Για την Ταξική Πάλη στις Λαϊκές Δημοκρατίες
.jpg)
Στο σημερινό κυριακάτικο ιστορικό ένθετο, η κε του μπλοκ φιλοξενεί
μία ακόμα σημαντική δουλειά του άναυδου με την παρουσίαση και μετάφραση
ενός ενδιαφέροντος άρθρου για την πορεία της οικοδόμησης και τη δουλειά
των κομμουνιστών στις λαϊκές δημοκρατίες -θέμα που επανήρθε στο
προσκήνιο με διάφορους τρόπους το τελευταίο διάστημα. Καλή ανάγνωση και
κάθε καλόπιστη παρέμβαση στα σχόλια ευπρόσδεκτη.
Για την Ταξική Πάλη στις Λαϊκές Δημοκρατίες.
Από τον Άναυδο – Μάιος 2014
1. Εισαγωγικά
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε το 1953 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών Κόμματων (Cominform) For a Lasting Peace, for a People’s Democracy! τεύχος No. 6 (222), 6 Φεβρουαρίου 1953.
Ο λόγος για τη μετάφραση αυτή το γεγονός ότι πρόσφατα τόσο η ΚΟΕ η μαοϊκή συνιστώσα του Συριζα όσο και οι δοκησίσοφοι του ΕΑ χρησιμοποίησαν το ιστορικό παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό.
Οι μεν μαοϊκοί είναι πιο ειλικρινείς όταν γράφουν σε έναν από τα μπλογκ τους:
(….) Συχνά ακούμε πολλούς αριστερούς και επαναστάτες να λένε “όλα ή τίποτα”, “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση θα λυθούν όλα”. Αγνοούν έτσι όλες τις εφεδρείες που διαθέτει, για συγκεκριμένο, φυσικά, διάστημα, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, προκειμένου να πετύχουν πολύ σημαντικά πλήγματα εναντίον της μεγαλοαστικής και κομπραδόρικης τάξης και του ιμπεριαλισμού, και καπιταλισμού, στρατηγικά. Αδιαφορούν λοιπόν για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την κήρυξη μιας εθνικής και δημοκρατικής επανάστασης που, αν και “στέκεται στο έδαφος της αστικής διαχείρισης”, όπως λένε διάφοροι που λένε “μόνο με το σοσιαλισμό θα λυθούν όλα” (προσοχή: όχι “με τη σοσιαλιστική επανάσταση”), αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να εξαπολυθεί η σοσιαλιστική επανάσταση. Στην πράξη, επομένως, όσοι λένε “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση (ή με το σοσιαλισμό) θα λυθούν όλα”, δεν εργάζονται (αφού δεν εργάζονται για να συγκεντρώσουν τις βασικές προϋποθέσεις) για κανενός είδους επανάσταση.(…)
Οι δε σύγχρονοι αποστάτες γράφουν πιο συνεσταλμένα στο διαβόητο μπλογκ τους ότι:
(…) Εργατοαγροτικές κυβερνήσεις που προέκυψαν εκλογικά σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας ήταν ουσιαστικά (ή κατά προσέγγιση), η κυβέρνηση του Λαϊκού μετώπου στην Ισπανία το 1936, η κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών-κομμουνιστών στην Τσεχοσλοβακία που προέκυψε από τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα αυτή, η κυβέρνηση Αλλιέντε στη Χιλή, οι κυβερνήσεις Τσάβες στη Βενεζουέλα. (…)
(…) Το 1946 στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση και τις Εθνικές Επιτροπές το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας έλαβε το 40% των ψήφων. Οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν το εφαλτήριο για το βάθεμα των μεταρρυθμίσεων σε προοδευτική κατεύθυνση, ενώ συγχρόνως οι αστικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν στο νέο πακέτο κυβερνητικών μέτρων (…)
Και οι δύο όψιμοι οπαδοί του Καούτσκι διαστρεβλώνουν κατάφορα την ιστορική πραγματικότητα ξεχνώντας βολικά ότι στην Τσεχοσλοβακία η παρουσία του Κόκκινου Στρατού είχε εξουδετερώσει τις κατασταλτικές δυνατότητες του αστικού κράτους και εμπόδισε τους εκμεταλλευτές να έρθουν ξανά στην εξουσία είτε πάνω στις ντόπιες είτε πάνω στις ξένες λόγχες. Επιπρόσθετα η οικονομική βοήθεια της ΕΣΣΔ ακύρωσε στην πράξη κάθε προσπάθεια οικονομικού εκβιασμού από την αστική τάξη.
Ο συγγραφέας του άρθρου Αλεξέι Τσεπίσκα γεννήθηκε το 1910 και καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία 19 χρονών έγινε μέλος του ΚΚΤσ. Σπούδασε νομικά και ασχολήθηκε με την δικηγορία. Το 1942 συνελήφθη από την Γκεστάπο και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ μέχρι το τέλος του πολέμου. Το 1947 έγινε υπουργός Εσωτερικού Εμπορίου ενώ το 1948 υπουργός Δικαιοσύνης. Από το 1950 ως το 1956 ήταν υπουργός Άμυνας. Ήταν επικεφαλής της επιτροπής θρησκευτικών υποθέσεων και ο αγώνας του για τον περιορισμό της δύναμης του καθολικού κλήρου Ως το 1956 ήταν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΤσ. Με την άνοδο των αναθεωρητών στην εξουσία απομακρύνθηκε από τη θέση του υπουργού ενώ το 1963 διαγράφτηκε από το ΚΚΤσ. σαν ένας από τους υπεύθυνους των ‘ακροτήτων’ της περιόδου 1948-1953. Πέθανε το 1990 παραμένοντας πιστός στο κομμουνιστικό ιδεώδες.
2. Για την Ταξική Πάλη στις Λαϊκές δημοκρατίες
Αλεξέι Τσεπίσκα Μέλος του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης λαμβάνει χώρα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Ο Λένιν και ο Στάλιν μας διδάσκουν ότι η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό δεν μπορεί να προχωρήσει ειρηνικά χωρίς τη σκληρή ταξική πάλη, μας διδάσκουν ότι η επίτευξη του Σοσιαλισμού γίνεται μόνο με την ταξική πάλη. Πίσω στο 1919 ο Λένιν αναπτύσσοντας τη θεωρία για τη δικτατορία του προλεταριάτου σημείωνε ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου με νέες μορφές.
Η ιστορική νίκη του Σοβιετικού Στρατού πάνω στον φασισμό του Χίτλερ ήταν αποφασιστική προϋπόθεση για τη δημιουργία των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας. Η αδερφική βοήθεια που προσέφερε η κραταιά Σοβιετική Ένωση έσωσε αυτές τις χώρες από τον εμφύλιο πόλεμο και από τη φρίκη της εξωτερικής επέμβασης. Ωστόσο η συνέχιση της ταξικής πάλης με νέες μορφές σε συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου όπως υπέδειξε ο Β.Ι. Λένιν είναι χαρακτηριστικό για όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Η αντίσταση των εκμεταλλευτών παίρνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται στην πολιτική και οικονομική ζωή, και στην ιδεολογική σφαίρα.
Κατάρρευση των αντεπαναστατικών σχεδίων της παγκόσμια αντίδρασης
Έπειτα από την απελευθέρωση των χωρών της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τον ηρωικό Σοβιετικό Στρατό οι εκμεταλλεύτριες τάξεις βασιζόμενες στα πολιτικά τους κόμματα προσπάθησαν να αποτρέψουν την δημιουργία του νέου σοσιαλιστικού συστήματος στις χώρες αυτές. Υπολόγισαν στο να διαταράξουν τις δημοκρατικές αλλαγές και να διατηρήσουν τον καπιταλισμό με τη βοήθεια αυτών των κομμάτων. Οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων επιζητούσαν δημαγωγικούς λόγους στο κοινοβούλιο να σπείρουν τη δυσπιστία στη δύναμη της εργατικής τάξης, δυσπιστία στα Κομμουνιστικά Κόμματα και τη Σοβιετικής Ένωσης. Η αστική τάξη επικεντρώθηκε στα μη-κομμουνιστικά κόμματα, στα τσιράκια του καπιταλισμού και του φασισμού, στους προδότες του λαού τους οποίους έσωσε από δίκαιη τιμωρία, και στους αντιδραστικούς κληρικούς. Για να οργανώσει την αντίσταση στο νέο σύστημα, η αστική τάξη σε όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας στηρίχθηκε στη δεξιά πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών, τους; δοκιμασμένους υπηρέτες οι του καπιταλισμού και προδότες των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Δεν υπάρχει ούτε μια λαϊκή δημοκρατία στην οποία η εγκληματική δραστηριότητα των αστικών πολιτικών κομμάτων δεν διεξάγεται κάτω από την ηγεσία των επιτιθέμενων ιμπεριαλιστών, των διπλωματικών τους οργάνων και των εκπροσώπων τους. Ήταν μόνο η παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων που στην αρχική φάση εμπόδισε την αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες να εξαπολύσει έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με τη βοήθεια της ξένης ένοπλης επέμβασης, από την προσπάθεια για την αποκατάσταση της καπιταλιστικής κυριαρχίας με τη βία, ενάντια στη θέληση και τα συμφέροντα του λαού.
