Πολιτικά-κινηματικά παραλειπόμενα

Τα γεγονότα τρέχουν, ο σχολιασμός ασθμαίνει πίσω τους με ρυθμούς τουίτερ και η ουσία παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, σαν χολιγουντιανή ταινία δράσης, που σκάει σα σαπουνόφουσκα κι αφήνει πίσω της πολύ κακό για το τίποτα, και έναν θεατή να σκοτώνει κουνούπια, γιατί οι μύγες δεν πετάνε βράδυ –και τα κουνούπια κανονικά δεν πετάνε δεκέμβρη, αλλά η ανάπτυξη που έρχεται, αλλάζει θεαματικά τα δεδομένα σε όλους τους τομείς. Και δεν απέκτησε ενδιαφέρον ούτε καν με την καθυστέρηση του σαμαρά και τις ομιλίες των κομπάρσων για να κερδίσει λίγο χρόνο ο πρωταγωνιστής (αυτό που στο ραδιόφωνο λέγεται «πάμε τραγουδάκι κι επιστρέφουμε») που προμήνυε κάποια έκπληξη, αλλά τελικά μας άφησε στα κρύα του λουτρού.

Ο σαμαράς έβγαλε όλο το σκατόψυχο, ακροδεξιό μίσος του απέναντι στο ρωμανό, σα να ‘λεγε με τη στάση του «να πάει να ψοφήσει»· αλλά όσα έλεγε στο οικονομικό κομμάτι, έχουν περισσότερη λογική και συνέπεια –αν και εξίσου αδιέξοδα- στο κυρίαρχο καπιταλιστικό πλαίσιο, από τις σαπουνόφουσκες του τσίπρα. Που επιχείρησε να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά το ρωμανό, αλλά είχε εντελώς παράλογες θέσεις, όπως την αναθεώρηση του κυβερνητικού προγράμματος –αν είσαι αναθεωρητής από κούνια, παίρνεις φόρα και τα αλλάζεις όλα- και το διαχωρισμό του (βάρβαρου) μνημονίου από το (λιγότερο βάρβαρο, ου μην και πολιτισμένο) δανεισμό. Πας μη έλλην βάρβαρος, ζήτω η εθνική αστική τάξη.

Κι όλα αυτά με φόντο το κυνήγι των 180 ή των 120 βουλευτών για την εκλογή ΠτΔ, όπου δεν υπάρχει ίσως πιο διασκεδαστική ασχολία από το να βλέπεις τους δύο αρχηγούς να επικαλούνται τη συνείδηση και το ελεύθερο φρόνημα των βουλευτών και να γίνονται αυτόκλητοι υπέρμαχοί τους από τους κακούς (οι κακοί είναι πάντα οι άλλοι, αν κι εμείς μπορεί να είμαστε οι άλλοι) που επιχειρούν να τους εκβιάσουν ή να τους χρηματίσουν. Κι ενώ σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ξεκάθαρο πολιτικό παζάρι, είτε κάποιοι προσπαθούν να επιμηκύνουν τον κοινοβουλευτικό τους χρόνο (που τελειώνει με τη θητεία αυτής της βουλής), είτε να εξασφαλίσουν μια εκλόγιμη θέση σε κάποιο άλλο ψηφοδέλτιο, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη τετραετία.

Κατά τα άλλα, το πιο συνηθισμένο δημοσιογραφικό σχόλιο για το τριήμερο, ήταν πως κανείς δε μίλησε ουσιαστικά για τον προϋπολογισμό, που ήταν θεωρητικά και το βασικό θέμα συζήτησης. Λες κι υπήρχε ποτέ περίπτωση να καταπιαστούν σοβαρά με τις –απολύτως επί της ουσίας- τοποθετήσεις των βουλευτών του κκε, την εισήγηση του καραθανασόπουλου ή την ομιλία της αλέκας. Ή έστω να καταδείξουν τις αλχημείες, τις αβάσιμες εκτιμήσεις και τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του προϋπολογισμού που ψηφίστηκε χτες.

Κι εμείς τι κάνουμε σφε αναγνώστη –ή τι κάναμε χτες- σφε αναγνώστη;

Εμείς συγκεντρωθήκαμε στην ομόνοια και πορευτήκαμε χωρίς απρόοπτα ως το σύνταγμα, στο κάτω μέρος της πλατείας, με την κεφαλή να μπαίνει στη φιλελλήνων και να προχωρά μερικά τετράγωνα και το τέλος να φτάνει στη σταδίου, στο ύψος σχεδόν της κολοκοτρώνη.

Ο κόσμος ήταν σαφώς λιγότερος από ό,τι στην τελευταία απεργιακή συγκέντρωση –που την ετοιμάζαμε βέβαια ένα μήνα- αλλά δεν είχε καμία σχέση με την απογοητευτική εικόνα της πάνω πλατείας και το αραιό πλήθος στην αμαλίας. Η οποία εικόνα θα ήταν ακόμα χειρότερη, χωρίς τους αναρχικούς που διαδήλωναν στοχευμένα και συγκεκριμένα για την υπόθεση ρωμανού. Σε κάποια φάση μάλιστα, αφού διαβάστηκε το πλαίσιο της κατάληψης της γσεε, πήρε το μικρόφωνο ένας από αυτούς και φώναξε: αθανασίου, θα σου φάμε το λαρύγγι! Πολιτικό σκεπτικό, όχι αστεία.

Μόλις μία μέρα πριν, όλοι αυτοί οι χώροι αθροιστικά –και βασικά οι νεολαίες τους- είχαν κατεβάσει στο δρόμο πολλαπλάσιο κόσμο για την επέτειο της 6^ης δεκέμβρη, που δε συγκινήθηκε όμως από το χτεσινοβραδινό κάλεσμα. Κάτι που λέει πολλά για τα αντανακλαστικά της βάσης τους, αυτούς που τα καλλιέργησαν, το αντιμπατσικό-αντικατασταλτικό κριτήριο, που επικρατεί του ταξικού, το είδος και το επίπεδο των συνειδήσεων που ζυμώνονται εν γένει –και αποτυπώνονται στα αντανακλαστικά τους.

Με την ευκαιρία μάθαμε (ή επιβεβαιώσαμε) και διάφορες εκδηλώσεις που είναι προγραμματισμένες για το προσεχές διάστημα. Καταρχάς θα γίνει και φέτος πολιτική-πολιτιστική εκδήλωση στο σεφ για τα γενέθλια του κόμματος, με τη νέα χρονιά στις 11 γενάρη. Το ερχόμενο σάββατο, στο γήπεδο του σπόρτινγκ διοργανώνεται συναυλία, αφιερωμένη στη μνήμη του στέλιου καζαντζίδη και τα εργατικά-λαϊκά τραγούδια που έχει πει. Η κεντρική αφίσα για τη συναυλία πατάει στους γνωστούς στίχους «είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός», αλλά στην πρόσφατη γενική απεργία είχαμε πετύχει και ένα τρικάκι με το ρεφρέν «να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε», που προσωπικά μου φέρνει πάντα συνειρμικά στο νου το επεισόδιο των απαράδεκτων με τον μπάτσο πέτρο φιλιππίδη να κυνηγά ύποπτους κι ανατρεπτικούς στίχους.

Την τετάρτη τέλος, οι συνταξιούχοι έχουν λέει ολονυκτία (!) έξω από το υπουργείο οικονομικών, με συναυλία του κορακάκη.

Στον επίλογο της ανάρτησης ας δούμε μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα που δεν χώρεσαν στην χτεσινή.

Οι κακές παρέες με χρυσαυγίτες στις πλατείες,
αφήνουν κατάλοιπα στην ορθογραφία

Το πανό για το οποίο λέγαμε χτες
Σύριζα των αγώνων για την ανατροπή

Κι αυτό που ήθελαν να πουν στην πραγματικότητα

Με κοντινό, για να φανεί καλύτερα
Σύριζα των ΑΓΟΡΏΝ για την ανατροπή

Υστερόγραφο

Στην τελευταία πορεία τους, οι μαθητές φώναζαν στους μπαλούρδους

Εεε-ωωω, πάτε στο περίπτερο να κλέψετε νερό.

Κι αυτοί το πήραν σχεδόν τοις μετρητοίς και πέταξαν χημικά στο περίπτερο της πλατείας, που τους είχε μπει στο μάτι. Αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Θα διαταχθεί άμεσα εδε κι όλη η αλήθεια θα θριαμβεύσει.