Κλιμάκωση της όξυνσης των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο

Κλιμάκωση της όξυνσης των ανταγωνισμών στη Μεσόγειο

Είναι γεγονός ότι με οι τελευταίες παρεμβάσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για τη Συρία, αλλά και τα όσα διεμείφθησαν στη Σύνοδο του «G20» στο συγκεκριμένο ζήτημα, αποκαλύπτουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί, τροφοδοτώντας αναλύσεις ιδιαίτερα για την τακτική της Ρωσίας απέναντι στις ΗΠΑ, που επιμένουν για στρατιωτική επέμβαση. Βεβαίως αστοί αναλυτές και διάφορα αστικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για δυσκολίες των ΗΠΑ να πείσουν με στοιχεία για την αναγκαιότητα της επέμβασης. Την προπερασμένη βδομάδα υπήρξαν επίσης αναλύσεις στα ντόπια και τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, ως προς τις επιδιώξεις των ΗΠΑ με τη συγκεκριμένη στρατιωτική επίθεση, εκφράζοντας ερωτηματικά για την εμφανιζόμενη αναβολή της. Πρόβαλαν ταυτόχρονα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων στις ΗΠΑ που αποκάλυπταν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού τους αντιδρά στον πόλεμο και ταυτόχρονα τη δημοκρατική τάχα ευαισθησία του Μπ. Ομπάμα να απευθυνθεί και στο Κογκρέσο.

Οι αναλύσεις των αστών δημοσιολόγων επικεντρώνονται λοιπόν στους στόχους των ΗΠΑ, εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι η επέμβαση δεν πρόκειται να συμβάλλει στον τερματισμό του πολέμου στο εσωτερικό της Συρίας, ενώ θα δημιουργήσει γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, με δεδομένο ότι εμπλέκονται και κράτη της περιοχής (Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ, Λίβανος). Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει έτοιμη, εναλλακτική στο καθεστώς Ασαντ, λύση, ενώ ενισχύονται «ακραίες ισλαμιστικές δυνάμεις» παρακλάδια της «Αλ Κάιντα» όπως η «Αλ Νούσρια», τις οποίες θεωρούν εχθρικές.

Με αφορμή τη Σύνοδο του «G20» οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ - Ρωσίας, σχετικά με τα προσχήματα για τα χημικά, αλλά και τη δράση με τους αντικαθεστωτικούς του παρακλαδιού της «Αλ Κάιντα», «Αλ Νούσρια», σε σημείο που να οδηγηθεί ο Πούτιν να πει δημόσια ότι ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών ψεύδεται και για την επιμονή του ότι τα χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς Ασαντ (δεν έχει όντως παρουσιάσει κανένα στοιχείο ως προς αυτό), αλλά και για την «Αλ Νούσρια» ως παρακλάδι της «Αλ Κάϊντα» για την οποία επιβεβαιώθηκε από άλλον Αμερικανό αξιωματούχο ότι οι υπηρεσίες τους το έχουν επιβεβαιώσει, ενώ ο Κέρι έλεγε τα αντίθετα.

Ετσι και αλλιώς τα προσχήματα έχουν εκπέσει ως ψεύτικα, ενώ υπάρχουν στοιχεία ότι τέτοια όπλα έχουν χρησιμοποιήσει οι αντικαθεστωτικοί Σύροι, το επιβεβαίωσε και η δική τους Κάρλα Ντελ Πόντε, αυτή που καταδίκασε τον Μιλόσεβιτς, αλλά και τα στοιχεία που έχει καταθέσει η Ρωσία στον ΟΗΕ.

Αλλά τα χημικά είναι η αφορμή για τις ΗΠΑ να επέμβουν. Το ίδιο έκαναν και στο Ιράκ, παρόλο που και τότε έδωσαν ψεύτικα στοιχεία για εργοστάσια κατασκευής χημικών όπλων, τέτοιες φωτογραφίες έδειχνε τότε ο Πάουελ, και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια δεν υπήρχαν... Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό ζήτημα ως αιτία πολέμου. Ο πόλεμος ως συνέχεια της πολιτικής με άλλα, στρατιωτικά μέσα, πάει να λύσει τους ανταγωνισμούς που οξύνονται για το ποια χώρα, ποιο κέντρο, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα βγει πιο κερδισμένο στην περιοχή και γενικότερα στη διεθνή αγορά, σε βάρος των ανταγωνιστών του. Που σε συνδυασμό με τις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και στο βαθμό που δεν αντιμετωπιστούν με συμβιβασμούς λύνονται με ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτή η ιστορική εμπειρία, είναι χρήσιμη στις σύγχρονες συνθήκες για να βγάζουν οι λαοί συμπεράσματα. Στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πρέπει να ανιχνεύουμε τις πραγματικές αιτίες τους και όχι τα προσχήματα με τα οποία τους σχεδιάζουν και τους εξαπολύουν. Επομένως στην καπιταλιστική οικονομία και στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων πρέπει να ανιχνεύουμε τις πραγματικές αιτίες των πολέμων και τους στόχους αυτών που τους εξαπολύουν.

