Εχει διαφορές αλλά υπέρ του συστήματος

Εχει διαφορές αλλά υπέρ του συστήματος

Είναι αποκαλυπτική, ως προς τη δική του γραμμή, η κριτική που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει στην κυβέρνηση, με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα βάρβαρα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Το βασικό κριτήριο στην αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση είναι η λογική της λεγόμενης «προγραμματικής συμφωνίας» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, και τους καταγγέλλει ότι δεν την εφαρμόζουν. Τα ίδια έκανε και με το ΠΑΣΟΚ το 2009. Γι' αυτό, όλη του η αντιπαράθεση στηρίζεται, σύμφωνα με την «Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού», στην καταγγελία τού «άλλα λέγαμε και άλλα κάναμε». Πράγματι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από το να στηρίζεις την αντιπαράθεσή σου στο ότι η συγκυβέρνηση άλλαξε πολιτική, ότι εξαπάτησε το λαό. Πού εστιάζεται αυτή η παραδοχή τους; Μα στο γεγονός, λένε, ότι η κυβέρνηση είχε προεκλογικά ως βασικό στοιχείο της στρατηγικής της την «επαναδιαπραγμάτευση και την αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής». Και τα τρία κόμματα. Δεν υπάρχει, επίσης, μεγαλύτερη κοροϊδία στο λαό από το να προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι τα τρία κόμματα άλλαξαν πολιτική, προκειμένου να υποτάξει λαϊκές δυνάμεις σε μια στρατηγική που υπηρετεί συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου. Να θυμίσουμε ότι η «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων, όταν μιλούσε για «επαναδιαπραγμάτευση» τη συνόδευε με την «επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής» και με θεμελιακό ζήτημα τη στρατηγική επιλογή παραμονής στο ευρώ. Αρα ποια αλλαγή πολιτικής; Βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η κριτική, γιατί συγκαλύπτει τη δική του στρατηγική που εστιάζει στο ίδιο θεμελιακό ζήτημα, την παραμονή στην Ευρωζώνη και δίνει άλλο περιεχόμενο στην «επαναδιαπραγμάτευση» αυτό της δανειακής σύμβασης. Ουσιαστικά, από ταξική άποψη, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται στην κυβέρνηση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και από μια διαφορετική αστική αντίληψη για την πολιτική που θα δώσει διέξοδο στην κρίση για την καπιταλιστική οικονομία σε όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το δικό του «μείγμα πολιτικής».

***

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι επιμένει σε μια αστική άποψη που κατά κόρον έχουν εκφράσει αστοί οικονομολόγοι, τμήματα του κεφαλαίου, αλλά και πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου, ότι «αυτά τα μέτρα θα δημιουργήσουν 2 τουλάχιστον επιπλέον χρόνια βαθιάς ύφεσης». Είναι η αστική, αλλά και παλιά σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, που εστιάζει την αιτία της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού στην αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να αγοράζουν, λόγω δραστικής μείωσης του εισοδήματός τους. Είναι η λεγόμενη θεωρία της υποκατανάλωσης. Ενώ η κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά τα αποτελέσματά της, ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές. Επομένως, αυτό φέρνει την αναρχία στην παραγωγή, την υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου λόγω μεγάλων κερδών, που και εμπορεύματα αφήνει απούλητα και κεφάλαιο αδιάθετο, δεν μπορεί να επενδυθεί γιατί δε θα φέρει κέρδη. Η κρίση μπορεί να βαθαίνει για άλλα ακόμη δύο ή και περισσότερα χρόνια, αλλά αν δεν καταστρέψει κεφάλαιο (το «κούρεμα» είναι καταστροφή κεφαλαίου) και εργατική δύναμη δε θα περάσει στην ανάκαμψη, που δεν μπορεί να προέλθει με μέτρα τόνωσης της ζήτησης. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η διέξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις για φτήνεμα του εργάτη. Ετσι, αντισταθμίζεται η χασούρα από τα κέρδη λόγω κρίσης, ενώ δημιουργούνται συνθήκες υπερκερδοφορίας σε συνθήκες ανάκαμψης. Μπορεί, πράγματι, η ζήτηση λόγω μειωμένης αγοραστικής δύναμης να μειώνεται, αλλά τα κέρδη στο μεγαλύτερο βαθμό αντισταθμίζονται με φτηνότερους εργάτες, (καταστροφή εργατικής δύναμης μαζί με την ανεργία) και όποιο κομμάτι του κεφαλαίου δεν αντέχει στον ανταγωνισμό ή καταστρέφεται ή συγχωνεύεται με άλλο κομμάτι, (συγκεντροποίηση κεφαλαίου και ισχυροποίηση κάποιων μονοπωλιακών ομίλων).

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρέρχεται όλ' αυτά, γιατί και η δική του γραμμή είναι γραμμή εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Πατά πάνω στην ανάγκη ανακούφισης των εργαζομένων και τους προτείνει λύσεις που δεν πρόκειται να τους ανακουφίσουν. Αλλωστε, η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «μορατόριουμ πληρωμών του χρέους» και διαγραφή ενός μέρους του. Αυτά θα αναδιαπραγματευτεί. Το «μορατόριουμ πληρωμών χρέους» χρειάζεται ώστε να εξοικονομήσουν χρήμα στα κρατικά ταμεία, για να χρηματοδοτήσουν καπιταλιστικές επενδύσεις. Διαγραφή σημαίνει «κούρεμα» που θα φέρει νέα μέτρα. Μιλά για ανακεφαλαιοποίηση και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, ώστε να μπορούν να δανειοδοτήσουν τους λεγόμενους υγιείς μεγαλοεπιχειρηματίες, φορολογία των πλουσίων, να δώσει χαμηλότοκα δάνεια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Βεβαίως, δε μιλά για φορολογία κεφαλαίου, γιατί οι καπιταλιστές θέλουν φοροαπαλλαγές για να επενδύσουν. Αλλά και η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων θα δοθεί για επενδύσεις, επομένως ποια αναδιανομή. Μιλά για δημόσια επιχειρηματικότητα. Με δεδομένη την ύπαρξη και ιδιωτικής, αυτή θα υπηρετεί την ιδιωτική. Αναδιανομή, και μάλιστα σε συνθήκες αντιμετώπισης της κρίσης, είναι απάτη. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν αύξηση κερδών και κεφαλαίου, ανταγωνιστικότητα, άρα θέλουν πάμφθηνη εργατική δύναμη. Σε επίπεδο διεθνών συμμαχιών, κάνει λόγο για το λεγόμενο ευρωπαϊκό νότο, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Με αυτών των χωρών την απαίτηση για χαλάρωση των μέτρων, λόγω βαθιάς κρίσης και μεγάλου χρέους, κόντρα στη Γερμανία, συντάσσεται, ενώ εκθειάζει τη διαχείριση Ομπάμα στις ΗΠΑ.

Μετά απ' όλ' αυτά, γίνεται κατανοητό ότι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκυβέρνηση τραβά το λαό στην υποταγή στο κεφάλαιο.