Η ντροπή τής παιδικής εργασίας

Η ντροπή τής παιδικής εργασίας 

Με αρκετή καθυστέρηση ανακάλυψα ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ τής γαλλικής εφημερίδας Le Monde με τίτλο ""Naples: Une enfance au travail", το οποίο αναδημοσιεύθηκε στην Athens Voice ως "Επανεμφάνιση της παιδικής εργασίας στη Νάπολη".


 Το ρεπορτάζ τής Σεσίλ Αλλεγκρά είναι όντως ανατριχιαστικό. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, 54.000 παιδιά από την περιοχή τής Καμπανίας παράτησαν το σχολείο για να εργαστούν, επειδή οι οικογένειές τους αδυνατούσαν να τα συντηρήσουν. 20.000 απ' αυτά τα παιδιά δεν είχαν κλείσει τα 13 χρόνια τους... Κι όπως καταλαβαίνει ο μυημένος αναγνώστης, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών βρίσκει απασχόληση σε δουλειές ελεγχόμενες από την Καμόρρα.


 Ο αντιδήμαρχος της Νάπολης είναι αφοπλιστικός: "Και βέβαια ήμασταν μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ιταλίας. Αλλά έχουμε να βιώσουμε παρόμοια κατάσταση από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ηλικία 10 ετών κάποια παιδιά εργάζονται 12 ώρες την ημέρα. Αυτό είναι μια κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος των παιδιών να αναπτυχθούν".


 Είναι σαφές ότι αυτή η αισχρή κατάσταση είναι αποτέλεσμα των "μεταρρυθμίσεων" που έχουν προωθηθεί στην χώρα, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση. Η πικρή μας πείρα μάς λέει ότι δυο από τις πρώτες μέριμνες των "μεταρρυθμιστών" είναι η μείωση -μέχρι καταργήσεως- του κοινωνικού κράτους και η κατεδάφιση της αμοιβής τής εργασίας. Αυτό το δίδυμο των "μεταρρυθμίσεων", λοιπόν, βύθισε 130.000 οικογένειες της Καμπανίας στην ανέχεια. Η παιδική εργασία ακολούθησε ως σύμπτωμα. Σήμερα, η Unicef υπολογίζει ότι στην Ιταλία εργάζονται κάπου μισό εκατομμύριο ανήλικοι.


 Φυσικά, αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί αποκλειστικό "προνόμιο" των ναπολιτάνων. Πρόσφατα, ο ευρωπαίος επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Νιλς Μούζνιεκς, μετά από επίσημη επίσκεψή του στην Πορτογαλία, δήλωσε: "Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, εξ αιτίας τής οικονομικής κρίσης στην Πορτογαλία, τα παιδιά να αναγκαστούν να αφήσουν το σχολείο για να εργαστούν. Ακόμη δεν έχει επεκταθεί το πρόβλημα, αλλά φοβάμαι πως αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, πολύ σύντομα θα διογκωθεί το πρόβλημα της παιδικής εργασίας". Παράλληλα, η Unicef διαπιστώνει ότι 13 εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση στερούνται βασικά αγαθά. Ανάμεσά τους: 7 στα 10 ρουμανάκια και 1 στα 2 βουλγαράκια αλλά και πάνω από 1 στα 10 παιδιά σε Γαλλία και Ιταλία.


 Το ερώτημα, κύριε Μούζνιεκς, είναι απλό: ποιός θα πάρει τέτοια μέτρα και γιατί; Η παιδική εργασία δεν βλάφτει καθόλου το κεφάλαιο, μιας κι η πιτσιρικαρία έχει αντοχές, δεν διαμαρτύρεται (κι αν διαμαρτυρηθεί, την κάνεις ζάφτι με δυο κατακεφαλιές) και πληρώνεται με πενταροδεκάρες. Να θυμηθούμε λίγο τα έργα των ημετέρων κυβερνητών (σοσιαλιστών και μη) στα πλαίσια του μνημονίου 2: κατάργησαν την ΕΓΣΣΕ, ξύρισαν κατά 22% τον κατώτερο μισθό και, προκειμένου για νέους κάτω των 25, τον ξύρισαν κόντρα κατά 32% ενώ παράλληλα προσβλέπουν σε αύξηση των συμβάσεων μαθητείας. Παναπεί, ο πιτσιρικάς που ψάχνει μεροκάματο για να τσοντάρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να βρει δουλειά με περισσότερα από 511 ευρώ μικτά (κάπου 400 καθαρά). Κι αυτά, αν δουλεύει κανονικό οκτάωρο και αν το αφεντικό δεν του πιάνει τον κώλο...


 Κι ένα δεύτερο ερώτημα, κύριε Μούζνιεκς: τί μετρα μπορούν να ληφθούν, όταν αυτοί που διαγουμίζουν τις τύχες μας θεωρούν την περαιτέρω συμπίεση των αμοιβών ως απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση; Όταν το εισόδημα των γονιών (όσων εξακολουθούν κι έχουν δουλειά δηλαδή) έχει σμπαραλιαστεί και θα συνεχίσει να σμπαραλιάζεται, ποιά μέτρα μπορούν να αποτρέψουν την παιδική εργασία;


 Αυτά τα ολίγα. Έτσι, για να μη νομίζουμε ότι μόνο στην Ταϋλάνδη και στις Φιλιππίνες υπάρχει εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας. Υπάρχει κι αναπτύσσεται και στον "θαυμαστό, καινούργιο κόσμο" του ευρωενωσιακού καπιταλισμού.

cogito ergo