Αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό

Αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό

Εκτενή αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ, στο Διεθνές Σεμινάριο της ΚΝΕ με θέμα «Καπιταλιστική κρίση, ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και πόλεμος. Η προοπτική και τα καθήκοντα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης»

Αποψη από τις εργασίες του Διεθνούς Σεμιναρίου

Με τη συμμετοχή εκπροσώπων από τις 23 κομμουνιστικές, αντιιμπεριαλιστικές νεολαίες που συμμετέχουν στο 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή το πρωί στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό το Διεθνές Σεμινάριο που διοργάνωσε η ΚΝΕ μαζί με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Νεολαιών. Στο σεμινάριο χαιρέτισε ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαίων, Δημήτρης Παλμύρης, μέλος του ΚΣ της Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΔΟΝ) Κύπρου. Ακολούθησαν πολλές παρεμβάσεις από εκπροσώπους των οργανώσεων τόσο για τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στις χώρες τους, όσο και για την πείρα από τους αγώνες που αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα υπογραμμίστηκε η ανάγκη να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη με την αποφασιστική συμμετοχή της νέας γενιάς.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την κεντρική εισήγηση του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

«Το Κόμμα μας - σημείωσε ο Ελισαίος Βαγενάς - αυτή την περίοδο δίνει μια σκληρή και σύνθετη πολιτική μάχη, στις ιδιαίτερα σύνθετες κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση, που δεν έχει ακόμη πιάσει πάτο, ούτε στην Ελλάδα, μα ούτε και στην ΕΕ.

Στο βήμα του Διεθνούς Σεμιναρίου ο Ε. Βαγενάς. Στο προεδρείο ο Γ. Γκιόκας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και Δ. Παλμύρης, πρόεδρος της ΠΟΔΝ

Η καπιταλιστική κρίση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, δείχνει τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης: Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Από την άλλη όμως το αστικό πολιτικό σύστημα έχει ακόμη "εφεδρείες", έχει τη δυνατότητα να επιδρά στις συνειδήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας, μέσα από ένα ολόκληρο "δίχτυ προστασίας" του συστήματος που καλλιεργεί αστικά και οπορτουνιστικά ιδεολογήματα.

Οτι π.χ. στις σημερινές συνθήκες της κρίσης οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να διεκδικούν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αλλά πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις τους, αφού δήθεν όλοι μας "βρισκόμαστε στο ίδιο σκάφος της εθνικής οικονομίας", που δε θα πρέπει να το αφήσουμε να βουλιάξει.

Η παγίδα των αυταπατών διαχείρισης

Αλλά και για το κομμάτι των εργαζομένων που το προηγούμενο διάστημα συμμετείχε στους μεγάλους εργατικούς αγώνες που ξέσπασαν στην Ελλάδα, το αστικό σύστημα έχει επινοήσει τρόπους χειραγώγησης. Γνωρίζει πως πρόκειται για τμήματα της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων που δεν είχαν αποκτήσει την απαιτούμενη πολιτική πείρα και κυρίως διακατέχονταν από τη θέληση για μια άλλη διαχείριση που τάχα θα σταματήσει τον κατήφορο, θα δώσει εδώ και τώρα λύση στα οξυμένα προβλήματά τους, χωρίς να πειράξει τις βάσεις της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την ένταξη της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ...

