Η Χρυσή Αυγή πέθανε, ζήτω η Χρυσή Αυγή

Η Χρυσή Αυγή πέθανε, ζήτω η Χρυσή Αυγή

Πηγαίνοντας πέρσι στο ιεκ του αμαρουσίου για κάτι αιτήσεις, η κε του μπλοκ έπεσε σε ένα αρκετά περίεργο θέαμα. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι συνθήματα με  κόκκινη μπογιά, μαύρη αναρχίζουσα αισθητική, ναζιστικές υπογραφές-σύμβολα κι ένα απροσδιόριστο φαιο-κόκκινο μίγμα για περιεχόμενο.

‘Σκέψου δράσε για πατρίδα και σοσιαλισμό’ ή μη μένεις απαθής, ‘κάνε εθνικοεπαναστατική (sic) δράση’ και υπογραφή ‘ελλάς ή τέφρα’, ενώ ένα άλλο πρόσθετε ‘ο εθνικισμός μας είναι ο αντικαθεστωτικός αγώνας για την επανακατάληψη της πατρίδας μας’. Στην ίδια κατεύθυνση κινούταν και το σύνθημα ‘σπάσε τα δεσμά των εξαρτήσεων’ γιατί το ζήτημα της εξάρτησης μας συγκινεί όλους. Ένα άλλο υπογράμμιζε το αντικρατικό στίγμα λέγοντας πως ‘το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης’. Αλλά ερχόταν ως κερασάκι στην τούρτα το ‘από τη στιγμή που έχει κυριχθεί ο πόλεμος καμία ειρήνη δεν επιτινχάνεται προσποιώντας το αντίθετο’, όπου οι ανορθογραφίες και τα αδόκιμα ελληνικά τεκμηρίωναν τις χρυσαυγίτικες ρίζες. Κι η αυθόρμητη αντίδραση, μετά την αρχική αμηχανία, θα ήταν να βάλει κανείς τα γέλια με το φαιδρό της υπόθεσης, αν δεν είχαν δει τόσα τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τις τελευταίες μέρες με αφορμή το κυνήγι διαδοχής της χρυσής αυγής και την παρουσίαση των πιθανών υποψηφίων από πολλά μμε, που αναλύουν στο κοινό κάθε υποψηφιότητα (μαύρος κρίνος, κτλ) για να το εξοικειώσουν. Η χρυσή αυγή πέθανε, ζήτω η χρυσή αυγή.

Ποιος θα είναι λοιπόν ο τυχερός που θα πάρει το στίγμα; Η εναπομείνασα σοβαρή χρυσή αυγή; Οι άλλες ναζιστικές οργανώσεις του περιθωρίου; Ο μάνος και ο καμμένος; Ο καμένος καρατζαφέρης που βγήκε από τη ναφθαλίνη, όπου μπήκε για να ξεπλύνει τη μνηνονιακή ρετσινιά; Ή μήπως ήρθε η ώρα να απορροφηθούν όλοι από τη μήτρα της μεγάλης δεξιάς του κυρίου; Φασίστες υπάρχουν πολλοί. Οι χρυσαυγίτες σκοτώνουν. Αυτή είναι η διαφορά.

Αρκεί να μην επιδίδονται οι νεοδημοκράτες βουλευτές σε γούτσου-γούτσου με τους χρυσαυγίτες συναδέλφους τους, όπως κατήγγειλε τις προάλλες στο μέγκα το σύμβολο της δημοκρατίας φωτεινή πιπιλή. Άλλο να τους έχεις συμμάχους στην κυβέρνηση εξάλλου και άλλο τα γούτσου-γούτσου. Οι πολιτικές ερωτοτροπίες πρέπει να σέβονται τα χρηστά κοινοβουλευτικά ήθη και να μη φτάνουν στα άκρα. Παραμένει το ερώτημα αν επιτρέπεται το φίκι-φίκι, τα γλωσσόφιλα και τα χρυσαυγίτικα προστυχόλογα. Κι αναμένουμε ένα ερωτικό εγχειρίδιο, τύπου κάμα σούτρα, με τις εγκεκριμένες στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές.

Σε κάθε περίπτωση το αστικό πολιτικό σύστημα έχει πείρα και τους χρειάζεται όλους: σοβαρούς και ασόβαρους, ποινικούς και πολιτικούς, καλούς και ακραίους. Εξάλλου αν η χρυσή αυγή έχει τόσο στενή διασύνδεση με την αστυνομία, γιατί να μην παίξουμε και με τα δικά της μέλη το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου; Όπου ο πρώτος θα είναι και δυνάμει κυβερνητικός εταίρος στο άμεσο μέλλον.

Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση εξακολουθεί να καλλιεργεί συστηματικά τη λογική της θεωρίας των δυο άκρων. Όπου δύσκολα θα μπορούσε να χωρέσει κανείς περισσότερα ψέματα σε τόσο λίγες λέξεις.

Αφενός γιατί δεν είναι θεωρία, αλλά πολιτικά πρακτική, μελετημένη και έξυπνα επεξεργασμένη. Αφετέρου γιατί δεν υφίστανται άκρα με αυτή την έννοια. Οι κομμουνιστές δεν είναι το αριστερό άκρο του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά φορείς μια εντελώς διαφορετικής εναλλακτικής. Κι ο φασισμός δεν αποτελεί κάποιου είδους παρέκκλιση αλλά συνέχεια με άλλα μέσα της ουσίας της αστικής δημοκρατίας, ως μορφής δικτατορίας του κεφαλαίου.

Αφετρίτου δεν είναι καν δύο, αλλά ένα και μοναδικό το άκρο που έχει μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Κι έσπευσε, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να το προσδιορίσει πολιτικά ο σαμαράς στις δηλώσεις του από το άλλο άκρο του ατλαντικού: όσοι έχουν αντιρρήσεις με την πρόσδεση της χώρας στην εε και το νατο. Με άλλα λόγια με τη συμμετοχή της ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Στην ουσία δηλ μας φωτογραφίζει. Αλλά πιο πολύ κι από το να μας κατονομάσει, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να οριοθετήσει πολιτικά το «άκρο» που μπαίνει στο στόχαστρο. Η αστική τάξη δε θα είχε κανένα πρόβλημα να δεχτεί –ακόμα και στην κυβέρνηση σε κάποιες περιπτώσεις- ένα κατ’ όνομα κομμουνιστικό κόμμα, που δε θα έβαζε τέτοιους στόχους και θα είχε απολέσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Σε άλλες χώρες με σοσιαλιστικό παρελθόν, οι αστικές τάξεις διώκουν ακόμα και τα κομμουνιστικά σύμβολα ή την ονομασία, γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά τη λειτουργία τους στη συλλογική μνήμη των λαών. Στις βαλτικές δημοκρατίες ακολουθείται επισήμως η θεωρία των δύο άκρων και το τσουβάλιασμα κομμουνισμού και φασισμού κάτω από την ταμπέλα του ολοκληρωτισμού, σύμφωνα και με το επίσημο δόγμα της εε, που καθιέρωσε ως ειδική μέρα (κατά του ολοκληρωτισμού) την επέτειο της υπογραφής του συμφώνου μολότοφ-ρίμπεντροπ.

Αλλά η θεωρία διαφέρει κάπως από την πράξη. Και κατά την εφαρμογή της οι αρχές διώκουν δικαστικά τους βετεράνους του κόκκινου στρατού, που τσάκισαν το φασισμό και βραβεύουν ως ‘εθνικόφρονες’ τους συνεργάτες των ναζί.

Στην πραγματική ζωή βέβαια τα άκρα στην κοινωνία τα καθορίζουν οι ίδιες οι αντιθέσεις της και αυτές δεν μπορεί παρά να έχουν ταξικό πρόσημο. Η θεωρία των (πολιτικών) άκρων σκεπάζει επιμελώς τις ταξικές αντιθέσεις που σκίζουν τον κοινωνικό ιστό κι απευθύνεται στον παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο, τον μονίμως μέτριο και πάντα μετρημένο, τον γνωστό χυλό του ‘μεσαίου χώρου’. Που καλείται να καταδικάσει με αποτροπιασμό τη βία από όπου κι αν προέρχεται –εκτός και αν είναι (παρα)κρατική- και τους ακραίους (και τι άλλο είναι αν όχι ακραία η ταξική πάλη;). Και να παραμείνει φιλήσυχος στην άκρη, ευμενώς ουδέτερος προς την υπάρχουσα κατάσταση και το ήδη κυρίαρχο κοινωνικό ‘άκρο’.

Με άλλα λόγια καλείται να γίνει μια κωλοτρυπίδα, όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο στρατολάτης στο εκλαϊκευτικό του σκαρίφημα για τη θεωρία των δύο άκρων. Κι αν η γνωστή φράση λέει πως οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, γιατί ο καθένας μας έχει από μία, εδώ ο πραγματικός στόχος είναι να έχει ο καθένας μας απόψεις του κώλου, που δείχνουν τι σκατά κουβαλάμε στο κεφάλι μας. Ή μάλλον να μην έχουμε καμία άποψη και να υιοθετούμε αυτήν της κοινής γνώμης, όπως διαμορφώνεται από τους κυρίαρχους και έτσι όλες οι απόψεις να μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους.

Αυτή τη θεωρία του κυρ-παντελή την είχε συνοψίσει πολύ καλά ο χρυσόδουλος σε εκείνη την περίφημη δήλωσή του για τη δραστηριότητά του στα χρόνια της χούντας: εγώ διάβαζα τότε. Το δικό του παράδειγμα ακολούθησε κι ο επικεφαλής της ακροδεξιάς του κυρίου για τη νύχτα της δολοφονίας του παύλου φύσσα, λέγοντας: εγώ κοιμόμουν.

Κοιμήσου εσύ κι η τύχη σου δουλεύει. Φροντίζει για αυτό η τυφλή κι ανεξάρτητη ελληνική δικαιοσύνη. Πώς να μην της έχει μετά τυφλή (κι ανεξάρτητη) εμπιστοσύνη ο αλέξης…

Αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα βέβαια το μιχαλολιάκο να δώσει το προσωπικό του σόου κατά τη μεταφορά του στον κορυδαλλό, όπου φώναζε «νταηλίκι, νταηλίκι..!» υπονοώντας πως είναι άδικη η προφυλάκισή του. Κι όντως νταηλίκι είναι, αλλά από ποιον σε ποιον; Στους βουλευτές της οργάνωσής του, που ξεκίνησαν τους ίδιους ακριβώς ψευτοτσαμπουκάδες με το που βγήκαν απ’ την ευελπίδων; Στους αρχινταήδες της οργανωμένης θρασυδειλίας; Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Εκτός κι αν αναφερόταν στη σύγκριση του «ερασιτεχνικού» παρακρατικού νταή με το κράτος-νταβατζή, και νιώθει ριγμένος.

Πάντως τα μέλη και τα στελέχη της χρυσής αυγής απέδειξαν στην πρώτη στραβή από τι σπάνια πάστα είναι φτιαγμένοι. Τα μεν πρώτα χωρίς αστυνομική προστασία και άμεσο υλικό συμφέρον είναι ανίκανα να οργανώσουν μια μαζική συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον αρχηγό τους και χάνουν την πίστη τους στα… ιδανικά της οργάνωσης.

Ένστολοι οπαδοί της ΧΑ συμπαραστέκονται στον αρχηγό έξω από την Ευελπίδων 

Ενώ οι δεύτεροι πέφτουν από τα σύννεφα –μαζί με τον αντίφα πρετεντέρη- με τις αποκαλύψεις για την οργάνωσή τους και μιμούνται εκείνη την εικόνα με τα τρία μαϊμουδάκια: δε μίλησα, δεν είδα, δεν άκουσα.

Δεν είμαι ο επιχειρησιακός αρχηγός, δεν είμαι ναζί, δεν τον κλώτσησα μόνος του έπεσε, απλά έχω τις σάλπιγγες της ιεριχούς στις αμυγδαλές μου και έπεσε από το ηχητικό κύμα, δεν είναι ναζιστικός αλλά αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, δεν ήξερα πως έχουμε καταστατικό στην οργάνωση, δεν υποστηρίζουμε τη βία, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή  μου το ρουπακιά, δεν ήταν μέλος της οργάνωσης, δεν είχα τηλεφωνική επαφή με τον πατέλη, δεν, δεν, δεν…

Πάντα λεβέντες, που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους..

Σε αντίθεση με τους… ακραίους, οι τηλεοπτικοί εκπρόσωποι του κέντρου έχουν μεγάλη ρέντα. Ο σκανδαλίδης διέκοψε σε ένα πάνελ τον γκιόκα που έλεγε ότι η εσσδ τσάκισε επί στάλιν το φασισμό, για να πει ότι αυτός είναι με τον τρότσκι! Ενώ χτες στην ανατροπή του πρετεντέρη (ο μάκης βορίδης απουσιάζει εκτάκτως) ο μαργαρίτης της δημαρ θυμήθηκε ότι ο φασισμός δεν πέφτει μόνο με τα λόγια, αλλά και με τον κόκκινο στρατιώτη που έβαλε τη σημαία στο ράιχσταγκ.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών…