ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ Αντίπαλος του κεφαλαίου ή «κοινωνικός εταίρος» για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Αντίπαλος του κεφαλαίου ή «κοινωνικός εταίρος» για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του

Εξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού ή των μονοπωλίων

Ενα από τα βασικά πολιτικά καθήκοντα των κομμουνιστών είναι να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι να στηρίξουν το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα και τους αγωνιστές που δρουν με τη γραμμή πάλης του

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι μεγάλες δυσκολίες στη διαχείρισή της, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, υποχρεώνουν, εκτός των άλλων, την αστική τάξη στην αναζήτηση πιο αποτελεσματικών μορφών διακυβέρνησης, ύστερα μάλιστα και από πλήγματα που δέχθηκε ο κλασικός δικομματισμός. Στην παρ. 16 των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρεται:

«Δρομολογήθηκε η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, στοιχείο της οποίας είναι και η αναστήλωση της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, που εκφράστηκε με την απότομη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών του».

Η διαπίστωση αυτή έχει την αντανάκλασή της και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Και στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος έχουμε ανάλογες προσπάθειες αναμόρφωσης και προσαρμογής. Βασική παράμετρος αυτής της επιδίωξης στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως της Αυτόνομης Παρέμβασης (συνδικαλιστική έκφραση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ), να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ, να συσπειρώσει εργαζόμενους και συνδικάτα στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, ως ένα μοχλό για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης και τη στήριξη του κυβερνητικού έργου της.

Αυτή η βασική παράμετρος έχει ως κύριο αντίπαλο τη γραμμή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που χρόνια τώρα παλεύουν για την ανασύνταξη του λαϊκού και ειδικά του συνδικαλιστικού κινήματος και την απαλλαγή του από τα βαρίδια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού

• συνυπάρχει και συγκρούεται με την προσπάθεια της ΠΑΣΚΕ να συγκροτήσει δυνάμεις και να διατηρήσει τις θέσεις της, με την προσπάθεια της ΔΑΚΕ να προσαρμοστεί στις δυσκολίες που της δημιουργεί η κυβερνητική εξουσία της ΝΔ
• την προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να αποκτήσει και να διευρύνει τους «θύλακές» της στο συνδικαλιστικό κίνημα, στους τόπους δουλειάς
• την προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ να συγκροτήσει συνδικαλιστική παράταξη.

Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε κυρίως με αυτή την προσπάθεια του οπορτουνισμού, της Αυτόνομης Παρέμβασης, να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ και όχι με τη δράση των άλλων δυνάμεων, που βεβαίως και αυτή είναι σοβαρή πλευρά.

Τι χρεοκόπησε;

Θα σταθούμε σε ορισμένα βασικά σημεία των θέσεών τους και αυτών που λένε, της τακτικής τους, ξεκινώντας από τη διαπίστωσή τους ότι:

• Οι τριτοβάθμιες οργανώσεις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συμπυκνώνουν σήμερα την εικόνα ενός συνδικαλιστικού κινήματος που κινείται σε τροχιά απαξίωσης και απονομιμοποίησης στις συνειδήσεις των εργαζομένων και των πολιτών με μια ηγεσία απόλυτα χρεοκοπημένη, όπως την χαρακτηρίζουν.

Τι είναι όμως αυτό που κυρίως χρεοκόπησε; Είναι μόνο κάποια πρόσωπα ή σχήματα και μάλιστα επιλεκτικά; (Γιατί κάποια άλλα, π.χ. Κολλάς και άλλοι, πρώην ΠΑΣΚίτες δε φαίνεται να κρίνονται χρεοκοπημένα).

Το κύριο και βασικό, που επιμελώς κρύβουν, αποφεύγουν να πουν, είναι ότι αυτό που χρεοκόπησε είναι η γραμμή της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων, της στήριξης του Μάαστριχτ (δηλαδή, των όρων της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου).

Αυτό που χρεοκόπησε είναι η γραμμή αναζήτησης και συμπόρευσης του συνδικαλιστικού κινήματος με τις κυβερνητικές εναλλαγές στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, αφού η πλειοψηφία αυτής της ηγεσίας δεν ήθελε και δεν είχε απέναντί της το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την εξουσία τους στο σύνολό τους.

Οψιμα ανακάλυψαν ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ χρεοκόπησε και απαξιώθηκε. Πολέμησαν με λύσσα, όμως, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, όταν πριν από 13 χρόνια έβαλαν ζήτημα ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος και σηματοδότησαν αυτή την κατεύθυνση με αποχώρηση από τα προεδρεία της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με διαχωρισμό από τις εκδηλώσεις της συγκεκριμένης πλειοψηφίας.

Και τι δεν είπαν (κι εξακολουθούν να λένε) για διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, για σεχταρισμό, απομονωτισμό, φοβικά σύνδρομα, από το ΚΚΕ κ.ά. Ποια γραμμή δικαιώθηκε; Ποια δύναμη όλα αυτά τα χρόνια συνέβαλε, ώστε στο συνδικαλιστικό κίνημα να διατηρηθούν στοιχεία ταξικής προσέγγισης των προβλημάτων και των αιτιών τους, αξιοπιστίας, αγωνιστικότητας, μαχητικότητας; Το σίγουρο είναι ότι η Αυτόνομη Παρέμβαση, οι δυνάμεις του οπορτουνισμού δεν ήταν ανάμεσα σε αυτές και ότι χωρίς τη δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ η κατάσταση θα ήταν στο συνδικαλιστικό κίνημα και για τους εργαζόμενους πολλαπλάσια χειρότερη.

Και παρότι στα κείμενά τους και στις δηλώσεις τους λένε ότι μέσα από το διάλογο, τη μελέτη των νέων φαινομένων, την ειλικρινή αυτοκριτική για όσες ευθύνες τους αναλογούν να δράσουν για να αποκτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα τη χαμένη αξιοπιστία του, πουθενά δε φαίνεται λέξη αυτοκριτικής για το γεγονός ότι ήταν - και παραμένουν - συνδιαμορφωτές αυτής της στρατηγικής που χρεοκόπησε (Από το Συνέδριο της Αλεξανδρούπολης της ΓΣΕΕ, που αποτέλεσε στροφή στο συμβιβασμό και τη στήριξη των επιλογών του κεφαλαίου έως όλα τα κατοπινά Συνέδρια, έως τα πιο κρίσιμα ζητήματα, όπως Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, τον κοινωνικό διάλογο, κ.ά.)

• Με ποιες δυνάμεις θα επιδιώξουν το κίνημα να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία και να αυξήσει την αποτελεσματικότητά του; Λένε οι ίδιοι: Στην προσπάθεια αυτή συναντιόμαστε δυνάμεις με διάφορες διαδρομές και διαφορετικές απόψεις, καταφέραμε όμως να μην αυτοπαγιδευτούμε σε λογικές «αδιαπραγμάτευτων» βεβαιοτήτων, σε λογικές αδράνειας, αμηχανίας, σύγχυσης, ούτε σε λογικές μιας αδιέξοδης και ατελέσφορης «καθαρότητας». Αντίθετα, με κατανόηση στη διαφορετική άποψη, με αμοιβαίους και αναγκαίους συμβιβασμούς, όπου χρειάζονταν, συμπορευτήκαμε στην αγωνιστική δράση, έχοντας βαθιά επίγνωση της οριακής κατάστασης που βρίσκονται τα Συνδικάτα, και συμπληρώνουν λέγοντας πως οφείλουμε με κάθε τρόπο να αναζητήσουμε και να συμβάλουμε σε προωθητικές συνθέσεις που να οδηγούν σε βήματα σταθερά προς τα εμπρός απέναντι στο τέλμα της ακινησίας, της απαξίας και της οπισθοχώρησης.

Τι δε λένε και τι κρύβουν;

Δε θέλουν αλλαγή πλεύσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλουν αλλαγές σε πρόσωπα, προωθούν νέα σχήματα, συσπειρώνουν ό,τι ετερόκλητο στοιχείο υπάρχει. Αλλαγές προσανατολισμού σε ταξική κατεύθυνση δε θέλουν. Θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα στην υπηρεσία των πολιτικών τους επιδιώξεων. Αυτό προκύπτει από τις θέσεις και την πρακτική τους. (Στήριξη της υγιούς οικονομίας, της ανταγωνιστικότητας των κρατικών επενδύσεων, των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μια νέα αρχιτεκτονική στην ΕΕ, κ.ά.)

