Σημειώσεις του τριημέρου

 Σημειώσεις του τριημέρου

για όσα μας έκαναν σοφότερους τις τελευταίες μέρες

Η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει μια συμφωνία που την υποχρεώνει να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες –αν υποθέσουμε δηλ πως είχε την πολιτική βούληση να το κάνει. Όπου μονομερής ενέργεια βαφτίζεται όχι πχ η παύση πληρωμών ή η διαγραφή του χρέους, αλλά η κατάργηση επιμέρους εφαρμοστικών νόμων (κι ούτε καν του συνόλου) του μνημονίου, οτιδήποτε αφορά μισθούς, συντάξεις και μπορεί να επηρέασει τα δημοσιονομικά, οπότε πρέπει να αποφασιστεί από κοινού (διμερώς ή πολυμερώς) και να πάρει έγκριση, προτού τεθεί σε εφαρμογή. Αυτά σε ό,τι αφορά την εθνικά υπερήφανα κι ανεξάρτητη πολιτική της συγκυβέρνησης.

Υπάρχει πάντως μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα ανθρώπων, ακόμα και φίλων που είναι ή βρέθηκαν κάποτε κοντά στο κόμμα, που ασκούν κριτική για την επικοινωνιακή τακτική του, την πολεμική του προς τη συγκυβέρνηση, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις παλινωδίες της και τις ελπίδες που εναπόθεσε ο κόσμος σε αυτήν· λένε δηλ ότι θα έπρεπε να είμαστε λιγότερο αιχμηροί, συγκαταβατικοί και μετρημένοι, να αναγνωρίζουμε τις διαφορές της από την προηγούμενη κυβέρνηση και να μην προεξοφλούμε σαν κασσάνδρες την αρνητική κατάληξη.

Χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αμφισβητήσω την ειλικρίνειά τους ή τις καλές τους προθέσεις (κάτι που δεν περιλαμβάνει διάφορους διαδικτυακούς καλοθελητές σχολιαστές), σημειώνω σχετικά τα εξής:

α. η κασσάνδρα είχε δίκιο, το πρόβλημα ήταν πως δεν την πίστεψαν

β. η αξία του πολιτικού μας ρόλου έγκειται στο να βοηθήσουμε το λαό να μην πατήσει την μπανανόφλουδα –πόσο μάλλον όταν το έχει κάνει αρκετές φορές κατά το παρελθόν- κι όχι στο να του γλείφουμε τις πληγές εκ των υστέρων

γ. στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιπτώσεων, η επίκληση της χαμηλής συνειδητοποίησης και των αυταπατών του κόσμου, αντανακλά τις αντίστοιχες «αδυναμίες» του συνομιλητή μας που τις επικαλείται, κοιτώντας το είδωλό του στον καθρέφτη και προβάλλοντά το ως γενική εικόνα στο σύνολο.

Αν λοιπόν η δική μας κριτική φαίνεται σκληρή κι άδικη, ας πάρουν υπόψη την γκρίνια και τα παράπονα που προέρχονται από το εσωτερικό του ίδιου του σύριζα. Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί δεν μπορούν να πείσουν ούτε καν τους δικούς τους –που έχουν καταπιεί άλλα και άλλα βέβαια. Και το πιο εντυπωσιακό είναι πως αντιδρούν ακόμα και οι παλιές μεταγραφές από το πασόκ, όπως η τίμια σακοράφα και ο μητρόπουλος (που βγαίνει στα κεραμίδια, εφόσον δεν μπήκε στο υπουργικό συμβούλιο). Κάτι που μας δείχνει πως ακόμα και το πασόκ του 09’, δηλ του γαπ, είναι ψηλός πήχης σε κάποια σημεία για το σημερινό σύριζα. Κι αν ποτέ σφίξουν τα γάλατα κι αυτά τα στελέχη ακολουθήσουν τις τελικές συνέπειες της διαφωνίας τους αποχωρώντας (που δεν... αλλά ας κάνουμε υπόθεση εργασίας), είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει από το πουθενά η ανταρσυα ευρωκοινοβουλευτική ομάδα, με γλέζο-σακοράφα, όπως είχε δηλ και το ναρ το δεσύλλα για μερικά χρόνια.

