«Νέα κοινωνική συμφωνία» υποταγής

«Νέα κοινωνική συμφωνία» υποταγής

Η «νέα κοινωνική συμφωνία», που διακήρυξε προχτές ο Αλ. Τσίπρας στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, με βάση την οποία καλεί τους εργαζόμενους σε υποταγή στους στόχους των βιομηχάνων, περιλαμβάνει τα «γνωστά» για τους εργαζόμενους και αρκετά δελεαστικά για το κεφάλαιο.
Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό από τα 586 στα 751 ευρώ, για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως ηλικίας». Το πώς θα το κάνει, βέβαια, δεν είπε. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταργήσει το νόμο της σημερινής κυβέρνησης, που ορίζει μισθούς 586 ευρώ, ο κατώτερος μισθός δεν επανέρχεται αυτόματα στα 751. Αντίθετα, ο καθορισμός του θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ. Αν ανατρέξει κανείς στις συμβάσεις που υπογράφουν σήμερα η εργοδοσία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε διάφορους κλάδους, όπως στο Εμπόριο και τον Τουρισμό, όπου παγιώνονται οι δραστικές μειώσεις, εύκολα καταλαβαίνει ποιος θα είναι ο προσανατολισμός των διαπραγματεύσεων για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ακόμα και αν καταργηθεί ο σημερινός νόμος. Αλλά μιας και το 'φερε η κουβέντα: Σήμερα, που βρίσκονται σε εξέλιξη συλλογικές διαπραγματεύσεις σε κλάδους όπως η σιδηροβιομηχανία, τα τρόφιμα και τα ποτά, γιατί οι εργοδότες δεν έρχονται καν να συζητήσουν με τις Ομοσπονδίες, ή όταν εμφανίζονται προτείνουν παραπέρα μειώσεις στους μισθούς;

***

Είπε ο Αλ. Τσίπρας:«Διαμορφώνουμε σταθερό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, συμβατό με το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, που παραβίασε στην Ελλάδα η ίδια η ΕΕ. Αυτό σημαίνει επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων». Η επίκληση της ΕΕ όταν πρόκειται για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων, μόνο γέλιο προκαλεί. Αφιερώνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα απόσπασμα από τη «Λευκή Βίβλο» της ΕΕ για τις εργασιακές σχέσεις, που συντάχθηκε το 1994: «Η καθιέρωση μεγαλύτερης ευελιξίας πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καθιστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση με μειωμένο ωράριο ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου (...) Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης (διευθέτηση, εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.)».
Ακόμα πιο πέρα: Γιατί δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει με τους νόμους για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, την ημιαπασχόληση, τις ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, τις εργολαβίες και την ενοικιαζόμενη εργασία;

***

Είπε ο Αλ. Τσίπρας:«Τερματίζουμε την αβεβαιότητα για τους μισθούς και τις συντάξεις. Τέλος στην ελεύθερη πτώση τους. Δημιουργούμε, έτσι, συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ασφάλειας για το μέσο πολίτη». Μετά την παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να επαναφέρει τον 13ο και 14ο μισθό και σύνταξη, επαληθεύει τώρα ότι δεν πρόκειται ούτε να αυξήσει το σημερινό πενιχρό εισόδημα των λαϊκών οικογενειών. Γι' αυτό που δεσμεύεται, είναι να σταματήσει την «ελεύθερη πτώση» των μισθών και των συντάξεων. Αναρωτιόμαστε αν μια περισσότερο «συγκρατημένη» πτώση είναι μέσα στα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ... Σε κάθε περίπτωση, για όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το φάρμακο: «Αναδιανέμουμε εισόδημα στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την ανθρωπιστική κρίση», είπε ο Αλ. Τσίπρας. Θυμίζουμε ότι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα των 200 ευρώ ανά οικογένεια, που προτείνει η κυβέρνηση, ήταν ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ το 2005. Τότε, μάλιστα, σε πρόταση νόμου που είχε καταθέσει, όριζε το επίδομα «στο 25% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ», που ήταν το όριο της φτώχειας...

