ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» Τσακίζουν το λαό για τα κέρδη των μονοπωλίων

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ»

Τσακίζουν το λαό για τα κέρδη των μονοπωλίων

Αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και απόδοσης» για την επίτευξη και διατήρηση των ρυθμών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Σταθερά στα τάρταρα οι μισθοί, εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου

Μετά τη βύθιση του παραγόμενου ΑΕΠ που ξεπερνά το 20%, τη μαζική ανεργία και την επίσημη φτώχεια και εξαθλίωση να εξαπλώνονται σε ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, τη διάλυση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων «μόνιμου χαρακτήρα», οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί (ΕΕ-ΔΝΤ) μαζί και η συγκυβέρνηση, έρχονται τώρα να πετάξουν το δόλωμα της «ανάπτυξης» την οποία ευαγγελίζονται από τα τέλη του 2013.

Μία προς μία όλες μαζί οι προηγούμενες εκτιμήσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ως προς το βαθμό της κατρακύλας του παραγόμενου ΑΕΠ αποδείχτηκαν όχι απλά υπεραισιόδοξες, αλλά ολότελα ξεκομμένες από την πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον όποιο βαθμό προσέγγισης των εξελίξεων στη βάση των σημερινών επίσημων εκτιμήσεων, ο κύκλος της οικονομικής κρίσης που έχει χτυπήσει την καπιταλιστική Ελλάδα δε θα είναι και ο τελευταίος. Από τα πράγματα και τη δυναμική τους, η ανάκαμψη, όταν και στο βαθμό που επέλθει, θα είναι ισχνή και θνησιγενής, πολύ περισσότερο γιατί η καπιταλιστική κρίση εκδηλώνεται συνδυασμένα και σε άλλα κράτη, κέντρα και κρίκους του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ακόμη και η επιστροφή σε ισχνούς ρυθμούς καπιταλιστικής «ανάπτυξης», σύμφωνα με πρόσφατες «προβλέψεις» από την Κομισιόν, έχει για προϋπόθεση την αποφασιστική εφαρμογή των μέτρων που ήδη πάρθηκαν, επίσης την παραπέρα κλιμάκωσή τους, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Πέρα και πάνω από το πρόσφατο «πακέτο» με τα μέτρα ύψους 13,5 δισ. ευρώ, η Κομισιόν επισημαίνει ότι απομένει και η «εξειδίκευση» επιπλέον μέτρων για 4 δισ. ευρώ, τα οποία και προαναγγέλλουν για τη διετία 2014 - 2015. Διαβλέπουν, επίσης, νέες αβεβαιότητες σχετικά με την «κατάσταση που παραμένει εύθραυστη, επειδή υπάρχουν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των κρατών - μελών» και αναμένουν τη διέξοδο στο «νέο ισχυρό πλαίσιο οικονομικής διακυβέρνησης», δηλαδή στη στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων που στηρίζουν και εκπροσωπούν. Για την «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση» στην Ευρωζώνη της λυκοσυμμαχίας έρχονται να τσακίσουν το λαό, τα δικαιώματά του σε Εργασία, Εκπαίδευση, Υγεία, Πρόνοια, στις Συντάξεις.

Αποκαλυπτικές ως προς το περιεχόμενο της «ανάπτυξης» που ευαγγελίζονται είναι και διάφορες εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, όπως της λεγόμενης Ομάδας Δράσης -λεγόμενης ομάδας Ράιχενμπαχ- που έχει συγκροτήσει η ΕΕ με ειδίκευση την παροχή «αναπτυξιακής» τεχνογνωσίας. Πρόκειται για συρραφή από τις προτάσεις, εκθέσεις, αξιώσεις των βιομηχάνων του ΣΕΒ, τραπεζιτών, μεγαλοεξαγωγέων, άλλων τμημάτων του κεφαλαίου που περιμένουν πώς και τι να ξεκοκαλίσουν τους κοιναγορίτικους και εθνικούς πόρους, τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, για τους λογής «επενδυτές» που περιμένουν να στήσουν κερδοφόρες μπίζνες γύρω από τα συντρίμμια που σωρεύει πίσω της η κλιμακούμενη βαρβαρότητα του κεφαλαίου. Σε σχετικά πρόσφατη παρουσίαση και δίνοντας συνέχεια στην πρόκληση, ο Ράιχενμπαχ ομολόγησε ότι «ο μισθός είναι συνδεδεμένος με την ανταγωνιστικότητα» και ότι υπάρχουν χώρες πιο φτωχές από την Ελλάδα, άρα και τα μέτρα πτώχευσης της λαϊκής οικογένειας δεν έχουν πάτο! Στην ίδια αντιλαϊκή συντεταγμένη στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δήλωνε: «με ή χωρίς το μνημόνιοκάθε ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ακολουθήσει μια παρόμοια προσαρμογή, για να φέρουμε την οικονομία και πάλι στο προσκήνιο και για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις χρηματοπιστωτικές αγορές»...