Χρόνια τώρα, με σχέδιο, σε δεκάδες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα κατεβαίνουν σε ενιαία ψηφοδέλτια και συγκροτούν κοινά προεδρεία με ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, με μέτωπο απέναντι στο ΠΑΜΕ και την ταξική γραμμή πάλης, που τη βαφτίζουν «σεχταρισμό», «απομονωτισμό», κ.ά. Ανάμεσά τους οργανώσεις, όπως οι Ομοσπονδίες Τροφίμων και Ποτών, Φαρμάκου, ΠΟΘΑ, τα Εργατικά Κέντρα Καρδίτσας, Δράμας, Ναυπάκτου, Ελευσίνας, Λασιθίου, και σε πολλές 10άδες ακόμα Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Συναντιόνται με τις ίδιες δυνάμεις που χρόνια συναποτελούσαν το αναγκαίο ντεκόρ στις συγκεντρώσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Είναι συλλέκτες των πιο διαβρωμένων στοιχείων της ΠΑΣΚΕ, όπου μαζί τους και μαζί με συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν τμήματα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα παραδείγματα πολλά (Σωματείο στο Σκλαβενίτη, Ναυτιλιακοί, κ.λπ.)

• Λένε ότι απαιτείται επανατοποθέτηση για να βγουν τα Συνδικάτα από την αναξιοπιστία, ότι αναζητούν προοδευτικές συνθέσεις για να φέρουν τα πάνω κάτω στο συνδικαλιστικό κίνημα, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, την ηγεσία, τον προσανατολισμό από θέση ταξικής αναφοράς.

Λόγια χωρίς αντίκρισμα, κενά περιεχομένου. Δε μας λένε σε ποιο ακριβώς ζήτημα επανατοποθετούνται. Στο βασικό ζήτημα της κρίσης, των αιτιών της, της διεξόδου από αυτήν επανατοποθετούνται; Οχι.

Ποιος ευθύνεται για την κρίση; Εχουν πει και λένε πολλά. Μόνο την αλήθεια δε λένε και δεν πρόκειται να την πουν. Ευθύνεται ο καζινοκαπιταλισμός, τα golden boys, οι κλέφτες, τα λαμόγια και σε τελευταία ανάλυση το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης.

Μήπως η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος είναι η αιτία των κρίσεων; Μακριά από αυτούς τέτοια σκέψη. Και ποια θα είναι η διέξοδος, η ουσία της προωθητικής σύνθεσης και προοπτικής; Μα, φυσικά, αφού το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, το ζητούμενο είναι ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης, ένας άλλος διαχειριστής.

Εως πού θα είναι τα όρια της αντίστασης, της άμυνας σήμερα του συνδικαλιστικού κινήματος στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής πραγματικότητας και ποια είναι η προωθητική βάση, η προοπτική;

Ο υγιής ανταγωνισμός, το σταθερό επενδυτικό κλίμα, μια δίκαιη φορολογική πολιτική με βασική επιδίωξη να οδηγηθούμε σε μια ανάπτυξη με σταθερότητα και δικαιοσύνη, απαντάνε.

Εως πού πάει ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στις απολύσεις, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η διεκδίκηση αυξήσεων; Εως εκεί που δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό είχαν δεχτεί και δέχονται τη μερική απασχόληση. Γι' αυτό υπογράφουν πρωτοκλασάτα στελέχη τους σε δεκάδες χώρους ακόμα και μονοπωλίων, πολυεθνικών μειώσεις μισθών, χωρίς να πέσει τουφεκιά, σύμφωνα με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας (Οπως ο Νταλακογιώργος, πρόεδρος στους Ναύτες, που έχει δεχτεί να μην ισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις για τους αλλοδαπούς ναυτικούς, να επιτρέπονται και «ορισμένοι» Ελληνες ναυτεργάτες στα κρουαζιερόπλοια, όπως ο Βασιλόπουλος, στέλεχος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, ο οποίος συμφώνησε μειώσεις μισθών στους Ναυτιλιακούς και στο Εμπόριο). Σε τι διαφέρουν από τις πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ;

• Εως πού η προωθητική σύνθεση και η προοπτική; Εως την αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του καπιταλιστικού κέρδους που είναι η μήτρα που γεννά την ανάγκη έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης; Οχι, βέβαια. Ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών σε Ελλάδα και Ευρώπη το ζητούμενο. Εως το ποιο κομμάτι του χρέους θα πληρώσουμε, έως την απαίτηση το χρήμα το κρατικό και από τα ευρωπαϊκά κονδύλια να δοθεί στους καπιταλιστές που θα κάνουν επενδύσεις στην υγιή (;) οικονομία.

Και έχουν το θράσος και την απαίτηση να ζητούν από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ να επανατοποθετηθούν. Να επιλέξουν, δηλαδή, μια από τις κυρίαρχες αντιλήψεις, γραμμές, της αστικής διαχείρισης. Δεν είναι μόνο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης που ζητά μέτωπο και παλεύει ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Μονοπωλιακοί όμιλοι, μεγαλοαστοί, τμήματα του κεφαλαίου, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (π.χ. ΔΝΤ) ζητούν άλλο μείγμα πολιτικής, απαιτούν έως και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Για τους συσχετισμούς και τη δομή

• Θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, να αλλάξουν τους συσχετισμούς, την ηγεσία, τον προσανατολισμό κ.λπ.

Οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν και αλλάζουν, η ηγεσία επίσης (αν και είναι συζητήσιμο αν οι Κολλάδες αποτελούν νέα ηγεσία), αλλά ποτέ ο προσανατολισμός δεν αλλάζει, ούτε βέβαια ταξική αναφορά και αλλαγή προσανατολισμού είναι ο εγκλωβισμός του συνδικαλιστικού κινήματος στην επιλογή μιας εκ των γραμμών της αστικής διαχείρισης, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της κρίσης, η ανάδειξη μιας εκ των γραμμών αυτών σε κυβερνητική εξουσία.

• Λένε ότι διεκδικούν να αλλάξουν την οργανωτική δομή και λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλες τις βαθμίδες, με πρώτο βήμα την ενοποίηση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, να βγάλουν το συνδικαλιστικό κίνημα από το δρόμο της καταστροφής και τη λογική του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του κομματικού σεχταρισμού και κάθε μορφής κομματικής παρέμβασης. Οτι διεκδικούν να καθιερώσουν πραγματική δημοκρατική λειτουργία στα Συνδικάτα με διαφανείς και συμμετοχικές λειτουργίες.

Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της οργανωτικής δομής ήταν και είναι σε Σωματεία και κλάδους ανάμεσα σε αυτούς που αρνούνται να γράψουν συμβασιούχους, να προχωρήσουν σε ενοποιήσεις σωματείων και ομοσπονδιών, που δημιουργούν νέα διασπαστικά Σωματεία (Οι απόψεις Κολλά για Συνδικάτα διεκπεραιωτές μάλλον γίνονται η κυρίαρχη τάση στην Αυτόνομη Παρέμβαση).

Σε ό,τι αφορά την έξοδο από τη λογική του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού ούτε λόγος να γίνεται. Σε δεκάδες χώρους συνδικαλιστικά στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης είναι ενεργητικά, μαχητικά στελέχη του εργοδοτικού και κυβερνητικού μηχανισμού, όπως για παράδειγμα στα σούπερ μάρκετ. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, τα στελέχη τους έχουν ιδιαίτερη συμβολή στα φαινόμενα του εκφυλισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα που πληθαίνουν. Είναι πρωταγωνιστές σε χώρους δουλειάς και κλάδους (π.χ. OTA, Εκπαιδευτικούς, κ.λπ.) για απεργίες χωρίς απεργούς, για απεργούς με πληρωμένα μεροκάματα, για απεργίες - μαϊμού ή με εξασφαλισμένο μεροκάματο.

Οσο για τον κομματικό σεχταρισμό, τον απομονωτισμό που λένε εννοώντας το ΠΑΜΕ και τα Συνδικάτα που δρουν με τη γραμμή του, ας απαντήσουν: Ποιες αναλύσεις, εκτιμήσεις, τακτική και στρατηγική δικαίωσαν οι εξελίξεις; Γιατί είναι σεχταρισμός και απομόνωση μια θέση που αντικειμενικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και αντιπαλεύει το κεφάλαιο; Και αυτό ανεξάρτητα αν γίνεται και πόσο από όλη την εργατική τάξη κατανοητή. Μια θέση είναι φιλολαϊκή όχι γιατί γίνεται κατανοητή ή δεκτή άμεσα αλλά γιατί αντικειμενικά είναι υπέρ της εργατικής τάξης.

Γιατί είναι σεχταριστική, απομονωμένη και φοβική η γραμμή που συσπειρώνει δεκάδες χιλιάδες στις απεργίες, στις συγκεντρώσεις και όχι αυτή που συσπειρώνει μερικές εκατοντάδες; Γιατί είναι ενωτική η τακτική της κριτικής στήριξης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που κατά την εκτίμησή τους έστω και καθυστερημένα χρεοκόπησε και όχι η αποκάλυψη αυτής της ηγεσίας και της τακτικής της, των θέσεών της;

Γιατί είναι φοβική η τακτική που συγκρούεται και μάλιστα με κόστος με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, με τους φανερούς και κρυφούς προβοκατόρικους μηχανισμούς, με τους ιμπεριαλιστές και τους μηχανισμούς τους και δεν είναι φοβική η τακτική που υποτάσσεται κι υπηρετεί την εργοδοσία, που χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων, που αποκρύπτει ποιοι μηχανισμοί και με τι στόχους λειτούργησαν στο λεγόμενο κίνημα της πλατείας, που αποφεύγει τις γενικές συνελεύσεις όπως ο διάολος το λιβάνι και φτιάχνει συντονιστικά από τα πάνω χωρίς καν αποφάσεις ΔΣ Σωματείων;

Οσο για τις πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες, μόνο θυμό μπορεί να νιώσουν όσοι γνωρίζουν πόσο δημοκρατικά διαχειρίζονται τα ζητήματα των Σωματείων τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα σούπερ μάρκετ (και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα) που ούτε καν συμμετοχή στις αρχαιρεσίες εργαζομένων που δεν είναι της αρεσκείας τους και της αρεσκείας της εργοδοσίας δε δέχονται.

Ο εχθρός

• Κάνουν επίκληση λέγοντας ότι ο εχθρός δεν είναι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν είναι αυτοί εχθρός, επιχειρώντας να απαντήσουν στην κριτική που τους ασκούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Τους λέμε ότι και πάλι την πραγματικότητα κρύβουν και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι εργάτες.

Ο εχθρός ήταν μέσα με τη μορφή του εργοδοτικού συνδικαλιστή, της ταξικής συνεργασίας, από τη δημιουργία της πρώτης Εργατικής Ενωσης. Ηταν μέσα, όταν ηγεσίες Συνδικάτων χέρι χέρι με τους φανερούς και κρυφούς μηχανισμούς της εργοδοσίας και των αστικών κυβερνήσεων κυνηγούσαν, βασάνιζαν, δολοφονούσαν (και το έγκλημα συνεχίζεται) σε δεκάδες χώρες, δημοκράτες, κομμουνιστές κι άλλους συνδικαλιστές. Πλούσια είναι σε αυτό η πείρα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο εχθρός ήταν μέσα, όταν οι ηγεσίες των Συνδικάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στήριζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη «Λευκή Βίβλο», τους όρους δηλαδή για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι μέσα, όταν συνδικαλιστικές ηγεσίες μαζί με τους εργοδότες υπογράφουν μειώσεις μισθών και συζητούν το ποσοστό της μερικής απασχόλησης.

Ο εχθρός είναι μέσα, όταν ηγεσίες συνδικαλιστικών παρατάξεων και Συνδικάτων λένε στους εργάτες ότι ο καπιταλισμός δε χρειάζεται να ανατραπεί, γιατί υπάρχει διαχείριση που μπορεί να τον καταστήσει ανθρώπινο, φιλολαϊκό.

• Διαπιστώνουν, και σωστά, ότι στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος και ανάμεσα στους εργαζόμενους έχουν αρχίσει να συντελούνται ειλικρινείς και ανιδιοτελείς διεργασίες προβληματισμών, δημιουργικής αλληλεπίδρασης, που θα επιφέρουν σύντομα μια νέα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να μπορέσει αυτό να ανταποκριθεί στον ιστορικό του ρόλο και με νέες δυνατότητες να αναδειχθεί ως αντίπαλος πόλος του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος μπορεί να αντιστρέψει την πορεία προς την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των εργαζομένων.

Γι' αυτό και δε διστάζουν να εκφράσουν το θαυμασμό τους για μοντέλα διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως αυτά της Βραζιλίας, της Αργεντινής, αποκρύβοντας τον αμύθητο πλούτο που συσσωρεύουν οι καπιταλιστές σε αυτές τις χώρες, την ίδια ώρα που διευρύνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Η φτώχεια και η εξαθλίωση σε αυτές τις χώρες φτάνει σε πολύ ακραία όρια. Είναι τμήματα που έχουν μειώσει κατά πολύ τις απαιτήσεις τους και μπορούν κατά συνέπεια να ικανοποιούνται και με ορισμένα ψίχουλα. Ετσι σκέφτεται ο ΣΥΡΙΖΑ να καταπολεμήσει τη φτώχεια;

Και ύστερα αναρωτιούνται (αν αναρωτιούνται) γιατί οι κομμουνιστές τους έχουν απέναντι, γιατί τους θεωρούν μέρος του προβλήματος.

