ΒΡΕΤΑΝΙΑ Φτώχεια και βάσανα για το λαό χωρίς μνημόνιο

ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Φτώχεια και βάσανα για το λαό χωρίς μνημόνιο

Πληθαίνουν, όσο περνά ο καιρός, εικόνες σαν και αυτή του νεαρού αστέγου, παρέα με το σκύλο του σε πεζοδρόμιο το Κεντρικού Λονδίνου...

Ενώ απομένουν λιγότεροι από πέντε μήνες μέχρι τις εκλογές της 7ης Μάη στη Βρετανία, ενδοαστική κόντρα φουντώνει με την οικονομία στο επίκεντρο και ειδικότερα το ζήτημα της μείωσης του δημόσιου χρέους, με στόχο τη δημιουργία πλεονασματικού προϋπολογισμού το 2018 - 2019. Την ίδια ώρα, ο βρετανικός λαός, όπως και όλοι οι λαοί των χωρών της ΕΕ, στενάζει χωρίς μνημόνια και ...με εθνικό νόμισμα, αφού η χώρα δεν είναι στην Ευρωζώνη.
Παρά τους προεκλογικούς διαξιφισμούς Εργατικών και Συντηρητικών, τα δύο μεγαλύτερα αστικά κόμματα εξουσίας τα έχουν ήδη βρει...στα βασικά! Την περασμένη Τρίτη, 13 του μήνα, συμφώνησαν μάλιστα σε ένα δημοσιονομικό πλαίσιο με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού το 2016 - 2017. Η υποτιθέμενη διαφορά έγκειται στη «μέθοδο» με την οποία θα επιχειρήσουν να επιτύχουν αυτούς τους δημοσιονομικούς στόχους.
Ο Βρετανός απερχόμενος υπουργός Οικονομικών, Τζωρτζ Οσμπορν, της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον, επιμένει ότι η μείωση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού θα επιτευχθεί με νέες βαθιές, «νοικοκυρεμένες», περικοπές των δημοσίων δαπανών, δίχως την παραμικρή αύξηση φόρου. Κατηγορεί, μάλιστα, τους Εργατικούς ότι, παρά τη συμφωνία, θα καταφύγουν σε νέο δανεισμό, θέτοντας την «οικονομία σε κίνδυνο».
Οι αντιπολιτευόμενοι Εργατικοί του Εντ Μίλιμπαντ, από την άλλη, υποστηρίζουν ότι θα πετύχουν μείωση του δημόσιου χρέους με ένα «συνδυασμό» μείωσης των κρατικών δαπανών και αύξηση της φορολογίας. Κατηγορούν, με τη σειρά τους, τους Συντηρητικούς ότι με την πολιτική τους έχουν επιστρέψει τις δημόσιες δαπάνες στα επίπεδα του 1930...
Ωστόσο, αμφότεροι έχουν τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάντια της βρετανικής εργατικής τάξης. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στηρίζουν το μεγάλο κεφάλαιο επί σειρά δεκαετιών, προωθώντας τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε βάρος του βρετανικού λαού, που στενάζει από την αύξηση της φτώχειας, των ελαστικών μορφών εργασίας, τα χαμηλά μεροκάματα και τους μισθούς πείνας, τα χρέη και τις άγριες περικοπές βασικών επιδομάτων και υπηρεσιών πρόνοιας και Υγείας.
Η άγρια μάχη ενάντια στις λαϊκές, εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών κλιμακώθηκε ιδιαίτερα έντονα τα τελευταία χρόνια της μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης, εντείνοντας παραπέρα το χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα. Στην περίπτωση της Βρετανίας δε χρειάστηκαν μνημόνια, αφού, παρά τις εκάστοτε «κορώνες» της συγκυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών έναντι της ΕΕ, ακολουθήθηκαν κατά γράμμα οι ευρω-ενωσιακές συνταγές. Ο λόγος είναι απλός: Τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας στη Βρετανία δε διαφέρουν, επί της ουσίας, από εκείνα των αστικών τάξεων στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, που είναι η αύξηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Αγρια λιτότητα χωρίς μνημόνιο

