Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας

Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας

Σήμερα το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής τάκης τσίγκας, στέλεχος του κουκουέ, που είχε διατελέσει κατά το παρελθόν –μεταξύ άλλων- μέλος του πγ, διευθυντής του ριζοσπάστη και του 902. Πατώντας αυτό το σύνδεσμο, μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση της κετουκε για το θάνατο του συντρόφου, που περιλαμβάνει εκτενή βιογραφικά στοιχεία.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής, η κε του μπλοκ αξιοποιεί το αρχείο του ριζοσπάστη και αναδημοσιεύει αποσπάσματα από μερικά κείμενα του τάκη τσίγκα, ξεκινώντας από την επιστολή που έστειλε στον προσυνεδριακό διάλογο του πρόσφατου 19^ου συνεδρίου του κόμματος.

Τρία ζητήματα ήταν πάντα βασικά και κρίσιμα στην ενενηνταπεντάχρονη μέχρι σήμερα πορεία του Κόμματος. Πρώτο, η στρατηγική του και όλα όσα την αφορούν. Δεύτερο, το επίπεδο του ταξικού εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Και τρίτο, το ποσοτικό και ποιοτικό δυνάμωμα των γραμμών του Κόμματος με νέο αίμα, η πρωτοπόρα, καθημερινή δράση των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται και, πρωτίστως, στους χώρους δουλειάς.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Παρά τα σοβαρά βήματα, που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει η μεγάλη απόσταση από τις αντικειμενικές ανάγκες. Οι σύγχρονες συνθήκες και οι πρωτόγνωρες δυσκολίες βάζουν μπροστά μας σύνθετες και πολύ ψηλότερες απαιτήσεις. Η αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών, των καθυστερήσεων και των προβλημάτων παίρνουν καθημερινά και περισσότερο επιτακτικό χαρακτήρα.

Πρώτο: Η βαθύτερη κατανόηση, δημιουργική εξειδίκευση και αποτελεσματική εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής του Κόμματος αποτελεί σήμερα πρωταρχική ανάγκη και αναντικατάστατη προϋπόθεση για την παραπέρα πορεία. Απ' όλο το Κόμμα, την ΚΝΕ, κάθε κρίκο, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Οπως και η σε ανάλογη βάση συσπείρωση και συστράτευση του στενού -τουλάχιστον- περίγυρου των οπαδών και φίλων του Κόμματος. Αυτό απαιτεί και συνεπάγεται πολλά, όπως γίνεται φανερό κι από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί την αποφασιστική αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κάθε λογής αυταπατών, περί φιλολαϊκής κυβέρνησης στο πλαίσιο του συστήματος. Κι όχι μόνο, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια δυνατότητα, ενώ, το ενδεχόμενο αποδοχής της θέσης αυτής από το Κόμμα θα συνιστούσε -σε τελευταία ανάλυση- προδοσία της εργατικής τάξης και απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Οι αυταπάτες αυτές εμποδίζουν και υπονομεύουν την αποτελεσματική και επιτακτικά αναγκαία σήμερα αντιμετώπιση των γενικότερων κοινοβουλευτικών αυταπατών, που είναι κυρίαρχες στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ακόμη και σε μεγάλη μερίδα των οπαδών του Κόμματος. Εμποδίζουν και υπονομεύουν την αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κυρίαρχων λογικών της ανάθεσης στους «ειδικούς» (στα κόμματα και την κυβέρνηση με τις βουλευτικές εκλογές, στα ΔΣ με τις αρχαιρεσίες, κλπ.), έως και της πρακτικής του «καναπέ». Συσκοτίζουν και νοθεύουν το πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο και ρίζα των προβλημάτων, που βασανίζουν σήμερα την εργατική τάξη και το λαό και, γενικότερα, την κρίσιμη σχέση οικονομίας και πολιτικής. Εμποδίζουν τη βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της διάταξης και των στόχων των τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, του ταξικού χαρακτήρα και ρόλου του αστικού κράτους, όπως και αυτού της ΕΕ και της Ευρωζώνης, του σύγχρονου καπιταλισμού γενικότερα. Και, βέβαια, οι αυταπάτες αυτές δε βοηθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας σειράς αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων, που θέλουν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης στην υποτέλεια και υποταγή, στην ανικανότητα και διαφθορά ή στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων της Μέρκελ και όχι των νεοκεϋνσιανικών απόψεων Ομπάμα. Αλήθεια, σε τι απ' όλ' αυτά οφείλεται η κυβερνητική εμπειρία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μαζί με την κατάληξή της; Η απάντηση, βέβαια, δε βρίσκεται σε κανένα από τα παραπάνω. Τη δίνουν οι θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Ακριβώς αυτές, που έδιναν το δικαίωμα και τη σιγουριά στην Αλέκα Παπαρήγα, να δηλώνει τον περασμένο Ιούνη, λίγο πριν τις εκλογές: «Οποια κυβέρνηση και αν σχηματισθεί, ανεξάρτητα από τα συνθήματά της, τελικά θα συμμορφωθεί με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και τις κατευθύνσεις των μονοπωλίων». Φιλολαϊκή πολιτική δε γίνεται, με τον πλούτο, τα μέσα παραγωγής του και, γενικότερα, με την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Χωρίς κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και απαλλαγή της χώρας από τις ευρωενωσιακές και όποιες άλλες αλυσίδες και δεσμεύσεις. Και αυτά -όπως διδάσκει όλη η μέχρι σήμερα, θετική ή αρνητική, εγχώρια και διεθνής εμπειρία - θα προχωρήσουν και θα κατακτηθούν με όρους σκληρής ταξικής αναμέτρησης και σύγκρουσης, πέρα κι έξω από τα όρια, τους κανόνες και την υποκρισία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την περίληψη της ομιλίας του στο (επίσης προγραμματικό) 15ο συνέδριο.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
έχω πάρει μέρος σε όλες τις φάσεις προετοιμασίας των προσυνεδριακών υλικών, καθώς και της εισήγησης της ΚΕ κι έχω συμφωνήσει σε όλα τα ουσιαστικά και βασικά σημεία, που θέτουν.
Με δεδομένη αυτή τη συμφωνία μου επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα, που έχουν κατά τη γνώμη μου τη δική τους σημασία.

Η δημόσια κυρίως προσυνεδριακή συζήτηση ανέδειξε ορισμένες λαθεμένες απόψεις. Ποιες νομίζω πως είναι αυτές:
1. Η άποψη, που θεωρεί εντελώς λαθεμένη και έως οπορτουνιστική την πολιτική του α - α - δ μετώπου, όπως αυτή περιγράφεται και αναλύεται στα προσυνεδριακά ντοκουμέντα και την εισήγηση της ΚΕ. Είναι μια άποψη, που ενώ ισχυρίζεται, πως υπερασπίζεται και προωθεί τη σοσιαλιστική επανάσταση, αφού τη θέτει δήθεν, ως μοναδικό και άμεσο στόχο, στην πραγματικότητα την παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες.

2. Λαθεμένες είναι επίσης οι απόψεις, που βλέπουν την πολιτική του α - α - δ μετώπου ξεκομμένη και αποσπασμένη από τη δουλιά για το σοσιαλισμό και την επαναστατική αλλαγή.
Ίσα-ίσα, σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερη από κάθε παλιότερη περίοδο η διαπλοκή των διάφορων αντιθέσεων αντιιμπεριαλιστικού περιεχόμενου, με τη βασική αντίθεση της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, την αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Είναι επόμενα αναγκαίο, αλλά και ώριμο, για μια συστηματική και καθημερινή ιδεολογική και προπαγανδιστική δουλιά αντικαπιταλιστικού και σοσιαλιστικού περιεχόμενου, πρώτα και κύρια στο χώρο της εργατικής τάξης.

3. Η συζήτηση για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, μοιάζει ορισμένες φορές, σαν να θέλουμε σώνει και καλά να σκιαμαχούμε, με φανταστικούς εχθρούς και ψεύτικα διλήμματα. Και βέβαια, θα ήταν τραγικό λάθος, έστω και να σκεφθούμε, να κάνουμε το α - α - δ μέτωπο με τις υπάρχουσες σήμερα πολιτικές δυνάμεις. Αυτό θα σήμαινε παντελή ακύρωση όλης της πολιτικής και όλων των αποφάσεών μας.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε εδώ μια παρέμβασή του σε μια εκδήλωση – δημόσια συζήτηση του κόμματος για το ααδμ, εν έτει 98’.

Κι εδώ την περίληψη της ομιλίας του στο 17ο συνέδριο του κκε.

Και να θυμηθείτε επίσης (πατώντας στους συνδέσμους) διάφορα άρθρα του στο ριζοσπάστη

-εν όψει των 80χρονων του κόμματος

-για την έννοια της αριστεράς και της ενότητας

-για το ρόλο του ριζοσπάστη στην καθημερινή κομματική δράση

-μια πρόσφατη κριτική του στο πρόγραμμα του συνασπισμού

-για το ιδεολόγημα του «νέου εθνικού αφηγήματος»

-και για τις σκοπιμότητες της πολεμικής στο κουκουέ –στο τελευταίο ίσως άρθρο του στο όργανο, το δεκέμβρη του 12’.