Το ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς»

Το ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόλις τρεις μήνες μετά τις εκλογές και η νέα λαιμητόμος που στήνουν μαζί συγκυβέρνηση και ΕΕ αποκαλύπτει με τον πλέον επώδυνο τρόπο πόσο μεγάλη απάτη ήταν η επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων που θα έφερνε ανακούφιση στο λαό και την οποία έθεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ. Η αγριότητα των νέων μέτρων φανερώνει ότι οι περιβόητες κόκκινες γραμμές των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι λεπτές κλωστούλες μπροστά στη χαλύβδινη αλυσίδα της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και της ανάκαμψης της υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα ακόμα μεγαλύτερο ναυάγιο: Αυτό της λεγόμενης κυβερνώσας αριστεράς. Και μάλιστα σε όλες τις εκφάνσεις της. Το απογοητευτικό αποτέλεσμα που έζησαν στις προηγούμενες δεκαετίες οι λαοί της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.α. με τη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε κυβερνήσεις, έρχεται τώρα με δραματικό τρόπο μπροστά στον ελληνικό λαό και ειδικά σε όσους ήλπιζαν ότι η αριστερά, ακόμα και αν είναι με την ΕΕ και δε θέλει ρήξη με τον καπιταλισμό, μπορεί να κάνει διαφορετικά πράγματα στην κυβέρνηση απ' ό,τι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Ο θλιβερός ρόλος της «κυβερνώσας αριστεράς» στο «πρόσωπο» της ΔΗΜΑΡ, σε ό,τι αφορά το λαό είναι ευθέως ανάλογος με το πόσο χρήσιμη είναι η στήριξη που παρέχει στην επιχείρηση δικαιολόγησης επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων. Η επιχειρηματολογία της περί υπεύθυνης και της πιο χρήσιμης αριστεράς, όταν αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, βουλιάζει κάτω από το βάρος της κατάντιας του αριστερού απολογητή, που επαναλαμβάνει το χιλιοπαιγμένο «άδικα, αλλά αναγκαία τα μέτρα». Ορισμένοι θα πουν ότι φταίνε τα πρόσωπα και ότι η συγκεκριμένη αριστερά είναι πολύ φιλοσυστημική. Πολύ βολική και πολύ επιφανειακή εξήγηση για να κρύψει την κραυγαλέα αλήθεια ότι ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, την πρόθεση και τα συνθήματα, το αριστερόμετρο πάει περίπατο όταν αποδέχεσαι τα βάθρα του συστήματος, τις στρατηγικές επιλογές και συμμαχίες της πλουτοκρατίας. Κι αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο ο ρόλος της κυβερνητικής ΔΗΜΑΡ, αλλά και η ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις προδιαγραφές της «κυβερνώσας αριστεράς», ώστε να γίνει αυτός «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Είναι τόσο αγωνιώδεις οι προσπάθειες της ηγεσίας του να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της ΕΕ, για να εξασφαλίσει τη στήριξή τους, ώστε δεν μπορεί να κρυφτεί, όπως έγινε με το θερμό χειροκρότημα του προέδρου του ΣΕΒ στη ΔΕΘ. Νομίζουν όμως ότι κρύβονται πίσω από το βολικό εφεύρημα ότι υπάρχει η καλή και η κακή ΕΕ.

Ταχύτατη ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κυρίως οπορτουνιστικό κόμμα σε κυρίως σοσιαλδημοκρατικό, η ΠΑΣΟΚοποίησή του δηλαδή, με τις μεταγραφές στελεχών, αλλά κυρίως με την υιοθέτηση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ του 2009, είναι κραυγαλέα. Βεβαίως, διατηρεί και την οπορτουνιστική απόχρωση για να ψαρεύει στα θολά νερά της λεγόμενης κομμουνιστικής ανανέωσης.

Ενώ το ΠΑΣΟΚ του 1974 χρειάστηκε τουλάχιστον μια δεκαετία για να περάσει από το «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», στο «δημοψήφισμα για την ΕΟΚ», ύστερα στο «ότι είναι μεγαλύτερο το κόστος της αποχώρησης από την παραμονή», για να καταλήξει στο «ναι στην ενιαία αγορά, στο Μάαστριχτ και στην ΕΕ», ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε μόλις τέσσερις μήνες για να εγκαταλείψει συνθήματα με κάποιες ριζοσπαστικές φράσεις που είχε πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη. Από την «Καταγγελία του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης» (με παραμονή βεβαίως της χώρας στην ΕΕ), πέρασε στο θολό σύνθημα της «ακύρωσης χωρίς μονομερείς ενέργειες», για να καταλήξει κι αυτός μαζί με τους άλλους στην «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης», την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε προηγουμένως «αποικιακή» που δεν παίρνει καμία διαπραγμάτευση! Τώρα, βεβαίως, δεν κάνει κουβέντα περί καταγγελίας των μνημονίων. Κάνει τον «κινέζο» για το αν θα ψηφίσει την πρόταση νόμου καταγγελίας που κατέθεσε το ΚΚΕ. Κρύβει ότι το δεύτερο μνημόνιο αποτελεί συνοδευτικό και προαπαιτούμενο της δανειακής συνθήκης. Το «καμιά συζήτηση με την τρόικα» (αλήθεια γιατί πάντα κρύβουν ότι αυτή εκπροσωπεί την Κομισιόν και την ΕΚΤ;) έγινε κλαψούρισμα και διαμαρτυρία επειδή δεν τους συνάντησαν ο Γιούνκερ και ο Ρομπάι και ικανοποίηση από την πρόσφατη συνάντηση στελεχών του με τον Ράιχενμπαχ, που ονόμαζαν «τοποτηρητή της Μέρκελ»!!! Και μάλιστα, με βάση τη δήλωσή τους, η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα.

Οταν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση, δίνει εξετάσεις και όρκους πίστης, όπως τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ότι θα υπερασπιστεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ, ρίχνοντας όμως κατά διαστήματα και καμιά τουφεκιά ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού, για να εκφράζει και τους οπαδούς της δραχμής. Οταν η βασική του αντιπολιτευτική γραμμή είναι ότι αυτός έχει τη σωστή συνταγή για έξοδο από την κρίση που θα σώσει και το λαό και την κερδοφορία, μπορεί να υπάρχει αριστερός, που να πιστεύει ότι αυτό το κόμμα στην κυβέρνηση δε θα καταλήξει όπως η ΔΗΜΑΡ; Οτι δε θα γίνει ένας αριστερός εκτελεστής των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων; «Αναγκαίος συμβιβασμός» ίσως πει κάποιος, για να μη διαταραχθεί η συσπείρωση στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, ώστε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να σώσει το λαό. Βεβαίως και η ΔΗΜΑΡ για το «καλό του λαού» μπήκε στην κυβέρνηση! Αλήθεια πώς μπορεί να ονομαστεί αυτός ο οπορτουνισμός - καιροσκοπισμός που ανθεί σε ένα κόμμα που ταχύτατα σοσιαλδημοκρατικοποιείται; Αυτού του τύπου οι αριστεροί θυμίζουν κάτι «αριστερά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ - λίγο πριν και μετά το 1981 - που έλεγαν «μην κοιτάτε τι λέμε κεντρικά, δεν μπορούμε να πούμε τους πραγματικούς μας στόχους για να μην εξαγριωθούν μαζί μας οι Αμερικάνοι, για να μην τρομάξει ο λαός» και έκλειναν πονηρά το μάτι. Αυτοί τελικά αποδείχθηκαν οι «χειρότεροι» για το κίνημα. Ηταν αυτοί που προσπαθούσαν να πείσουν ότι η συμφωνία παραμονής των βάσεων ήταν συμφωνία απομάκρυνσης, ότι η κρατικοποίηση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων ήταν κοινωνικοποίηση, ότι η απαγόρευση των απεργιών και το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ ήταν για την προστασία του εργατικού κινήματος!!!

Για να μην εγκλωβιστεί στο ναυάγιο η εργατική τάξη

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που η παγίδευση του εργατικού λαϊκού κινήματος εμφανίζεται ως ο ρεαλιστικός και ο πιο σύντομος δρόμος για την ανακούφιση και σωτηρία του λαού. Το ζήτημα δεν είναι τι θα κάνουν τα ανώτερα μεσαία στρώματα που θέλουν να γυρίσουν το χρόνο προς τα πίσω, στον καπιταλισμό των προηγούμενων δεκαετιών, τότε που τα μονοπώλια τους αγκάλιαζαν και φρόντιζαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να απολαμβάνουν ικανοποιητικό μερίδιο της παραγόμενης υπεραξίας. Το ζήτημα είναι να μην παγιδευτούν, να μην εγκλωβιστούν τα μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, οι νέοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στο δρομολογημένο ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς» που θα τους πάει κατευθείαν στον πάτο της απογοήτευσης, της διάλυσης του εργατικού λαϊκού κινήματος. Αυτό ακόμα δεν έχει κριθεί και μπορεί να αποτραπεί, γιατί εδώ υπάρχει το ΚΚΕ που αποδεδειγμένα δε φοβάται να συγκρουστεί με τους μηχανισμούς του συστήματος, πάει κόντρα στο ρεύμα. Εχει επεξεργασμένη στρατηγική και πολιτική συμμαχιών που αναδεικνύουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων στη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, την οποία δεν παζαρεύει ούτε για να πάρει υπουργεία ούτε για να μην το βάζουν στο στόχαστρο της λυσσασμένης επίθεσης οι μηχανισμοί του αστικού συστήματος. Σ' αυτήν τη σκληρή μάχη που δίνει το ΚΚΕ έχουν χρέος και πρέπει να σταθούν δίπλα του κάθε άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό ριζοσπάστη αριστερό, κάθε συνειδητός αγωνιστής που ξέρει τι σημαίνει και πώς διεξάγεται η ταξική πάλη, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει με θέσεις του ΚΚΕ.

Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*
*Ο Παναγιώτης Μεντρέκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