Φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση

Φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση 

 Πήγαμε, λοιπόν, στην σύνοδο κορυφής, είδαμε και απήλθαμε. Venimus, videmus αλλά non vicemus, για να παραφράσω λίγο τον αείμνηστο Καίσαρα. Κι από δίπλα έχουμε και τον ΣυΡιζΑ να κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση για ανεπάρκεια. Λίαν επιεικώς, δηλαδή, μιας και θα μπορούσε άνετα να την κατηγορήσει και για εθνική μειοδοσία, επειδή ούτε καν προσπάθησε να εξασφαλίσει και για μας τα "εξαιρετικά προνόμια" που εξασφάλισαν οι ισπανοί και οι ιταλοί.


 Λίγη ψυχραιμία, παιδιά! Οι της κυβέρνησης ισχυρίζονται ότι τα πήγαν καλά και οι της αντιπολίτευσης υποστηρίζουν ότι οι ηγέτες μας τα έσπειραν ρόιδο. Δεν θα περίμενα τίποτε διαφορετικό είτε από τους μεν είτε από τους δε. Αυτή είναι η δουλειά τους. Όπως δουλειά κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι να θεωρεί ότι και οι μεν και οι δε τον δουλεύουν κανονικά. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.


 Να πάμε για αναδιαπραγμάτευση (σημ.: έχουμε πει ότι πρώτα έρχεται η αναδιαπραγμάτευση και μετά η επαναδιαπραγμάτευση, για να μη ξεχνάμε τα ελληνικά μας). Μάλιστα. Και τί ακριβώς θα αναδιαπραγματευτούμε; Το πόσα χρωστάμε; Όχι, βέβαια! Το από πού τα χρωστάμε; Δεν πας καλά! Το ποιος αποφάσισε ότι τα χρωστάμε; Ούτε. Τότε, τί; Μα, το πώς και το πότε θα τα πληρώσουμε. Έτσι δεν είναι αγαπητέ Αλέξη; Μπράβο. Δηλαδή, σαν να λέμε, πιάσε μου τον κώλο αλλά όχι απόψε, ε; Ζάχαρη.


 Κι ας πούμε ότι εμείς πάμε γι' αυτήν την ο-θεός-να-την-κάνει αναδιαπραγμάτευση και η συμμορία των μερκολαντέζων μας λέει "πριτς". Τί κάνουμε; Ο Άδωνις (ένας είναι ο Άδωνις) το είπε καθαρά σε συνέντευξή του στο -πολύ καλό- περιοδικό Unfollow: σκάμε και συμμορφωνόμαστε με το μνημόνιο. Λογικόν. Αφού έχουμε θεοποιήσει το ευρώ και ἐχουμε συγχρωτιστεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τί άλλο μπορούμε να κάνουμε αν μας απειλήσουν ότι θα μας πετάξουν έξω; Τουμπεκί ψιλοκομμένο. Σοβαροί μάγκες είμαστε...


 Πάμε παρακάτω. Ας πούμε ότι γίνεται πράξη αυτό που -λέει πως- επιδιώκει η κυβέρνηση Φ.Α.ΒΑ (Φώτης-Αντώνης-ΒΑγγέλας) και πετυχαίνουμε δυο χρόνια παράταση στην υλοποίηση των στόχων τού μνημονίου. Πρώτα-πρώτα, αυτή η πολυδιαφημισμένη επιμήκυνση θα έχει επιβάρυνση από τόκους ίσα με καμμιά εικοσαριά δισεκατομμυριάκια σε τόκους. Έπειτα, τί ακριβώς θα πει "επιμήκυνση"; Αντί να νοιώθω το γαργάλημα στον κώλο μου μέχρι το 2014, θα το νοιώθω μέχρι το 2016 και θα πληρώσω και μια εικοσάρα παραπάνω. Ωραία! Σήκω Αντρέα για να δεις... (άσχετο).


 Τί άλλο θα μπορούσαμε να αναδιαπραγματευτούμε; Ας πούμε, ένα μεγαλύτερο κούρεμα. Εκεί που, μετά το πρώτο κούρεμα, χρωστάμε 100 π.χ., να δώσουμε 50 ή 60. Όμορφα. Ποιοί θα πληρώσουν τον τζερεμέ, όμως; Οι τράπεζες; Όχι βέβαια, αφού αυτές έχουν εξασφαλίσει την "ανακεφαλαιοποίησή" τους, δηλαδή θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα τους από τα κουρέματα. Οι λογής-λογής μεγαλοκεφαλαιούχοι; Φυσικά και όχι, αφού αυτοί έχουν ήδη ξεφορτωθεί τα τοξικά τους ομόλογα  Ε, τότε, ποιοί; Μα, τα συνήθη θύματα: τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και τα κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, τα οποία υποχρεώθηκαν να "επενδύσουν" τα αποθεματικά τους σε τίτλους τού ελληνικού δημοσίου αγορασμένους στην δευτερογενή αγορά. Παναπεί, αν το κράτος "κουρέψει" και πάλι τα χρέη του, θα τα πληρώσουμε πάλι εμείς, οι ανυποψίαστοι πολίτες.


 Ναι, αλλά θα μου πείτε ότι ισπανοί και ιταλοί εξασφάλισαν την ενίσχυση των τραπεζών τους δίχως να φάνε μια τρόικα στο κεφάλι. Σωστό κι αυτό, αλλά μισή αλήθεια. Διότι και οι ισπανοί και οι ιταλοί (α) θα υπογράψουν τα δικά τους μνημόνια για να εισπράξουν το παραδάκι και (β) έχουν ήδη πάρει τα περισσσότερα από τα μέτρα που απαιτεί η τρόικα, π.χ. ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων, κατάλυση του κοινωνικού κράτους, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κλπ. Η τρόικα είναι το πρόβλημα; Αν κι εμείς εφαρμόσουμε αύριο κατά 100% τα μέτρα που απαιτούν οι τροϊκανοί, μεθαύριο η τρόικα θα φύγει από τον τόπο μας. Τί να καθήσουν να κάνουν; Να πηγαίνουν για σουβλάκι στην Πλάκα;


 Συνελόντι ειπείν: φούμαρο η αναδιαπραγμάτευση! Ξέρω ότι με τούτο το κείμενο ξανατσιγκλάω τους φίλους μου του ΣυΡιζΑ. Μη μου κρατάτε κακία, παιδιά. Το ξέρω ότι ώρες-ώρες γίνομαι εριστικός. Επί της ουσίας, όμως, οποιαδήποτε ένσταση είναι δεκτή.

cogito ergo