Τα περιθώρια στενεύουν. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του
«εξοντώστε την εργατική τάξη, ξεθεμελιώστε δικαιώματα και κατακτήσεις, γυρίστε τους αιώνες πίσω, λιώστε τους εργάτες σαν σκουλήκια!» Έτσι μας βλέπουν. Σαν μουδιασμένα, αδύναμα και φοβισμένα δίποδα που σέρνονται και ελπίζουν στη «φιλευσπλαχνία» των δημίων τους, στην… αύξηση του αριθμού των δόσεων...
Η ζωή μας κάθε μέρα κατρακυλά σε μια άβυσσο που οδηγεί αιώνες πίσω. Σε εποχές που το ανθρώπινο ον δεν είχε καμιά αξία. Τότε που τα αφεντικά μετρούσαν απλά «κεφάλια» και τα ανθρώπινα κορμιά πωλούνταν και αγοράζονταν στα σκλαβοπάζαρα έναντι ευτελούς τιμήματος. Τότε που ο εργάτης, δεν είχε επίγνωση της δύναμής του, έπιανε τον κασμά το πρωί και σχολνούσε το βράδυ, δουλεύοντας κυριολεκτικά για ένα πιάτο φαΐ.
Δεχόμαστε στωικά το ένα μέτρο-μαρτύριο μετά το άλλο. Η ύπαρξή μας ολόκληρη έγινε ξαφνικά ένα χρέος! Μετράμε συνεχώς οφειλές, πακέτα μέτρων, χαράτσια, χρέη και δόσεις. Δόσεις για την τράπεζα, δόσεις για τα χαράτσια, δόσεις για τα εκκαθαριστικά της εφορίας. Εσύ «χρωστάς αυτό», όλοι «χρωστάμε τόσα», στους δανειστές «οφείλουμε την ύπαρξή μας»… Κι αυτοί…με δόσεις, παίρνουν κάθε μέρα και από ένα κομμάτι της ζωής μας. Μας πληρώνουν με ξεροκόμματα, μας αφήνουν χωρίς δουλειά, χωρίς ψωμί για τα παιδιά μας, χωρίς γιατρούς και φάρμακα, χωρίς νοσοκομεία και σχολεία. Κλέβουν τη ζεστασιά μέσα από τα σπίτια μας. Εκτελούν τους γερόντους μας, καταδικάζουν τα παιδιά μας, σκοτώνουν τις ψυχές μας κάθε μέρα, κάθε μέρα. Η βαρβαρότητα επελαύνει παραβιάζοντας θύρες ανοιχτές…
Τι κάνουμε εμείς; Ο καύσωνας του καλοκαιριού πέρασε, τα μπάνια του λαού τέλειωσαν, οι εξοδούχοι επέστρεψαν κι εμείς…παραμένουμε βυθισμένοι στη νιρβάνα μας, αφάσιοι και… «εγκρατείς». Κοινωνία σε κώμα. Τι άλλο περιμένουμε να συμβεί; Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν για να σηκώσουμε το κεφάλι;
Δεν ωφελεί να αναπολούμε το παρελθόν την ώρα που μας σκοτώνουν το παρόν και μας κλέβουν το μέλλον. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για κατακτήσεις που χάνονται, για ηρωικούς αγώνες άλλων εποχών, για κλάδους με παράδοση στους αγώνες…όταν ταυτόχρονα μιζεριάζουμε, όταν «ανακαλύπτουμε» παντού γύρω μας «υπεύθυνους» και «φταίχτες», όταν το σωματείο μας «μυρίζει» και η οργανωμένη δράση είναι «για τους άλλους», όταν κρυβόμαστε βαθιά στην απεραντοσύνη της απογοήτευσης του καναπέ μας.