Τα τελευταία στοιχεία για τη δραματική επιδείνωση της ζωής του βρετανικού λαού είναι καταπέλτης. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένα σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης είδε τη ζωή του να ανατρέπεται και να μετατρέπεται σε εφιάλτη φτώχειας και μιζέριας, όχι τόσο από την ανεργία, όσο από τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, τις κακοπληρωμένες δουλειές και τους μισθούς πείνας.
Αναρίθμητα είναι τα ρεπορτάζ του βρετανικού Τύπου για τους εκατομμύρια νεόφτωχους Βρετανούς εργαζόμενους μέσα στην τελευταία πενταετία. Δημοσιεύματα εφημερίδων, όπως η «Γκάρντιαν» και η «Ιντιπέντεντ», παρουσιάζουν συχνά μία μελανή εικόνα για τη σύγχρονη εργατική τάξη στη Βρετανία, που απέχει σημαντικά από τη «μαγική εικόνα» της «ανάπτυξης» που προσπαθεί να παρουσιάσει η απερχόμενη κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον και η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, που τον παίνεψε προχτές στην Ουάσιγκτον για την «υποδειγματική» οικονομική πολιτική του.
Σημαντικό μέρος αυτών των ρεπορτάζ αφορά στη δραματική επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και του λαϊκού εισοδήματος. Μεταξύ άλλων, επισημαίνουν ότι πάνω από 1.400.000 Βρετανοί εργαζόμενοι έχουν κακοπληρωμένες, επισφαλείς θέσεις εργασίας και αυξημένα προσωπικά χρέη λόγω αποδοχών - πείνας.
Σε ακόμη χειρότερη θέση βρίσκονται άλλοι 1.500.000 εργαζόμενοι που εντάσσονται στα λεγόμενα «συμβόλαια μηδενικού χρόνου» («zero hour contracts»), τα οποία δεν τους εξασφαλίζουν παρά ελάχιστες ώρες δουλειάς τη βδομάδα και ανύπαρκτα δικαιώματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων «μηδενικού χρόνου» είναι γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι. Κακοπληρώνονται. Ζουν μέσα στην ανασφάλεια και τη φτώχεια και αποτελούν, ως επί το πλείστον, το προσωπικό μεγάλων αλυσίδων λιανικής και ταχυφαγείων, όπως οι εταιρείες «JD WETHERSPOON», «BURGER KING», «DOMINO'S PIZZA», «SPORTS DIRECT», «MC DONALD'S».
Κάπου 4.600.0000 εργαζόμενοι είναι αυτο-απασχολούμενοι. Απ' αυτούς ένα σημαντικό ποσοστό είναι γυναίκες με μέσες ετήσιες αποδοχές ως 10.000 στερλίνες.Οι μισοί από τους αυτοαπασχολούμενους κερδίζουν 13% λιγότερα απ' όσα κέρδιζαν πριν πέντε χρόνια ως εργαζόμενοι με πλήρες οκτάωρο.
Πάνω από 8.000.000 άλλοι έχουν θέσεις μερικής απασχόλησης. Το 50% από αυτές τις θέσεις ημι-απασχόλησης δημιουργήθηκαν μεταξύ 2010 - 2012.
Μαύρα τα δεδομένα για τα ελάχιστα βδομαδιάτικα, που μειώθηκαν κατά τουλάχιστον 8% από το 2008, ενώ, αντίθετα, το ίδιο διάστημα παρατηρήθηκε αύξηση της τιμής βασικών τροφίμων κατά τουλάχιστον 12% και των ενοικίων από 11% έως και 40% σε ορισμένες περιοχές (όπως, π.χ., στο Αμπερντίν).
Τα δύο τρίτα των ανέργων που βρήκαν πέρσι δουλειά αμείβονται με το κατώτατο ωρομίσθιο των 6,5 στερλινών, δίχως εγγυημένες ώρες εργασίας.

Φτώχεια χωρίς φρένο...

