Πανικός στο νησί των μακάρων

 Πανικός στο νησί των μακάρων

Αν μείνει κανείς στην επιφάνεια των πραγμάτων, θα ενώσει τη φωνή του με όλους εκείνους που καταδικάζουν τον «ισλαμοφασισμό» για την επίθεση στα γραφεία του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Υπάρχουν, άλλωστε, όλες οι εκδοχές καταδίκης. Από εκείνες που χρησιμοποιούν τα γνωστά δόγματα της ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού μέχρι τις πιο εκλεπτυσμένες που υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου και της σάτιρας, την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν και τα στελέχη του εν λόγω περιοδικού.

Είναι πολύ βολικές αυτές οι ερμηνείες σε μια Ευρώπη που έτεινε να ξεχάσει τα πολεμικά πλήγματα στο μετρό του Λονδίνου και στο σιδηροδρομικό σταθμό Ατόσα της Μαδρίτης, θυμίζοντας και πάλι νησί των μακάρων, οι οποίοι ζουν ευτυχισμένοι, χωρίς καν να ενοχλούνται από πτώματα τεράτων που ξεβράζει η θάλασσα. Τα πτώματα δεν ξεβράζονται στις ευρωπαϊκές ακτές, αλλά θάβονται σε θλιβερούς τάφους, ομαδικούς ή ατομικούς, εκεί όπου βασιλεύει το όπλο του νεοαποικοκράτη και το κνούτο του τοπικού τυράννου, η φτώχεια, η πείνα, η υπερεκμετάλλευση, οι αρρώστιες, η παιδική θνησιμότητα.

Ουδείς στη Γαλλία σήκωσε το χέρι για να δείξει ως ηθικούς αυτουργούς τον Ολάντ, τον Σαρκοζί, την Λαγκάρντ και τους συμμάχους τους: τον Ομπάμα, την Μέρκελ, τον Κάμερον και όλο το υπόλοιπο ιμπεριαλιστικό σκυλολόι που καταδικάζει το λεγόμενο τρίτο κόσμο σε όλα τα δεινά που προαναφέραμε κι όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με τα σχέδιά του ξαμολάει τους μισθοφόρους του να σπείρουν το θάνατο και να αποκαταστήσουν την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.
Ολοι αυτοί που φωνάζουν «είμαστε όλοι Charlie Hebdo» (όπως είχαν φωνάξει «είμαστε όλοι Αμερικανοί», Βρετανοί, Ισπανοί) δεν φώναξαν «είμαστε όλοι Μαλινέζοι» ή Λίβυοι όταν οι κομάντο της Λεγεώνας των Ξένων σκόρπιζαν το θάνατο στις δυο αυτές χώρες. Δεν φώναξαν «είμαστε όλοι Αφγανοί» ή Ιρακινοί ή Σύριοι.

«Δολοφονήθηκε η γενιά μας, η γενιά των σκιτσογράφων, μια από τις τελευταίες μορφές του πνεύματος του Μάη του ‘68», κραύγασε ο πολιτικά ψοφοδεής και κοινωνικά αποκρουστικός Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Αν η γενιά του Μάη είναι ο Κον Μπεντίτ και ο ομοϊδεάτης του Γιόσκα Φίσερ, που χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς αμάχων στη Σερβία (ο Φίσερ ως υπουργός Εξωτερικών δεν ήταν απλός χειροκροτητής, αλλά στην κλίκα αυτών που έπαιρναν τις αποφάσεις), τότε αυτή η γενιά αξίζει να χαθεί.

«Δεν κατηγορώ τους μουσουλμάνους που δεν γελούν με τα σκίτσα μας, αλλά εγώ υπακούω στους γαλλικούς νόμους, δεν υπακούω στο Κοράνι» , έλεγε σε μια συνέντευξή του το 2012 ο διευθυντής του Charlie Hebdo Στεφάν Σαρμπονιέ, ένας από τους νεκρούς που άφησαν πίσω τους οι δυο ισλαμιστές εκτελεστές. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι με την ίδια γαλατική αλαζονεία, με τον ίδιο ιμπεριαλιστικό κυνισμό αντιμετώπιζε και τα λουτρά αίματος που προκαλούν οι γαλλικές κυβερνήσεις στις πρώην κτήσεις και νυν νεοαποικίες της «μητρόπολης της δημοκρατίας και του πολιτισμού».

«Να λοιπόν η πρόκληση για τον επόμενο Μάη: η υπεράσπιση της ελευθερίας, όλων των ελευθεριών, από τους σκοταδιστές. Ιδίως όταν πρόκειται για την ελευθερία του γέλιου», έγραψε ένας γαλλοτραφής έλληνας αρθρογράφος, προδίδοντας, εκτός από κυνισμό και κουτοπονηριά, και απύθμενη άγνοια των πραγματικών διεθνών δεδομένων. Κανένας στρατός και καμιά καθολική ιμπεριαλιστική ενότητα δεν μπορεί να καθυποτάξει το ένα τρίτο του πληθυσμού της Γης, που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα έχει καταδικάσει και έχει σπρώξει στην αγκαλιά μιας θρησκείας, η οποία είναι το μόνο του καταφύγιο, η μόνη ιδεολογία που γνωρίζει, η μόνη ελπίδα για απολύτρωση.

Αυτοί που με τόση ευκολία μιλούν για «ισλαμοφασίστες» δεν χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο για να περιγράψουν την πολιτική των κυβερνήσεών τους, τη συμπεριφορά των εταιριών τους και τα συνεχή μακελειά των ένοπλων δυνάμεων των κρατών τους.

Αυτοί που διεκδικούν την «ελευθερία στο γέλιο», την ώρα που οι κυβερνήσεις τους καταπνίγουν κάθε ελευθερία στον «τρίτο κόσμο», ευτελίζοντας την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και την αξία της ζωής, αισθάνονται βαθιά έκπληξη όταν τα πτώματα στοιβάζονται στην αυλή τους και είναι δικών τους ανθρώπων. Ο πανικός που προκαλεί η ανατριχίλα του θανάτου οδηγεί πλήθη ανθρώπων στην αποδοχή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Μπορείτε, αγαπητοί Γάλλοι, να ζήσετε με πάνοπλους στρατιώτες να σας κοιτάζουν ως οιονεί υπόπτους;

Αν μπορέσετε, θα πρόκειται για κατόρθωμα που θ’ ανατρέψει όλη την ιστορική σας παράδοση. Να θυμόσαστε, όμως, ότι εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να χτυπήσουν ούτε θα πτοηθούν από τις περιπολίες των Ράμπο ούτε θα εμποδιστούν. Θα βρουν τον τρόπο να χτυπήσουν, χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους. Γιατί εκεί οδήγησε τα πράγματα ο ιμπεριαλισμός. Να μην έχει η ανθρώπινη ζωή καμιά αξία. Αν θέλουμε να επανακτήσει αξία, θα πρέπει να ξεριζώσουμε τη ρίζα του κακού, τον ιμπεριαλισμό.

Πηγή: Κόντρα