Για πόσο ακόμα θα καταδεχόμαστε να μας φτύνουν κατάμουτρα μέσα από τις «γουάιντσκριν πλάσμα» τα καθάρματα, τα επιφορτισμένα με την «ενημέρωσή» μας; Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τους ξεφτιλισμένους εργατοπατέρες, τους προσκυνημένους κυβερνοσυνδικαλιστές, τους βασικούς συνεργούς στο διαρκές έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος μας; Για πόσο ακόμα θα τους αφήνουμε να μας παραδίδουν αλυσοδεμένους στις ορέξεις των δολοφόνων μας;
Ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας. Ας καταλάβουμε πως αυτά που συμβαίνουν δεν είναι παροδικά. Η ζωή μας ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψει στους ρυθμούς των προηγούμενων χρόνων, όσο θα βυθιζόμαστε στην μιζέρια και την απογοήτευση. Όσο τα υποχείρια του κεφαλαίου θα μας πείθουν, εύκολα ή δύσκολα, πως όλα αυτά γίνονται για το καλό «μιας» πατρίδας. Ας καταλάβουμε πως αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος ταξικός! Μας πολεμούν με τα καλύτερα όπλα που διαθέτουν. Ένας πόλεμος που οι απώλειες βαρύνουν μόνο την μια πλευρά. Την πλευρά των εργατών, των αδύναμων, των άνεργων, των φτωχών, την δική μας πλευρά.
Όπως πολύ σωστά τονίζει σε σημερινή ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ: «Η επίθεση αποδεικνύεται στην πράξη πως δε μπορεί να σταματήσει ούτε με συνθήματα ούτε με μεγαλοστομίες και φλυαρίες. Είναι πόλεμος και στον πόλεμο χρειάζεται καθαρή ταξική στάση, οργάνωση, αντοχή, θυσίες. Όσο οι εργάτες θα αφήνουν στην άκρη τη δύναμη τους, το δίκιο δε θα γίνεται νόμος. Τα σωματεία έχουν μεγάλη ευθύνη να σηκώσουν. Να καλεστούν παντού Γενικές Συνελεύσεις, να συζητήσουν οι εργάτες για την ανάγκη άμεσης απάντησης με ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Να πάρουν και οι ίδιοι ευθύνη στις μάχες που πρέπει να δοθούν. Η επίθεση πρέπει να αποκρουστεί πρώτα και κύρια εκεί που σφάζεται κυριολεκτικά ο εργαζόμενος. Στους μοναδικούς κερδισμένους από αυτήν την επίθεση, στους μονοπωλιακούς ομίλους αλλά και σε κάθε τόπο δουλειάς και γειτονιά».
Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ να είναι η αρχή. Να είναι η σπίθα που θα πυροδοτήσει την απάντηση της εργατικής τάξης σε βάθος χρόνου. Που θα εκφράσει την γενικότερη αντίδραση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Να είναι ένα πρώτο βήμα για το χτίσιμο της μεγάλης λαϊκής αντεπίθεσης.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο χρόνος μας τελειώνει. Ας αφήσουμε στην άκρη γκρίνιες και προσωπικές «σκοπιμότητες», πολιτικές συμπάθειες και αντιπάθειες, προκαταλήψεις και μικροκομματικές διαφορές. Αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Μπροστά μας ανοίγονται δυο δρόμοι. Ο ένας είναι αυτός που βαδίζουμε. Ο δρόμος του φόβου, της μιζέριας και της υποταγής. Ο δρόμος που οδηγεί προς την πλήρη εξαθλίωσή μας. Ο άλλος δρόμος που ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας, είναι ο δρόμος του αγώνα. Ο δρόμος της συστράτευσης με τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις. Ο δρόμος της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας.
Η απόφαση απαιτεί καθαρή σκέψη. Ας σκεφτεί καλά ο καθένας πριν αποφασίσει ποιον δρόμο θα ακολουθήσει και ας αναλάβει την ευθύνη για την επιλογή του.
Αναρτήθηκε από oikodomos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου