"Μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστές. Αυτό, μόνο, είναι το πραγματικά καινούριο"

"Μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστές. Αυτό, μόνο, είναι το πραγματικά καινούριο" 



"Τα συνθήματα της "ανταγωνιστικότητας" των επιχειρήσεων, των "επενδυσεων" που κλείνουν σε όλες τις πτώσεις το κεφάλαιο, το πολιτικό τους προσωπικό είναι… τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός ... Λένε ότι, η ανταγωνιστικότητα θα φέρει νέες θέσεις εργασίας, θα μειωθεί η ανεργία…. Φέρνουν για παράδειγμα τη Γερμανία όπου 1 στους 4 εργαζόμενους είναι υποαπασχολούμενος, ζει με 400 € ”. *


Κάποια στιγμή νοιώθεις, ότι ενώ στην ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ της αστικής και σοσιαλιστικής διανόησης που, έτσι κι αλλιώς, γίνεται κάθε στιγμή σε θεωρητικό επίπεδο, οι διανοούμενοι της εργατικής τάξης, υποστηριζόμενοι από μία υποδειγματικά επιστημονική και επαναστατική θεωρία, την μαρξιστική θεωρία, είναι ακατανίκητοι, στην επαφή με τους εργαζόμενους, τους λαϊκούς ανθρώπους, ακόμα και σήμερα, διακρίνεται καθαρά η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας. Υπάρχει εξήγηση. Σε γενικές γραμμές είναι διαπιστωμένο, αυτό που από παλιά έχει ειπωθεί, ότι: «κυρίαρχη η αστική τάξη, κυρίαρχη και η ιδεολογία της», και αυτό γιατί, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν παράγει μόνο την υπεραξία - το κέρδος - για τον κεφαλαιοκράτη, αλλά συγχρόνως και διαρκώς, τους όρους αυτής της παραγωγής. Δηλαδή τον καπιταλιστή και τον μισθωτό εργάτη 


Δεν είναι όμως, μόνο οι όροι που αναπαράγονται στη βάση αυτής της σχέσης. Είναι ακόμα ο έλεγχος που έχει στους ιδεολογικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς του κράτους, με συνέπεια: «Στην παραπέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής».**


Οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος λένε ότι, “ η ανταγωνιστικότητα θα φέρει νέες θέσεις εργασίας, θα μειωθεί η ανεργία”. Ο ισχυρισμός αυτός, κρινόμενος από τους εργαζόμενους με την καθημερινή πείρα, που συλλαμβάνει μόνο την απατηλή εξωτερική όψη των πραγμάτων, φαίνεται αληθής. Γιατί, ο κάθε ένας από τους εργαζόμενους έχει αγοράσει πράγματα, απ' εκεί που τα βρήκε φτηνότερα, εκμεταλλευόμενος τον ανταγωνισμό, που γίνεται μεταξύ των εμπόρων στην εγχώρια αγορά.. 


Έτσι, οι εργαζόμενοι, κρίνοντας με την καθημερινή τους πείρα, δέχονται ότι αυτό που συμβαίνει στην εγχώρια αγορά, συμβαίνει και διεθνώς. Ότι δηλαδή, αν οι παραγωγοί μιας χώρας, καταφέρουν να μειώσουν το κόστος παραγωγής των εμπορευμάτων που παράγουν, θα κερδίσουν τη θέση των παραγωγών μιας άλλης χώρας, στην διεθνή αγορά. Αυτή η προφάνεια, τους κάνει ευάλωτους απέναντι στη σοφιστεία των απολογητών, που λέει ότι ο μισθός εργασίας, είναι “κόστος εργασίας ”, που σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση, “οι τιμές των εμπορευμάτων καθορίζονται ή ρυθμίζονται από τους μισθούς της εργασίας”, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.


