Τα «βόδια»* στο καπιταλιστικό μαντρί

Τα «βόδια»* στο καπιταλιστικό μαντρί

* Μια οφειλούμενη συγνώμη στα βόδια λόγω της σύγκρισης με τα αποχαυνωμένα δίποδα.

Η πορεία του ΠΑΜΕ περνούσε. Μαζική, με παλμό, συμμετοχή, εν μέσω θέρους. Δεν έχει αξία να αναφέρουμε την πόλη. Μεγάλο πλήθος ανταποκρινόμενο στις ανάγκες του αγώνα, ενάντια στα πολυνομοσχέδια που μας ετοιμάζουν, ενάντια στη βαρβαρότητα της ανεργίας, της απαξίωσης της εργασίας, των επιστρατεύσεων και των φοροεπιδρομών. 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο, σε ένα καφέ, άραζαν ξέγνιαστοι σύγχρονοι νεοέλληνες. Κοιτούσαν κλεφτά την πορεία, ανασήκωναν το κεφάλι που και που σε κάποιο σύνθημα. Άλλοι χαμογελούσαν ειρωνικά, άλλοι απορούσαν. Δεν είχαν κάνει τον κόπο να περπατήσουν ούτε εκατό-διακόσια μέτρα με τους άλλους είλωτες της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να αναρωτηθούν γιατί όλος αυτός ο κόσμος είναι στους δρόμους. Και αν είχαν αναρωτηθεί, προφανώς προτίμησαν να είναι θεατές αποχαυνωμένοι.


Θεατές-ζόμπι μιας καταστροφής. Τους κοιτούσες και αναρωτιόσουν με την σειρά σου: Δεν έχουν ανάγκες; Δεν πληρώνουν χαράτσια και φόρους; Δεν αγανακτούν με το ξεπούλημα της ζωής μας; Είναι βολεμένοι και φοβούνται μη χάσουν αυτά που έχουν, η δεν έχουν; Πόσο βόδια μπορεί να κάνει τους ανθρώπους ο Καπιταλισμός; Πόσο άβουλα όντα της καλοπέρασης και της απάθειας;




Δύο Ελλάδες συναντιόντουσαν στους δρόμους. Η Ελλάδα που αντιστέκεται, που αγωνιά, που παλεύει ενάντια στην καταστροφή και η Φραπελλάδα του ωχαδερφισμού. Του «δε βαριέσαι βρ'αδερφέ», του «κι' εσείς που πάτε στις πορείες τι καταφέρνετε;».


Τα βόδια αυτής της Φραπελλάδας δεν άκουσαν ποτέ τον Μπρεχτ να τους λέει «Ρίσκαρε! Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι». Και αν τον άκουγαν ίσως να τον θεωρούσαν και αυτόν έναν γραφικό που αγωνίζεται σε μια μάχη δίχως ελπίδα. Ίσως να θεωρούν και τη δεκάρα αυτή ακριβό φιλοδώρημα του Καπιταλισμού, ίσως δε να νιώθουν σαν τα σκυλιά που τρώνε τα αποφάγια των αφεντικών τους.


Πως αντιμετωπίζεις άραγε ένα βόδι; Πως το βάζεις σε κίνηση; Το κάνεις να σκεφτεί πρώτα ή το σπρώχνεις με τη βία; Μόνο που οι άνθρωποι-βόδια είναι απείρως χειρότεροι κι' απ τα συμπαθή τετράποδα. Ξέρουν τι τους περιμένει και παραμένουν απαθείς. Ξέρουν τι περνά ο διπλανός τους, ο γείτονας, ο συμπολίτης και κοιτούν πως να τη βγάλουν καθαρή. Να μην «πιάσει φωτιά μόνο ο δικός τους κώλος».


Αυτός είναι ο Καπιταλισμός. Γεννά πολίτες-βόδια. Με την κυριολεκτική έννοια της σκέψης και της στάσης ζωής. Και όσο ο Καπιταλισμός καταφέρνει να συντηρεί ορισμένες παχιές αγελάδες τόσο θα συντηρούνται και τα βόδια. Μέχρι οι αγελάδες να γίνουν ισχνές και τα βόδια να αναγκαστούν να κινηθούν, μπας και γλυτώσουν απ' το σίγουρο σφαγείο που τους περιμένει στο τέλος...


Ζινόβιεφ.