***

Αυτά υποσχέθηκε στους εργαζόμενους, για να συναινέσουν στη «νέα κοινωνική συμφωνία», ο Αλ. Τσίπρας. Στους βιομηχάνους οι υποσχέσεις είναι πιο ξεκάθαρες: «Ρυθμίζουμε τα λεγόμενα "κόκκινα δάνεια" των τραπεζών, έτσι ώστε να ελαφρύνουμε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Κλείνοντας αυτόν τον τελευταίο λογαριασμό με το παρελθόν, διευκολύνουμε την ανάκαμψη της οικονομίας». Ο καημός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο για τα δάνεια των νοικοκυριών, τα οποία είναι σε αναλογία πολύ μικρότερα από αυτά των επιχειρήσεων. Για τα επιχειρηματικά δάνεια «καίγεται» και αυτά υπόσχεται να ρυθμίσει, με όρους που αυτονόητα θα επιβαρύνουν το λαό.
Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Δημιουργούμε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό». Κουβέντα δε λέει για το αν και πόσο θα φορολογήσει το κεφάλαιο. Υπόσχεται φορολόγηση κερδών και όχι της παραγωγής, δηλαδή μείωση έως κατάργηση των έμμεσων φόρων, όπως, π.χ., στην Ενέργεια, στο οποίο συμφωνεί ο ΣΕΒ. Και τη φορολόγηση των εφοπλιστών, που απολαμβάνουν 56 φοροαπαλλαγές, την αφήνει στην ...καλοπροαίρετη διάθεσή τους να συνεισφέρουν στα δημοσιονομικά της χώρας. Ελεγε τον Ιούνη του 2012 ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: «Πέραν των φοροαπαλλαγών που έχει ο πολύ μεγάλος ελληνικός στόλος, κι αυτό είναι ένα πλεονέκτημα συγκριτικό για τη χώρα που πρέπει να αξιοποιήσουμε (...) Θα τους ζητήσουμε λοιπόν να αποδείξουν ότι την ελληνική σημαία στα πλοία τους δεν την έχουν μονάχα για καιροσκοπικούς λόγους. Την έχουν γιατί πραγματικά θέλουν να στηρίξουν τη χώρα (...) Είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα συμμεριστούν αυτή την αλήθεια»!

***

Είπε ο Αλ. Τσίπρας:«Μειώνουμε κατά κλάδους το ενεργειακό κόστος βιομηχανίας». Ποιος όμως θα πληρώσει το μάρμαρο γι' αυτή τη μείωση; Μα φυσικά ο λαός! Εκεί δηλαδή που επιχειρεί να φορτώσει η σημερινή κυβέρνηση τις «ελαφρύνσεις» ύψους 150 εκατ. ευρώ που κάνει στις ενεργοβόρες επιχειρήσεις, με τη συναίνεση και του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, διακήρυξε «άνοιγμα των αγορών», υποσχόμενος χτύπημα των «καρτέλ», όπως άλλωστε το έχουν διακηρύξει διάφοροι υπουργοί όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, όχι βεβαίως για το συμφέρον των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων αλλά για να μοιράζεται καλύτερα η πίτα της αγοράς ανάμεσα σε μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους.
Για κερασάκι στην τούρτα, ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις. Είπε συγκεκριμένα: «Εισάγουμε στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού, έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί η παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία (...) Καθιστούμε βασικό στοιχείο της αναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης την εξωτερική, μη δανειακή χρηματοδότηση των επενδύσεων, στο πλαίσιο διεκδίκησης ενός "ευρωπαϊκού New Deal" ή μιας ειδικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την Ελλάδα»...
Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν αυτή τη «νέα κοινωνική συμφωνία», να ξεπεράσουν το μούδιασμα και την αναμονή, να πάρουν τα μέτρα τους.

Π.