Δεκέμβρης 2008: Επίκαιρα συμπεράσματα και μηνύματα

Δεκέμβρης 2008: Επίκαιρα συμπεράσματα και μηνύματα








Το βράδυ του Σαββάτου, 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονείται εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, από ειδικούς φρουρούς των δυνάμεων καταστολής. Η τραγική είδηση «τρέχει» σε όλη τη χώρα και συναντιέται με υποβόσκουσα και ενισχυόμενη συνεχώς αγανάκτηση των εργαζομένων και της νεολαίας από τη συνεχή όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων.

Πρώτοι αντέδρασαν στο γεγονός το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, καλώντας, από την πρώτη στιγμή,  σε μαζικό συλλαλητήριο λαού και νεολαίας στην Ομόνοια, τη Δευτέρα, 8 Δεκέμβρη. Ακολούθησαν ο ΣΥΡΙΖΑ και ομάδες «αντιεξουσιαστών», «αναρχικών» και της λεγόμενης «επαναστατικής αριστεράς», που καλούσαν με χωριστές ανακοινώσεις για την ίδια μέρα στα Προπύλαια.

Η συγκέντρωση του ΚΚΕ ήταν ιδιαίτερα μαζική. Εμφανής η συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας, που έπαιρναν μέρος για πρώτη φορά και πρόσκεινται σε άλλους πολιτικούς χώρους. Πραγματικό λαϊκό ποτάμι η πορεία προς το Σύνταγμα, η οποία, όμως έγινε προσπάθεια να χτυπηθεί και να ματαιωθεί. Μπροστά και στο πλάϊ της έστησαν «καυγά» αστυνομία και κουκουλοφόροι, που ξεπήδησαν από τη συγκέντρωση στα Προπύλαια.  Επίσης, ένα άλλο μπλοκ της ίδιας συγκέντρωσης επιχείρησε να διαπεράσει την πορεία του ΚΚΕ και να την κόψει στα δύο. Την ίδια στιγμή, επεκτείνονταν τα φαινόμενα τυφλής βίας και το Σύνταγμα μετατρέπονταν σε πεδίο πυρκαγιών και χημικών από την αστυνομία και τους κουκουλοφόρους. Τελικά, βέβαια, η μαχητική και μαζική πορεία του ΚΚΕ, οργανωμένη, περιφρουρημένη και συντεταγμένη, έφτασε στην πλατεία Συντάγματος.

Τις επόμενες μέρες συνεχίσθηκαν οι πολύμορφες κινητοποιήσεις. Η ΚΝΕ πρωτοστάτησε να βγουν στους δρόμους φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές και εργαζόμενοι, τα παιδιά των αγροτών, της λαϊκής οικογένειας. Οργανώθηκαν συλλαλητήρια, πολύμορφες δραστηριότητες από τα εκλεγμένα συντονιστικά των μαθητών. Το ίδιο έγινε στο εργατικό κίνημα από το ΠΑΜΕ. Στην πανελλαδική πανεργατική απεργία της Τετάρτης, 10 Δεκέμβρη και στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, στην Αθήνα και άλλες 62 πόλεις, τα αιτήματα ενάντια στην κρίση, συμπληρώθηκαν με την καταδίκη της δολοφονίας και της αντιλαϊκής καταστολής.

Ταυτόχρονα, ξεδιπλώθηκε μια πολύμορφη και έντονη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, για τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των αγώνων, τις μορφές πάλης, το οργανωμένο και το αυθόρμητο, κ.λπ. Διαπάλη, που έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς, τα ίδια (σε τελευταία ανάλυση) ζητήματα έρχονται και ξανάρχονται στην επιφάνεια, σε όποια συζήτηση για το τι κίνημα και τι οργάνωση χρειάζεται, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, όλα όσα έγιναν το Δεκέμβρη του 2008 προσφέρουν μια σειρά, σημαντικά και χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα. Ακόμη περισσότερο, γιατί επαληθεύθηκαν και στην κατοπινή και μέχρι σήμερα πορεία των λαϊκών αγώνων και εξελίξεων. Ας δούμε συγκεκριμένα τα βασικότερα.