Παρά τα άγρια μέτρα λιτότητας, η συγκυβέρνηση Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών δανείστηκε την τελευταία πενταετία περίπου 500 δισ. στερλίνες, δηλαδή περισσότερα απ' όσα δανείστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση Εργατικών σε 13 χρόνια. Επιπλέον, το βρετανικό δημόσιο χρέος ανέρχεται πλέον σε 1,4 τρισεκατομμύρια στερλίνες. Η μερίδα του λέοντος από τα παραπάνω δανεικά δεν πήγε στα λαϊκά νοικοκυριά αλλά σε μέρος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και άλλων μονοπωλίων.
Στη συνέχεια, επιβλήθηκαν πολιτικές που μεγέθυναν τη φτώχεια και τις ανισότητες σε επίπεδα που θυμίζουν την εποχή της μεγάλης οικονομικής ύφεσης του 1930.
Οι μισοί από τους 13.000.000 Βρετανούς που ζουν σε συνθήκες φτώχειας πασχίζουν να επιβιώσουν με το 60% του μέσου εισοδήματος και προέρχονται από την εργατική τάξη.
Τουλάχιστον 13.000.000 άνθρωποι σε Βρετανία και Βόρεια Ιρλανδία ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, ενώ μέσα στην τελευταία 10ετία διπλασιάστηκε ο αριθμός των φτωχών με ιδιόκτητο σπίτι, που ανέρχονται σε 4.100.000 άτομα.
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα για τα παιδιά, καθώς το βρετανικό παράρτημα της «ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ» υπολογίζει ότι στη Βρετανία ένα στα τέσσερα παιδιά και νέοι έως 16 ετών ζουν στη φτώχεια, δίχως θέρμανση, ενίοτε δίχως πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα και επαρκείς ποσότητες και ποιότητες τροφίμων.
Ανεργοι, φτωχοί εργαζόμενοι και χαμηλοσυνταξιούχοι στηρίζουν τη διατροφή τους στις Τράπεζες Τροφίμων, οι οποίες το 2014 έφτασαν τις 913.000 (αυξημένες κατά 129.000 από το 2013). Το Μη Κερδοσκοπικό Ιδρυμα «Τrussell Trust» εκτιμά ότι μέσα στον τελευταίο χρόνο αυξήθηκε κατά 163% το ποσοστό των ανθρώπων που κατέφυγε στις τράπεζες τροφίμων!
Καταγράφεται ακόμη και αύξηση ασθενειών που οφείλονται σε υποσιτισμό και αβιταμίνωση κατά 18% μέσα στο 2014, αλλά και θανάτων πολλών εκατοντάδων από περικοπές επιδομάτων ανεργίας και κοινωνικής πρόνοιας σε χρόνιους πάσχοντες, όπως οι ασθενείς με Πάρκινσον, Σκλήρυνση κατά Πλάκας, μεταστατικό καρκίνο και ανάπηροι. Πολλοί, δηλαδή, από αυτούς που κρίθηκαν εν μία νυκτί (λόγω λιτότητας...) «ικανοί για εργασία»...
Την περίοδο που οι φτωχοί Βρετανοί πολλαπλασιάζονται, οι δισεκατομμυριούχοι διπλασιάζονται. Από 53 που ήταν το 2009 ξεπέρασαν τους 100 το 2014. Επιπλέον, οι 1.000 πλουσιότεροι στη Βρετανία διαθέτουν συνδυασμένο πλούτο ύψους 519 δισ. στερλινών (αυξημένος κατά 200 δισ. μέσα στην τελευταία τριετία). Είναι, δε, τόσο διαδομένη και υψηλή η εισοδηματική ανισότητα στη Βρετανία που υπολογίζεται ότι ένας χαμηλόμισθος θα χρειαζόταν 342 χρόνια για να κερδίσει τις ετήσιες αποδοχές ενός μάνατζερ πολυεθνικής.
Βεβαίως, όλα αυτά τα καταιγιστικά στοιχεία θα επιχειρηθεί να αποσιωπηθούν από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα όσο θα πλησιάζουμε προς την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Οι πολιτικοί πειραματισμοί των αστών με «νέα», φρέσκα, «εναλλακτικά» κόμματα ή σχήματα αναμένεται πως θα κορυφωθούν και στην περίπτωση της Βρετανίας, με σκοπό να πολώσουν και να παραπλανήσουν όσο μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων γίνεται. Οπως ο 46χρονος κωμικός ηθοποιός Αλ Μιούρεϊ με το νεοϊδρυθέν «Κόμμα Ελεύθερου Ηνωμένου Βασιλείου» (Free United Kingdom Party), που θα σταθεί, όπως είπε, απέναντι στο «Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου» του αντιδραστικού εθνικιστική Νάιτζελ Φάρατζ...
Ομως, όσο και εάν προσπαθήσουν οι αστοί, δε θα μπορέσουν να κουκουλώσουν για πολύ τη φτώχεια και τη μιζέρια που έσπειραν εφαρμόζοντας πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Η έλλειψη ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, του Κομμουνιστικού κόμματος με επαναστατική στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, είναι ωστόσο εμφανέστατη και το πραγματικό ζητούμενο για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα ώστε να γίνουν πραγματικοί αφέντες του πλούτου που παράγουν.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