Το αποτέλεσμα των προσπαθειών της αστικής τάξης να οργανώσει αντιλαϊκά πραξικοπήματα και να καταλάβει την εξουσία είναι γενικά γνωστό. Σε όλες τις λαϊκές δημοκρατίες η αστική τάξη, σε τελική ανάλυση, υπέστη ήττα, τα μη-κομμουνιστικά κόμματα εκκαθαρίστηκαν από προδότες και οι εργαζόμενοι κάτω από την ηγεσία των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, βασιζόμενοι στην ανιδιοτελή εκτεταμένη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, πήραν το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σαν αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ενισχύθηκε και αναπτύχθηκε το κράτος της λαϊκής δημοκρατίας σαν μια μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, που καλείται να συνθλίψει την αντίσταση των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων, να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους γύρω από το προλεταριάτο και να οπλίσει την επανάσταση για να αγωνιστεί ενάντια στις ύπουλες μηχανορραφίες του ξένου εχθρού-ιμπεριαλισμού.
Μετά από αυτή την ήττα, η αστική τάξη, ενεργώντας κάτω από τις διαταγές των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, έριξε τις εφεδρείες της στο μέτωπο της ταξικής πάλης. Οι ιμπεριαλιστές άρχισαν να σχηματίζουν τις εφεδρείες αυτές πολύ πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη διάρκεια του πολέμου και στη μεταπολεμική περίοδο. Πολύ πριν από τον πόλεμο οι οπλαρχηγοί του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου διέκριναν τον κίνδυνο που τα κομμουνιστικά κόμματα αποτελούσαν για την κυριαρχία του παγκόσμιου καπιταλισμού, κόμματα που γίνονταν πιο ισχυρά χρόνο με το χρόνο και αναπτύσσονταν συνεχώς. Είναι ακριβώς αυτό που εξηγεί γιατί η ιμπεριαλιστική αντίδραση, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και τρόπους, έστειλε τους πράκτορες, κατασκόπους και προδότες της στα Κομμουνιστικά Κόμματα με σκοπό να τα συνθλίψει από μέσα, να υποσκάψει τη δύναμή τους. Με τον τρόπο αυτό οι ιμπεριαλιστές κατάφεραν να δημιουργήσουν μέσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα οργανώσεις για να προωθήσουν την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας Μία μόνο από αυτές τις πέμπτες φάλαγγες στην υπηρεσία των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών - η συμμορία των κατασκόπων και δολοφόνων του Τίτο – κατάφερε να πετύχει στη μαύρη πράξη της πλήρους προδοσίας των συμφερόντων του λαού. Η αποκάλυψη της εγκληματικής συμμορίας του Τίτο που βύθισε και πάλι τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας στην ζοφερή καπιταλιστική σκλαβιά ήταν ένα συντριπτικό πλήγμα για τις μηχανορραφίες των εχθρών των δημοκρατικών χωρών του λαού. Η επαγρύπνηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων βοήθησε να ματαιώσει εγκαίρως τις εγκληματικές σχέδια των συμμοριών κατασκοπείας και συνωμοσίας των Ράικ στην Ουγγαρία, Κοστόφ στη Βουλγαρία, Τζότζε στην Αλβανία, Σλάνσκι στην Τσεχοσλοβακία, Γκομούλκα-Σπιτσάλσκι στην Πολωνία.
Η αποκάλυψη της πέμπτης φάλαγγας που είχε οργανώσει ο Σλάνσκι με τις εντολές των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ δείχνει με εντυπωσιακό τρόπο τις επικίνδυνες μορφές πάλης στις οποίες καταφεύγει ο ταξικός εχθρός προκειμένου να ματαιώσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα ίχνη της εκτεταμένης αντι-κρατικής συνωμοσίας που ηγούταν ο Σλάνσκι αποκάλυψαν ότι η ανατρεπτική και καταστροφική δραστηριότητα των συνωμοτών ήταν ένας ζωτικής σημασίας κρίκος στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ στην προετοιμασία μιας επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Σε αυτή τη δίκη αποκαλύφθηκε ο ρόλος του διεθνούς Σιωνισμού σαν πράκτορας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πράκτορας που χρησιμοποιείται από τον εχθρό, προκειμένου να διεισδύσει στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Έτσι αυτές οι πέμπτες φάλαγγες, που αποτελούσαν τις εφεδρείες που ρίχθηκαν στη μάχη, ηττήθηκαν επίσης. Οι προσπάθειες των εχθρών της δημοκρατίας και του σοσιαλισμό να καταλάβουν την εξουσία στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα και στις Λαϊκές Δημοκρατίες απέτυχαν.
Αλλά η ταξική πάλη στις Λαϊκές Δημοκρατίες δεν περιορίζεται απλώς στις προσπάθειες της αντίδρασης να καταλάβει την εξουσία και να αποκαταστήσει τον καπιταλισμό.
Αφού εθνικοποίησαν τη μεγάλης κλίμακας βιομηχανία και τις τράπεζες και αφού κατάργησαν την ιδιοκτησία της γης από τους γαιοκτήμονες, τα κράτη της λαϊκής δημοκρατίας στέρησαν από τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες την οικονομικής τους βάση. Αλλά σε αυτές τις χώρες εξακολουθούν να υπάρχουν απομεινάρια των εκμεταλλευτών που τους έχουν κατασχέσει τις επιχειρήσεις τους, πρώην τραπεζίτες και γαιοκτήμονες, μεγαλέμποροι, αντιδραστικοί στρατιωτικοί, η εκκλησιαστική ιεραρχία και αντιδραστικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν οι κουλάκοι, η πιο βάναυση εκμεταλλεύτρια τάξη. Όλα αυτά τα στοιχεία μαζί αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους οι δυτικοί ιμπεριαλιστές στηρίζουν τη υπονομευτική τους δράση ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες
Οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν με κάθε τρόπο να στηρίξουν και να ενθαρρύνουν την αντίσταση αυτών των εχθρικών στοιχείων. Στέλνουν κατασκόπους, δολοφόνους και τρομοκράτες σε αυτές τις χώρες, με σκοπό να παρεμποδίσουν με ανατρεπτικά μέσα την προέλαση του εργαζόμενου λαού προς τον τελικό του στόχο. Ο στόχος των δολιοφθορέων-εγκληματιών είναι, κατά πρώτο λόγο το σαμποτάζ στην οικονομική σφαίρα, στη βιομηχανία και τη γεωργία. Οργανώνουν κατασκοπεία και δολιοφθορά σε μύλους και εργοστάσια, στους σιδηροδρόμους και της υπαίθρου, καταφεύγουν στον εμπρησμό, τον εκφοβισμό και τη δολοφονία, επιδιώκουν να κάνουν όσο περισσότερο κακό μπορούν στην οικονομία και με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσουν την εγκαθίδρυση της οικονομικής βάσης της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας, να διαταράξουν την ειρηνική ζωή του εργαζόμενου λαού.
Αλλά οι προσπάθειες των εχθρών να παρεμποδίσουν την ειρηνική σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μάταιες. Τσακίζοντας την ξέφρενη αντίσταση του ταξικού εχθρού ο εργαζόμενος λαός σε όλες τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ταυτόχρονα εκπληρώνει με επιτυχία και υπερκαλύπτει τα εθνικά-οικονομικά πλάνα και με αυτοπεποίθηση προχωρεί προς τα εμπρός προς μια ευτυχισμένη ζωή.
Ένταση της πάλη στο ιδεολογικό μέτωπο
Σκληρή ταξική πάλη είναι επίσης σε εξέλιξη στο ιδεολογικό μέτωπο. Από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης από το σοβιετικό στρατό μια σειρά από χώρες της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τον χιτλερικό ζυγό, η αστική τάξη, που πολύ πριν από το ξέσπασμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου είχε παζαρέψει τα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους με τους φασίστες του Χίτλερ φασίστες και στη συνέχεια με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές προσπάθησε να καλύψει το γεγονός αυτό, και να εξαπατήσει τις μάζες, διασπείροντας ψεύτικες θεωρίες σχετικά με ταξική αρμονία.
Μετά την ήττα του χιτλερικού φασισμού η αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες προσπάθησε να ισχυριστεί ότι όλοι, χωρίς εξαίρεση, δηλαδή οι εκμεταλλευτές και τα θύματα τους – οι εκμεταλλευόμενοι, υπέφεραν κάτω από το ζυγό του χιτλερικού φασισμού, και ότι όλοι, χωρίς εξαίρεση, πάλεψαν εναντίον αυτού του φασιστικού ζυγού. Με τον τρόπο αυτό η αστική τάξη ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του εργαζόμενου λαού από τις εσωτερικές δυνάμεις της αντίδρασης, να τον κάνει να ξεχάσει ότι η αστική τάξη είχε συνεργαστεί με τους τραμπούκους των Ναζί και ότι αργότερα προσπάθησε να υποτάξει τους λαούς στο ζυγό του Αμερικάνικου και Βρετανικού ιμπεριαλισμού, να τους κάνει να ξεχάσουν τον πόνο, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση που η "ντόπια" αστική τάξη έφερε στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Αλλά η αστική τάξη δεν κατόρθωσε να εξαπατήσει τον εργαζόμενο λαό. Χάρη στην αποφασιστικότητα και την επιμονή των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που ηγήθηκαν του αγώνα ενάντια στους καταπιεστές του Χίτλερ, η θεωρία της ταξικής πάλης των Μαρξ-Λένιν έγινε σε όλες τις χώρες το ισχυρό όπλο των εργαζομένων για την απελευθέρωση τους από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Κατέρρευσαν επίσης όλες οι προσπάθειες του εχθρού, που διείσδυσε μέσα στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα με σκοπό να τους αποσπάσει από τον ηγετικό τους ρόλο στην ταξική πάλη χρησιμοποιώντας την παλιά, εχθρική θεωρία του Μπουχάριν για την ειρηνική εξέλιξη από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η ηττοπαθής θεωρία του Μπουχάριν για την απονέκρωση της ταξικής πάλης κατά την περίοδο της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποκαλύφθηκε και τσακίστηκε από ον σύντροφο Στάλιν, υπέστη επίσης ήττα στις Λαϊκές Δημοκρατίες.
Ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα όπλα που χρησιμοποιούνται από τους εχθρούς του λαού. Η ιστορία διδάσκει ότι η αστική τάξη καταφεύγει στον εθνικισμό, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των μαζών από την ταξική πάλη και να χρησιμοποιήσει το κίνημα της εργατικής τάξης προς το συμφέρον της. Η αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες προσπάθησε να δράσει με αυτόν τον τρόπο.
Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις χρησιμοποιούν ευρέως τον κοσμοπολιτισμό - το δηλητηριώδες όπλο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-στην ιδεολογική πάλη. Από τη μια ο κοσμοπολιτισμός εκδηλώνεται, με το να καλλιεργεί στις μάζες τη δυσπιστία στη δύναμη του λαού, αρνούμενος τον πατριωτισμό, την εθνική υπερηφάνεια και την εθνική συνείδηση, περιφρονώντας το ρόλο του σοβιετικού σοσιαλιστικού πολιτισμού την τέχνη και την επιστήμη, το ρόλο του προλεταριακής διεθνισμού, και από την άλλη, καλλιεργεί την μέχρι αηδίας λατρεία του δυτικού τρόπου ζωής, την καπιταλιστική τεχνική την παρακμιακή αστική κουλτούρα και ούτω καθεξής.
Η αστική τάξη για τους εγκληματικούς σκοπούς της χρησιμοποιεί και τον κλήρο που είναι εχθρικός στο σύστημα της λαϊκής δημοκρατία, ιδιαίτερα την αντιδραστική ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας.
Αλλά όλα αυτά δεν βοηθούν τους εκμεταλλευτές. Εκπαιδευμένοι από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες όλο και περισσότερο πείθονται από την προσωπική τους εμπειρία ότι μπορούν να λύσουν σωστά όλες τις ερωτήσεις της ζωής στη χώρα τους μόνο αν καθοδηγούνται από τη διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν.
Ο αγώνας στο ιδεολογικό μέτωπο συνεχίζεται και είναι πολύ περίπλοκος. Χρειάζεται να διεξάγουμε μια ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία, να εντείνουμε Κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων
Να εμφυσήσουμε μια νέα εργασιακή πειθαρχία
Η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στις λαϊκές δημοκρατίες δεν κατέστρεψε όλες τις ρίζες του καπιταλισμού. Ο Λένιν διδάσκει ότι η μικροαστική τάξη στην πόλη και την ύπαιθρο κάθε μέρα και κάθε ώρα ξερνά από τις γραμμές της καπιταλιστές μικρούς και μεγάλους, και ότι αυτά τα καπιταλιστικά στοιχεία κάνουν ότι είναι δυνατό για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους. Αυτή η αντίσταση μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με σκληρή ταξική πάλη. Δεδομένου ότι η εργαζόμενη αγροτιά δεν έχει κερδηθεί ακόμα οριστικά στη συλλογική καλλιέργεια, και μέρος της εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται, εμμένοντας στην ιδιωτική ιδιοκτησία, ο ταξικός εχθρός προσπαθεί να προσελκύσει με το μέρος του την εργαζόμενη αγροτιά.
Με την ίδρυση των λαϊκών δημοκρατιών η εργατική τάξη συνειδητοποίησε ότι ήταν απαραίτητο να κερδίσει στο πλευρό της την εργαζόμενη αγροτιά σαν ένα αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο. Η αγροτική μεταρρύθμιση που πραγματοποιείται σε ευρεία κλίμακα στις λαϊκές δημοκρατίες και η σωστή πολιτική των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον τομέα της γεωργίας, μια πολιτική που βασίζεται, αφενός, στο να υποστηρίζει και να πείθει την εργαζόμενη αγροτιά , και από την άλλη, στο να περιορίζει και να εκτοπίσει τα καπιταλιστικά στοιχεία, δημιούργησαν ευνοϊκές συνθήκες για να συνδεθεί η εργαζόμενη αγροτιά με την εργατική τάξη με ισχυρούς δεσμούς και κοινά συμφέροντα
Η ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος στην ύπαιθρο είναι ζωντανή απόδειξη ότι και εδώ, στα πλαίσια της ταξικής πάλης, η αντίσταση των εκμεταλλευτών ξεπερνιέται και σε όλες τις λαϊκές δημοκρατίες η ιδέα της μεγάλης κλίμακας γεωργία, η από κοινού καλλιέργεια της γης, σημειώνει ταχεία πρόοδο, παρά την ξέφρενη αντίσταση εκ μέρους των κουλάκων.
Όντας νέες οι λαϊκές δημοκρατίες δεν έχουν αρκετούς ειδικούς εργατικής και εργατο-αγροτικής προέλευσης για να δουλέψουν στο κράτος και στη διαχείριση της οικονομίας . Ως εκ τούτου , είναι υποχρεωμένες να απασχολούν την παλιά διανόηση , τόσο στην κρατική διοίκηση και σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας, να κερδίσουν με το μέρος τους όλους τους έντιμους ειδικούς και τους επανεκπαιδεύσουν. Η απασχόληση των αστών ειδικών κάτω από την ηγεσία και τον έλεγχο της εργατικής τάξης συνοδεύεται από μια σειρά από δυσκολίες , δεδομένου ότι δεν είναι όλοι όσοι στο παρελθόν εργάζονταν για την αστική τάξη έτοιμοι να εργαστούν τίμια και ευσυνείδητα για τις λαϊκές δημοκρατίες, να μοιραστούν την εμπειρία τους με τους εργαζόμενους. Οι δίκες και ιδιαίτερα η δίκη του κέντρου της αντικρατικής συνωμοσίας με επικεφαλής τον Σλάνσκι , απέδειξαν ότι ήταν διαμέσου αυτών των αστών ειδικών – δολιοφθορέων που η ανατραπείσα αστική τάξη κατεύθυνε κύριο χτύπημα της στην καρδιά των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας και ανέπτυξε ευρεία ανατρεπτική δραστηριότητα.
Η παγίωση του συστήματος της λαϊκής δημοκρατίας και η επιτυχής ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης- εντυπωσιακή μαρτυρία για την μεγάλη δύναμη των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεών- έχουν ισχυρή επίδραση στην επανεκπαίδευση της παλιάς διανόησης στην οποία το κράτος της λαϊκής δημοκρατίας παρέχει πρωτοφανείς ευκαιρίες για να εφαρμόσει τις γνώσεις και τις ικανότητες της. Ταυτόχρονα, οι λαϊκές δημοκρατίες εκπαιδεύουν σε ευρεία κλίμακα ειδικούς από τις τάξεις των εργατών και των εργαζομένων.
Μία από τις κύριες μορφές της ταξικής πάλης στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η εμφύσηση μιας νέας πειθαρχίας. Ο Λένιν έγραφε: "Μήπως η ταξική πάλη κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι είναι απαραίτητο να προασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης ενάντια στις καταπατήσεις από μια χούφτα, από ομάδες και τμήματα των εργαζομένων που προσκολλώνται με δύναμη στις καπιταλιστικές συνήθειες και κοιτούν το σοβιετικό κράτος με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν: να δώσει σε ‘αυτό’ όσο το δυνατόν λιγότερα και στη χειρότερη δυνατή ποιότητα, και να αρπάξει από ‘αυτό’ όσο το δυνατόν περισσότερα ".
Η εκπαίδευση στο πνεύμα της νέας πειθαρχίας είναι ένας αγώνας για μια σοσιαλιστική στάση απέναντι στην εργασία, απέναντι στο κράτος και τη δημόσια περιουσία, ένας αγώνας ενάντια στις επιβιώσεις της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ενάντια στον εγωισμό της ατομικής ιδιοκτησίας, κ.λπ.
Για να εμφυσήσει τη νέα, συνειδητή πειθαρχία, το Κόμμα και το κράτος χρησιμοποιεί σαν κύριο όπλο του, το όπλο της πειθούς. Είναι σημαντικό να εξασφαλιστεί ότι κάθε εργαζόμενος θα πεισθεί ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς συνειδητή πειθαρχία. Θα πρέπει να διεξαχθεί ένας πεισματικός αγώνας για συνειδητή πειθαρχία έως ότου κάθε εργαζόμενος πειστεί ότι η κακή στάση απέναντι στην εργασία από την πλευρά του, βοηθά μόνο το ταξικό εχθρό.
Ανεκτίμητη η σημασία της βοήθειας και της εμπειρίας της ΕΣΣΔ.
Η εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα στην οποία έχουν καταργηθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, έχει μεγάλη σημασία για τους εργαζόμενους στις λαϊκές δημοκρατίες που προχωρούν στο δρόμο προς το σοσιαλισμό. Από αυτή την εμπειρία μαθαίνουν πώς να πολεμούν ενάντια στους ταξικούς τους εχθρούς και να τους νικούν. Η βοήθεια και η στήριξη που παρέχει η Σοβιετική Ένωση δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους σε αυτές τις χώρες α να αντιμετωπίσουν με επιτυχία όλες τις δυσκολίες και να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια στον αγώνα για τη νέα ζωή, για το Σοσιαλισμό.
Σε αντιδιαστολή με το σοβιετικό λαό που, μετά τη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, έπρεπε να παλέψει ενάντια στους εχθρούς στα μέτωπα του εμφυλίου πολέμου, ενάντια στην ένοπλη επέμβαση των ιμπεριαλιστών, οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες, χάρη στη Σοβιετική Ένωση, γλίτωσαν από αυτό. Αν δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, τότε οι ιμπεριαλιστές, αναμφίβολα, ακριβώς όπως έκαναν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, θα είχαν οργανώσει χωρίς να διστάσουν κοινή επέμβαση ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες για να συντρίψουν τις δυνάμεις της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού
Η απελευθέρωση των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας από τον ηρωικό σοβιετικό στρατό δημιούργησε ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες για τους εργαζόμενους ώστε να αναμετρηθούν με τους δικούς τους εκμεταλλευτές, χωρίς εμφύλιο πόλεμο. Είναι αυτονόητο, ωστόσο, ότι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, κάτω την ηγεσία των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες σκληρής και πολύπλοκης ταξικής πάλης στην πολιτική, οικονομική και ιδεολογική σφαίρα. Σε αυτόν τον αγώνα επιτεύχθηκε η ενότητα της εργατικής τάξης η οποία κέρδισε στο πλευρό της την πλειοψηφία του πληθυσμού, και το σύστημα της λαϊκής δημοκρατίας θριάμβευσε.
Το γεγονός ότι οι λαϊκές δημοκρατίες στο δρόμο προς το σοσιαλισμό όχι μεμονωμένα, αλλά στο ενωμένο στρατόπεδο των φιλειρηνικών κρατών, βασιζόμενα στην ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης είναι αποφασιστικός παράγοντας στην σκληρή πάλη ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Είναι αναγκαίο να τονιστεί ιδιαίτερα η τεράστια σημασία της οικονομικής ενίσχυσης που παρέχει η Σοβιετική Ένωση σε όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Ο οικονομικός αποκλεισμός μέσω του οποίου ο ιμπεριαλιστής ποντάρει για να στραγγαλίζει τις χώρες που έχουν βάλει τέλος στην κυριαρχία των καπιταλιστών, μετατράπηκε σε φιάσκο. Οι χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου έχουν ενώσει τις δυνάμεις στον οικονομικό τομέα και έχουν δημιουργήσει την οικονομική τους συνεργασία και την αμοιβαία βοήθεια. Η συνεργασία αυτή βασίζεται στην ειλικρινή επιθυμία να βοηθήσει ο ένας τον άλλον για να επιτευχθεί μια κοινή οικονομική πρόοδος. Στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνει ο σύντροφος Στάλιν, πραγματοποιήθηκε όχι ο στραγγαλισμός αλλά η ενίσχυση της νέας παγκόσμιας αγοράς.
Αυτές οι ιδιομορφίες της ταξικής πάλης στις λαϊκές δημοκρατίες δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι εργαζόμενοι στις χώρες δεν θα αντιμετωπίσουν την εντατικοποίηση της ταξικής πάλης κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Είναι αδύνατο να οικοδομήσουμε το νέο κοινωνικό σύστημα, χωρίς την ολοκληρωτική κατάργηση των εκμεταλλευτριών τάξεων γενικά. Και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις δεν μπορούν να καταργηθούν εν μία νυκτί - αυτή είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο. Ο Λένιν έγραφε: ‘Η κατάργηση των τάξεων είναι ένα θέμα μακράς, δύσκολης και επίμονης πάλης των τάξεων, η οποία, μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους, μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν εξαφανίζεται (όπως οι χυδαίοι εκπρόσωποι του παλιού σοσιαλισμού και η παλιά σοσιαλδημοκρατία φαντάζεται), αλλά απλώς αλλάζει μορφές, και από πολλές απόψεις, γίνεται πιο έντονη’.
Σε αυτή την περίοδο, η εργατική τάξη διεξάγει έναν πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό αγώνα, αλλά ήδη με τη βοήθεια των νέων μεθόδων, νέων μορφών και με τη βοήθεια των οργάνων της κρατικής εξουσίας
Ανεβάστε την επαναστατική επαγρύπνηση!
Η εμπειρία της ταξικής πάλης που διεξήγαγαν οι εργαζόμενοι της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την πορεία της ταξικής πάλης στις λαϊκές δημοκρατίες επιβεβαιώνει πλήρως την άποψη ότι η ταξική πάλη κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, δεν πεθαίνει και να αποδυναμώνεται, αλλά, αντιθέτως, φουντώνει και γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και οι συνεργοί τους, με την υποστήριξη και την παρακίνηση των δυτικών ιμπεριαλιστών, δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι οι λαϊκές δημοκρατίες έχουν πάρει το δρόμο της ελεύθερης, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Η αντεπαναστατική, εχθρική και τρομοκρατική δραστηριότητα των εχθρών του σοσιαλισμού στις λαϊκές δημοκρατίες επιβεβαιώνει πλήρως τη γνωστή θέση του συντρόφου Στάλιν ότι ‘Δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις στην ιστορία όπου οι ετοιμοθάνατες τάξεις έχουν αποχωρήσει οικειοθελώς από τη σκηνή. Δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις στην ιστορία όπου η ετοιμοθάνατη αστική τάξη να μην έχει ασκήσει όση ισχύ της απομένει για να διατηρήσει την ύπαρξή της .... η προέλαση μας, η επίθεση μας θα περιορίσει κι θα ξεζουμίσει τα καπιταλιστικά στοιχεία αλλά αυτές οι ετοιμοθάνατες τάξεις θα συνεχίσουν την αντίσταση τους’.
Η αυξανόμενη δύναμη του συστήματος της λαϊκής δημοκρατίας, οι επιτυχίες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που αποτελούν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εδραίωσης του στρατοπέδου της ειρήνης και της δημοκρατίας, προκαλούν το κτηνώδες μίσος και την εχθρότητα, τόσο των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών όσο και των απομειναριών των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων στο εσωτερικό των λαϊκών δημοκρατιών. Η ξέφρενη αντίσταση των ηττημένων αντιδραστικών και εκμεταλλευτών εξηγείται όχι από το γεγονός ότι αυτές οι τάξεις γίνονται πιο ισχυρές, αλλά από το γεγονός ότι, όλο και περισσότερο, γίνονται πιο αδύναμες. Σύμφωνα με τα λόγια του συντρόφου Στάλιν, οι ετοιμοθάνατες τάξεις αισθάνονται ότι ο χαμός τους πλησιάζει, και, κατά συνέπεια, θα αντισταθούν με όλες τους τις δυνάμεις και όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Είναι ακριβώς τώρα που οι ιμπεριαλιστές εγκληματίες, με επικεφαλής τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ στην προσπάθεια τους για παγκόσμια κυριαρχία, ξεδιπλώνουν τις προετοιμασίες για μια νέα παγκόσμια σφαγή, και κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να προωθήσουν την αντίσταση των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων.
Στις συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης ιδιαίτερη σημασία έχει η ιδεολογική δουλειά των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η εκπαίδευση των μελών του κόμματος και του συνόλου των εργαζομένων στο πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού, στο πνεύμα της υψηλής πολιτικής επαγρύπνησης και του σοσιαλιστικού πατριωτισμού, η εμφύσηση της αγάπης και της αφοσίωσης για τη δική τους λαϊκή δημοκρατία και τη Σοβιετική Ένωση - προπύργιο της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών, ο καλύτερος φίλος των λαϊκών δημοκρατιών.
Η όξυνση της ταξικής πάλης απαιτεί από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, να ανεβάσουν την επαναστατική επαγρύπνηση με κάθε τρόπο. Οποιαδήποτε χαλάρωση της επαγρύπνησης εξυπηρετεί τον ταξικό εχθρό. Η παραμέληση είναι η πιο επικίνδυνη, επειδή πηγάζει από τη εφησυχασμό και αυταρέσκεια που ακολουθούν τις επιτυχίες. Οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες έχουν σημειώσει σημαντική επιτυχία σε όλους τους τομείς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτές οι επιτυχίες να οδηγήσουν στην παραμέληση που ο ταξικός εχθρός θα προσπαθήσει πάντα να χρησιμοποιήσει. Είναι επίσης απαραίτητο στο μέλλον, να ενισχυθεί ο κρατικός μηχανισμός με κάθε τρόπο, και ιδιαίτερα αυτά τα όργανα του κράτους που η λειτουργία τους είναι η φύλαξη της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, της δημιουργικής εργασίας των ανθρώπων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους.
Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε τα σοφά λόγια του συντρόφου Στάλιν σύμφωνα με τα οποία ‘η τακτική βάση του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι το δόγμα της ασυμβίβαστης ταξικής πάλης, μιας κι’ αυτό είναι το καλύτερο όπλο στα χέρια του προλεταριάτου. Η ταξική πάλη του προλεταριάτου - αυτό είναι το όπλο με το οποίο θα κατακτήσει την πολιτική εξουσία και στη συνέχεια θα απαλλοτριώσει την αστική τάξη, προκειμένου να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό’.
Για την Ταξική Πάλη στις Λαϊκές Δημοκρατίες.
