Η χελώνα

Η χελώνα

Η χελώνα, με το χτυπητό έμβλημα στο κράνος της, γλίστρησε αργά και αθόρυβα στο σαλόνι του εξοχικού σπιτιού και η αναπάντεχη παρουσία της έκανε τις κυρίες που χαρτόπαιζαν εκείνη την ώρα να ξαφνιαστούν και να μπήξουν τις φωνές:




-- Καλέ, πού ξετρύπωσε αυτό το μίασμα; ξεφώνισε η κυρία Αλεξάνδρα που την είδε πρώτη και οι συμπαίχτριές της στο κουμκάν είπαν η κάθε μία τη δική της εκδοχή καθώς περιεργάζονταν το φιλήσυχο ερπετό απορημένες:


-- Σίγουρα του «καπετάνιου» δουλιά είναι αυτό το κακόγουστο αστείο, είπε η κυρία Αντιγόνη με το παρατσούκλι «η σκυλού» - όχι «σκύλα», προς Θεού - που αντί για παιδιά τρέφει πλουσιοπάροχα ένα κοπάδι κοπρόσκυλα που αλυχτούν όλη τη νύχτα και τρομοκρατούν τους αργοπορημένους.


Η «προβληματική» επιχείρηση A.Ε. να είναι καλά. Παρά την ...πτώχευσή της, οι κάτοχοί της εξακολουθούν να είναι πλούσιοι! Τελικά, μετά από πολλές διαβουλεύσεις, όλη η παρέα συμφώνησε με την κυρία «σκυλού» πως μόνο ο «καπετάνιος» θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο για να πειράξει τον αντικρινό του, το σπιούνο, με τα μαύρα γυαλιά μόνιμα τοποθετημένα πάνω στη γαμψή μύτη.


Τον «καπετάνιο» και το σπιούνο δεν τους χώριζε μόνο ο δασικός στενόδρομος αλλά και χάσμα βαθύ. Αιτία, η στάση που κράτησε καθένας τους στη γερμανική Κατοχή. Ο πρώτος, αντάρτης στο βουνό, ο άλλος καταδότης των Γερμανών, βρέθηκαν κι οι δυο, γερόντια πια, να παραθερίζουν αντικριστά σε τούτο το καταπράσινο και ειδυλλιακό τοπίο, κουβαλώντας μέσα τους τόσο διαφορετικά πράγματα.


Κατατρεγμένος ο πρώτος με του λιναριού τα πάθη αποτυπωμένα στη ράχη. Σώος και αβλαβής ο δοσίλογος, δεν έδωσε λόγο σε κανένα για τ' ανομήματά του. Από οικονομικής πλευράς, σωστή άβυσσος η διαφορά μεταξύ τους. Η παράγκα και η βιλίτσα αντικριστά η μια με την άλλη, αψευδείς μάρτυρες της αντίθεσης που δημιουργούν.


Η μοναδική ανταμοιβή του αντάρτη είναι ότι οι γείτονες στην εξοχή... τον προβίβασαν σε καπετάνιο! Η μόνη διάκριση που του έγινε από την κοινή γνώμη! Ο,τι του αρνήθηκε η πολιτεία του το... πρόσφερε ο λαός!


Ας είναι καλά οι άνθρωποι, λέει, χαμογελώντας για την προαγωγή και δεν του κακοφαίνεται ούτε για τον περιπαιχτικό τίτλο, ούτε για το «αυθαίρετό» του, που μοιάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα μπροστά στ' αρχοντικά των κοινωνικά επιτυχημένων.


Εχει το γνώθι σαυτόν και το καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να παραβληθεί αυτός ο βιομηχανικός εργάτης, της λιτότητας οπαδός και της στέρησης, με τους εμποροβιομηχάνους, τους βιοτέχνες, τους ελεύθερους επαγγελματίες γενικά και κάτι ανεπάγγελτους αετονύχηδες.


Ολοι αυτοί οι λεφτάδες ήρθαν στο πανέμορφο παρθένο δάσος και λαδώνοντας τον ένα και τον άλλο, στήσανε (εξολοθρεύοντάς το) τα περίκομψα σπίτια τους, εδώ, που άλλοτε κατοικούσαν πουλιά, λαγοί και άλλα ζώα.


Ανάμεσα σ' αυτούς που εισπνέουν το δροσερό αγέρι του βουνού και της θάλασσας είναι και κάποιοι γείτονες ανεξακρίβωτου επαγγέλματος που κανείς δε γνωρίζει πώς τα οικονομούν. Να 'χουν σχέση με φακελάκια και «μπαξίσια»;


Είναι και ο γερο - δάσκαλος με τη γριά δασκάλα που δίδασκαν δεκαετίες ολόκληρες αλλά δε διδάχτηκαν από τη ζωή ότι οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες δε συμβιβάζονται με τη γνώση. Πόση σκουριά να έχουν ενσταλάξει τάχα στα μυαλά των μαθητών τους; Κι άντε μετά να τη βγάλεις...


