Μία οφειλόμενη απάντηση στους διάφορους ΚΚΕδολόγους για τη Βάρκιζα

Του Θ. Βογιατζή, δημοσιογράφου - συγγραφέα

Η επίθεση κατά του ΚΚΕ, μέσω της διαστρέβλωσης της Ιστορίας του, είναι φυσικό να περιλαμβάνει σοβαρές αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων, καθώς και αλλοιώσεις άλλων, ή χρησιμοποίηση υποθετικών ερωτημάτων, μετατρέποντας την ιστορία σε μεταφυσική.
Ετσι για παράδειγμα, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο από την υπογραφή της απαράδεκτης για τα συμφέροντα του κινήματος «Συμφωνίας της Βάρκιζας», μια σειρά δήθεν ιστορικοί και δημοσιολόγοι επικεντρώνουν σ’ αυτήν ή την άλλη επιμέρους περιγραφή και στο σχολιασμό του γεγονότος, «αναζητούν» αν εδώ ή πιο πέρα έγινε και ποιο λάθος... Φέρονται στην ιστορία λες και είναι σαπουνόπερα της τηλεόρασης, με ευφάνταστους διαλόγους, ανάμεσα π.χ. στο Στάλιν και το Ζαχαριάδη κτλ. Η Ιστορία όμως δεν είναι ένα άθροισμα γεγονότων ή στιγμών, πόσο μάλλον κάποια νουβέλα, αλλά η πραγματικότητα της ταξικής αναμέτρησης όπως αποτυπώνεται στο σύνολό της, την κάθε περίοδο. Στην περίπτωση της «Βάρκιζας», επιδιώκεται να εδραιωθεί η εκτίμηση ότι ιστορικά το ΚΚΕ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κόμμα λαθών, να σπείρουν την απογοήτευση κύρια για τη σημερινή πάλη. Με αυτόν τον τρόπο, ιδίως οι νέοι σοσιαλδημοκράτες, προσπαθούν να δικαιολογήσουν την δική τους συμβιβαστική στάση απέναντι στην άρχουσα τάξη, την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τη Βάρκιζα.
Από το 1943 και έπειτα, είναι εμφανές ότι, ύστερα από την αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις του Αξονα θα έχαναν τον πόλεμο.
Κατά συνέπεια, το ζήτημα που ετίθετο την επαύριο του πολέμου ήταν αν αυτός ο αγώνας θα οδηγούσε στην επαναφορά της προ του πολέμου κατάστασης και συνακόλουθα στη συνέχιση της ταξικής εκμετάλλευσης και στην προοπτική νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων ή αν, αντίθετα, η εμπειρία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη φρικαλεότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και την οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην κατοχή θα αποτελούσε εφαλτήριο για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, ο δεύτερος δρόμος συναντούσε ακόμα ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, αφού η πλειοψηφία της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων είχε χάσει το κύρος της έναντι του ελληνικού λαού, αρχικά λόγω της δικτατορίας του Μεταξά και στη συνέχεια είτε ακολουθώντας τον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην Αίγυπτο είτε παραμένοντας για να συνεργαστεί με το γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της Κατοχής δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την Εθνική Αλληλεγγύη που έσωσε στην κυριολεξία το λαό από την πείνα, την ΟΠΛΑ, έδωσε στον αγώνα χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής μέσα από ένα μαζικό ηρωισμό, που κλόνισε το αστικό πολιτικό σύστημα και οδήγησε τα αστικά κόμματα σε απομαζικοποίηση και ανυποληψία. Ομως, το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει ολοκληρωμένα τις συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης και να διατυπώσει μια στρατηγική με στόχο την πάλη για την εργατική εξουσία.
