«Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον» – Εκλογές 2015
Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
Μπήκαμε στην τελική ευθεία! Σε δύο μέρες θα ανοίξουν οι κάλπες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο λαός θα ψηφίσει με βάση τα προγράμματα των κομμάτων, τη συνείδηση του σε σχέση με τα συμφέροντα του, τα ταξικά, πόσο «ελεύθερα» θα ψηφίσει με τον έναν να μιλάει για καταστροφή, αν δεν του επιτρέψει ο λαός να συνεχίσει το «πατριωτικό» – βλέπε αντιλαϊκό έργο του- και τον άλλον να μιλάει για εδώ και τώρα αλλαγή στην εξουσία κι όχι ουσιαστικά για αλλαγή της πολιτικής, ούτε καν για μέτρα υπέρ των δεινοπαθούντων ( ανέργων, φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων). Μια ζωή τα ίδια διλήμματα.
Μεταφέρω διάλογο με συναδέλφους και φίλους:
— Γιατί θα ψηφίσεις τον ΣΥΡΙΖΑ;
— Ε, προκειμένου να φύγει η ΝΔ… το μη χείρον βέλτιστον. Εσύ δε θες να φύγει η ΝΔ;
— Να φύγει η ΝΔ, φυσικά, και να πάει στον αγύριστο. Από πότε, όμως, αλήθεια ένα αριστερό κόμμα και μάλιστα ριζοσπαστικό, όπως θέλει να λέγεται, μπορεί να θεωρείται από σένα, τον εργαζόμενο, το λιγότερο κακό; Γιατί τέτοια έκπτωση στις απαιτήσεις από τους πολιτικούς και τα κόμματα;
— Κάτι δε θα μας δώσει;
— Τα συσσίτια της εκκλησίας; Μιλάμε για ψίχουλα, λες κι είμαστε σπουργίτια, όχι άνθρωποι. Μην ξεχνάς το 2009 σε προειδοποίησα αλλά εσύ ακολούθησες το «Λεφτά υπάρχουν», που όμως δεν ήταν για σένα.
–Τα θέλεις όλα; μου λένε
— Μπορούμε να πάρουμε αυτά που παράγουμε κι ό,τι έχουμε ανάγκη, αρκεί να το πιστέψουμε, να οργανωθούμε, να το παλέψουμε, να χαράξουμε δρόμο σε άλλη κατεύθυνση.
— Ωχ, φασαρίες θέλεις πάλι; Καλά δεν είμαστε;
— Πόσο καλά θα είναι αύριο τα παιδιά μας; Σκέψου λίγο, φίλε αριστερέ. Με αγώνες δε γύριζε πάντα ο τροχός για τους πολλούς; Μας συμπόνεσε κανείς για να μας χαρίσει κάτι;
— Ναι, καλά αυτά είναι για τη Δευτέρα παρουσία, δεν γίνονται τώρα!
— Ε, κι αν ακόμα δεν πιστεύεις ότι μπορεί τώρα να γίνουν, τουλάχιστον αν είχες μια φιλολαϊκή δυνατή αντιπολίτευση;
-…
Εδώ τελειώνει ο διάλογος, όμως θα επιμείνω λίγο ακόμα. Σου υπενθυμίζω ότι Αριστερός σημαίνει αγωνίζομαι για τη ζωή, αγωνίζομαι για το μέλλον των παιδιών μου, αγωνίζομαι για να απαλλαγώ κι εγώ κι όλοι οι λαοί από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Τις επόμενες λοιπόν γκαστρωμένες νύχτες και μέρες που έρχονται, ας ξεπεράσουμε φοβίες, ας μην παγιδευτούμε στη λογική «πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στους δυο και διαλέγω το μικρότερο κακό».
Πολλά κόμματα, θα μου πεις. Πίσω από τις λέξεις κρύβονται, όμως τελικά, δύο πολιτικές. Ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Τρίτος, τέταρτος ή πέμπτος, η Ιστορία κι η διεθνής εμπειρία ( Αργεντινή, Ιταλία, Βενεζουέλα, Κύπρος ) έχουν δείξει πως δεν υπάρχει! Ας ρίξουμε την ψήφο σ’ ένα κόμμα που πραγματικά εκφράζει το λαό, παλεύει με αυτόν και γι’ αυτόν, θυσιάζεται για τη ζωή και δε λυγίζει. Ένα κόμμα που είναι έφηβος 96 χρόνων!
Ατεχνως
Μπήκαμε στην τελική ευθεία! Σε δύο μέρες θα ανοίξουν οι κάλπες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο λαός θα ψηφίσει με βάση τα προγράμματα των κομμάτων, τη συνείδηση του σε σχέση με τα συμφέροντα του, τα ταξικά, πόσο «ελεύθερα» θα ψηφίσει με τον έναν να μιλάει για καταστροφή, αν δεν του επιτρέψει ο λαός να συνεχίσει το «πατριωτικό» – βλέπε αντιλαϊκό έργο του- και τον άλλον να μιλάει για εδώ και τώρα αλλαγή στην εξουσία κι όχι ουσιαστικά για αλλαγή της πολιτικής, ούτε καν για μέτρα υπέρ των δεινοπαθούντων ( ανέργων, φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων). Μια ζωή τα ίδια διλήμματα.
Μεταφέρω διάλογο με συναδέλφους και φίλους:
— Γιατί θα ψηφίσεις τον ΣΥΡΙΖΑ;
— Ε, προκειμένου να φύγει η ΝΔ… το μη χείρον βέλτιστον. Εσύ δε θες να φύγει η ΝΔ;
— Να φύγει η ΝΔ, φυσικά, και να πάει στον αγύριστο. Από πότε, όμως, αλήθεια ένα αριστερό κόμμα και μάλιστα ριζοσπαστικό, όπως θέλει να λέγεται, μπορεί να θεωρείται από σένα, τον εργαζόμενο, το λιγότερο κακό; Γιατί τέτοια έκπτωση στις απαιτήσεις από τους πολιτικούς και τα κόμματα;
— Κάτι δε θα μας δώσει;
— Τα συσσίτια της εκκλησίας; Μιλάμε για ψίχουλα, λες κι είμαστε σπουργίτια, όχι άνθρωποι. Μην ξεχνάς το 2009 σε προειδοποίησα αλλά εσύ ακολούθησες το «Λεφτά υπάρχουν», που όμως δεν ήταν για σένα.
–Τα θέλεις όλα; μου λένε
— Μπορούμε να πάρουμε αυτά που παράγουμε κι ό,τι έχουμε ανάγκη, αρκεί να το πιστέψουμε, να οργανωθούμε, να το παλέψουμε, να χαράξουμε δρόμο σε άλλη κατεύθυνση.
— Ωχ, φασαρίες θέλεις πάλι; Καλά δεν είμαστε;
— Πόσο καλά θα είναι αύριο τα παιδιά μας; Σκέψου λίγο, φίλε αριστερέ. Με αγώνες δε γύριζε πάντα ο τροχός για τους πολλούς; Μας συμπόνεσε κανείς για να μας χαρίσει κάτι;
— Ναι, καλά αυτά είναι για τη Δευτέρα παρουσία, δεν γίνονται τώρα!
— Ε, κι αν ακόμα δεν πιστεύεις ότι μπορεί τώρα να γίνουν, τουλάχιστον αν είχες μια φιλολαϊκή δυνατή αντιπολίτευση;
-…
Εδώ τελειώνει ο διάλογος, όμως θα επιμείνω λίγο ακόμα. Σου υπενθυμίζω ότι Αριστερός σημαίνει αγωνίζομαι για τη ζωή, αγωνίζομαι για το μέλλον των παιδιών μου, αγωνίζομαι για να απαλλαγώ κι εγώ κι όλοι οι λαοί από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Τις επόμενες λοιπόν γκαστρωμένες νύχτες και μέρες που έρχονται, ας ξεπεράσουμε φοβίες, ας μην παγιδευτούμε στη λογική «πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στους δυο και διαλέγω το μικρότερο κακό».
Πολλά κόμματα, θα μου πεις. Πίσω από τις λέξεις κρύβονται, όμως τελικά, δύο πολιτικές. Ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Τρίτος, τέταρτος ή πέμπτος, η Ιστορία κι η διεθνής εμπειρία ( Αργεντινή, Ιταλία, Βενεζουέλα, Κύπρος ) έχουν δείξει πως δεν υπάρχει! Ας ρίξουμε την ψήφο σ’ ένα κόμμα που πραγματικά εκφράζει το λαό, παλεύει με αυτόν και γι’ αυτόν, θυσιάζεται για τη ζωή και δε λυγίζει. Ένα κόμμα που είναι έφηβος 96 χρόνων!
Ατεχνως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου