Ταξι-διωτι-κός οδηγός για την Σέριφο

Posted by 2310net

Εικόνα από το Λιμάνι της Σερίφου

Πηγαίνοντας στο συμπαθέστατο νησί των Κυκλάδων γνωρίζαμε ελάχιστα για την ιστορία του. Για την ακρίβεια δεν είχαμε καμία γνώση για την ιστορία του νησιού. Είχαμε μόνο ακούσει ότι για μια απεργία με νεκρούς που είχε γίνει παλιά, πολύ παλιά.

Οι διακοπές μας φέτος δεν είχαν αξιώσεις για επισκέψεις σε αξιοθέατα, μουσεία και μνημεία. Μόνο ξεκούραση, λιώσιμο σε κάποια παραλία και μπάνια για να μην αρρωσταίνουμε τον χειμώνα. Και όντως έτσι ξεκίνησαν τις δύο πρώτες μέρες.

Το νησί μικρό. Λίγες αλλά ποιοτικές επιλογές για φαγητό και διασκέδαση. Καθιερωμένη η γραφικότητα ενός κυκλαδίτικου νησιού, με την εξαίρεση ότι στη Σέριφο μέσα στα κλασσικά κυκλαδίτικα λευκά σπίτια με τα γαλάζια παράθυρα έβλεπες να ξεπροβάλλουν πέτρινα σπίτια, αραιοκατοικημένα, λες και κάποιος τα σκόρπισε από τον ουρανό και αυτά χτίστηκαν με τυχαίο τρόπο ανάμεσα στα βραχώδη εδάφη του νησιού.

Ωσπου ήρθε η μέρα που καταφέραμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε προς την άλλη άκρη του νησιού, στο Μεγάλο Λιβάδι. Εκεί το 1916 πραγματοποιήθηκε μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων οι οποίοι διεκδικούσαν οχτάωρο και αυξήσεις στους μισθούς, από την εταιρία η οποία εκμεταλλευόταν τα μεταλλεία της περιοχής. Οι απεργοί κατέλαβαν το λιμάνι μέχρι που η Χωροφυλακή άνοιξε πυρ και σκότωσε τέσσερις από αυτούς.

Από αυτή τη γέφυρα τα μεταλλεύματα μεταφέρονταν στα πλοία

Στο Μεγάλο Λιβάδι υπάρχει μνημείο για τους πεσόντες καθώς και το κτίριο της εταιρίας που βρίσκεται υπό κατάρρευση. Υπάρχει ακόμα ένα μικρό μουσείο πετρωμάτων όπου εκτίθενται όσα πετρώματα έβγαζε η πλούσια σεριφιώτικη γη.

Η ιστορία των μεταλλείων ολοκληρώθηκε το 1963 όταν πια δεν υπήρχε πλαγιά του βουνού που να έχει μείνει ανεκμετάλλευτη, αφήνοντας πίσω μαζί με τα ερείπια την υπενθύμιση ότι κάθε καπιταλιστική εταιρία εκμεταλλεύεται μέχρι και το τελευταίο χαλίκι και φεύγοντας αφήνει άλλους να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Το 1916 λοιπόν, μια χούφτα εργάτες από την απομακρυσμένη Σέριφο, πάλεψαν και πλήρωσαν με το αίμα τους για το αυτονόητο. Για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, οχτάωρο και μισθούς αξιοπρέπειας και όχι πείνας. Κατέθεσαν το αίμα τους μαζί με το απόθεμα της ταξικής τους συνείδησης και με αυτό πότισαν τα πετρώματα που έβγαζε το μεταλλείο.

Όποια σύγκριση με το σήμερα είναι απογοητευτική. Σήμερα βλέπεις απελπισμένους εργάτες να θεωρούν αξία την εργατικότητα και προσόν το γεγονός ότι θα δουλέψουν περισσότερες ώρες απλήρωτοι για χάρη του αφεντικού τους. Βλέπεις ανθρώπους που όχι απλά δεν θα θυσίαζαν τη ζωή τους, αλλά δεν θυσιάζουν έναν καφέ για να αγωνιστούν για τη ζωή τους. Βλέπεις έναν κόσμο να πηγαίνει ανάποδα. Να βυθίζεται στην κινούμενη άμμο της βαρβαρότητας. Να εργάζεται περισσότερο για λιγότερα. Να δουλεύει ακόμα υπό συνθήκες όμοιες με εκείνες 100 χρόνια πριν. Να δέχεσαι να ζεις ανθρώπινα τις 5-6 μέρες των διακοπών σου και να χάνεις όλες τις υπόλοιπες ό,τι ανθρώπινο σου έχει απομείνει.

ΥΓ: Και ορισμένα τουριστικά tips: Οπωσδήποτε να επισκεφθείτε την ταβέρνα της κυρα-Μαργαρίτας. Βρίσκεται στην άλλη άκρη του λιμανιού, εξαιρετικό φαγητό και κρασί σε πολύ καλές τιμές. Να φάτε ξυνομυζήθρα και να πιείτε σεριφιώτικο κρασί. Φεύγοντας πάρτε λίγη κάπαρη για το σπίτι. Να κάνετε και μπάνιο στην Βαγιά και την Ψιλή Άμμο. Αν προτιμήσετε το κάμπινγκ να είστε προετοιμασμένοι για στριμωξίδι, αλλά αν σας βρει η ανατολή του ήλιου κάτω από ένα δέντρο, η θέα θα σας αποζημιώσει.