Οχι τυχαία επιδιώχτηκε να καλλιεργήσουν στους εργαζόμενους της χώρας μας - και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν - την ψευδαίσθηση πως η καπιταλιστική κρίση και τα Μνημόνια είναι αποτέλεσμα ιδεοληψιών (π.χ. της νεοφιλελεύθερης αντίληψης), είτε της ιδιοτελούς, ανίκανης και υποτελούς διαχείρισης-διαπραγμάτευσης από το αστικό πολιτικό προσωπικό. Οτι δήθεν αν γινόταν μια "τίμια" διαπραγμάτευση από "πατριωτικές" - "κοινωνικές" θέσεις και με μια "ικανή" κυβέρνηση, τότε η κατάσταση του λαού θα ήταν καλύτερη. Αυτή ήταν η βάση της ρηχής αντιμνημονιακής λογικής που πρόβαλλαν και συνεχίζουν να προβάλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η νεοναζιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Δηλαδή η αυταπάτη για εδώ και τώρα άμεση λύση, χωρίς σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ. Πρόκειται για τη "σανίδα σωτηρίας" του κεφαλαίου και για το "δόλωμα" που ρίχνει στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα, για να τα "αγκιστρώσει" στη στρατηγική του, που 'ναι η διαφύλαξη του οικονομικο-κοινωνικού υπόβαθρου του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και ανανέωση του πολιτικού προσωπικού του. Σε συνθήκες σχετικής ή και απόλυτης εξαθλίωσης και μεγάλης ανεργίας, ανασφάλειας, δυστυχώς, μεγάλα τμήματα των εργαζομένων μπορούν να πέσουν στην "παγίδα" αυτή, όπως έδειξε το αποτέλεσμα των πρόσφατων διπλών εκλογών στη χώρα μας.

Σ' αυτές τις συνθήκες το Κομμουνιστικό Κόμμα δίνει σκληρή μάχη, ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική με τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Εχει σημασία το ΚΚ να προβάλλει στους εργαζόμενους το πραγματικό δίλημμα, που είναι: Με τα μονοπώλια, με το κεφάλαιο να κάνουν κουμάντο στην οικονομία και να έχουν την πολιτική εξουσία ή με το λαό αφέντη στην οικονομία και στην εξουσία.

Η κρίση ξεπηδά από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η οικονομική κρίση δε συνιστά ένα αυτοτελές φαινόμενο, αφού ξεπηδά μέσα από τα σπλάχνα της καπιταλιστικής κοινωνίας και φουντώνει και τις διακρατικές αντιθέσεις, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, φέρνει ανακατατάξεις τόσο μέσα στην ΕΕ, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο και σαφώς δυναμώνει τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης.

Μέσα π.χ. στην ΕΕ γίνεται αυτή την περίοδο σκληρή διαπάλη για το πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά από την όξυνση και εμβάθυνση της κρίσης, για το ποια θα είναι η πορεία της Ευρωζώνης. Κι εδώ γίνεται προσπάθεια από κάποιες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις να "δέσουν" τους εργαζόμενους στο δικό τους "άρμα" ιδεολογικό - πολιτικής χειραγώγησης, που προτείνει μια άλλου είδους διαχείριση της κρίσης, μέσα από ένα "μέτωπο των χωρών του Νότου", ενάντια στο "πλούσιο Βορρά".

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική τάξη επιδιώκει να διαιρέσει τους εργαζόμενους πάνω σε γεωγραφικές, φυλετικές και θρησκευτικές βάσεις, αμβλύνοντας την ταξική προσέγγιση των ζητημάτων. Ομως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια προσπάθεια "επιστράτευσης" των λαϊκών στρωμάτων γύρω από τους στόχους που βάζει η αστική τάξη της κάθε χώρας, στους σκληρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, εντός κι εκτός της ΕΕ. Κι εδώ τεράστια ευθύνη έχουν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στην Ευρώπη, που συμμετέχουν ενεργά στη διασπορά αυταπατών πως δήθεν με την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία "φύσηξε ένας νέος άνεμος" από το Νότο. Οι δυνάμεις αυτές, παρά την "αριστερή" φρασεολογία τους, επιδιώκουν την καθαγίαση της ΕΕ, τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και δεν διστάζουν να διαλέξουν ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, πότε εκθειάζοντας τον Ολάντ και τις κυβερνήσεις Ιταλίας - Ισπανίας για τον τρόπο που διαπραγματεύονται στα πλαίσια της ΕΕ και πότε τον Ομπάμα για το είδος της διαχείρισης της κρίσης που έχει επιλέξει. Κρύβουν από το λαό πως η ΕΕ είναι μια ένωση του κεφαλαίου που δεν μπορεί να αναμορφωθεί και πως η μοναδική προοπτική που συμφέρει τους εργαζόμενους είναι έξοδος απ' αυτήν, με την εγκαθίδρυση σε κάθε χώρα της λαϊκής εξουσίας, που θα διασφαλίσει τη λειτουργία της οικονομίας για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή

Στις πρόσφατες εκλογές μπήκε έντονα το ενδεχόμενο της συγκρότησης μιας κυβέρνησης της "αριστεράς", στην οποία με επιμονή καλούνταν και το ΚΚΕ. Το Κόμμα μας εξαρχής και μέχρι το τέλος αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε μια τέτοια κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως καμία κυβέρνηση που διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, την εξουσία των μονοπωλίων και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, καμία κυβέρνηση που υλοποιεί πρόγραμμα που βασίζεται στα κέρδη των καπιταλιστών, στην ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την κερδοφορία των μεγάλων οικονομικών ομίλων δεν μπορεί να ακολουθήσει πολιτική προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Καμία τέτοια κυβέρνηση, που κινείται πάνω στις "ράγες" της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και αστικής εξουσίας, δεν μπορεί να ελέγξει τους νόμους του συστήματος, τις αντιθέσεις του, να ματαιώσει την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης.

Αργά ή γρήγορα οι υποσχέσεις περί "ανακούφισης" του λαού θα ξεφουσκώνουν, θα αποδεικνύονται λόγια του αέρα και η αναμονή, οι προσδοκίες για κάτι καλύτερο θα δίνουν τη θέση τους στην απογοήτευση του λαού, στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος.

Συνεπώς έχει μεγάλη σημασία η θέση αρχών του ΚΚΕ και η απόρριψη της λογικής για συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, έστω κι αν αυτή η κυβέρνηση θα λέγεται "αριστερή". Το Κόμμα μας επέλεξε να συνεχίσει τον ταξικό αγώνα, σε σύγκρουση με τις δυσκολίες.

Είμαστε αποφασισμένοι να εντείνουμε την πάλη μας για κάθε λαϊκό πρόβλημα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης... Συνεχίζοντας την προσπάθεια για τη δημιουργία των κοινωνικοπολιτικών προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν στην κλιμάκωση της πάλης για τη λαϊκή εξουσία, την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, την ανάπτυξη προς όφελος του λαού...

Σαφώς και γνωρίζουμε πως ο δρόμος που προτείνουμε στους λαούς απαιτεί θυσίες! Ομως θυσίες τους ζητά έτσι κι αλλιώς ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και μάλιστα θυσίες χωρίς αντίκρισμα, όπως βλέπουμε κι από το νέο γύρο ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο και το ξαναμοίρασμα των αγορών, των εδαφών, των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, που ξεκίνησε την περιοχή μας...

Για την κατάσταση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή

Η Αφρική και η Μέση Ανατολή, και όχι μόνο, βράζουν, άρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ιμπεριαλιστική ειρήνη που τον διαδέχεται δεν είναι ζητήματα ξένα για τον ελληνικό λαό, παίρνοντας υπόψη ότι η χώρα μας είναι μέλος στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έχει αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, έχει μεγάλη σημασία η γεωστρατηγική της θέση για τη διεξαγωγή ιμπεριαλιστικών πολέμων...

Δεν είναι μυστικό πως οι ιμπεριαλιστές για να δικαιολογήσουν την επέμβαση επικαλούνται κάθε φορά διάφορα προσχήματα, όπως τώρα στη Συρία, που ξεκίνησαν με το ζήτημα της "δημοκρατίας" και τώρα εστιάζουν στα χημικά και βιολογικά όπλα. Οι εξελίξεις στη Συρία είναι αποτέλεσμα της απροκάλυπτης ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και της Τουρκίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ, σε βάρος της χώρας αυτής...

Η επικίνδυνη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, που γίνεται στο έδαφος των σκληρών ανταγωνισμών με τη Ρωσία και την Κίνα και περικλείει τον κίνδυνο γενικευμένης πολεμικής σύρραξης, αρχικά σε βάρος της Συρίας αλλά και του Ιράν, που θα έχει ολέθριες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής μας. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επεμβαίνουν με κάθε τρόπο (πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, στρατιωτικό) στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας, την ίδια ώρα με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν παραπληροφορούν τους λαούς για να δικαιολογήσουν ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτές οι εξελίξεις στη Συρία συμπληρώνουν την κατοχή στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη.