Πρώτον: Ένα γεγονός, μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει στο φούντωμα του κινήματος, σε συνθήκες που υπάρχει το βασικό υπόβαθρο, η αγανάκτηση από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η διάψευση ελπίδων ότι είναι δυνατόν, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, να δοθούν ριζικές λύσεις για το λαό, ιδιαίτερα για τη νεολαία, που είναι ο κύριος στόχος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της κρατικής βίας, της χειραγώγησης. Η μαζική καταδίκη της εν ψυχρώ δολοφονίας δεν ήταν ένα αποσπασματικό γεγονός, καθώς, έβγαλε στην επιφάνεια τη διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της.

Δεύτερον: Ορισμένοι αποκάλεσαν το ξέσπασμα της νεανικής οργής λαϊκή εξέγερση, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση ένα μέρος του αστικού Τύπου προσκείμενου στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ ο ΣYN/ΣYPIZA αναγόρευσε τα γεγονότα σε νεανική εξέγερση. Προφανώς, το φούντωμα της λαϊκής δράσης εκείνης της περιόδου δεν πήρε τις διαστάσεις εξέγερσης. Και αποτελεί, τουλάχιστον, ασυγχώρητη επιπολαιότητα -αν δεν εξυπηρετεί δόλιες επιδιώξεις- ο συνδυασμός και το «σημάδεμα» του φουντώματος, με τη δράση των κουκουλοφόρων, τα φαινόμενα τυφλής βίας, τα σπασίματα βιτρινών και τους εμπρησμούς, ώστε να «τεκμηριωθεί» ο ισχυρισμός της εξέγερσης. Οι λαϊκές εξεγέρσεις είχαν, έχουν και θα έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως το πολιτικό πλαίσιο στόχων, η οργάνωση, η μαζικότητα, ο ηρωισμός, η αφοβία μπροστά στη βία, η αυτοθυσία. Τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα τους. Ποτέ το επαναστατικό, το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, δεν χρησιμοποίησαν μεθόδους «σπασίματος βιτρινών». Ποτέ οι εξεγερμένοι και οι επαναστάτες δεν κρύφτηκαν πίσω από κουκούλες. Ακόμη και στις περιόδους των πλέον ανεβασμένων μορφών πάλης, όταν με το όπλο στο χέρι πολεμούσαν για τα δικαιώματα του λαού.

Τρίτον: Το ΚΚΕ διαχώρισε, από την πρώτη στιγμή, τους δεκάδες χιλιάδες νέους και εργαζόμενους, που πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις, από τους κουκουλοφόρους. Και όχι μόνο. Από την πρώτη στιγμή, κατήγγειλε ότι η τυφλή βία και η δράση των κουκουλοφόρων χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και το αστικό κράτος, για να ανακόψει το ογκούμενο κύμα δυσαρέσκειας και λαϊκής παρέμβασης, για να χτυπήσει το κίνημα. Κάλεσε τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να πυκνώσουν τις γραμμές του οργανωμένου κινήματος, να περιφρουρήσουν τους αγώνες, να αποκρούσουν τις προβοκάτσιες και να απομονώσουν τους εμπνευστές τους. Η στάση αυτή του ΚΚΕ σχολιάσθηκε τότε ποικιλόμορφα από τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλες δυνάμεις και ΜΜΕ. Ακόμη και αποδείξεις του δήθεν συστημικού χαρακτήρα του ΚΚΕ βρήκαν ορισμένοι... Τόσο τότε, όμως, όσο και τα επόμενα χρόνια η θέση και η στάση του ΚΚΕ έχουν πλήρως δικαιωθεί.

