Σε ποια όχθη στέκεσαι;

Σε ποια όχθη στέκεσαι;

Αναμενόμενες οι χτεσινές διαβεβαιώσεις Τσίπρα προς τον ΣΕΒ. Φυσική συνέχεια των ανάλογων διαβεβαιώσεων στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αλίμονο στους εργάτες που ελπίζουν ακόμα ότι χωρίς να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, απειλώντας την ιδιοκτησία των μονοπωλίων στα μέσα παραγωγής και την εξουσία τους, θα δούνε άσπρη μέρα.

Οι μύθοι υπάρχουν είτε ως διδακτικοί γι' αυτό που πρέπει να συμβεί ώστε να υπηρετηθούν τα συμφέροντα της τάξης που δημιουργεί το μύθο, είτε ως λογοτεχνικό ντύσιμο στόχων που δεν μπορούν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να τεθούν ωμά.

***

Η κινητικότητα των εργαζομένων προβλήθηκε ως ελευθερία, μία από τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ. Οταν επιβλήθηκε τελικά στην πράξη συνοδεύτηκε από επαίνους για το αποτέλεσμα, με σκοπό να επιταχύνει τη διαδικασία μείωσης των μισθών, αλλά αυτή η αλήθεια δεν ειπώθηκε ποτέ. Είναι όμως αυτή που βιώνουν όσοι μεταναστεύουν κι ακόμα χειρότερα τη βιώνουν, όσοι από τους ντόπιους που καλούνται να ανταγωνιστούν έναν μετανάστη (η ανταπόκριση από τη Γερμανία μαρτυρά ακριβώς αυτό: Οι Ελληνες επιστήμονες που πηγαίνουν εκεί χρησιμοποιούνται σαν δούρειος ίππος για να χτυπηθούν δικαιώματα των Γερμανών συναδέλφων τους).

***

Ο έταιρος μύθος, για τις τιμές που θα έπεφταν με τη μείωση των μισθών, προπαγανδιστικά λειτούργησε αρχικά, αλλά στην πράξη προσέκρουσε στην από παλιά γνωστή αλήθεια ότι για τις τιμές δεν φταίνε οι μισθοί. Η κατάρριψη του μύθου σήμερα και επίσημα είναι μια δειλή ομολογία του γεγονότος ότι είναι άλλο πράγμα οι αξίες που περιέχονται στα προϊόντα (όπως η αξία της εργατικής δύναμης) κι άλλο πράγμα οι τιμές που καθορίζονται από την καπιταλιστική πραγματικότητα, που αντανακλούν τη διαρκή επιδίωξη για αύξηση του ποσοστού κέρδους.

Το αίτημα για δικαιοσύνη στους μισθούς και στις τιμές όσο κι αν ακούγεται φιλολαϊκό είναι απλά στάχτη στα μάτια, για να γίνει αποδεκτό ότι μπορεί να υπάρχει και δίκαιος καπιταλισμός.

Κάθε επίκληση του δικαίου, που αφήνει στο απυρόβλητο το σύστημα που υπηρετεί το συγκεκριμένο δίκαιο, είναι ένα άλλοθι για να παραμείνει αδιατάρακτο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Η επίκληση έκτακτων συνθηκών, όπως στην περίπτωση των καθηγητών είναι ομολογία για τα όρια της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Για να κρύψουν τη δικτατορία των μονοπωλίων που ντύνεται κοινοβουλευτικά, μιλάνε για τον άνεργο που έφτυσε αίμα για να σπουδάσει το παιδί του και παρουσιάζουν σαν εχθρό του τον καθηγητή. Κρύβουν ότι αυτός που κρατά άνεργο τον άνεργο κι αυτός που καλεί το παιδί να σπουδάσει για να γίνει ο επόμενος άνεργος είναι το ίδιο σύστημα που κρατά στα γόνατα και τον καθηγητή.

Απέναντι ακριβώς -αλλά αυτό δεν πέρασε ούτε σαν είδηση δευτερολέπτων στα αστικά μέσα ενημέρωσης- οι άνεργοι της Ζώνης στο Πέραμα, μέσα από την εκδήλωσή τους την Κυριακή, δήλωσαν ότι κατανοούν την επιστράτευση των καθηγητών σαν επιστράτευση όλων των εργατών για να προστατευτεί η πολιτική των καπιταλιστών. Και δήλωσαν αυτονόητα «παρών» στα χτεσινά συλλαλητήρια στο πλευρό των παιδιών τους και των δασκάλων τους.

***

Στα «λοιπά» της ειδησεογραφίας: Μεταδίδει ο ενσωματωμένος -στο μηχανισμό της αστικής προπαγάνδας- δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ: «Οι γυναίκες δέχτηκαν σθεναρή αντίσταση από τους αστυνομικούς». Δηλαδή, δεν επιτέθηκαν τα ΜΑΤ στις γυναίκες της Χαλκιδικής που διαδήλωναν, αλλά αντιστάθηκαν.

Αμέσως μετά, ο ενσωματωμένος -στον ίδιο μηχανισμό- δημοσιογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ εκθειάζει την καναδική εταιρεία που «ρισκάρει» και ως ουδέτερος κριτής κάνει τη λαθροχειρία: 200 αντιδρούν σε σύνολο 350.000 κατοίκων. Για να μη μείνει αμφιβολία για την ουδετερότητά του αποκαλύπτει ότι αυτοί που αντιδρούν δεν είναι άλλοι από εκείνους που δεν τους προσέλαβε η εταιρεία χρυσού.

***

Αλίμονο στον «ενημερωμένο πολίτη» που δεν είναι ο ίδιος ανταποκριτής της ζωής του στα μέσα ενημέρωσης που μετέχουν στην ταξική αντιπαράθεση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και μόνο αυτής.