ΣΥΡΙΖΑ Διακηρύξεις εύηχες στα αυτιά των μονοπωλίων

ΣΥΡΙΖΑ

Διακηρύξεις εύηχες στα αυτιά των μονοπωλίων

Το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας μάλιστα αρωγούς σε ανερχόμενες δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, συνίσταται σε μέτρα υποβοήθησης του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση με γενναία «προίκα».

Μία προς μία οι παρεμβάσεις των στελεχών του, κατακεραυνώνουν τους θιασώτες του εφαρμοζόμενου σήμερα μείγματος διαχείρισης, για ένα βασικό λόγο: Γιατί απορρίπτοντας ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους, αδυνατούν να το τιθασεύσουν και να κουμαντάρουν τα έξτρα κρατικά έσοδα, έτσι που και οι καπιταλιστικές επενδύσεις να ενισχύονται και οι διεθνείς δανειστές να πάρουν πίσω ένα μέρος, το μεγαλύτερο, των δανεικών.

Αυτό λέει ο Γ. Σταθάκης, όταν υπερασπιζόμενος τη «βιωσιμότητα του χρέους» προσθέτει:«Η ελληνική οικονομία για να σταθεροποιηθεί χρειάζεται ένα συγκροτημένο και συντονισμένο σχέδιο που θα ενεργοποιήσει χρηματοδοτικούς πόρους, θα επιλέξει τρόπους διοχέτευσης και ενεργοποίησης συγκεκριμένων επενδυτικών σχεδίων, με κριτήριο ανάμεσα στα άλλα την άμεση δημιουργία θέσεων απασχόλησης και τη μεγιστοποίηση των πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων. Η σημερινή κατάσταση κινείται προς την αντίθετη λογική».

Οι ανέξοδες και δημαγωγικές υποσχέσεις - αν και βαίνουν μειούμενες όσο περνά ο καιρός - ότι αυτό μπορεί να γίνει παράλληλα με αποκατάσταση ορισμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, παρακάμπτουν το αντικειμενικό γεγονός ότι οι επενδύσεις, η καπιταλιστική ανάπτυξη, άρα τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητα, προϋποθέτουν πέραν της δυνατότητας του αστικού κράτους να τις ενισχύει με ζεστό παραδάκι και τη συντριβή εργασιακών, ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων, αλλά και συνθήκες «νεκροταφείου» στο κοινωνικό επίπεδο, με παροπλισμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Αυτό επιβεβαιώνει και το παράδειγμα καπιταλιστικών κρατών - όπου ψάχνει για «πλάτες» ο ΣΥΡΙΖΑ - που έθεσαν σε εφαρμογή μείγμα διαχείρισης όμοιο με αυτό που υπερασπίζεται ο ίδιος. Από την κρίση πέρασαν σε αναιμική ανάπτυξη, που δεν αντιμετώπισε την ανεργία, ούτε απάλλαξε τους λαούς από τη φτώχεια.

Είναι χαρακτηριστικές οι επικρίσεις του Αλ. Τσίπρα, αλλά και του Γ. Σταθάκη -σε άρθρα τους την περασμένη βδομάδα- για την αδυναμία του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα να επιτύχει στόχους μη απολύτως εχθρικούς προς τα λαϊκά συμφέροντα.«Εντελώς αναποτελεσματικό» το χαρακτήρισε ο Αλ. Τσίπρας, κρύβοντας ότι το πρόγραμμα πέτυχε στη βασική του αποστολή, τη ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

Ο Αλ. Τσίπρας εστίασε την κριτική του στα εξής σημεία:

• Στην παραβίαση από πλευράς των εταίρων της δανειακής σύμβασης με την καθυστέρηση καταβολής της δανειακής δόσης. Ψέγει δηλαδή τους εταίρους για ασυνέπεια στις υποχρεώσεις τους, οι οποίες προϋποθέτουν την υλοποίηση μέχρις κεραίας των αντίστοιχων «υποχρεώσεων» που έχει αναλάβει η κυβέρνηση και αφορούν σε εξοντωτικά για το λαό μέτρα.
• Στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών «χωρίς καμία υποχρέωση να χορηγήσουν ρευστότητα στην οικονομία».Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι αν έπεφτε χρήμα στην αγορά, θα κατέληγε στα χέρια των εργαζόμενων και του λαού. Κρύβει ότι «ρευστότητα στην πραγματική οικονομία» σημαίνει δάνεια και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις με κριτήριο το κέρδος.
• Στην υποχρέωση της χώρας «να ξεπουλά σε πολύ χαμηλές τιμές τον παραγωγικό της πλούτο και τη δημόσια περιουσία της», τοποθέτηση που υποκρύπτει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, εάν διασφαλίζεται ένα ικανοποιητικό τίμημα ή υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων από άλλο δρόμο, όπως για παράδειγμα μέσω των ΣΔΙΤ, τις οποίες ανοιχτά επικροτεί.
• Στο βάθεμα της ύφεσης που «καθιστά ακόμα πιο αδύνατη την υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων». Ανησυχεί δηλαδή για το αν η Ελλάδα θα πιάσει τα κριτήρια που βάζει το μνημόνιο και το νέο σύμφωνο σταθερότητας.