Οι τελευταίες εξελίξεις

Μέσα στη βδομάδα υπήρξαν οι εξής εξελίξεις: Οι ΗΠΑ, που μιλούσαν για ολιγοήμερο χτύπημα, κάνουν προετοιμασία ένα τουλάχιστον τρίμηνο. Την Πέμπτη, επίσης, στο πρακτορείο ειδήσεων «Ιντερφάξ», με πηγές στο γενικό επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας δημοσιεύτηκε ότι τα ρωσικά πολεμικά σκάφη στη Μεσόγειο «έχουν την ικανότητα να αντιδράσουν σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύρραξης στη Συρία. Αυτά (τα σκάφη) μπορούν, εάν κριθεί αναγκαίο, μαζί με τα υποβρύχιά μας, να επηρεάσουν στο εξής την στρατιωτική κατάσταση»... Αμέσως μετά, τρία ρωσικά πολεμικά πλοία έφυγαν για την περιοχή. Πρόκειται για το πλοίο ηλεκτρονικού πολέμου «SSV-201 Priazovie», που συνοδεύεται από τα αποβατικά «Minsk» και «Novotcherkassk». Ο υφυπουργός Αμυνας της Ρωσίας, Ανατόλι Αντόνοφ, είπε ότι η ενίσχυση της ρωσικής στρατιωτικής ναυτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο είναι «νόμιμη, φυσική και προβλεπόμενη αντίδραση στην εξελισσόμενη κατάσταση στην περιοχή, τα ρωσικά πλοία είναι εγγύηση περιφερειακής σταθερότητας, μια προσπάθεια να αποτρέψουμε άλλες δυνάμεις που είναι έτοιμες να εξαπολύσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή»... Εχουμε επομένως ενίσχυση της πολεμικής παρουσίας της Ρωσίας «ως δύναμη αποτροπής». Το τι σημαίνει δύναμη αποτροπής είναι κατανοητό... Το Ιράν επίσης έκανε δηλώσεις ότι αν χτυπήσουν οι ΗΠΑ, θα δεχτούν μεγάλο χτύπημα οι ίδιες.

Πράγματι όλα αυτά τα δεδομένα βρίσκονται μέσα στο πεδίο της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Που είναι πεδίο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ΗΠΑ επεμβαίνουν γιατί η περιοχή έχει γεωστρατηγική σημασία, τόσο για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και για τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας στην ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, αλλά, αλλά και στη βόρεια Αφρική.

Αλλωστε είναι γενικότερη η εκτίμηση και αστών αναλυτών ότι αν χτυπήσουν οι ΗΠΑ στη Συρία, θα δημιουργήσουν μεγάλη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, γιατί αφενός συγκρούονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και των Ρωσίας, Κίνα, των BRICS γενικόώτερα, αλλά και άλλων κρατών της περιοχής όπως Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ισραήλ, κατά του Ασαντ μαζί με τους Δυτικούς συμμάχους - Λίβανος, Ιράν υπέρ του Ασαντ, και Ρωσίας - Κίνας. Είναι γεγονός επίσης ότι τους αντικαθεστωτικούς τους οργάνωσαν και τους εξοπλίζουν Βρετανία, Γαλλία (υπάρχουν και δυνάμεις τους στη Συρία ενάντια στον Ασαντ), αλλά και Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, ενώ συμβάλλει και το Ισραήλ και φυσικά οι ΗΠΑ. Βεβαίως κράτη όπως η Ρωσία και η Κίνα που προβάλλουν την ανάγκη της πολιτικής λύσης στη Συρία, με τη «Γενεύη 2», με τον Ασαντ και τους αντικαθεστωτικούς στο τραπέζι, γι' αυτό που ενδιαφέρονται είναι τα συμφέροντά τους στην περιοχή, με όποια πολιτική λύση μπορεί να τους τα εξασφαλίσει.

Μπλεγμένο κουβάρι

Για παράδειγμα, μια γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή, πολύ περισσότερο ανατροπή του καθεστώτος του Ασαντ, αποδυναμώνει το Ιράν, ενισχύει το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, αποδυναμώνει δηλαδή τη βασική πηγή τροφοδοσίας με ενέργεια της Κίνας. Ταυτόχρονα αποδυναμώνει ερείσματα της Ρωσίας στην περιοχή (Συρία, Ιράν), ενώ ενισχύονται οι άλλες πετρελαιοπαραγωγικές δυνάμεις (Κατάρ, Σαουδική Αραβία). Δεν είναι τυχαίο ότι τους «αντικαθεστωτικούς» της Συρίας ενισχύουν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία, όπως επίσης ότι ενισχύονται καθολικά από κράτη όπως η Βρετανία και η Γαλλία, δυνάμεις των οποίων δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, όπως και στη Λιβύη, καθώς και οι ΗΠΑ επίσης έχουν ενισχύσει εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο τη δράση της CIA στο εσωτερικό της Συρίας.