Περιορίζουν κι ερμηνεύουν τον ιστορικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, άρα και της εργατικής τάξης στα όρια της ανάδειξής του (της) ως αντίπαλου πόλου του νεοφιλελευθερισμού, λέγοντας ανοιχτά όχι απλά, υπονοώντας ότι η μη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλισμού θα αντιστρέψει, όπως λένε και γράφουν, την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των εργαζομένων.

Θεωρούν μεγάλη ριζοσπαστική αλλαγή τη μετατόπιση τμημάτων από το ΠΑΣΟΚ ή άλλα κόμματα προς τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ, όταν την ίδια ώρα αυτός ο κόσμος εξακολουθεί να έχει ελπίδες ότι μπορεί να επανέρθει στην προηγούμενη θέση με τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της μονοπωλιακής ιδιοκτησίας, της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης και γι' αυτό ακριβώς επιλέγει και ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.

Αλήθεια, μπορούν να μας πουν πώς ακριβώς η ΙΚΕΑ, που μονοπωλεί και θα μονοπωλήσει τον κλάδο των επίπλων, του οικιακού εξοπλισμού, πώς οι πολυεθνικοί όμιλοι στα Τρόφιμα και το Εμπόριο, στο Μέταλλο και τη Ναυτιλία, θα πειστούν ότι το μέλλον τους και η ανταγωνιστικότητά τους βρίσκεται όχι στην αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση;

Είναι φανερό ότι στις υπάρχουσες διεργασίες:

-- Διεργασίες, που ο ορίζοντάς τους είναι κάποιοι να μη χάσουν τα προνόμια και το βόλεμά τους (π.χ. πρώην στελέχη ΠΑΣΚΕ).

-- Διεργασίες αναζήτησης διεξόδου προς όφελος του κεφαλαίου και μιας καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού, είτε από συμφέρον ταξικό, είτε από άγνοια, φόβο, κ.λπ.

-- Διεργασίες απόρριψης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και αναζήτησης άλλης εναλλακτικής λύσης ως αποτέλεσμα ωρίμανσης και συνειδητοποίησης από την ίδια την πείρα και την πραγματικότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης προς τα πού σπρώχνουν αυτές τις διεργασίες;

Τις σπρώχνουν όχι στην κατεύθυνση το συνδικαλιστικό κίνημα στη συντριπτική του πλειοψηφία να αναδειχθεί ο αντίπαλος πόλος κάθε αστικού κόμματος, κάθε αστικής διαχείρισης, αλλά να επιλέγει αστικό διαχειριστή (στην προκειμένη περίπτωση τον ΣΥΡΙΖΑ, μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στο «νεοφιλελεύθερο» μοντέλο διαχείρισης).

Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι βεβαίως κόμμα για να έχει το ίδιο πρόγραμμα εξουσίας, όμως δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι αδιάφορο στο ποιες δυνάμεις έχουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ποιες δυνάμεις επωφελούνται από τη διευρυμένη κοινωνική παραγωγή, ποιες δυνάμεις είναι και ασκούν την κυβερνητική εξουσία.

Το αρνητικό για την εργατική τάξη είναι ότι σήμερα η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος (ως αντανάκλαση των συσχετισμών και βεβαίως και του επιπέδου συνείδησης της εργατικής τάξης) δεν αμφισβητεί μαζικά, για την ώρα, την καπιταλιστική ανάπτυξη και εξουσία, αστικές κυβερνήσεις ανεξάρτητα αν είναι «γαλάζιες», «πράσινες» ή «ροζ» ή από πόσα κόμματα απαρτίζονται.

Γι' αυτό ένα από τα βασικά πολιτικά καθήκοντα των κομμουνιστών το επόμενο διάστημα είναι να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι να στηρίξουν το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα και τους αγωνιστές που δρουν με τη γραμμή πάλης του για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και τη γραμμή πάλης και συσπείρωσης ενάντια στα μονοπώλια και την ΕΕ, για άλλο δρόμο ανάπτυξης και τη γραμμή χειραφέτησης από την εργοδοσία και τα κόμματά της.

Του
Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*
*Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική Συνδικαλιστική δουλειά