Τον Ιούλη του 1943 υπογράφηκε η συμφωνία υπαγωγής του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Ακολούθησε η απαράδεκτη υπογραφή των Συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας (Μάης και Σεπτέμβρης 1944 αντίστοιχα), που οδήγησαν στη νομιμοποίηση των επιδιώξεων του αστικού πολιτικού κόσμου και του αγγλικού ιμπεριαλισμού, μέσα από τη συμμετοχή του ΕΑΜ σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» και την υπαγωγή των ανταρτών στη διοίκηση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπι και μετά την απελευθέρωση της χώρας. Με την έλευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος, η άρχουσα τάξη και οι Άγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και επέμειναν στη διατήρηση των ένοπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 του Φλεβάρη, έπειτα από την 33ήμερη ηρωική πάλη του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, το Δεκέμβρη του 1944, ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική αστική τάξη και υπό το βάρος της στρατιωτικής ήττας. Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης και αργότερα η τρίχρονη πάλη του ΔΣΕ ήταν μία «κομμουνιστική στάση» και μια επιλογή «εθνικού διχασμού»! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης όπως και ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν ακατανόητοι τυχοδιωκτισμοί. Ετσι μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχίζει ένας αγώνας εξόντωσης του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος, με αιχμή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ.
Παρά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και στις μορφές πάλης. Η αστική προπαγάνδα στην ολομέτωπη επίθεσή της στο ΚΚΕ χρησιμοποιεί τη θέση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για αποχή από τις εκλογές το Μάρτη του 1946, ως στοιχείο που τεκμηριώνει ότι το ΚΚΕ επέλεξε το δρόμο της ένοπλης πάλης σε αντιπαράθεση με τις εκλογές. Τα ίδια λένε και οι οπορτουνιστές, προβάλλοντας την άποψη ότι η συμμετοχή στις εκλογές, αφενός, θα απέτρεπε τον ένοπλο αγώνα και, αφετέρου, θα άνοιγε ο δρόμος για την «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη», αφού θα εξέλεγε 100-120 βουλευτές. Οι ίδιοι, δηλαδή, που κάνουν βρώμικη πολεμική στο ΚΚΕ για τη Βάρκιζα, είναι οι ίδιοι που σε όλους τους τόνους ζητάνε τα ρέστα από το ΚΚΕ γιατί δεν υπέγραψε και άλλες Βάρκιζες το 1946 και το τρίχρονο 1946-1949!
Από την ιστορική (αρνητική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα) πείρα, που προκύπτει από την πορεία που οδήγησε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και από τις συνέπειές της, αναδεικνύεται, αφενός, ότι η επιδίωξη της εθνικής ενότητας είναι ουτοπική, αφού τα συμφέροντα της αστικής και της εργατικής τάξης είναι αντιτιθέμενα, και, αφετέρου, ότι η συμμετοχή ενός ΚΚ σε αστική διακυβέρνηση δεν ωφέλησε ποτέ το λαό. Αντίθετα ότι θα ωφεληθεί το σύστημα, ακριβώς επειδή, κάτι τέτοιο απαιτείται την πλήρη εγκατάλειψη ή το στρίμωγμα σε μια παρένθεση της επαναστατικής στρατηγικής από τους κομμουνιστές. Αυτή την ιστορική πείρα, το ΚΚΕ, την έχει ενσωματώσει σήμερα, στο πρόγραμμά του και αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα της χώρας μας. Οι δυσκολίες της αστικής τάξης, ιδίως σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, βγάζουν ξανά μπροστά τα ιδεολογήματα περί «εθνικής ομοψυχίας», ενώ η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος βγάζει τα συνθήματα για «κυβερνήσεις εθνικού σκοπού» όπως λέει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνησή του είναι που σήμερα όχι μόνο δουλεύει για λογαριασμό της εγχώριας πλουτοκρατίας, αλλά έχει επιδίωξη και να ενσωματώσει το εργατικό κίνημα σε μια ταξική ειρήνη για να προχωρήσει ανεμπόδιστο το κάρο της εκμετάλλευσης του λαού. Τους ενοχλεί που δεν μπορούν να ενσωματώσουν το ΚΚΕ και ότι τους χαλάει τη σούπα. Το ξέρουμε. Οσα, όμως, λιβελογραφήματα και να γράψουν οι υποστηρικτές τους - αυτή την περίοδο για τη Βάρκιζα, τον άλλο μήνα για κάτι άλλο - για να κάνουν το ΚΚΕ να αλλάξει ρότα, μάταια προσπαθούν. Οπως επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά και στο 19^ο Συνέδριό του: «Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας». Ολοι οι υπόλοιποι ας εξανθρωπίζουν τον καπιταλισμό.