Από τον Άναυδο – Μάιος 2014
1. Εισαγωγικά
Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε το 1953 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Γραφείου Πληροφοριών των Κομμουνιστικών Κόμματων (Cominform) For a Lasting Peace, for a People’s Democracy! τεύχος No. 6 (222), 6 Φεβρουαρίου 1953.
Ο λόγος για τη μετάφραση αυτή το γεγονός ότι πρόσφατα τόσο η ΚΟΕ η μαοϊκή συνιστώσα του Συριζα όσο και οι δοκησίσοφοι του ΕΑ χρησιμοποίησαν το ιστορικό παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό.
Οι μεν μαοϊκοί είναι πιο ειλικρινείς όταν γράφουν σε έναν από τα μπλογκ τους:
(….) Συχνά ακούμε πολλούς αριστερούς και επαναστάτες να λένε “όλα ή τίποτα”, “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση θα λυθούν όλα”. Αγνοούν έτσι όλες τις εφεδρείες που διαθέτει, για συγκεκριμένο, φυσικά, διάστημα, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, προκειμένου να πετύχουν πολύ σημαντικά πλήγματα εναντίον της μεγαλοαστικής και κομπραδόρικης τάξης και του ιμπεριαλισμού, και καπιταλισμού, στρατηγικά. Αδιαφορούν λοιπόν για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την κήρυξη μιας εθνικής και δημοκρατικής επανάστασης που, αν και “στέκεται στο έδαφος της αστικής διαχείρισης”, όπως λένε διάφοροι που λένε “μόνο με το σοσιαλισμό θα λυθούν όλα” (προσοχή: όχι “με τη σοσιαλιστική επανάσταση”), αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει να εξαπολυθεί η σοσιαλιστική επανάσταση. Στην πράξη, επομένως, όσοι λένε “μόνο με τη σοσιαλιστική επανάσταση (ή με το σοσιαλισμό) θα λυθούν όλα”, δεν εργάζονται (αφού δεν εργάζονται για να συγκεντρώσουν τις βασικές προϋποθέσεις) για κανενός είδους επανάσταση.(…)
Οι δε σύγχρονοι αποστάτες γράφουν πιο συνεσταλμένα στο διαβόητο μπλογκ τους ότι:
(…) Εργατοαγροτικές κυβερνήσεις που προέκυψαν εκλογικά σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας ήταν ουσιαστικά (ή κατά προσέγγιση), η κυβέρνηση του Λαϊκού μετώπου στην Ισπανία το 1936, η κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών-κομμουνιστών στην Τσεχοσλοβακία που προέκυψε από τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές στη χώρα αυτή, η κυβέρνηση Αλλιέντε στη Χιλή, οι κυβερνήσεις Τσάβες στη Βενεζουέλα. (…)
(…) Το 1946 στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση και τις Εθνικές Επιτροπές το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας έλαβε το 40% των ψήφων. Οι εκλογές αυτές αποτέλεσαν το εφαλτήριο για το βάθεμα των μεταρρυθμίσεων σε προοδευτική κατεύθυνση, ενώ συγχρόνως οι αστικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν στο νέο πακέτο κυβερνητικών μέτρων (…)
Και οι δύο όψιμοι οπαδοί του Καούτσκι διαστρεβλώνουν κατάφορα την ιστορική πραγματικότητα ξεχνώντας βολικά ότι στην Τσεχοσλοβακία η παρουσία του Κόκκινου Στρατού είχε εξουδετερώσει τις κατασταλτικές δυνατότητες του αστικού κράτους και εμπόδισε τους εκμεταλλευτές να έρθουν ξανά στην εξουσία είτε πάνω στις ντόπιες είτε πάνω στις ξένες λόγχες. Επιπρόσθετα η οικονομική βοήθεια της ΕΣΣΔ ακύρωσε στην πράξη κάθε προσπάθεια οικονομικού εκβιασμού από την αστική τάξη.
Ο συγγραφέας του άρθρου Αλεξέι Τσεπίσκα γεννήθηκε το 1910 και καταγόταν από φτωχή οικογένεια. Σε ηλικία 19 χρονών έγινε μέλος του ΚΚΤσ. Σπούδασε νομικά και ασχολήθηκε με την δικηγορία. Το 1942 συνελήφθη από την Γκεστάπο και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ μέχρι το τέλος του πολέμου. Το 1947 έγινε υπουργός Εσωτερικού Εμπορίου ενώ το 1948 υπουργός Δικαιοσύνης. Από το 1950 ως το 1956 ήταν υπουργός Άμυνας. Ήταν επικεφαλής της επιτροπής θρησκευτικών υποθέσεων και ο αγώνας του για τον περιορισμό της δύναμης του καθολικού κλήρου Ως το 1956 ήταν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΤσ. Με την άνοδο των αναθεωρητών στην εξουσία απομακρύνθηκε από τη θέση του υπουργού ενώ το 1963 διαγράφτηκε από το ΚΚΤσ. σαν ένας από τους υπεύθυνους των ‘ακροτήτων’ της περιόδου 1948-1953. Πέθανε το 1990 παραμένοντας πιστός στο κομμουνιστικό ιδεώδες.
2. Για την Ταξική Πάλη στις Λαϊκές δημοκρατίες
Αλεξέι Τσεπίσκα Μέλος του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης λαμβάνει χώρα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Ο Λένιν και ο Στάλιν μας διδάσκουν ότι η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό δεν μπορεί να προχωρήσει ειρηνικά χωρίς τη σκληρή ταξική πάλη, μας διδάσκουν ότι η επίτευξη του Σοσιαλισμού γίνεται μόνο με την ταξική πάλη. Πίσω στο 1919 ο Λένιν αναπτύσσοντας τη θεωρία για τη δικτατορία του προλεταριάτου σημείωνε ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η συνέχιση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου με νέες μορφές.
Η ιστορική νίκη του Σοβιετικού Στρατού πάνω στον φασισμό του Χίτλερ ήταν αποφασιστική προϋπόθεση για τη δημιουργία των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας. Η αδερφική βοήθεια που προσέφερε η κραταιά Σοβιετική Ένωση έσωσε αυτές τις χώρες από τον εμφύλιο πόλεμο και από τη φρίκη της εξωτερικής επέμβασης. Ωστόσο η συνέχιση της ταξικής πάλης με νέες μορφές σε συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου όπως υπέδειξε ο Β.Ι. Λένιν είναι χαρακτηριστικό για όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Η αντίσταση των εκμεταλλευτών παίρνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται στην πολιτική και οικονομική ζωή, και στην ιδεολογική σφαίρα.
Κατάρρευση των αντεπαναστατικών σχεδίων της παγκόσμια αντίδρασης
Έπειτα από την απελευθέρωση των χωρών της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τον ηρωικό Σοβιετικό Στρατό οι εκμεταλλεύτριες τάξεις βασιζόμενες στα πολιτικά τους κόμματα προσπάθησαν να αποτρέψουν την δημιουργία του νέου σοσιαλιστικού συστήματος στις χώρες αυτές. Υπολόγισαν στο να διαταράξουν τις δημοκρατικές αλλαγές και να διατηρήσουν τον καπιταλισμό με τη βοήθεια αυτών των κομμάτων. Οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων επιζητούσαν δημαγωγικούς λόγους στο κοινοβούλιο να σπείρουν τη δυσπιστία στη δύναμη της εργατικής τάξης, δυσπιστία στα Κομμουνιστικά Κόμματα και τη Σοβιετικής Ένωσης. Η αστική τάξη επικεντρώθηκε στα μη-κομμουνιστικά κόμματα, στα τσιράκια του καπιταλισμού και του φασισμού, στους προδότες του λαού τους οποίους έσωσε από δίκαιη τιμωρία, και στους αντιδραστικούς κληρικούς. Για να οργανώσει την αντίσταση στο νέο σύστημα, η αστική τάξη σε όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας στηρίχθηκε στη δεξιά πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών, τους; δοκιμασμένους υπηρέτες οι του καπιταλισμού και προδότες των συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Δεν υπάρχει ούτε μια λαϊκή δημοκρατία στην οποία η εγκληματική δραστηριότητα των αστικών πολιτικών κομμάτων δεν διεξάγεται κάτω από την ηγεσία των επιτιθέμενων ιμπεριαλιστών, των διπλωματικών τους οργάνων και των εκπροσώπων τους. Ήταν μόνο η παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων που στην αρχική φάση εμπόδισε την αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες να εξαπολύσει έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με τη βοήθεια της ξένης ένοπλης επέμβασης, από την προσπάθεια για την αποκατάσταση της καπιταλιστικής κυριαρχίας με τη βία, ενάντια στη θέληση και τα συμφέροντα του λαού.
Το αποτέλεσμα των προσπαθειών της αστικής τάξης να οργανώσει αντιλαϊκά πραξικοπήματα και να καταλάβει την εξουσία είναι γενικά γνωστό. Σε όλες τις λαϊκές δημοκρατίες η αστική τάξη, σε τελική ανάλυση, υπέστη ήττα, τα μη-κομμουνιστικά κόμματα εκκαθαρίστηκαν από προδότες και οι εργαζόμενοι κάτω από την ηγεσία των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, βασιζόμενοι στην ανιδιοτελή εκτεταμένη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, πήραν το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σαν αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ενισχύθηκε και αναπτύχθηκε το κράτος της λαϊκής δημοκρατίας σαν μια μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, που καλείται να συνθλίψει την αντίσταση των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων, να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους γύρω από το προλεταριάτο και να οπλίσει την επανάσταση για να αγωνιστεί ενάντια στις ύπουλες μηχανορραφίες του ξένου εχθρού-ιμπεριαλισμού.
Μετά από αυτή την ήττα, η αστική τάξη, ενεργώντας κάτω από τις διαταγές των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, έριξε τις εφεδρείες της στο μέτωπο της ταξικής πάλης. Οι ιμπεριαλιστές άρχισαν να σχηματίζουν τις εφεδρείες αυτές πολύ πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στη διάρκεια του πολέμου και στη μεταπολεμική περίοδο. Πολύ πριν από τον πόλεμο οι οπλαρχηγοί του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου διέκριναν τον κίνδυνο που τα κομμουνιστικά κόμματα αποτελούσαν για την κυριαρχία του παγκόσμιου καπιταλισμού, κόμματα που γίνονταν πιο ισχυρά χρόνο με το χρόνο και αναπτύσσονταν συνεχώς. Είναι ακριβώς αυτό που εξηγεί γιατί η ιμπεριαλιστική αντίδραση, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και τρόπους, έστειλε τους πράκτορες, κατασκόπους και προδότες της στα Κομμουνιστικά Κόμματα με σκοπό να τα συνθλίψει από μέσα, να υποσκάψει τη δύναμή τους. Με τον τρόπο αυτό οι ιμπεριαλιστές κατάφεραν να δημιουργήσουν μέσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα οργανώσεις για να προωθήσουν την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας Μία μόνο από αυτές τις πέμπτες φάλαγγες στην υπηρεσία των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών - η συμμορία των κατασκόπων και δολοφόνων του Τίτο – κατάφερε να πετύχει στη μαύρη πράξη της πλήρους προδοσίας των συμφερόντων του λαού. Η αποκάλυψη της εγκληματικής συμμορίας του Τίτο που βύθισε και πάλι τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας στην ζοφερή καπιταλιστική σκλαβιά ήταν ένα συντριπτικό πλήγμα για τις μηχανορραφίες των εχθρών των δημοκρατικών χωρών του λαού. Η επαγρύπνηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων βοήθησε να ματαιώσει εγκαίρως τις εγκληματικές σχέδια των συμμοριών κατασκοπείας και συνωμοσίας των Ράικ στην Ουγγαρία, Κοστόφ στη Βουλγαρία, Τζότζε στην Αλβανία, Σλάνσκι στην Τσεχοσλοβακία, Γκομούλκα-Σπιτσάλσκι στην Πολωνία.
Η αποκάλυψη της πέμπτης φάλαγγας που είχε οργανώσει ο Σλάνσκι με τις εντολές των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ δείχνει με εντυπωσιακό τρόπο τις επικίνδυνες μορφές πάλης στις οποίες καταφεύγει ο ταξικός εχθρός προκειμένου να ματαιώσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Τα ίχνη της εκτεταμένης αντι-κρατικής συνωμοσίας που ηγούταν ο Σλάνσκι αποκάλυψαν ότι η ανατρεπτική και καταστροφική δραστηριότητα των συνωμοτών ήταν ένας ζωτικής σημασίας κρίκος στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ στην προετοιμασία μιας επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Σε αυτή τη δίκη αποκαλύφθηκε ο ρόλος του διεθνούς Σιωνισμού σαν πράκτορας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πράκτορας που χρησιμοποιείται από τον εχθρό, προκειμένου να διεισδύσει στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Έτσι αυτές οι πέμπτες φάλαγγες, που αποτελούσαν τις εφεδρείες που ρίχθηκαν στη μάχη, ηττήθηκαν επίσης. Οι προσπάθειες των εχθρών της δημοκρατίας και του σοσιαλισμό να καταλάβουν την εξουσία στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα και στις Λαϊκές Δημοκρατίες απέτυχαν.
Αλλά η ταξική πάλη στις Λαϊκές Δημοκρατίες δεν περιορίζεται απλώς στις προσπάθειες της αντίδρασης να καταλάβει την εξουσία και να αποκαταστήσει τον καπιταλισμό.
Αφού εθνικοποίησαν τη μεγάλης κλίμακας βιομηχανία και τις τράπεζες και αφού κατάργησαν την ιδιοκτησία της γης από τους γαιοκτήμονες, τα κράτη της λαϊκής δημοκρατίας στέρησαν από τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες την οικονομικής τους βάση. Αλλά σε αυτές τις χώρες εξακολουθούν να υπάρχουν απομεινάρια των εκμεταλλευτών που τους έχουν κατασχέσει τις επιχειρήσεις τους, πρώην τραπεζίτες και γαιοκτήμονες, μεγαλέμποροι, αντιδραστικοί στρατιωτικοί, η εκκλησιαστική ιεραρχία και αντιδραστικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν οι κουλάκοι, η πιο βάναυση εκμεταλλεύτρια τάξη. Όλα αυτά τα στοιχεία μαζί αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους οι δυτικοί ιμπεριαλιστές στηρίζουν τη υπονομευτική τους δράση ενάντια στις Λαϊκές Δημοκρατίες
Οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν με κάθε τρόπο να στηρίξουν και να ενθαρρύνουν την αντίσταση αυτών των εχθρικών στοιχείων. Στέλνουν κατασκόπους, δολοφόνους και τρομοκράτες σε αυτές τις χώρες, με σκοπό να παρεμποδίσουν με ανατρεπτικά μέσα την προέλαση του εργαζόμενου λαού προς τον τελικό του στόχο. Ο στόχος των δολιοφθορέων-εγκληματιών είναι, κατά πρώτο λόγο το σαμποτάζ στην οικονομική σφαίρα, στη βιομηχανία και τη γεωργία. Οργανώνουν κατασκοπεία και δολιοφθορά σε μύλους και εργοστάσια, στους σιδηροδρόμους και της υπαίθρου, καταφεύγουν στον εμπρησμό, τον εκφοβισμό και τη δολοφονία, επιδιώκουν να κάνουν όσο περισσότερο κακό μπορούν στην οικονομία και με αυτόν τον τρόπο να εμποδίσουν την εγκαθίδρυση της οικονομικής βάσης της νέας, σοσιαλιστικής κοινωνίας, να διαταράξουν την ειρηνική ζωή του εργαζόμενου λαού.
Αλλά οι προσπάθειες των εχθρών να παρεμποδίσουν την ειρηνική σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μάταιες. Τσακίζοντας την ξέφρενη αντίσταση του ταξικού εχθρού ο εργαζόμενος λαός σε όλες τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ταυτόχρονα εκπληρώνει με επιτυχία και υπερκαλύπτει τα εθνικά-οικονομικά πλάνα και με αυτοπεποίθηση προχωρεί προς τα εμπρός προς μια ευτυχισμένη ζωή.
Ένταση της πάλη στο ιδεολογικό μέτωπο
Σκληρή ταξική πάλη είναι επίσης σε εξέλιξη στο ιδεολογικό μέτωπο. Από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης από το σοβιετικό στρατό μια σειρά από χώρες της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τον χιτλερικό ζυγό, η αστική τάξη, που πολύ πριν από το ξέσπασμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου είχε παζαρέψει τα εθνικά συμφέροντα των χωρών τους με τους φασίστες του Χίτλερ φασίστες και στη συνέχεια με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές προσπάθησε να καλύψει το γεγονός αυτό, και να εξαπατήσει τις μάζες, διασπείροντας ψεύτικες θεωρίες σχετικά με ταξική αρμονία.
Μετά την ήττα του χιτλερικού φασισμού η αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες προσπάθησε να ισχυριστεί ότι όλοι, χωρίς εξαίρεση, δηλαδή οι εκμεταλλευτές και τα θύματα τους – οι εκμεταλλευόμενοι, υπέφεραν κάτω από το ζυγό του χιτλερικού φασισμού, και ότι όλοι, χωρίς εξαίρεση, πάλεψαν εναντίον αυτού του φασιστικού ζυγού. Με τον τρόπο αυτό η αστική τάξη ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του εργαζόμενου λαού από τις εσωτερικές δυνάμεις της αντίδρασης, να τον κάνει να ξεχάσει ότι η αστική τάξη είχε συνεργαστεί με τους τραμπούκους των Ναζί και ότι αργότερα προσπάθησε να υποτάξει τους λαούς στο ζυγό του Αμερικάνικου και Βρετανικού ιμπεριαλισμού, να τους κάνει να ξεχάσουν τον πόνο, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση που η "ντόπια" αστική τάξη έφερε στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Αλλά η αστική τάξη δεν κατόρθωσε να εξαπατήσει τον εργαζόμενο λαό. Χάρη στην αποφασιστικότητα και την επιμονή των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που ηγήθηκαν του αγώνα ενάντια στους καταπιεστές του Χίτλερ, η θεωρία της ταξικής πάλης των Μαρξ-Λένιν έγινε σε όλες τις χώρες το ισχυρό όπλο των εργαζομένων για την απελευθέρωση τους από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Κατέρρευσαν επίσης όλες οι προσπάθειες του εχθρού, που διείσδυσε μέσα στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα με σκοπό να τους αποσπάσει από τον ηγετικό τους ρόλο στην ταξική πάλη χρησιμοποιώντας την παλιά, εχθρική θεωρία του Μπουχάριν για την ειρηνική εξέλιξη από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η ηττοπαθής θεωρία του Μπουχάριν για την απονέκρωση της ταξικής πάλης κατά την περίοδο της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποκαλύφθηκε και τσακίστηκε από ον σύντροφο Στάλιν, υπέστη επίσης ήττα στις Λαϊκές Δημοκρατίες.
Ο αστικός εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα όπλα που χρησιμοποιούνται από τους εχθρούς του λαού. Η ιστορία διδάσκει ότι η αστική τάξη καταφεύγει στον εθνικισμό, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή των μαζών από την ταξική πάλη και να χρησιμοποιήσει το κίνημα της εργατικής τάξης προς το συμφέρον της. Η αστική τάξη στις Λαϊκές Δημοκρατίες προσπάθησε να δράσει με αυτόν τον τρόπο.
Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις χρησιμοποιούν ευρέως τον κοσμοπολιτισμό - το δηλητηριώδες όπλο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-στην ιδεολογική πάλη. Από τη μια ο κοσμοπολιτισμός εκδηλώνεται, με το να καλλιεργεί στις μάζες τη δυσπιστία στη δύναμη του λαού, αρνούμενος τον πατριωτισμό, την εθνική υπερηφάνεια και την εθνική συνείδηση, περιφρονώντας το ρόλο του σοβιετικού σοσιαλιστικού πολιτισμού την τέχνη και την επιστήμη, το ρόλο του προλεταριακής διεθνισμού, και από την άλλη, καλλιεργεί την μέχρι αηδίας λατρεία του δυτικού τρόπου ζωής, την καπιταλιστική τεχνική την παρακμιακή αστική κουλτούρα και ούτω καθεξής.
Η αστική τάξη για τους εγκληματικούς σκοπούς της χρησιμοποιεί και τον κλήρο που είναι εχθρικός στο σύστημα της λαϊκής δημοκρατία, ιδιαίτερα την αντιδραστική ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας.
Αλλά όλα αυτά δεν βοηθούν τους εκμεταλλευτές. Εκπαιδευμένοι από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες όλο και περισσότερο πείθονται από την προσωπική τους εμπειρία ότι μπορούν να λύσουν σωστά όλες τις ερωτήσεις της ζωής στη χώρα τους μόνο αν καθοδηγούνται από τη διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν.
Ο αγώνας στο ιδεολογικό μέτωπο συνεχίζεται και είναι πολύ περίπλοκος. Χρειάζεται να διεξάγουμε μια ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία, να εντείνουμε Κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων
Να εμφυσήσουμε μια νέα εργασιακή πειθαρχία
Η ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας στις λαϊκές δημοκρατίες δεν κατέστρεψε όλες τις ρίζες του καπιταλισμού. Ο Λένιν διδάσκει ότι η μικροαστική τάξη στην πόλη και την ύπαιθρο κάθε μέρα και κάθε ώρα ξερνά από τις γραμμές της καπιταλιστές μικρούς και μεγάλους, και ότι αυτά τα καπιταλιστικά στοιχεία κάνουν ότι είναι δυνατό για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους. Αυτή η αντίσταση μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με σκληρή ταξική πάλη. Δεδομένου ότι η εργαζόμενη αγροτιά δεν έχει κερδηθεί ακόμα οριστικά στη συλλογική καλλιέργεια, και μέρος της εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται, εμμένοντας στην ιδιωτική ιδιοκτησία, ο ταξικός εχθρός προσπαθεί να προσελκύσει με το μέρος του την εργαζόμενη αγροτιά.
Με την ίδρυση των λαϊκών δημοκρατιών η εργατική τάξη συνειδητοποίησε ότι ήταν απαραίτητο να κερδίσει στο πλευρό της την εργαζόμενη αγροτιά σαν ένα αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο. Η αγροτική μεταρρύθμιση που πραγματοποιείται σε ευρεία κλίμακα στις λαϊκές δημοκρατίες και η σωστή πολιτική των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον τομέα της γεωργίας, μια πολιτική που βασίζεται, αφενός, στο να υποστηρίζει και να πείθει την εργαζόμενη αγροτιά , και από την άλλη, στο να περιορίζει και να εκτοπίσει τα καπιταλιστικά στοιχεία, δημιούργησαν ευνοϊκές συνθήκες για να συνδεθεί η εργαζόμενη αγροτιά με την εργατική τάξη με ισχυρούς δεσμούς και κοινά συμφέροντα
Η ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος στην ύπαιθρο είναι ζωντανή απόδειξη ότι και εδώ, στα πλαίσια της ταξικής πάλης, η αντίσταση των εκμεταλλευτών ξεπερνιέται και σε όλες τις λαϊκές δημοκρατίες η ιδέα της μεγάλης κλίμακας γεωργία, η από κοινού καλλιέργεια της γης, σημειώνει ταχεία πρόοδο, παρά την ξέφρενη αντίσταση εκ μέρους των κουλάκων.
Όντας νέες οι λαϊκές δημοκρατίες δεν έχουν αρκετούς ειδικούς εργατικής και εργατο-αγροτικής προέλευσης για να δουλέψουν στο κράτος και στη διαχείριση της οικονομίας . Ως εκ τούτου , είναι υποχρεωμένες να απασχολούν την παλιά διανόηση , τόσο στην κρατική διοίκηση και σε όλους τους κλάδους της εθνικής οικονομίας, να κερδίσουν με το μέρος τους όλους τους έντιμους ειδικούς και τους επανεκπαιδεύσουν. Η απασχόληση των αστών ειδικών κάτω από την ηγεσία και τον έλεγχο της εργατικής τάξης συνοδεύεται από μια σειρά από δυσκολίες , δεδομένου ότι δεν είναι όλοι όσοι στο παρελθόν εργάζονταν για την αστική τάξη έτοιμοι να εργαστούν τίμια και ευσυνείδητα για τις λαϊκές δημοκρατίες, να μοιραστούν την εμπειρία τους με τους εργαζόμενους. Οι δίκες και ιδιαίτερα η δίκη του κέντρου της αντικρατικής συνωμοσίας με επικεφαλής τον Σλάνσκι , απέδειξαν ότι ήταν διαμέσου αυτών των αστών ειδικών – δολιοφθορέων που η ανατραπείσα αστική τάξη κατεύθυνε κύριο χτύπημα της στην καρδιά των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας και ανέπτυξε ευρεία ανατρεπτική δραστηριότητα.
Η παγίωση του συστήματος της λαϊκής δημοκρατίας και η επιτυχής ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης- εντυπωσιακή μαρτυρία για την μεγάλη δύναμη των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεών- έχουν ισχυρή επίδραση στην επανεκπαίδευση της παλιάς διανόησης στην οποία το κράτος της λαϊκής δημοκρατίας παρέχει πρωτοφανείς ευκαιρίες για να εφαρμόσει τις γνώσεις και τις ικανότητες της. Ταυτόχρονα, οι λαϊκές δημοκρατίες εκπαιδεύουν σε ευρεία κλίμακα ειδικούς από τις τάξεις των εργατών και των εργαζομένων.
Μία από τις κύριες μορφές της ταξικής πάλης στην εποχή της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η εμφύσηση μιας νέας πειθαρχίας. Ο Λένιν έγραφε: "Μήπως η ταξική πάλη κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι είναι απαραίτητο να προασπίζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης ενάντια στις καταπατήσεις από μια χούφτα, από ομάδες και τμήματα των εργαζομένων που προσκολλώνται με δύναμη στις καπιταλιστικές συνήθειες και κοιτούν το σοβιετικό κράτος με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν: να δώσει σε ‘αυτό’ όσο το δυνατόν λιγότερα και στη χειρότερη δυνατή ποιότητα, και να αρπάξει από ‘αυτό’ όσο το δυνατόν περισσότερα ".
Η εκπαίδευση στο πνεύμα της νέας πειθαρχίας είναι ένας αγώνας για μια σοσιαλιστική στάση απέναντι στην εργασία, απέναντι στο κράτος και τη δημόσια περιουσία, ένας αγώνας ενάντια στις επιβιώσεις της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ενάντια στον εγωισμό της ατομικής ιδιοκτησίας, κ.λπ.
Για να εμφυσήσει τη νέα, συνειδητή πειθαρχία, το Κόμμα και το κράτος χρησιμοποιεί σαν κύριο όπλο του, το όπλο της πειθούς. Είναι σημαντικό να εξασφαλιστεί ότι κάθε εργαζόμενος θα πεισθεί ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς συνειδητή πειθαρχία. Θα πρέπει να διεξαχθεί ένας πεισματικός αγώνας για συνειδητή πειθαρχία έως ότου κάθε εργαζόμενος πειστεί ότι η κακή στάση απέναντι στην εργασία από την πλευρά του, βοηθά μόνο το ταξικό εχθρό.
Ανεκτίμητη η σημασία της βοήθειας και της εμπειρίας της ΕΣΣΔ.
Η εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα στην οποία έχουν καταργηθεί οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, έχει μεγάλη σημασία για τους εργαζόμενους στις λαϊκές δημοκρατίες που προχωρούν στο δρόμο προς το σοσιαλισμό. Από αυτή την εμπειρία μαθαίνουν πώς να πολεμούν ενάντια στους ταξικούς τους εχθρούς και να τους νικούν. Η βοήθεια και η στήριξη που παρέχει η Σοβιετική Ένωση δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους σε αυτές τις χώρες α να αντιμετωπίσουν με επιτυχία όλες τις δυσκολίες και να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια στον αγώνα για τη νέα ζωή, για το Σοσιαλισμό.
Σε αντιδιαστολή με το σοβιετικό λαό που, μετά τη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, έπρεπε να παλέψει ενάντια στους εχθρούς στα μέτωπα του εμφυλίου πολέμου, ενάντια στην ένοπλη επέμβαση των ιμπεριαλιστών, οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες, χάρη στη Σοβιετική Ένωση, γλίτωσαν από αυτό. Αν δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, τότε οι ιμπεριαλιστές, αναμφίβολα, ακριβώς όπως έκαναν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, θα είχαν οργανώσει χωρίς να διστάσουν κοινή επέμβαση ενάντια στις λαϊκές δημοκρατίες για να συντρίψουν τις δυνάμεις της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού
Η απελευθέρωση των χωρών της λαϊκής δημοκρατίας από τον ηρωικό σοβιετικό στρατό δημιούργησε ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες για τους εργαζόμενους ώστε να αναμετρηθούν με τους δικούς τους εκμεταλλευτές, χωρίς εμφύλιο πόλεμο. Είναι αυτονόητο, ωστόσο, ότι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, κάτω την ηγεσία των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες σκληρής και πολύπλοκης ταξικής πάλης στην πολιτική, οικονομική και ιδεολογική σφαίρα. Σε αυτόν τον αγώνα επιτεύχθηκε η ενότητα της εργατικής τάξης η οποία κέρδισε στο πλευρό της την πλειοψηφία του πληθυσμού, και το σύστημα της λαϊκής δημοκρατίας θριάμβευσε.
Το γεγονός ότι οι λαϊκές δημοκρατίες στο δρόμο προς το σοσιαλισμό όχι μεμονωμένα, αλλά στο ενωμένο στρατόπεδο των φιλειρηνικών κρατών, βασιζόμενα στην ισχύ της Σοβιετικής Ένωσης είναι αποφασιστικός παράγοντας στην σκληρή πάλη ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.
Είναι αναγκαίο να τονιστεί ιδιαίτερα η τεράστια σημασία της οικονομικής ενίσχυσης που παρέχει η Σοβιετική Ένωση σε όλες τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας. Ο οικονομικός αποκλεισμός μέσω του οποίου ο ιμπεριαλιστής ποντάρει για να στραγγαλίζει τις χώρες που έχουν βάλει τέλος στην κυριαρχία των καπιταλιστών, μετατράπηκε σε φιάσκο. Οι χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου έχουν ενώσει τις δυνάμεις στον οικονομικό τομέα και έχουν δημιουργήσει την οικονομική τους συνεργασία και την αμοιβαία βοήθεια. Η συνεργασία αυτή βασίζεται στην ειλικρινή επιθυμία να βοηθήσει ο ένας τον άλλον για να επιτευχθεί μια κοινή οικονομική πρόοδος. Στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνει ο σύντροφος Στάλιν, πραγματοποιήθηκε όχι ο στραγγαλισμός αλλά η ενίσχυση της νέας παγκόσμιας αγοράς.
Αυτές οι ιδιομορφίες της ταξικής πάλης στις λαϊκές δημοκρατίες δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι εργαζόμενοι στις χώρες δεν θα αντιμετωπίσουν την εντατικοποίηση της ταξικής πάλης κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Είναι αδύνατο να οικοδομήσουμε το νέο κοινωνικό σύστημα, χωρίς την ολοκληρωτική κατάργηση των εκμεταλλευτριών τάξεων γενικά. Και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις δεν μπορούν να καταργηθούν εν μία νυκτί - αυτή είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο. Ο Λένιν έγραφε: ‘Η κατάργηση των τάξεων είναι ένα θέμα μακράς, δύσκολης και επίμονης πάλης των τάξεων, η οποία, μετά την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους, μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν εξαφανίζεται (όπως οι χυδαίοι εκπρόσωποι του παλιού σοσιαλισμού και η παλιά σοσιαλδημοκρατία φαντάζεται), αλλά απλώς αλλάζει μορφές, και από πολλές απόψεις, γίνεται πιο έντονη’.
Σε αυτή την περίοδο, η εργατική τάξη διεξάγει έναν πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό αγώνα, αλλά ήδη με τη βοήθεια των νέων μεθόδων, νέων μορφών και με τη βοήθεια των οργάνων της κρατικής εξουσίας
Ανεβάστε την επαναστατική επαγρύπνηση!
Η εμπειρία της ταξικής πάλης που διεξήγαγαν οι εργαζόμενοι της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την πορεία της ταξικής πάλης στις λαϊκές δημοκρατίες επιβεβαιώνει πλήρως την άποψη ότι η ταξική πάλη κατά τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, δεν πεθαίνει και να αποδυναμώνεται, αλλά, αντιθέτως, φουντώνει και γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και οι συνεργοί τους, με την υποστήριξη και την παρακίνηση των δυτικών ιμπεριαλιστών, δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι οι λαϊκές δημοκρατίες έχουν πάρει το δρόμο της ελεύθερης, δημοκρατικής και σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Η αντεπαναστατική, εχθρική και τρομοκρατική δραστηριότητα των εχθρών του σοσιαλισμού στις λαϊκές δημοκρατίες επιβεβαιώνει πλήρως τη γνωστή θέση του συντρόφου Στάλιν ότι ‘Δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις στην ιστορία όπου οι ετοιμοθάνατες τάξεις έχουν αποχωρήσει οικειοθελώς από τη σκηνή. Δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις στην ιστορία όπου η ετοιμοθάνατη αστική τάξη να μην έχει ασκήσει όση ισχύ της απομένει για να διατηρήσει την ύπαρξή της .... η προέλαση μας, η επίθεση μας θα περιορίσει κι θα ξεζουμίσει τα καπιταλιστικά στοιχεία αλλά αυτές οι ετοιμοθάνατες τάξεις θα συνεχίσουν την αντίσταση τους’.
Η αυξανόμενη δύναμη του συστήματος της λαϊκής δημοκρατίας, οι επιτυχίες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που αποτελούν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εδραίωσης του στρατοπέδου της ειρήνης και της δημοκρατίας, προκαλούν το κτηνώδες μίσος και την εχθρότητα, τόσο των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών όσο και των απομειναριών των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων στο εσωτερικό των λαϊκών δημοκρατιών. Η ξέφρενη αντίσταση των ηττημένων αντιδραστικών και εκμεταλλευτών εξηγείται όχι από το γεγονός ότι αυτές οι τάξεις γίνονται πιο ισχυρές, αλλά από το γεγονός ότι, όλο και περισσότερο, γίνονται πιο αδύναμες. Σύμφωνα με τα λόγια του συντρόφου Στάλιν, οι ετοιμοθάνατες τάξεις αισθάνονται ότι ο χαμός τους πλησιάζει, και, κατά συνέπεια, θα αντισταθούν με όλες τους τις δυνάμεις και όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Είναι ακριβώς τώρα που οι ιμπεριαλιστές εγκληματίες, με επικεφαλής τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ στην προσπάθεια τους για παγκόσμια κυριαρχία, ξεδιπλώνουν τις προετοιμασίες για μια νέα παγκόσμια σφαγή, και κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να προωθήσουν την αντίσταση των ανατραπέντων εκμεταλλευτριών τάξεων.
Στις συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης ιδιαίτερη σημασία έχει η ιδεολογική δουλειά των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η εκπαίδευση των μελών του κόμματος και του συνόλου των εργαζομένων στο πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού, στο πνεύμα της υψηλής πολιτικής επαγρύπνησης και του σοσιαλιστικού πατριωτισμού, η εμφύσηση της αγάπης και της αφοσίωσης για τη δική τους λαϊκή δημοκρατία και τη Σοβιετική Ένωση - προπύργιο της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών, ο καλύτερος φίλος των λαϊκών δημοκρατιών.
Η όξυνση της ταξικής πάλης απαιτεί από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, να ανεβάσουν την επαναστατική επαγρύπνηση με κάθε τρόπο. Οποιαδήποτε χαλάρωση της επαγρύπνησης εξυπηρετεί τον ταξικό εχθρό. Η παραμέληση είναι η πιο επικίνδυνη, επειδή πηγάζει από τη εφησυχασμό και αυταρέσκεια που ακολουθούν τις επιτυχίες. Οι εργαζόμενοι στις λαϊκές δημοκρατίες έχουν σημειώσει σημαντική επιτυχία σε όλους τους τομείς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει αυτές οι επιτυχίες να οδηγήσουν στην παραμέληση που ο ταξικός εχθρός θα προσπαθήσει πάντα να χρησιμοποιήσει. Είναι επίσης απαραίτητο στο μέλλον, να ενισχυθεί ο κρατικός μηχανισμός με κάθε τρόπο, και ιδιαίτερα αυτά τα όργανα του κράτους που η λειτουργία τους είναι η φύλαξη της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας, της δημιουργικής εργασίας των ανθρώπων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους.
Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε τα σοφά λόγια του συντρόφου Στάλιν σύμφωνα με τα οποία ‘η τακτική βάση του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι το δόγμα της ασυμβίβαστης ταξικής πάλης, μιας κι’ αυτό είναι το καλύτερο όπλο στα χέρια του προλεταριάτου. Η ταξική πάλη του προλεταριάτου - αυτό είναι το όπλο με το οποίο θα κατακτήσει την πολιτική εξουσία και στη συνέχεια θα απαλλοτριώσει την αστική τάξη, προκειμένου να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου