«Ηλιο με ήλιο» ή χωρίς αφεντικά;

«Ηλιο με ήλιο» ή χωρίς αφεντικά;

Ανετοι μέσα στην πολιτική και οικονομική κυριαρχία τους διατάσσουν: «Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει μια ώρα αρχύτερα». Είναι οι μεγάλοι της αγοράς. Από το 1986 πασχίζουν με τα πιο απίθανα επιχειρήματα κάθε φορά να πείσουν ότι τα μαγαζιά, τα δικά τους μαγαζιά, πρέπει να δουλεύουν εφτά 24ωρα τη βδομάδα. Και βήμα βήμα έχουν καταφέρει να φτάσουν κοντά στο στόχο παρότι άργησαν αρκετά. Βλέπεις, είχαν απέναντί τους κι αυτά τα αναθεματισμένα συνδικάτα που αντιστέκονταν στην πρόοδο.

Τη μια βάφτιζαν τουριστικές περιοχές τα εμπορικά κέντρα και εξασφάλιζαν έτσι εξαίρεση από την εφαρμογή του ωραρίου. Αλλοτε ανακάλυπταν τις οικογενειακές ανάγκες που δεν μπορούσαν να καλυφθούν στα στενά όρια του ωραρίου των καταστημάτων και επέβαλαν επέκταση του ωραρίου ως αργά το βράδυ του Σαββάτου. Μετά νοιάστηκαν για το καλό των εργαζομένων που πηγαινοέρχονταν στα μαγαζιά με το διακεκομμένο ωράριο, επέβαλαν το συνεχές. Βήμα βήμα ο σταθερός εργάσιμος χρόνος έγινε λάστιχο. Η οικογενειακή ζωή πήγε περίπατο.

***

Τώρα, στην καρδιά της κρίσης και με τρικομματική κυβέρνηση, νιώθουν ότι τα χέρια τους είναι λυμένα. Οχι ότι περιμένουν να γεμίσουν αύριο κιόλας τα μαγαζιά με πελάτες τις Κυριακές. Αλλά έχοντας απλώσει τόσο πολύ τον τραχανά στις εργασιακές σχέσεις, ξέρουν πως το κέρδος ξεκινά απ' την υπερεκμετάλλευση του εργάτη, και καθώς ελπίζουν ότι σύντομα η καπιταλιστική οικονομία θα ανακάμψει σπεύδουν να ξεμπερδεύουν με εμπόδια όπως «ωράρια» κι άλλες τέτοιες καθυστερήσεις.

Κατά συνέπεια σωστά καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι κάνει μισές δουλειές. Τι πα' να πει ανοιχτά την Κυριακή μόνο τα μικρά μαγαζιά. Ετσι κι αλλιώς τα μικρά μαγαζιά δεν αντέχουν να είναι ανοιχτά και τις Κυριακές. Δεν κάνουν τζίρο, ενώ τα έξοδα θα μεγαλώσουν. Ετσι κι αλλιώς αυτοί που δεν έχουν να ψωνίσουν το Σάββατο δεν έχουν να ψωνίσουν και την Κυριακή. Ασε που δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό με τα μεγάλα που ρίχνουν τις τιμές και τραβούν πελατεία.

Αλλο είναι το παιχνίδι και γι' αυτό βιάζονται να πάρουν έγκαιρα θέση. Είναι οι μεγάλες ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Που επιβάλλουν αγορά εργασίας χωρίς εμπόδια. Μέρος αυτής της διευθέτησης είναι και η επαναφορά του θέματος για κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Είναι το μονοπωλιακό κεφάλαιο που καθορίζει τους κανόνες, είναι η κυβέρνησή του που σπεύδει να εφαρμόσει τις αξιώσεις του.

***

Πάρτο ανάποδα λοιπόν.

Εδώ πια δε μιλάμε για το θάνατο του εμποράκου. Εδώ μιλάμε για το τσάκισμα του αυτοαπασχολούμενου μαζί με το τσάκισμα του εργάτη. Εδώ μιλάμε για τη γιγάντωση των μονοπωλίων και την ανάγκη τους να υποταχτούν τα πάντα σ' αυτήν.

Είναι θέμα επιλογής.

Με τα μονοπώλια και τσακισμένη ζωή. `Η ενάντια στα μονοπώλια για ζωή ανθρώπινη.

Το διπλανό άρθρο από τον «Ριζοσπάστη» δε θα μπορούσε να το περιγράψει πιο πυκνά: «Ορέγονται κοινωνικές συνθήκες παρόμοιες με εκείνες τις οποίες απολαμβάνουν οι ανταγωνιστές τους σε Κίνα, Ινδία ή Ταϊλάνδη».

Οσοι ακόμα ελπίζουν ότι θα ξεμπερδέψουν με το κακό αλλάζοντας κυβέρνηση ας ετοιμάζουν σάβανα.

Οι άλλοι, όσοι έχουν κάνει ήδη το βήμα, ας οργανώνονται για εξαιρετικά σκληρές συγκρούσεις.