Αντέδρασε λοιπόν με τη γνωστή επιστολή του και ο γλέζος, εκπροσωπώντας αυτός το παλιό(τερο) πασόκ της αλλαγής, με το οποίο είχε εκλεγεί δύο φορές βουλευτής. Σου λέει δηλ, έχω ζήσει ως πρωταγωνιστής το αυθεντικό 81’, γιατί να λερώσω την υστεροφημία μου με την επανάληψή του ως φάρσα; Και (του) γράφει ένας συριζαίος στο twitter, πως η τελευταία φορά που είχαν χαρεί τόσο οι σταλινικοί –sic- μαζί του, ήταν όταν είχε πάει στην κηδεία του χότζα. Ξεχνάει όμως την ανείπωτη χαρά, όταν ο γλέζος συνέκρινε τις προγραμματικές δηλώσεις του αλέξη με το νίκο ζαχαριάδη –χώρια η ασύγκριτη χαρά από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο σκοπευτήριο της καισαριανής, όπου εκτελούσαν αβέρτα σταλινικούς. Αλλά εκεί στο σύριζα το έχουν χάσει τελείως με τους ιστορικούς παραλληλισμούς και γράφουν για συντηρητικούς-ανανεωτικούς και το... γεκόρ λιγκατσόφ (που παρεμπιπτόντως, τα έχει ακόμα 400 και κάνει κριτική εξ αριστερών στο σημερινό κκρο), που αν δε μου διαφεύγει κάτι, αφήνει στον αλέξη το ρόλο του γκορμπατσόφ –οπότε ας βιαστεί η πίτσα χατ να τον κλείσει για ένα διαφημιστικό. Αν και η δική του περεστρόικα αλά ελληνικά θα έχει κάτι γνήσια ρωμέικο, όχι σαν την αλέκα και το.. οργανάκι τον κουτσούμπα, όπως μας ενημερώνει ο αρθρογράφος του διαδικτυακού μπαρ (τι άλλο θα διαβάσουμε...)

 Οφείλεις να παραδεχτείς όμως σφε αναγνώστη πως το κατέχουν άριστα το επικοινωνιακό κομμάτι. Κάνουν κριτική και σαματά, χωρίς να διαχωρίζει κανείς τη θέση του, αποχωρώντας. Έχουν κριτικές φωνές εν είδει αριστερής αντιπολίτευσης, για να εγκλωβίζουν τους όποιους ανησυχούντες. Ξεκινούν υπόγεια μια επιχείρηση μείωσης της επιστολής του γλέζου, που σε οποιαδήποτε άλλοτε περίπτωση, θα είχε αντιμετωπιστεί ως τοτέμ, που δεν πρέπει να αγγίζεται –φανταστείτε αντιδράσεις πχ αν απαντούσε το κκε σε μια αντίστοιχη κριτική του. Η κυβέρνηση επισήμως μένει σε μια χαλαρή δήλωση, που τα αποδίδει όλα σε παρεξήγηση και κακή πληροφόρηση, για να μην χρεωθεί τίποτα η ίδια. Κι αφήνει τη βρώμικη δουλειά σε τρίτα πρόσωπα, όπως ο ζουγανέλης κι ο χάρρυ κλυνν, που κάποτε τραγουδούσε για τις βάσεις που μένουν που φεύγουν, αλλά τώρα έχει  χάσει το χιούμορ του μαζί με τη σοβαρότητα και την κριτική του ικανότητα.

Συμπέρασμα; Μία ή η άλλη, φράγκο δύο. Γράμματα κερδίζουμε, κορόνα χάνουμε, για την κυβέρνηση. Ή μάλλον win-win situation, όπως θα λέγαμε και στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης...

Κλείνουμε το σημερινό σημείωμα με μικρές ευχάριστες στιγμές από το φετινό,  βροχερό καρναβάλι της πάτρας, όπου οι παρουσιαστές της νεριτ, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να μη δείξουν καν πλάνα του πελετίδη (εκτός κι αν τους έχει κηρύξει ο ίδιος εμπάργκο) ή του άρματος του παμμικρασιατικού (με το σφυροκόπημα του σήματος της εε), ενώ πήραν πχ συνέντευξη από τον υπέυθυνο καρναβαλιού της προηγούμενης δημοτικής αρχής (αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται). Όπως και να ‘χει όμως, τους ήταν δύσκολο να θάψουν όλους τους καρναβαλιστές που άντλησαν έμπνευση από την κόκκινη δημοτική αρχή, πχ με το άρμα της αγίας πατρούπολης –ευθεία αναφορά στη σημερινή ονομασία του λένινγκραντ- ένα άλλο με τη μορφή μπάμπουσκας, κτλ. Μπορείτε επίσης να διαβάσετε σε αυτό το σύνδεσμο για την εντύπωση που δημιούργησε η επιλογή του πελετίδη να βρεθεί μαζί με τους άλλους θεατές της παρέλασης και την ειδοποιό διαφορά του σε σχέση με προηγούμενους δημάρχους.