Τέταρτον: Με αφορμή τα γεγονότα, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, ΜΜΕ, κ.λπ., επιχείρησαν να φέρουν σε αντιπαράθεση το νεολαιίστικο με το ταξικό εργατικό κίνημα, το αυθόρμητο με το οργανωμένο. Κάποιοι ανακάλυψαν «νέα επαναστατικά υποκείμενα» και άλλοι κολάκευαν και χάιδευαν στ' αυτιά τη νεολαία, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις το «ακηδεμόνευτο», το «ακομμάτιστο», κ.λπ. Φαινόμενα, που τα ξαναζήσαμε λίγα χρόνια μετά, με το λεγόμενο κίνημα των πλατειών, τους αγανακτισμένους, κ.λπ. Το Δεκέμβρη του 2008 επιχείρησαν να περάσουν στις λαϊκές και, ιδιαίτερα, στις νεολαιίστικες συνειδήσεις, ότι η αντίθεση έχει ηλικιακό  χαρακτήρα και βρίσκεται ανάμεσα στους νέους και το σύνολο της βάρβαρης κοινωνίας, τσουβαλιάζοντας εργάτες και κεφαλαιοκράτες. Και τότε, και με το «κίνημα των πλατειών», στόχευαν στη συσκότιση του ταξικού χαρακτήρα της κοινωνίας, των πραγματικών κοινωνικών αντιθέσεων ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εξουσία του από τη μια και από την άλλη, την εργατική τάξη, τις φτωχές λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά τους. Στόχευαν στην απόκρυψη της αλήθειας, ότι η αιτία των δεινών, τόσο της νεολαίας, όσο και των εργαζομένων είναι κοινή και βρίσκεται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στην εκμετάλλευση, που πρέπει να καταργηθούν για να ανοίξει ο δρόμος για μια ριζικά διαφορετική κοινωνία. Κι από κοντά, στη συσκότιση του πραγματικού χαρακτήρα των κομμάτων, της κοινωνικής τάξης και ταξικών συμφερόντων, που το καθένα εκπροσωπεί και υπηρετεί.

Όσο για τον αυθορμητισμό είναι ένα απολύτως φυσιολογικό φαινόμενο και μπορεί να εκδηλωθεί πολύμορφα, ιδιαίτερα σε νεώτερες ηλικίες και, μάλιστα, σε μια περίοδο, που τα κοινωνικά προβλήματα πολλαπλασιάζονται και οξύνονται. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν έρχεται σε καμιά αντίθεση με το οργανωμένο. Αντίθετα, μόνο το οργανωμένο κίνημα μπορεί να εντάσσει την αυθόρμητη κίνηση μαζών στον οργανωμένο αγώνα για την κατάκτηση αιτημάτων και στόχων, ακόμη περισσότερο για την ρήξη και την ανατροπή.

Πέμπτον: Τόσο τα γεγονότα του Δεκέμβρη, όσο και οι εξελίξεις των επόμενων χρόνων (κρίση, βαριές αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα,  απεργιακοί και άλλοι αγώνες, κ.λπ.), παρά τη μόνιμη, συστηματική και πολύμορφη επίθεση σε βάρος του ΚΚΕ, τις κάθε λογής συκοφαντίες, λαθροχειρίες και πλαστογραφήσεις της πολιτικής και των θέσεών του, τα διάφορα πλαστά διλήμματα και αποπροσανατολιστικές θεωρίες, έχουν αναδείξει και στέλνουν ορισμένα βασικά μηνύματα:
Οι εκτιμήσεις και οι θέσεις του ΚΚΕ δικαιώνονται καθημερινά. Τόσο αυτές, όσο και ο ακούραστος, καθημερινός αγώνας των κομμουνιστών, αποτελούν  το βασικό στήριγμα του λαού και τη μοναδική ελπίδα, για να βγει απ' το τούνελ του σύγχρονου, απάνθρωπου καπιταλισμού, στο πραγματικό φως μιας Ελλάδας της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.
Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν πολύ πιο μαζικό και ισχυρό, ταξικά προσανατολισμένο και χειραφετημένο, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, πρώτα και κύρια, στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Το αποφασιστικό πύκνωμα των γραμμών του ΠΑΜΕ, το μαζικό απεγκλωβισμό από τη θανάσιμη παγίδα του συμβιβασμού και της υποταγής στο κεφάλαιο, απ' τις θεωρίες  της «κοινωνικής συναίνεσης» και τις κάθε λογής αυταπάτες. 
Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν ένα πολύ πιο μαζικό και ισχυρό λαϊκό κίνημα, με γραμμή ενάντια στα μονοπώλια, την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό. Για να γίνει  ο λαός πραγματικός αφέντης της χώρας. Μια μεγάλη Λαϊκή Συμμαχία της εργατικής τάξης, με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς και μικρούς αγρότες, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Καλά οργανωμένη στους κλάδους, στις γειτονιές και τα χωριά, τα πανεπιστήμια και τα σχολειά.
Αυτές είναι οι ανάγκες των καιρών, παρά και ενάντια σε όλους όσοι μοιράζουν και πάλι ψεύτικες ελπίδες.
Αυτές είναι οι βασικές προϋποθέσεις, για να είναι νικηφόρες οι αυριανές, πραγματικές και αναπόφευκτες λαϊκές εξεγέρσεις.