Ειδών ειδών προνομιούχοι σ' αυτό τον πραγματικά προνομιούχο τόπο, απ' όπου η ματιά απλώνεται χαρωπή ανεμπόδιστα στο μαγευτικό κόρφο με τα μικρά πλεούμενα και τα γεροδεμένα βουνά ολόγυρα, που τον προστατεύουν, θαρρείς...


Ετσι κυλούσε ήρεμα και καλά η ζωή ως τη μέρα που ξαφνικά και απρόσμενα παρουσιάστηκε η χελώνα με το σφυροδρέπανο κι ανατάραξε τα λιμνασμένα νερά της καλής μικρής κοινωνίας στην πλαγιά του λόφου.


Σαν έμαθε το περιστατικό ο σπιούνος, με τα μάτια φυλακισμένα πίσω από τα μαύρα γυαλιά, έδειξε προσποιητή αδιαφορία, γέλασε μάλιστα με το χωρατό αλλά δε σταμάτησε να καλημερίζει το φτωχό του γείτονα, τον «καπετάνιο», σε κάθε συναπάντημα, αν κι ένιωθε να τον διαπερνά η κοφτερή ματιά του.


-- Αυτός πρέπει να 'ναι ο κερατάς που μας κάρφωσε τότε στους κατακτητές, σκεφτόταν ο αντιστασιακός και γινόταν θεριό από θυμό κάθε φορά που θυμόταν τους συντρόφους, που δεν άντεξαν τα βασανιστήρια. Η αγριάδα όμως δεν κράταγε πολύ στο πρόσωπό του. Γρήγορα ξανάβρισκε τη φιλοσοφημένη ηρεμία του και το κουράγιο να ρίχνει λήθη στο παρελθόν. Και όταν ο δοσίλογος έπαθε συγκοπή, έτρεξε πρώτος για βοήθεια, άσχετα αν δεν κατάφερε να του φανεί χρήσιμος. Ξοπίσω πήγε κι ένας άλλος γείτονας, που εκείνη την ώρα καθάριζε το μπαλκόνι μ' ένα σκισμένο βρακί, που πάνω στη σαστιμάρα του το παράτησε στο σπίτι του νεκρού. Αυτό μαζί μ' ένα απολειφάδι και κάτι... τρίχες που βρέθηκαν στην αυλόπορτα, έγιναν αφορμή να βουίξει ο τόπος πως... τα μάγια ήταν τα αίτια του θανάτου, άποψη που υποστήριξε κι ο δάσκαλος με τη γριά δασκάλα! Αντίθετη γνώμη είχε η χαρτοπαίχτρα κυρα - Αντιγόνη, η σκυλού, που υποστήριζε με χειρονομίες ότι η συγκοπή οφείλεται μάλλον στη θέα ...του σφυροδρέπανου της χελώνας!


Οπως και να 'χει το πράμα, ο παλιός συνεργάτης των Γερμανών έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, ήσυχα ήσυχα σαν πουλί και άσε τον κόσμο να λέει πως όλα εδώ πληρώνονται! Ετσι η χελώνα απόμεινε να τριγυρίζει στις αυλές και να σνομπάρει με την απάθειά της τις καθώς πρέπει κυρίες, που την κοιτάζουν περιφρονητικά. Θέλοντας και μη, το άκακο ζωντανό του βουνού και του λόγκου έγινε πολύ... οικείο στην περιοχή και συζητιέται απ' όλους.


Οσο για το γεροκαπετάνιο, γελάει με τούτα τα καμώματα και τις φήμες σε βάρος του, που δεν τον ενδιαφέρουν.


Εκείνο που τον απασχολεί είναι το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης που όσο κι αν φαίνεται σήμερα όνειρο απατηλό, δεν μπορεί, κάποτε στο μακρινό μέλλον ίσως, θα γίνει κανόνας ζωής.


Βαγγέλης ΜΗΝΙΩΤΗΣ


    


Του Βαγγέλη ΜΗΝΙΩΤΗ




Ο Βαγγέλης Μηνιώτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1927 και από νεαρή ηλικία άρχισε να γράφει στον τοπικό Τύπο. Συνεργάστηκε κατά καιρούς με διάφορα περιοδικά, κυρίως με κλαδικά έντυπα, όπως «Η φωνή της ΓΣΕΕ», όπου είχε τη στήλη του χρονογραφήματος και «Η φωνή των φαρμακοϋπαλλήλων», που υπηρέτησε ανιδιοτελώς δεκαετίες, καθότι φαρμακοϋπάλληλος.




Οταν έγινε συνταξιούχος πια, έκανε την παρουσία του στα Γράμματα με δέκα έως τώρα βιβλία, κάποια εκ των οποίων έχουν βραβευτεί.


Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της ΕΣΗΕΠ και άλλων πνευματικών Ενώσεων.