Καμιά σωτηρία εξ ουρανού

Καμιά σωτηρία εξ ουρανού

Καλά πάνε! Οσο η εργατική τάξη παραμένει στο περίμενε του επόμενου σωτήρα οι φόροι αυξάνονται. Ηδη μιλάνε για 45% φορολόγηση ενός εισοδήματος που ήδη είναι μισό. Να δεις που στο τέλος θα αποδειχθεί ότι οι παππούδες με τα 600 ευρώ σύνταξη ανήκουν στους προνομιούχους αυτής της ζωής.

Καλά πάνε! Με το 31% του πληθυσμού να είναι και επίσημα στο όριο της φτώχειας, και με την πρόβλεψη για σκαρφάλωμα της ανεργίας στο 26%, γίνεται φανερό ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη πολιτική για τα συμφέροντα της τάξης που εκφράζει.

Καλά πάνε! Τα μέτρα για τη μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης είναι ήδη νόμος του κράτους. Και δε μένει άλλο παρά η εφαρμογή τους καθώς, όπως έχουν διακηρύξει ξανά και ξανά οι εφημερίδες της αστικής τάξης, η δημοκρατία κινδυνεύει όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.

Καλά πάνε! Αυτοί που τσακίζουν το λαό διατηρούν ακόμα την πολυτέλεια να εμφανίζονται παράλληλα και ως ψυχοπονιάρηδες και να μιλάνε περί λάθους που κάπου έγινε στην εφαρμογή της πολιτικής την οποία ήδη έχουν χειροκροτήσει.

Πάνε καλά γιατί ακόμα δεν ορθώνεται απέναντί τους ένα κίνημα ικανό να τους σαρώσει.

Πάνε καλά γιατί ακόμα είναι πολύς ο κόσμος έξω από τα συνδικάτα. Είναι πολλοί αυτοί που διατηρούν στην ηγεσία των συνδικάτων αυτούς που με άλλο ρούχο μέσα στη Βουλή αποφασίζουν το τσάκισμα των εργατών.

***

Είναι όλα θέμα συσχετισμών. Που πρέπει να αλλάξουν. Που επιβάλλεται να αλλάξουν. Και δεν μπορεί να γίνει βήμα μπροστά αν δεν αλλάξουν.

Η χτεσινή προκήρυξη του ΠΑΜΕ για το πώς πρέπει να δοθούν οι αγώνες που είναι μπροστά τα λέει όλα. Δεν πέρασε ούτε λέξη της στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Υπάρχει όμως στο πόρταλ «902.gr», φτάνει και έτσι εκεί που πρέπει να φτάσει.

***

Στην εφαρμογή της πολιτικής που από κοινού σχεδιάζουν και εκτελούν τα όργανα της ΕΕ και η ντόπια κυβέρνηση δεν υπάρχουν λάθη. Εκφράζεται πεντακάθαρη η απόφαση του κεφαλαίου για το τσάκισμα των εργατών, όπως πεντακάθαρες παραμένουν και οι δηλώσεις καθενός που ισχυρίζεται ότι διαφωνεί με το μείγμα. Ηδη ο και σοσιαλδημοκράτης κατά δήλωσή του Α. Λοβέρδος ζητά να συνεχιστεί η εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Ενώ ο ιδεολογικά ομογάλακτός του Αλ. Τσίπρας έδωσε ήδη τα πρώτα δείγματα από την εφαρμογή της δικής του δήλωσης ότι δε θα δώσει διαπιστευτήρια στο σύστημα. Προς απόδειξη, με απόφαση της συνδιάσκεψης διορίστηκε μέλος της ΚΕ του νέου κόμματος ως και ο Ραυτόπουλος της εποχής που η ΓΣΕΕ χειροκροτούσε τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της τότε κυβέρνησης Α. Παπανδρέου. Και για όσους συνέδρους δεν το εμπέδωσαν η «Εφημερίδα των συντακτών» το ξεκαθαρίζει: Στο αναπαλαιωμένο πολιτικό σύστημα δεν έχουν θέση μειοψηφικές απόψεις περί εξόδου από την Ευρωζώνη και σύγκρουσης με την ΕΕ.

***

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει για τα καλά, πολύ πριν αρχίσουν και να το δηλώνουν. Το αποτέλεσμα εκφράζεται και στην πολύ σοβαρά διατυπωμένη διακήρυξη ότι το φάντασμα πάνω από την Ευρώπη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ!

Δεν πρόκειται για μικρομεγαλισμό. Είναι το μοιραίο αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που έχει βάλει απέναντι το εργατικό κίνημα και επιχειρεί να εδραιώσει μια νέα αυταπάτη που όμοιά της ούτε οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι δεν έχουν ισχυριστεί: Οτι και οι καπιταλιστές θα βγούνε από την κρίση τους και οι εργάτες θα σωθούν.

***

Απέναντι στην επιδίωξη να συμφιλιωθούν οι εργάτες με τους εκμεταλλευτές τους και να περιμένουν τη σωτηρία εξ ουρανού, η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο από το ίδιο το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, με οργάνωση της πάλης έτσι που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της όλο και πιο βαθιάς πλέον ταξικής διαίρεσης. Η μάχη για τις συλλογικές συμβάσεις αναδεικνύεται σε κρίσιμη. Δεν αφορά μόνο την επιβίωση, αλλά την αξίωση των εργατών να ανοίγονται δρόμοι για τη βελτίωση συνολικά της θέσης τους. Σ' αυτή την προοπτική η πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων είναι προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί η επίθεση. Η ανασύνταξη του κινήματος επίσης προϋπόθεση για να δοθεί η μάχη.

Απέναντι στο νέο εργατοπατερισμό που κάνει ήδη την εμφάνισή του με εκείνους που στο όνομα του ρεαλισμού υπογράφουν συμβάσεις για μείωση μισθών, απαιτείται να ορθωθεί ένα ταξικό κίνημα που θα πράττει έτσι που πράγματι να χτυπιέται η εξουσία των μονοπωλίων.