ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΥΣ!!!

ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΥΣ!!! 



     ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ                            2012-13-14…



…Πάλι αχάραγο στο ποδάρι. Μ’ αφήνουν το άγχος κι η ανασφάλεια να ηρεμήσω μια στάλα; Ψαχουλεύω στα σκοτεινά να βρω τον αναπτήρα. Θυμόμουν ότι τον είχα ακουμπισμένο στο κομοδίνο, δίπλα σ’ ένα απομεινάρι από κερί. Ανάθεμα την φτώχεια που μας καταδίκασαν! Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορούμε να έχουμε πια. 

Κάπου δυο χρόνια άνεργη τώρα, χωρίς επιδότηση απ’ το ταμείο ανεργίας πλέον, και με δυο ανήλικα παιδιά στην απόλυτη ευθύνη μου, οικονομικά και κοινωνικά. Τι να πρωτοπλήρωνα και πώς; Με κάνα μεροκάματο που έκανα στη χάση και τη φέξη, κοίταζα να στήσω τσουκάλι και να δίνω έναντι στο νοίκι, μη βρεθούμε πάλι στο δρόμο. 

Σ’ αυτήν την σκέψη αγρίεψε μέσα μου η ανησυχία και το μίσος. Άστεγοι…


Τα βλαστάρια μου άστεγα… Τη μέρα ν’ αναζητούν τροφή και νερό όπως τ’ αδέσποτα σκυλάκια, και τη νύχτα ν’ απαγκιάζουν σε χαρτόκουτα... Όχι! Όχι! Ποτέ!!! Έπρεπε να διώξω αμέσως αυτές τις τρομερές εικόνες απ’ το μυαλό μου. Κανείς! Κανείς δεν είχε δικαίωμα να καταντήσει εμένα και τα παιδιά μου επαίτες! 

Άναψα το κερί κι έβαλα εναλλάξ πάνω απ’ τη φλογίτσα τα χέρια μου να ζεσταθούν. Νά ’χα και λίγο καφέ… Δεν πειράζει. Έχει απομείνει μια στάλα τσάι απ’ τα χτες. Το πίνω κρύο. Μονορούφι. 

Ταμπουρώνομαι στο παλτό μου και βγαίνω έξω. Παραμονή Χριστουγέννων, κι ήθελα ν’ αλλάξω λίγο την ατμόσφαιρα στο σπίτι, έστω και τεχνητά, μ’ ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στολίδια είχα. Πολλά. Κι όλα ξύλινα μικρούτσικα και μ’ απέραντες θύμησες για μένα. Παλιότερα βέβαια διαθέταμε κι από ’κείνες τις κοκκάλινες χρωματιστές μπάλες, τα ίδιας ποιότητας ασημένια και χρυσά αστεράκια, μα κι ένα ψεύτικο έλατο. Με την κατάσχεση του σπιτιού μας όμως, επειδή δεν μπόραγα να πληρώσω τις δόσεις στην τράπεζα και τα φοροχαράτσια στο κράτος, κατασχέθηκε και μεγάλο μέρος τού νοικοκυριού μας… 

Σα νά ’μασταν κλέφτες μάς πέταξαν έξω, αυτοί που μας κλέψαν το βιος και τη ζωή… Κατέσχεσαν ως και τις δυο βιβλιοθήκες μας. Γεμάτες! Γεμάτες με λογοτεχνικά και ιστορικά αριστουργήματα…! Τι λέω μωρέ… Εδώ δε γλίτωσε τότε μήτε το φτηνοραδιοφωνάκι μας! 


Αυτό(!) και τα βιβλία μου(!), είναι που μού ’χουν λείψει πιότερο απ’ όλα…!!!

Θεέ μου, τι όμορφο πού ’ναι αυτό! Πώς να το κόψω όμως; Είναι πολύ ψηλά. Ούτε καν με την άκρη τού πριονιού δεν το φτάνω. Ουφ…

Φφφφφφ….!!! Ορμά ξάφνου μανιασμένος ο βοριάς κι αγκαλιάζω γερά το λιόδεντρο μη με παρασύρει. Κρατς! Σπάει το φουντωτό κλαρί και κρεμιέται εφαπτόμενο στον κορμό. Ο αγέρας μού χαμογέλασε κι έφυγε από ’κεί πού ’ρθε. Απόλυτη ηρεμία πάλι μες στην παγωνιά. Σα να μη συνέβη τίποτα! 

Επιστρέφοντας μάδαγα τ' ακρινά φύλλα να λευτερώσω τα παρακλάδια για να τα στολίσω. Ώσπου να φτάσω, είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει ψηλά κι ο ήλιος. Πόσο να μας ζέσταινε κι αυτός… Καταχείμωνο κι η θερμοκρασία έπαιζε, ανεβαίνοντας στους 9ο Κελσίου, το πολύ. Και ’κειό το ημιυπόγειο που μέναμε, ανήλιαγο εντελώς. Ήταν όμως το φτηνότερο πού ’χα βρει να νοικιάσω. Εκείνο που δημιουργούσε όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα, ήταν τ’ ανεμοβρόχι. Τα τρία σκαλοπάτια που κατεβαίναμε και το πλατύσκαλο στην είσοδό μας, πλημμύριζαν. 


…Ωχ, τι είν’ αυτά στο πεζοδρόμιο και τα σκαλοπάτια μου; Ξύλα. Βρε τον κύριο βοριά… Τό ’κανε και δω το θαύμα του! Μια χαρά! Φτάνουν για δυο μέρες! Μα… τούτες ’δώ οι σακούλες στο πλατύσκαλο…;;; Τρόφιμα! Γάλατα, μακαρόνια, ρύζι, λάδι, πατάτες… Και χαρτιά υγείας, απορρυπαντικά, σαμπουάν… Και καφές! Και κρέας! Και τυρί! Και… Μια κάρτα με ευχές. Με ευχές και λίγα χρήματα!!!  Υπογραφή: «Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ)». 

Κι ο ήλιος, τι έκανε ο ήλιος; Μπήκε και φώτισε τ’ ανήλιαγο ημιυπόγειό μας; Πώς; Μα… Τι γράφει τούτο ’δώ το σημείωμα; 

«Συναδέλφισσα στην ανεργοαφραγκία, οι μονοπωλιακοί όμιλοι μέσω των πολιτικών εκφραστών τους και της Ευρωπαϊκής τους Ένωσης, μας κήρυξαν τον πόλεμο με ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματά μας, για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Σε καλούμε λοιπόν να προστεθείς στη δύναμή μας, να οργανώσουμε την ταξική αλληλεγγύη ανάμεσά μας, ν’ αντέξουμε ώσπου να τους πάρουμε αμπάριζα ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων. Ν’ απαλλαγούμε από δαύτους! Να έχουμε επιτέλους τη δική μας εξουσία, την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία μας, εξασφαλίζοντας το παρόν και το μέλλον των σημερινών και αυριανών γενιών! Μόνος του όμως ο καθένας, είναι αδύναμος. Όλοι μαζί οι άνθρωποι του μόχθου, είμαστε ανυπέρβλητη δύναμη! Σε περιμένουμε. Και συγνώμη που αφήσαμε χύμα τα καυσόξυλα, μα είχαμε συνέλευση και βιαζόμασταν. Α, σου συνδέσαμε και το ρεύμα». 


Μα πόσο χαζή ήμουν τόσον καιρό, που δεν ανταποκρινόμουν στο κάλεσμα της Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα; Πολύ χαζή!!!

…Πράγματι, μόνο με οργάνωση θα φουντώσει η αλληλεγγύη ανάμεσά μας! Μόνο με οργάνωση θα θεριέψει η αντίστασή μας στην εξαθλίωση που μας καταδικάζουν, και θα κορυφωθεί η αντεπίθεσή μας για να κερδίσουμε τα δίκια μας!!!

-Μάνα, τι έπαθες και παραμιλάς; Σ’ έφαγε το άγχος, ταλαίπωρη… Υπομονή ρε μάνα. Θα σταματήσω το σχολειό και θα ψάξω για δουλειά. 

-Η μοιρολατρία μ’ έφαγε, γιε μου. Μα τώρα πάει πια. Τέρμα η απογοήτευση! Βρήκα δρόμο να περάσουμε! Κι ούτε θα σταματήσεις το σχολειό. Κόντρα στη θέληση των εκμεταλλευτών μας, θα το τελειώσεις και θα σπουδάσεις παραπέρα! Κι εργάτης να γίνεις, να είσαι μορφωμένος εργάτης!

-Αχ… Έχω ανάγκη από φροντιστήριο σε κάποια μαθήματα. Πώς…

-Φροντιστήριο είπες; Α, μάλιστα. Απ’ την ξεροκεφαλιά μου, δε σου είπα ότι η Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα οργάνωσε δωρεάν φροντιστήρια για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Οπότε, λύθηκε κι αυτό. Συνεχίζεις το σχολειό κανονικά. Είναι δικαίωμα που δε θα επιτρέψεις να στο αφαιρέσουν! Τέλος!

-Μαμάκα, ούτε φέτος θα στολίσουμε δεντράκι; Ούτε μελομακάρονα θα φάμε πάλι;

-Σήκω κορούλα μου πάνω. Νίψου, ντύσου, κι έλα να πιεις γάλα. Κι εσύ νεαρέ. Σας ετοιμάζω και φετούλες ψωμάκι με βούτυρο και μαρμελάδα. Έχει και τυράκι. Άντε! Μην καθυστερείτε. 

-Μάνα, δεν πιστεύω να σε μούρλανε η ανεργία… Τι γάλα, βούτυρο, μαρμελάδα και τυρί, ονειρεύεσαι; Πού τα είδες; Μόνο ξερό ψωμί απόμεινε στο ντουλάπι μας.