Ζυμώνουν επίμονα, τη φράση “κόστος εργασίας ”, το ιδεολόγημά τους - το δόγμα τους - που γίνεται, γενικά, αυθόρμητα αποδεκτό από τους εργαζόμενους, ενώ η σοσιαλιστική διανόηση, είναι από την κατάσταση των πραγμάτων, υποχρεωμένη, για να αποκρούσει την αστική προπαγάνδα , για να αντιστρέψει τον αστικό υποκειμενισμό, και στο συγκεκριμένο ζήτημα, να διατρέξει όλο το πεδίο της πολιτικής οικονομίας.


Έτσι, γίνεται φανερή,  η τεράστια δυσκολία που αντιμετωπίζει διαχρονικά, η σοσιαλιστική διανόηση και η πρωτοπορία της εργατικής τάξης - πολλές φορές έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ασυλλόγιστης κριτικής - στη προσπάθειά της να επαναστατικοποιήσει την σκέψη και την δράση των εργαζομένων, ώστε να γίνει δυνατή, από την πλευρά των εργαζομένων, η συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και δύναμης, καθώς και το ιστορικό χρέος της τάξης τους.


 Χθεσινό παράδειγμα, ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος, γιατί έτσι τους “αρέσει”, κάνει το άσπρο - μαύρο προκειμένου να παρουσιάσει το κόμμα του και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας ως δήθεν δυνάμεις ανατροπής των «κακώς κειμένων» και την εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική ως δήθεν «προοδευτική», ισχυρίζεται ότι :


«Η Αριστερά σήμερα είναι ότι πιο συντηρητικό υπάρχει στην Ελλάδα, δεν θέλει να αλλάξει απολύτως τίποτα», αποφάνθηκε (στη ΝΕΤ) «Όταν βλέπω την Αριστερά να ψηφίζει χθες "όχι" σε όλα (σ.σ. στον εφαρμοστικό νόμο των υπουργείων Υγείας και Εργασίας), μα δεν υπήρχε ένα άρθρο σε αυτό το νομοσχέδιο σε ότι αφορά τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης που να είναι σωστό; Είναι μια μηδενιστική αντίληψη που λέει ότι "εμείς δεν θα αλλάξουμε τίποτα σε αυτή χώρα και αν χρειαστεί θα βγούμε και στα πεζοδρόμια"*** Τέτοια υποκρισία!!


Μια διαρκής προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας, από τους κηφήνες της ελληνικής κοινωνίας, με μόνη επιδίωξη να συνεχίζουν να ζουν σαν κηφήνες, απομυζώντας την πιο ευγενική έκφραση των ανθρώπων. Την ανθρώπινη εργασία. Την ανθρώπινη δημιουργικότητα. 


Αλλά όσα παραμύθια και ανοησίες να πουν, το καινούργιο, όχι μόνο θα γεννηθεί, αλλά και θα ανδρωθεί. Γιατί το καινούργιο σε μια κοινωνία, το φέρνει ο φυσικός νόμος της κίνησής της, που είναι με τη σειρά του, με το μέρος των εκμεταλλευομένων, γιατί μ΄αυτούς είναι η ζωή, επειδή, αυτοί είναι οι παραγωγοί και οι αναπαραγωγοί της, “γιατί μ’ αυτούς είναι η δύναμη του αριθμού, η δύναμη της μάζας, η δύναμη των ανεξάντλητων πηγών για καθετί το γεμάτο αυταπάρνηση, για καθετί το ιδανικό, το τίμιο, για όλο το γιγάντιο απόθεμα της δραστηριότητας και του ταλέντου του λεγόμενου «απλού λαού», των εργατών και των αγροτών, για καθετί που τείνει προς τα μπρος, που ξυπνάει για την οικοδόμηση του καινούργιου”**** 


Το καινούργιο, θα το γεννήσει, η οργανωμένη πάλη του λαού σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Θα είναι η λαϊκή εξουσία και οικονομία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο που σήμερα καταλήγει στα παράσιτα. 


Μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστές. Αυτό, μόνο, είναι το πραγματικά καινούριο.