Είναι ανάγκη οι λαοί να αντισταθούν στις επεμβάσεις, να εναντιωθούν μαζικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στο καπιταλιστικό σύστημα που τον προκαλεί. Οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της. Αυτός έχει την ευθύνη να αποφασίσει για την πορεία της χώρας του.

Μέτωπο ενάντια στον «ρηχό αντιιμπεριαλισμό»

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σ' αυτές τις συνθήκες της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων είναι ανάγκη να έχουμε ξεκάθαρο ενάντια σε ποιον παλεύουμε. Ποιος είναι ο αντίπαλος των εργατικών - λαϊκών κινημάτων; Πολλοί είναι αυτοί που θα απαντήσουν πως "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός", αλλά στην πράξη ο καθένας μπορεί να δώσει επί της ουσίας διαφορετική απάντηση. Κι αυτό γιατί υπάρχει κι ένας "ρηχός αντιιμπεριαλισμός", που ταυτίζει τον ιμπεριαλισμό με την ηγετική δύναμη, τις ΗΠΑ, που σήμερα γίνονται επιθετικότερες για να διασφαλίσουν την ηγεμονική θέση τους έναντι ανερχόμενων παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων. Ομως η ταύτιση του ιμπεριαλισμού με τις ΗΠΑ, η αντίληψη περί "αυτοκρατορίας" ξεχνά τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται το καπιταλιστικό μονοπώλιο. Η άποψη αυτή στρέφεται δικαιολογημένα βέβαια κατά των ΗΠΑ, αλλά δεν έχει κανένα μέτωπο έναντι π.χ. στην εξίσου ιμπεριαλιστική ΕΕ. Μάλιστα, ορισμένες δυνάμεις αντιμετωπίζουν την ΕΕ λαθεμένα και ως "αντίπαλο δέος" στις ΗΠΑ και ζητούν να προχωρήσει η πολιτικο-στρατιωτική ενοποίησή της. Βεβαίως και κάνουν λάθος! Η ΕΕ, όπως κι άλλες ανερχόμενες σήμερα οικονομίες κι άλλες περιφερειακές διακρατικές ενώσεις που συγκροτούνται π.χ. στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ ή της Λατινικής Αμερικής, από τη στιγμή που στο DNA τους έχουν το καπιταλιστικό μονοπώλιο, δεν μπορούν να παίξουν ουσιαστικά θετικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, υπέρ της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ο λεγόμενος "πολυπολικός κόσμος", της λεγόμενης "νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων", δεν είναι ο κόσμος της ειρήνης και της ασφάλειας για τους λαούς, αλλά ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Στον κόσμο αυτό το Διεθνές Δίκαιο, όπως το γνώριζαν οι λαοί όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ, δεν υπάρχει πλέον, αφού διαμορφώνεται και υλοποιείται όχι ως αποτέλεσμα του συσχετισμού ανάμεσα σε καπιταλιστικές - σοσιαλιστικές χώρες, αλλά του συσχετισμού μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.

Ορισμένες άλλες απόψεις αντιμετωπίζουν επίσης λαθεμένα τον ιμπεριαλισμό, όπως στο παρελθόν ο Κάουτσκι, δηλαδή σαν μια πολιτική της άρχουσας τάξης και όχι σαν βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού που συνδέεται με την κυριαρχία του μονοπωλίου στην καπιταλιστική παραγωγή, τη σύμφυση του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, την εξαγωγή των κεφαλαίων και του οικονομικού χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων (μοίρασμα και ξαναμοίρασα των αγορών). Θα ήταν σοβαρό λάθος για το λαϊκό κίνημα να στηρίξει τις ελπίδες του στις λεγόμενες ανερχόμενες δυνάμεις ή και να τις διαλέξει ως "στρατόπεδο". Κι αυτό γιατί όπως προειδοποιούσε ο Β. Λένιν στη διαπάλη του με τον Κάουτσκι (Β. Ι. Λένιν «Ιμπεριαλισμός», μπροσούρα σελ. 108), κάτι τέτοιο θα μας οδηγούσε λαθεμένα στην εκτίμηση πως "τα μονοπώλια στην οικονομία μπορούν να συνυπάρχουν με ένα όχι μονοπωλιακό, όχι βίαιο, όχι αρπακτικό τρόπο δράσης στην πολιτική". Ετσι είναι: Δεν μπορούν να υπάρξουν ισχυρές χώρες, όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τα καπιταλιστικά μονοπώλια, και την ίδια ώρα αυτές οι χώρες να είναι ..."περιστέρια ειρήνης". Αυτό θα ήταν μεγάλη πλάνη...

