες, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των εργαζομένων για οργανωμένη πολιτική παρέμβαση δε. Γιατί αυτό είναι το ερώτημα που προβάλει μέσα από την σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, και γιατί η απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα, έχει να κάνει ακριβώς με την ανάλογη όσο και έγκαιρη παρέμβαση της οργανωμένης και συντονισμένης δράσης της εργατικής τάξης, για την αντιμετώπιση αυτού του κεντρικού όσο και των τεράστιων προβλημάτων, ζωής ή θανάτου, που πλέκει η κρίση, σε παγκόσμιο επίπεδο.


Η οργανωμένη και συντονισμένη δράση της εργατικής τάξης, είναι η  μόνη εγγύηση, θετικής ως προς τα συμφέροντα των λαών, έκβασης της κρίσης. Η επιστημονική και πολιτιστική ανάπτυξη που περιγράφεται στα στατιστικά στοιχεία της πρώτης ανάρτησης, είναι γέννημα – θρέμα, δημιούργημα, του ιδρώτα γενεών και γενεών και της θυσίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Και δεν μπορεί το δημιούργημα, επειδή αυτό συμφέρει μια δράκα ληστών να πετάξει σαν σκουπίδια, τους δημιουργούς του. Το αντίθετο θα γίνει. Η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη μαζί με τις αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις μπορεί όχι μόνο να διασφαλίσουν την ευτυχή και ειρηνική διαβίωση των λαών πάνω στη γη, αλλά κυρίως το ειρηνικό πέρασμα στην νέα εποχή, την σοσιαλιστική.


Αρκεί γιαυτό να φροντίσουν, να πάρουν έγκαιρα τα μέτρα τους, οι απανταχού εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να αντηχήσει, το ανεξίτηλα γραμμένο στη σημαία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος σύνθημα :






‘’ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ,


ΕΝΩΘΕΙΤΕ!’’








*‘‘Τεράστιες είναι οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές από τους πολέμους ή εξ αιτίας των πολέμων.. Ο 20ος αιώνας υπήρξε μέχρι σήμερα ο πιο αιματηρός.. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι στοίχησαν στην ανθρωπότητα 60 εκατομμύρια νεκρούς. Εξάλλου στους 36 από τους πολέμους που έγιναν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, έχασαν την ζωή τους 20 εκατομμύρια άνθρωποι..ωστόσο.. με τα σύγχρονα μέσα μαζικής καταστροφής η αποφυγή του παγκόσμιου πολέμου αποτελεί πρώτιστη πολιτική επιλογή’’ (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 87, υποσημείωση 4)


** Στις παραγωγικές δυνάμεις ανήκουν οι άνθρωποι με τις ικανότητές τους και τις γνώσεις τους, καθώς και τα μέσα παραγωγής, κι ακόμα η τεχνολογία και η οργάνωση της παραγωγής και η επιστήμη που έχει γίνει παραγωγική δύναμη. Οι παραγωγικές δυνάμεις αποτελούν την κύρια πλευρά του τρόπου παραγωγής.




Σχετικά άρθρα:
...το ξεπέρασμα της κρίσης
"Πολεμούν" την κρίση, δυναμώνοντας τις αιτίες της...
Τα τύμπανα του νέου πολέμου
Από Σαράγεβο "Κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους"
Άπο Σαράγεβο "Το παράδοξο του Τόκιο"
"Για τις οικονομικές κρίσεις"
Ο Μαρξ, η όψιμη ανακάλυψή του και...
Ο Καρλ Μαρξ για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού
Η διεθνής οικονομική κρίση... 
 Αναρτήθηκε από  Crousma