Ο ίδιος με σαφήνεια δηλώνει ότι βασικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι η βιωσιμότητα του χρέους, η αποτροπή της άτακτης χρεοκοπίας, η συνοχή της ίδιας της Ευρωζώνης. Πρόκειται για στόχους που προσυπογράφει η συγκυβέρνηση και η ντόπια πλουτοκρατία. Σαν μέσο επίτευξης των παραπάνω, υποδεικνύει τη «διαγραφή ενός μέρους του χρέους» με«αναστολή πληρωμών, έως ότου μπορέσει να επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης», έτσι ώστε«να διασφαλιστεί η αποπληρωμή του χρέους και να αποτραπεί μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία με ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας».

Επικαλείται μάλιστα το γεγονός ότι «στο Eurogroup συζητούνται πλέον ανοιχτά τέτοιες λύσεις» σαν ένδειξη του πόσο «ρεαλιστικές και γειωμένες στην πραγματικότητα υπήρξαν εξαρχής οι προτάσεις της Αριστεράς». Το γεγονός ότι οι προτάσεις αυτές συζητιούνται στα όργανα της λυκοσυμμαχίας αποδεικνύει ότι εκφράζουν μέχρι κεραίας συμφέροντα τμημάτων της πλουτοκρατίας και μόνο.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Γ. Σταθάκης επικρίνει την εφαρμοζόμενη πολιτική για το γεγονός ότι κρατά το χρέος μη βιώσιμο, εύθραυστη τη δημοσιονομική σταθεροποίηση που ταυτίζεται με σφαγιασμό μισθών, συντάξεων και δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, επίσης για το ότι δε σταθεροποιεί το τραπεζικό σύστημα.

Μάλιστα, σαν καλός λογιστής που νοιάζεται να μαζέψει το κράτος φόρους από τις τσέπες του λαού, προειδοποιεί την κυβέρνηση ότι «η εξισορρόπηση του προϋπολογισμού το 2013 θα δοκιμαστεί από τα συρρικνούμενα έσοδα του ΦΠΑ και του πετρελαίου, τη μη πληρωμή του φόρου εισοδήματος», ενώ προεξοφλεί ότι πολλές από τις προβλεπόμενες περικοπές δαπανών είναι ανεφάρμοστες «καθώς θα γίνεται υποχρεωτικό να κλείσουν βασικές υπηρεσίες σε εκπαίδευση, υγεία και δημόσιες υπηρεσίες».

Προειδοποιεί ακόμα για τους κινδύνους που απειλούν το τραπεζικό σύστημα όπως «τα "κόκκινα" δάνεια», την «περιπέτεια των εξαγορών από ξένες τράπεζες», την αδυναμία τους να «δανειοδοτούνται κανονικά». Διαμαρτύρεται για τη συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, για το γεγονός ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις θα περιοριστούν στις μικρής απόδοσης εκποιήσεις οργανισμών, τύπου ΟΠΑΠ» και φυσικά για το ότι «οι ιδιωτικές επενδύσεις θα αναστέλλονται για όσο διάστημα η μακροοικονομική κατάσταση θα παραμένει ασταθής».

Διαβάζοντας ανάποδα τον Γ. Σταθάκη, συμπεραίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελε να είναι πιο αποδοτικές για το κράτος οι ιδιωτικοποιήσεις, ή η όποια «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, ότι θα προτιμούσε οι τράπεζες να παραμείνουν στα χέρια της ντόπιας πλουτοκρατίας και ότι «καίγεται» να σταθεροποιήσει την οικονομία, προκειμένου να μην αισθάνονται ανασφάλεια οι επίδοξοι επενδυτές. Τα αιτήματά του θα μπορούσε να τα προσυπογράψει κάλλιστα αν όχι το σύνολο, τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης.

Σύμφωνα με τον Γ. Σταθάκη, τρεις είναι οι κρίσιμες επιλογές «για τις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας»:

«1. Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, ιδιωτική, κρατική ή συνεταιριστική, που λειτουργεί επιτυχώς σήμερα, παρά τις σημερινές αρνητικές συνθήκες, πρέπει να ενισχυθεί (...) Τα πετυχημένα οικονομικά δίκτυα πρέπει να ενισχυθούν με την άρση των θεσμικών εμποδίων και τη θετική αρωγή που θα τα ενισχύσει».

Δηλαδή, χρήμα αλλά και κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει την κερδοφορία επιχειρηματικών ομίλων.

«2. Οι νέες αναπτυξιακές δυνατότητες, φυσικά, θα προκύψουν από συντεταγμένες παρεμβάσεις στους παραγωγικούς τομείς, στη γεωργία και τη μεταποίηση, όπου υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες παραγωγικής αναβάθμισής τους (...) Από εκεί και πέρα είναι μιας μακράς πνοής επιλογή για τον τρόπο ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, του τουρισμού, του τομέα ανακύκλωσης και κυρίως των καινοτομικών δραστηριοτήτων».

Δηλαδή, το κράτος να καλλιεργήσει το έδαφος ώστε να εκτιμηθεί αυτό ως «εύφορο» για επενδύσεις από τους καπιταλιστές στους συγκεκριμένους τομείς, αλλά και σε νέους, όπως π.χ. στην ενέργεια. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η κυβέρνηση, δεν χολοσκάνε για τις λαϊκές ανάγκες στα σχέδια που κάνουν για ανάπτυξη. Αντίθετα, παίρνουν υπόψη τους το γενικότερο σχεδιασμό στην ΕΕ και το ενδιαφέρον των μονοπωλιακών κολοσσών που έχει ήδη εκδηλωθεί για επενδύσεις στους συγκεκριμένους κλάδους, όπου μάλιστα παρατηρείται και έντονος ανταγωνισμός καπιταλιστικών κρατών για το ποιου τα μονοπώλια θα πατήσουν πιο γερά το πόδι.

«3. Κάθε κύκλος ανόδου της ελληνικής οικονομίας, ιστορικά, ταυτίζεται με έναν κύκλο μεγάλων επενδύσεων (...) Τι μπορεί να περιλαμβάνει ένας νέος κύκλος μεγάλων έργων υποδομής; Μπορούμε να σκεφτούμε τις διακρατικές συμφωνίες με νέο πνεύμα για την επίτευξη συνεργασιών μεγάλης κλίμακας; Μήπως έργα και επενδύσεις ενδιάμεσης κλίμακας να μπορούν να κινητοποιήσουν ένα νέο κύμα ιδιωτικών επενδύσεων και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που να είναι πιο συμβατό με το μορφωμένο ανθρώπινο κεφάλαιο που διαθέτει σε αφθονία η χώρα;».

Η υπόδειξη είναι σαφής: Εργα και υποδομές είτε αποκλειστικά από το κράτος με χρήμα του λαού, είτε σε συνεργασία με άλλα καπιταλιστικά κράτη και μονοπώλια, που διευκολύνουν τους καπιταλιστές και άρα θα λειτουργήσουν σαν μαγνήτης επενδύσεων ή θα παραδοθούν προς εκμετάλλευση στα μονοπώλια.

Ο ίδιος άλλωστε υποδεικνύει την καπιταλιστική κρίση σαν ευκαιρία για την«αναδιάρθρωση της πραγματικής οικονομίας, των διεθνών συντεταγμένων μιας οικονομίας και της σχέσης του κράτους με την ιδιωτική οικονομία». Στον καπιταλισμό όμως, η σχέση κράτους και μονοπωλίων δεν μπορεί να έχει πολλές μορφές, παρά μόνο μια. Αυτή του κράτους - αρωγού στα μονοπώλια για βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους, είτε αυτό αφορά φιλομονοπωλιακά μέτρα με επεκτατική και περιοριστική διαχείριση, είτε αφορά μέτρα καταστολής των εργατικών αγώνων, προκειμένου να έχουν ασφάλεια οι επενδύσεις.

Στο ίδιο πνεύμα, ο Γ. Σταθάκης ζητάει αναδιάρθρωση της οικονομίας ώστε να «αναζητά νέους τομείς προκειμένου να στραφούν οι ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις» και προτρέπει σε κατά προτεραιότητα «εκσυγχρονισμό του κράτους» καθώς όπως υποστηρίζει«ένα κράτος λειτουργικό, δίκαιο και αποτελεσματικό, απαλλαγμένο από τον πολιτικό έλεγχο, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης, θα αποδεσμεύσει την ιδιωτική οικονομία από πληθώρα αναχρονιστικών ρυθμίσεων».

Οι διακηρύξεις του είναι ρεπλίκα των όσων έλεγαν πριν από κάθε εκλογική μάχη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Στον πυρήνα αυτών και άλλων προτάσεων βρίσκεται η επιδίωξη για ένα κράτος καλύτερα προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων, στα αυτιά των οποίων απευθύνονται. Από αυτή τη σκοπιά, και όσο δυναμώνει η φούρια του να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζει τις εξαγγελίες του ακόμα και στο επίπεδο της φρασεολογίας...