Πολιτική παραπλάνησης

Πολιτική παραπλάνησης

«Πολλές φορές το ΚΚΕ φαίνεται να αρνείται τη δυνατότητα επίτευξης βελτιώσεων αν δεν επιτευχθεί αρχικά η "λαϊκή εξουσία". Στην πραγματικότητα, αρνείται την ίδια την ανάγκη διατύπωσης μεταβατικών αιτημάτων, όπως π.χ. της αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων τάξεων... Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως η Α. Παπαρήγα, στην περίφημη ομιλία, συντάχθηκε ρητά, ονομάζοντάς τους ευθαρσώς, με "τον κ. Βορίδη και τον κ. Κουβέλη", στην αντίρρηση κατά πόσο μπορεί να επιβληθεί φόρος 45% στο κεφάλαιο χωρίς αυτό να αναχωρήσει γι' άλλες πολιτείες... Τα μεταβατικά αιτήματα ενδυναμώνουν τον κόσμο της εργασίας, του δίνουν εμπιστοσύνη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν».(«Αυγή της Κυριακής», 9/12/2012, Τσακαλώτος - Λάσκος).

Λένε ότι το ΚΚΕ δεν προβάλλει άμεσα αιτήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο συνειδητό ψέμα, που το ξεστομίζουν προκειμένου να δημιουργήσουν άλλοθι στήριξης μιας στρατηγικής που υπόσχεται ότι με την ανάκαμψη των μεγαλοεπιχειρηματιών, αυτό επιδιώκουν, θα έρθει η ανακούφιση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Να τους θυμίσουμε ορισμένους από τους στόχους πάλης που προβάλλει και παλεύει το ΚΚΕ στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, για μισθούς (οι κομμουνιστές μαζί με άλλους ριζοσπάστες στο συνδικαλιστικό κίνημα διαμόρφωσαν πρόσφατα σχέδιο συλλογικής σύμβασης ως πρόταση πάλης σε όλα τα συνδικάτα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για αυξήσεις στους μισθούς εφόσον και όταν έρθει η ανάκαμψη των μεγαλοεπιχειρηματιών), για το Ασφαλιστικό, για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία, στην Παιδεία, για το Φορολογικό κ.λπ., όταν οι του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν πλάτες για μειώσεις μισθών (π.χ., Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων). Βεβαίως συνδέουμε αυτό τον αγώνα με την πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, και να δημιουργήσει ο λαός τις πολιτικές προϋποθέσεις να πάρει την οικονομία στα χέρια του, να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Διαφορετικά, υποτάσσεις τους εργαζόμενους στην πάλη για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή ενίσχυση των καπιταλιστών.

***

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται ότι η κρίση είναι καπιταλιστική οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης, θεωρώντας την, όπως οι αστοί, κρίση χρέους, προσθέτοντας ταυτόχρονα ότι οφείλεται στην κρίση στην ΕΕ, προκειμένου να πλασάρουν τη στρατηγική της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ως λύση ευρωενωσιακή. Αν δεν αλλάξει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, λένε, δε γίνεται τίποτα! Δε φτάνει, λοιπόν, που εναποθέτουν τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούν στο λαό στις αλλαγές μορφής διαχείρισης στην ΕΕ, δηλαδή στη Δευτέρα Παρουσία, συγκαλύπτουν και το γεγονός ότι και σε περιόδους ανάπτυξης, ή σε άλλες χώρες χωρίς μνημόνια, εφαρμόζονται ακριβώς τα ίδια αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Η όξυνση των ανταγωνισμών είναι το έδαφος πάνω στο οποίο εφαρμόζεται η πολιτική των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων.

Μιλούν για αναδιανομή. Μπορεί μια κυβέρνηση να εξαναγκάσει το κεφάλαιο να διανείμει μέρος των κερδών του στην εργατική τάξη; Οι καπιταλιστές το κέρδος το βγάζουν από τη δουλειά των εργατών. Οσο λιγότερο τους πληρώνουν τόσο περισσότερο κερδίζουν. Και επίσης όσο περισσότερο αναπτύσσουν την παραγωγή τους, τόσο βγάζουν περισσότερα κέρδη. Μόνο αυτό το τελευταίο διακόπτεται από την οικονομική κρίση. Επομένως, αν μειώσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές θα τσακιστούν από τους ανταγωνιστές τους. Αρα, η αναδιανομή που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρξει γιατί σκοντάφτει στο χτύπημα της κερδοφορίας. Ούτε επίσης με τη φορολογία των πλουσίων που προβάλλουν μπορούν να κάνουν αναδιανομή, αφού θέλουν χρήμα στα κρατικά ταμεία για επενδύσεις στήριξης των μεγαλοεπιχειρηματιών. Οσο για την αδυναμία των κυβερνήσεων να επιβάλουν 45% φορολογία στο κεφάλαιο, αν το κάνουν θα μεταναστεύσει σε άλλο κράτος με χαμηλή φορολογία. Πρόσφατα η ΦΑΓΕ άλλαξε έδρα γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Οι ίδιοι μιλούν για «προοδευτική φορολογία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων», έτσι αόριστα. Δεν κάνουν συγκεκριμένο ούτε το ποσοστό φορολογίας ούτε τι εννοούν ως πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Γιατί; Τι φοβόνται;

***

Μπορεί σήμερα να κάνει παραχωρήσεις το κεφάλαιο όπως έκανε, για παράδειγμα, τις δεκαετίες του '60 και του '70; Η πείρα δείχνει πως δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο η δυσμενής αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς, στο εργατικό, στο κομμουνιστικό κίνημα. Η τάση του κεφαλαίου να αυξάνει διαρκώς την εκμετάλλευση των εργαζομένων κάνει απαγορευτικές τις παραχωρήσεις. Οταν, π.χ., έχουν να ανταγωνιστούν την Κίνα ή στην περιοχή μας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία, με μισθούς εξαθλίωσης, όχι μόνο παραχωρήσεις δεν μπορούν και δεν πρόκειται να κάνουν, αλλά θα επιβάλουν μέτρα αφαίρεσης κατακτήσεων, μείωσης μισθών, συντάξεων κ.λπ., έντασης της εκμετάλλευσης, δηλαδή συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.

Ο λαός μπορεί να έχει κάποιες κατακτήσεις στον καπιταλισμό όχι παλεύοντας για αναδιανομή με ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παλεύοντας για την ανατροπή τους.