-Ο Άγιος Βασίλης παιδιά μου! Σηκωθείτε όμως τώρα. Ώρα να πάτε εσείς να πείτε τα κάλαντα, κι εγώ στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής τής περιοχής μας. Μετά, θα μαγειρέψουμε, θα φτιάξουμε γλυκά και θα στολίσουμε το δεντράκι μας. Άντε βλαστάρια μου, βιαστείτε!

            Ο γιος μου και η κόρη μου, τρίβοντας τα ματάκια τους να καλανοίξουν, τρέξαν να μου συμπαρασταθούν. Να μου πουν λόγια παρηγόριας, μη φύγει ο εγκέφαλος απ’ τα βάσανα… Νόμισαν τα πουλάκια μου πως τρελάθηκα. Ε, δεν είχαν κι άδικο. Το παραμύθι τού Άη-Βασίλη δε χώραγε στα φτωχόσπιτα, αφού μόνο η μαύρη φτώχεια τα επισκεπτόταν και(!) τα Χριστούγεννα. Τότε όμως συνειδητοποίησαν ότι στο σπίτι υπάρχει φως! Ηλεκτρικό ρεύμα! Πήδηξαν σαν αγριοκάτσικα απ’ τη χαρά τους! 


Αργά το βράδυ, κι όλοι οι χώροι μοσχομύριζαν ακόμη φρεσκοψημένα μελομακάρονα και λαχταριστούς κουραμπιέδες. Ως κι οι φλόγες στο τζάκι, έδειχναν να συνεχίζουν να ρουφάνε τις γλυκές μυρωδιές, χορεύοντας αμέριμνες ονειρεμένο ταγκό. Τα πιτσιρίκια μου όμως δεν τις άφηναν στην ησυχία τους. Σκάλιζαν ολοένα τη φωτιά, σα νά ’ταν το άλλοθί τους. Με πιλάτευαν να τους εξιστορήσω πάλι και πάλι την εμπειρία μου απ’ τη συμμετοχή μου στη συνέλευση της Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα. 


Τι εμπειρία κι αυτή! 

Ναι! Πρώτη φορά βγήκα απ’ το καβούκι μου! Κι ήταν υπέροχο συναίσθημα!!! Ένοιωθα κατάβαθα, πως τώρα πια κράταγα εγώ τα γκέμια τής ζωής! Πως δεν σερνόμουν πίσω της! Πάνω απ’ όλα όμως, δεν ήμουν πλέον μόνη σ’ αυτήν τη ζούγκλα! Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς… Ενάμισι εκατομμύριο ανεργοάφραγκοι, κι άλλοι τόσο εργαζόμενοι άφραγκοι. Τεράστια δύναμη σαν μαζωχτεί σε μια γροθιά!!! 
ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!



«Ζήτωωωω!!!», ξαναχειροκρότησαν ενθουσιασμένα τα παιδιά μου. Ναι, καταλάβαιναν πως τούτο το δίκαιο όνειρο, μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά. Φτάνει να τ’ αποφασίσει ο λαός. 

Μ’ αυτές τις ζητωκραυγές τους, έληξε και η «συνεδρίασή» μας. Ώρα να πλαγιάσουμε πια. Περασμένα μεσάνυχτα… Μα σα νά ’μασταν συνεννοημένοι, στρέψαμε όλοι το βλέμμα στο μεγάλο κλαρί απ’ το λιόδεντρο και δε σαλέψαμε απ’ τη θέση μας. Τόσο όμορφα(!) επιβλητικό… Περήφανο! Μας καθήλωνε κάθε που το κοιτούσαμε.  

Γιόμιζε υπέροχα(!) τη γωνιά λίγο παρέκει απ’ το τζάκι! Στεκόταν ολόρθο μ’ απλωμένα τα παρακλάδια του σαν φτερούγες, κρυφοκαμαρώνοντας για τα «πλούσια» στολίδια του. Τοσοδούλικα, όλα. Ξύλινα και φτιαγμένα με πολύ μεράκι, όντως κλέβαν την παράσταση! Φωτάκια δε διέθετε βέβαια το χριστουγεννιάτικο δεντράκι μας, μήτε κι αστέρι στην κορφή. Ουδόλως όμως έχανε κάτι απ’ την αίγλη του. Άλλωστε, πιο φωτισμένο δεν θα μπορούσε να είναι! Στην κορφή του δέσποζε η κάρτα τής Λαϊκής Επιτροπής Αγώνα! «Καλή και αγωνιστική χρονιά ανεργοάφραγκοι συναγωνιστές!!!». 




ΑΝΕΡΓΟΑΦΡΑΓΚΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!

Πώς και πού; Ενημερωθείτε ΕΔΩ!!!

(Μια ευγενική, γιορτινή προσφορά τής συγγραφέως Καλής Γκέλμπεση. Δώρο ψυχής προς τους απανταχού ανεργοάφραγκους με αγωνιστικές ευχές!).
 Αναρτήθηκε από ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