Το Κόμμα μας, τόσο στις περιπτώσεις των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ όσο και στον πρόσφατο της Λιβύης, αλλά και σ' αυτόν που ετοιμάζεται ενάντια σε Συρία - Ιράν, αρνήθηκε με αποφασιστικότητα να αποδεχτεί τα επιχειρήματα των αστικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που σε μεγάλο βαθμό αναπαρήγαγαν μέσα στα λαϊκά στρώματα οι διάφορες "αριστερές" δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις του οπορτουνισμού. Οι αστικές κι από κοντά και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις τεκμηρίωναν την ανάγκη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του πολέμου πότε "για να σταματήσει η εθνοκάθαρση", πότε για δήθεν "ανθρωπιστικούς λόγους" ή για "αποκατάσταση δημοκρατίας", είτε "για να μη γίνει χρήση όπλων μαζικής καταστροφής" ή ακόμη και "για να στηριχθεί η Αραβική Ανοιξη" κ.ά. Το Κόμμα άνοιξε και κρατά σταθερά ιδεολογικό-πολιτικό μέτωπο με αυτές τις δυνάμεις και δεν ξεχνά ούτε στιγμή τη λενινιστική θέση πως "στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να υπάρχει ενότητα με τους οπορτουνιστές" (στο ίδιο, σελ. 142) κι ακόμη πως "ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι κούφια και ψεύτικη φρασεολογία αν δε συνδέεται αδιάρρηκτα με τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό"(στο ίδιο, σελ. 146-147).

Αναγκαία και επίκαιρη η πάλη για το σοσιαλισμό

Αυτή η ιδεολογική διαπάλη με τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις αποτελεί συστατικό στοιχείο της αντιιμπεριαλιστικής δράσης του Κόμματός μας και συνδυάζεται με την πρωτοπόρα αντιιμπεριαλιστική δράση που αναπτύσσουν οι κομμουνιστές μέσα στα συνδικάτα, μέσα από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), που αποτελεί τον ταξικό πόλο των ελληνικών συνδικάτων, αλλά και μαζικούς φορείς, όπως είναι η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ).

Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους λαούς της χώρας και της περιοχής μας και τονίζει πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό, που βιώνει την ισραηλινή βαρβαρότητα, αλλά και με όλους τους λαούς που αγωνίζονται και επιδιώκουν να χαράξουν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης. Ο αγώνας γι' αυτούς τους στόχους σήμερα δεν μπορεί να διεξαχθεί αποσπασμένα από τον αγώνα για την εξουσία.

Κι αυτό γιατί μόνο στο έδαφος της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, στο έδαφος του σοσιαλισμού, μπορούν να ζήσουν οι λαοί ειρηνικά, δημιουργικά και να αξιοποιήσουν για δικό τους όφελος, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που θα είναι λαϊκή περιουσία.

Καταδικάζουμε τους άδικους, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και παλεύουμε για την απεμπλοκή της χώρας μας απ' αυτούς! Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι οι πόλεμοι, που είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα βίαια μέσα, είναι αναπόφευκτοι, όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όσο κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός. Η αντικατάσταση του πολέμου από την ειρήνη προς όφελος των λαών δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό. Αυτή η αλήθεια κάνει τον αγώνα μας σήμερα ακόμη πιο επίκαιρο, ακόμη πιο αναγκαίο».