Η εξαπόλυση του πολέμου όταν γίνει από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Δύσης - δηλαδή ΗΠΑ, Γαλλίας, και η Βρετανία θα ήθελε αλλά το Κοινοβούλιό της αποφάσισε μη συμμετοχή (δεν ξέρουμε πώς θα συμβάλλει μετά την απόφαση του Κοινοβουλίου της, έχει όμως τις βάσεις στην Κύπρο) - έχει σχέση με την όξυνση των ανταγωνισμών των μονοπωλίων στην περιοχή και το στρίμωγμα, την υπονόμευση των ισχυρών αντιπάλων τους, της Ρωσίας και Κίνας, αφού πασχίζει να τους αφαιρέσει ζωτικό χώρο σε μια περιοχή πέρασμα από τη Μεσόγειο στην Ασία και για την Κίνα μια βασική πηγή ενέργειας. Να θυμίσουμε εδώ ότι με τον πόλεμο στη Λιβύη, Κίνα και Ρωσία βγήκαν χαμένες, άλλωστε εξαπολύθηκε όταν ο Καντάφι συμφώνησε με τους δικούς τους επιχειρηματικούς ομίλους μεγάλα συμβόλαια για εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου, μειώνοντας τη δράση των μονοπωλίων κρατών της Ευρώπης και βεβαίως των ΗΠΑ. Επομένως ΗΠΑ και χώρες της ΕΕ στοχεύουν -στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών- στην υπονόμευση των αντιπάλων τους.

Ταυτόχρονα μια στρατιωτική επέμβαση θα αυξήσει την τιμή του πετρελαίου, δυσκολεύοντας περισσότερο τις καπιταλιστικές οικονομίες που έχουν ως βασική πηγή ενέργειας τη Μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που εμφανίζονται σημάδια κάμψης στην οικονομία της Κίνας, και κρίσης στις άλλες λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας, στην Τουρκία, σημειώνεται επίσης φυγή κεφαλαίων απ' αυτά τα κράτη τόσο προς τις ΗΠΑ, όσο και προς την ΕΕ. Επίσης οι ΗΠΑ, λέγεται, ότι με τους σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες λύνουν τις ενεργειακές ανάγκες της οικονομίας τους, ενώ θα κάνουν και εξαγωγές.

Καμιά εμπλοκή

Επομένως η εκτίμησή μας για τους κινδύνους πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου γίνεται ακόμη πιο φανερή. Και η Ελλάδα θα εμπλακεί τουλάχιστον λόγω της βάσης στη Σούδα, αλλά και άλλων στρατιωτικών υποδομών, ενώ προπαγανδίζει αυτή την αναγκαιότητα συσχετίζοντάς την με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τη γεωστρατηγική της σημασία. Επιδιώκει να αναβαθμίσει τη σημασία της συγκρότησης του άξονα στρατηγικής συνεργασίας Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου με αιχμή τη θαλάσσια οδό μεταφοράς Ενέργειας προς την ΕΕ, αλλά και τα ενεργειακά κοιτάσματα στην ελληνική ΑΟΖ. Δεν είναι τυχαία η επίσκεψη του Ευ. Βενιζέλου στην Αίγυπτο και η συζήτηση για τις ΑΟΖ. Και, σ' αυτά τα πλαίσια, να αναβαθμίσει και την ευρωατλαντική της σχέση μετά και την υπογραφή συμφωνίας για τον ενεργειακό αγωγό ΤΑΡ. Οπως επίσης και τα «Ευρωπαϊκά Εργα Κοινού Ενδιαφέροντος» όπως το προτεινόμενο σχέδιο αγωγού φυσικού αερίου που συνδέει Κύπρο - Κρήτη - ηπειρωτική Ελλάδα (EAST MED PIPELINE) καθώς και το προτεινόμενο καλώδιο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που θα ξεκινά από το Ισραήλ και θα ακολουθεί παρόμοια διαδρομή (Euro Asia Interconnector).

Αλλωστε τα αστικά ΜΜΕ, διάφοροι αναλυτές, πρόβαλαν ως ευκαιρία την υπόθεση της Συρίας, για να αναβαθμιστεί η αστική τάξη της Ελλάδας στην περιοχή, προσδοκώντας οφέλη από μια ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση, έναντι των ανταγωνιστών της (βλέπε Τουρκία). Ο λαός να επαγρυπνεί καταδικάζοντας τον πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας, κόντρα στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, αλλά και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κράτη, που ανταγωνίζονται στην περιοχή.

Το ΚΚΕ με συνέπεια και σταθερότητα τοποθετήθηκε για τις εξελίξεις στη Συρία και ξεκαθάρισε από την αρχή, το 2011, ότι παρά τις διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις με το συριακό καθεστώς, παρά την κριτική που ασκεί στην πολιτική του, αναδεικνύει ένα κρίσιμο ζήτημα: Οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της και συνεπώς καταδικάζουμε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση στο εσωτερικό της χώρας αυτής και κάθε χώρας. Και καλεί τον ελληνικό λαό να αντιδράσει αποφασιστικά, να καταδικάσει κάθε συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».