Τύφλα να ’χουν Μαρξ και Ένγκελς!

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Οικοδόμος //

«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρώνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε σκεπασμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν».*
Όταν πριν από δεκαεφτά σχεδόν δεκαετίες Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς κατανάλωναν φαιά ουσία για να αναλύσουν την πάλη των τάξεων, δεν είχαν προφανώς φανταστεί ότι θα ’φτανε μια εποχή που στην Ελλάδα οι ιδέες τους… δεν θα άντεχαν στην επιχειρηματολογία ενός υπουργού οικονομικών και μάλιστα «κυβέρνησης της Αριστεράς»:
«Η εποχή όπου μια κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν εξ ορισμού αντίθετη με το χώρο της «επιχειρηματικότητας» έχει παρέλθει. Να το πω διαφορετικά: Αν φτάσουμε σ” ένα σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε και θα έχουμε ένα outputcut το οποίο θα είναι μηδέν, τότε μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου. Σήμερα είμαστε μαζί». Τάδε έφη υπουργός Βαρουφάκης στο 20ο Banking Forum της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.
Έτσι απλά, με δυο λόγια, δεν είναι καιρός για αντιπαλότητες και τσακωμούς. Όταν το καλό της πατρίδας προτάσσει ομοψυχία και η κοινωνική συναίνεση παρουσιάζεται περίπου ως προαπαιτούμενο για την ύπαρξη της πατρίδας στο μέλλον, καταπιεστής και καταπιεζόμενος δεν έχουν παρά να δώσουν τα χέρια μπροστά στον κ. Βαρουφάκη και… «αν αλλάξαμε λόγια βαριά, ριχ’ τα όπως και “γω στη φωτιά»…

«Μεγάλη μπουκιά να τρως, μεγάλη κουβέντα να μη λες»… (Λαϊκή παροιμία)

Ο κ. Βαρουφάκης κινείται με στιλ, φωτογραφίζεται με στιλ, ντύνεται με στιλ, τρώει με στιλ, δεν θα μπορούσε παρά και να εκφράζεται ―«είμαστε μαζί»― με στιλ. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κρούει ανοικτές θύρες· ή, για να δανειστούμε έναν ακόμα στίχο της λαϊκής μούσας: «έφτασες φίλε δεύτερος (και καταϊδρωμένος)».
Δεν είναι η πρώτη φορά που υπουργός ελληνικής κυβέρνησης προσπαθεί να «παρακάμψει» (για να το πούμε κι εμείς… με στιλ) την πάλη των τάξεων. Τον Μάη του 1976 εν μέσω πανεργατικού ξεσηκωμού και κοινωνικών αντιδράσεων που προξένησε η συζήτηση στη Βουλή του φοβερού και τρομερού «Νόμου 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», ο αλήστου μνήμης υπουργός εργασίας της κυβέρνησης της δεξιάς Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Λάσκαρης είχε ξεστομίσει το… επίσης φοβερό και τρομερό «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!

«Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»! (Από δεξιά: Κων. Λάσκαρης, Κων. Καραμανλής και Παν. Παπαληγούρας)

Η δήλωση Λάσκαρη στην εποχή της χαρακτηρίστηκε πρωτοφανής. Από τότε πέρασαν σχεδόν σαράντα χρόνια και οι επιδιώξεις όλων των κυβερνήσεων συνέκλιναν στον ίδιο σκοπό. Από τη μια να εξασφαλίζουν την εύνοια της κυρίαρχης τάξης των βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών κ.ά. ―με μια λέξη: αφεντικά― αποδεικνύοντάς τους ότι είναι οι πιο κατάλληλοι να διαχειριστούν τα συμφέροντά τους και από την άλλη να πείσουν τους εργαζόμενους ότι τα δικά τους συμφέροντα ταυτίζονται με των αφεντικών και οι όποιες διεκδικήσεις τους αντιβαίνουν στα συμφέροντα της πατρίδας που (…παρεμπιπτόντως και αυτά πάντα είναι ταυτισμένα με τα συμφέροντα των αφεντικών) σήμερα βρίσκεται «σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και ομοψυχία για να ορθοποδήσει…
Για το πόσο κοινά είναι τα συμφέροντα εργαζομένων και αφεντικών οι πιο αρμόδιοι για να μιλήσουν είναι οι πρώτοι. Αυτοί δηλαδή που φορτώνονται πάντα τα βάρη της κρίσης και σήμερα εκβιάζονται από την κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ για να φορτωθούν αδιαμαρτύρητα και τα βάρη της «ανάπτυξης». Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, πεισματάρα και άκαμπτη και δεν «φοριέται» όπως τα άλλα ακριβά αξεσουάρ του μπον-βιβέρ υπουργού…
Στην ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία, ούτε «ειρήνη». Η ιστορία κατέγραψε ότι όποτε υπήρξε κάτι τέτοιο ενισχύθηκε η θέση της τάξης των αφεντικών, αποδυναμώθηκαν  οι εργαζόμενοι και πισωγύρισε το κίνημά τους.
Ο κ. Βαρουφάκης, η κυβέρνησή του και η τάξη τα συμφέροντα της οποίας διαχειρίζονται γνωρίζουν καλά ότι δεν «είμαστε μαζί». Όπως επίσης καλά γνωρίζουν ότι όσοι και όσο αν προσπάθησαν στο παρελθόν να σταματήσουν την πάλη των τάξεων δεν τα κατάφεραν. Ακόμα και σε εποχές «μαύρες» που οι διαμορφωμένες συνθήκες τούς έκαναν να μοιάζουν ανίκητοι, όσο και αν προσπάθησαν να αλυσοδέσουν την εργατική τάξη, να την απονευρώσουν και να την κάνουν άβουλο εκτελεστή των βουλήσεών τους, απέτυχαν.
Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση ας μην τους δίνει ελπίδες ότι μπορούν να το καθυποτάξουν. Η πάλη των τάξεων ως βασική νομοτέλεια της ταξικής κοινωνίας θα εκλείψει μόνο με την κατάργηση των ίδιων των τάξεων. Μέχρι τότε υπάρχουν χιλιόμετρα δρόμος να περπατηθεί, μα οι εργάτες δεν θα ζητήσουν την άδεια κανενός κυρίου Βαρουφάκη όταν αποφασίσουν και ξεκινήσουν τη μεγάλη πορεία τους…
*(Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982, σελ. 18-19.)