Η έξοδος από την καπιταλιστική κρίση απαιτεί νέες λαϊκές εκατόμβες, στρατιές ολόκληρες από ανέργους, ελαστικούς εργαζόμενους με ανύπαρκτα δικαιώματα, μόνιμες εφεδρείες στα γρανάζια της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου. Τώρα σε συνθήκες κρίσης κλιμακώνουν την επίθεσή τους, με σειρά από νέα αντιλαϊκά μέτρα «μόνιμου χαρακτήρα και απόδοσης», δηλαδή με «πακέτα» που θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ακόμη και σε συνθήκες διευρυμένης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η «εσωτερική υποτίμηση»

Στο 33% φτάνει το ποσοστό της επίσημης ανεργίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε περισσότερες από 750.000 φτάνουν οι θέσεις εργασίας που «χάθηκαν» τα τελευταία χρόνια, ενώ η κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ από το 2009, όταν εκδηλώθηκαν τα φαινόμενα της καπιταλιστικής κρίσης, μέχρι και σήμερα ξεπερνά το 21%. Σε ρυθμούς κλιμακούμενης βύθισης συνεχίζουν οι μισθοί, τα μεροκάματα, οι ασφαλιστικές εισφορές από την πλευρά της εργοδοσίας (το λεγόμενο «εργατικό κόστος» για τους καπιταλιστές). Με φόντο τη «στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή τη μαζική πτώχευση των λαϊκών νοικοκυριών, η οποία ωστόσο θεωρείται... ελεγχόμενη χρεοκοπία, η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, έχει ανακτηθεί και αποκατασταθεί στα επίπεδα του έτους 2000, δηλαδή στα επίπεδα που υπήρχαν πριν από την ένταξη στη λυκοσυμμαχία του λεγόμενου «κοινού νομίσματος», της Ευρωζώνης.

Σύμφωνα με επίσημες μετρήσεις και μελέτες (Τράπεζα της Ελλάδας, Εθνική Τράπεζα):

«Ανταγωνιστικότητα». Σε διαδικασία συρρίκνωσης περιμένουν το λεγόμενο «μοναδιαίο κόστος εργασίας», δηλαδή το δείκτη με τον οποίο τα επιτελεία των καπιταλιστών μετράνε το «μισθολογικό κόστος» για κάθε μονάδα παραγόμενου εμπορεύματος. Σε αυτό το πλαίσιο συμπεραίνουν ότι ο στόχος τους για μείωση 15% στην περίοδο μέχρι το 2015 θα έχει επιτευχθεί 2 χρόνια νωρίτερα, το 2013. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος στον οποίο βασίζουν τις ελπίδες για ρυθμούς καπιταλιστικής ανάκαμψης» μέσα στην ίδια χρονιά.

Επίσημη ανεργία. Η βίαιη «προσαρμογή στην 3ετία 2010-2012 αύξησε το ποσοστό κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες. Η καταστροφή θέσεων εργασίας ξεπερνά τις 750.000, ενώ σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τους το επίπεδο της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα φτάνει στο 33%.

Μισθοί - μεροκάματα. Η σωρευτική υποχώρηση στην 3ετία (2010-2012) υπολογίζεται στο22%, με το μεγαλύτερο μέρος της να έχει διαμορφωθεί μέσα στο 2012 (13% σε ετήσια βάση). Οπως σημειώνουν, οι «νομοθετικές και ρυθμιστικές παρεμβάσεις στα τέλη του 2011 και ειδικά το 2012 ενίσχυσαν την ευελιξία στην αγορά εργασίας σε πρωτοφανή επίπεδα για τη χώρα» και συμπεραίνουν πως η «εξέλιξη» ισοδυναμεί με «πλήρη αναστροφή της αύξησης του κόστους εργασίας τη δεκαετία που ακολούθησε την είσοδο στην ΟΝΕ», «βοηθώντας ουσιαστικά την εσωτερική υποτίμηση».

Ανάπτυξη για ποιον;

Η απορρόφηση των κοιναγορίτικων κονδυλίων (ΕΣΠΑ) από τα μονοπώλια, οι παραχωρήσεις αυτοκινητοδρόμων, βασικών και συγκεντρωμένων κλάδων της οικονομίας και της παραγωγής (ενέργεια κ.ά.), η διαχείριση αποβλήτων, στο πλαίσιο της κλιμάκωσης του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, η «άρση των επιχειρηματικών εμποδίων» είναι στην πρώτη γραμμή των έργων για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Πρόκειται για έργα και υποδομές που είτε ετοιμάζονται να αρπάξουν ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι, είτε, λόγω καπιταλιστικής κρίσης, έχουν μείνει μισοτελειωμένα. Αυτό που τους κόφτει είναι η διαμόρφωση χρηματοοικονομικών εργαλείων για τον «επιμερισμό του κινδύνου, για τη διασφάλιση και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων», που τσοντάρει στον τραπεζικό δανεισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών. Πρόκειται για έργα που υπόσχονται εντατικούς ρυθμούς καπιταλιστικής κερδοφορίας στο πλαίσιο του καταμερισμού ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ και ευρύτερα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις αγορές. Ακόμη και όταν οι καπιταλιστές περάσουν σε φάση διευρυμένης κερδοφορίας, που ίδιοι την ευαγγελίζονται, ο λαός θα είναι γονατισμένος, χωρίς δικαιώματα, αναγκαστικά και βίαια οπισθοδρομημένος πολλές δεκαετίες πίσω. Φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση με τα μονοπώλια να συνεχίζουν να αλωνίζουν στο επίπεδο της οικονομίας και της παραγωγής δεν μπορεί ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει.

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές και τις κρίσεις τους, με εργατική λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό για την ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Εξέλιξη που απαιτεί τώρα οργάνωση και πάλη ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και την πολιτική που τα εφαρμόζει σε συνδυασμό με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους.