Τι σημαίνει για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»;

Τι σημαίνει για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»;

-- Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, την οποία διαπιστώνουν οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί;

Μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική θεώρηση για το τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» στον καπιταλισμό και πώς αυτή επιτυγχάνεται δίνει η Παγκόσμια Επετηρίδα Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) που συνέταξε το International Institute for Management Development (IMD) του Business School της Λωζάνης, για το 2013. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται στην 54η θέση σε σύνολο 60 χωρών, βελτιώνοντας κατά 4 θέσεις τις επιδόσεις της σε σχέση με το 2012 (58η θέση). Στο σχετικό δελτίο, η άνοδος της Ελλάδας θεωρείται αναμενόμενη, εξαιτίας της «κυβερνητικής πολιτικής και τις κυβερνητικές αποφάσεις στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας, και της σημαντικής βελτίωσης της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό». Σε άλλο σημείο, εξαίρεται «η εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος, με άξονα τις αποκρατικοποιήσεις». Δηλαδή, βασικοί παράγοντες για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας στον καπιταλισμό, είναι η «δημοσιονομική πειθαρχία», που σημαίνει περικοπές σε δημόσιες δαπάνες που σχετίζονται με μισθούς, Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια και άλλα, οι «μεταρρυθμίσεις», κύρια στους μισθούς και την αγορά εργασίας, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις, που σημαίνει ολοκληρωτική παράδοση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στο κεφάλαιο. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, οι καλύτερες επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας καταγράφονται στο δείκτη της «επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας». Ο συγκεκριμένος δείκτης αφορά κατά κανόνα μέτρα που πήραν οι ίδιοι οι εργοδότες, για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους και να τις αναδιαρθρώσουν σε συνθήκες κρίσης.

Ποια ήταν αυτά τα μέτρα; Μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, διευθέτηση του χρόνου εργασίας (εκ περιτροπής εργασία και άλλα) και η χρήση όλου του πλέγματος των αντεργατικών νόμων, με τους οποίους το αστικό κράτος φιλοδώρησε τους καπιταλιστές. Οι άλλοι δείκτες, με τους οποίους μετριέται η ανταγωνιστικότητα, είναι η «οικονομική αποδοτικότητα», η «κυβερνητική αποτελεσματικότητα» και οι «υποδομές». Αφορούν, δηλαδή, το κατά πόσο προχώρησε η «αναδιάταξη» της κρατικής μηχανής, των δημόσιων οικονομικών και των κρατικών υποδομών, ώστε όλα να προσαρμοστούν καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων. Σύμφωνα με το ίδιο δελτίο του IMD, οι πέντε κύριες προκλήσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας το 2013 είναι «η ταχεία προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τη μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα (...) η ενίσχυση της ρευστότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων (...) ο εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος, με στόχο τη μείωση της φοροδιαφυγής (...) η μείωση της γραφειοκρατίας που αφορά την επιχειρηματικότητα (...) η πάταξη των φαινομένων διαφθοράς στο δημόσιο τομέα». Ενα προς ένα αυτά τα μέτρα περιέχονται στο πρόγραμμα της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, που ευθυγραμμίζονται πλήρως με τα κριτήρια που θέτουν οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Ο ίδιος ο Τσίπρας δήλωνε στο CNN (Νοέμβρης 2012): «Για να υπάρξει ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να υπάρξουν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην Ελλάδα, τις οποίες φυσικά δεν τις αρνούμαστε».Ενα μήνα μετά, κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «δεν πετυχαίνει κανένα στόχο στο επίπεδο της διαχείρισης του χρέους και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας».

Παίρνοντας αφορμή από τις ανακοινώσεις του IMD, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας ζήτησε για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων: Την άμεση πληρωμή των οφειλών του κράτους προς τις επιχειρήσεις, το συμψηφισμό των οφειλών των επιχειρήσεων προς το κράτος με τις οφειλές του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα προς τις επιχειρήσεις, την άμεση επιστροφή του ΦΠΑ των εξαγωγικών επιχειρήσεων, την άμεση κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, ούτως ώστε να βεβαιωθούν οι οφειλές του κράτους προς τις επιχειρήσεις, την επιδότηση της εργασίας και όχι της ανεργίας, με την επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, την εξαίρεση των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ από τον κανόνα de minimis ούτως ώστε να μπορέσει η πολιτεία να προχωρήσει στην κατά 100% επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών, τη σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου, και, τέλος, την άρση τουλάχιστον τριάντα (30) σημαντικών εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, «που έχουμε υποσχεθεί ως χώρα στην τρόικα από το 2010». Οι βιομήχανοι εξασφάλισαν πάμφθηνα εργατικά χέρια, ατομικές συμβάσεις εργασίας, διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, νέα πεδία δράσης με τις συμπράξεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα, με εργάτες - σύγχρονους δούλους θέλουν και ρευστό για να κάνουν επενδύσεις. Αλλη μια απόδειξη ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων τρέφεται από την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και του λαού και πως η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα είναι ασυμβίβαστη με τις λαϊκές ανάγκες.