Γράφει ο Cogito Ergo Sum //
Στις σύγχρονες δημοκρατίες, όλο και περισσότεροι ελεύθεροι πολίτες αισθάνονται ότι αποτελούν μια μάζα, η οποία συγκολλάται από ένα γλοιώδες δόγμα. Ένα δόγμα που περιχαρακώνει, ανακόπτει, παρεμποδίζει, παραλύει και, τελικά, πνίγει κάθε επαναστατικότητα. Το δόγμα αυτό είναι η ενιαία σκέψη και για την προστασία του έχει θεσπίσει μια πανταχού παρούσα αστυνομία της ανεξάρτητης γνώμης. Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, η έπαρση, η αλαζονεία και ο κυνισμός του ευαγγελίου της Νέας Τάξης έχουν πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε μπορούμε άνετα να πούμε ότι αυτή η ιδεοληψία έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο δογματισμό. Άλλωστε, η ενιαία σκέψη αποτελεί την κεντρική κολώνα στην οποία στηρίζεται ο νεοφιλελευθερισμός.
Ενιαία σκέψη είναι η έκφραση, με ιδεολογικούς όρους παγκόσμιας εμβέλειας, των συμφερόντων τού συνόλου των δυνάμεων του διεθνούς κεφαλαίου. Προσδιορίστηκε το 1944 με τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς, παραμετροποιήθηκε και εξειδικεύτηκε το 1989 με την Συναίνεση της Ουάσιγκτον και εκφράζεται από παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς (Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – ΔΝΤ, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας & Ανάπτυξης – ΟΟΣΑ, Γενική Συμφωνία Δασμών & Εμπορίου – GATT, Ευρωπαϊκή Επιτροπή κλπ) οι οποίοι χρηματοδοτούν -και, κατ” επέκταση, θέτουν στην υπηρεσία τους- διάφορα κέντρα ερευνών, πανεπιστήμια, ιδρύματα κλπ ώστε αυτά, με την σειρά τους, να εξωραΐσουν και να διαδώσουν τον «ορθό λόγο».
Αυτός ο λόγος αναπαράγεται από τα «ευαγγέλια» της Νέας Τάξης («Wall Street Journal», «Financial Times», «The Economist», πρακτορείο «Reuters» κλπ), τα οποία ανήκουν σε μεγάλους κεφαλαιοκρατικούς ομίλους. Σχεδόν παντού, οικονομικές σχολές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κλπ επαναλαμβάνουν τις «εντολές των ευαγγελίων» και τα ΜΜΕ τις αναπαράγουν κατά κόρον, μιας και στην εποχή μας θεωρείται σωστό ό,τι επαναλαμβάνεται συνεχώς από πολλούς.
Η βασική αρχή της ενιαίας σκέψης είναι απλή: η οικονομία υπερισχύει της πολιτικής. Το 1994, ο Ζαν-Κλωντ Τρισσέ (τότε διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας και κατόπιν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) δήλωνε ότι «ζητάμε να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα» και «ακολουθούμε στρατηγική σταθερού νομίσματος», στόχοι καθαρά πολιτικοί. Η οικονομία έχει αναχθεί σε θεία εντολή, εν ονόματι ενός ρεαλισμού ο οποίος περιγράφεται κυνικά από τον γάλλο συγγραφέα Αλαίν Μινκ: «η δημοκρατία δεν είναι η φυσική κατάσταση της κοινωνίας, η αγορά είναι». Πρόκειται για μια οικονομία απαλλαγμένη από κοινωνικά εμπόδια, μιας και για τον νεοταξικό homo oeconomicus οι κοινωνικές παροχές γίνονται αιτία οπισθοδρόμησης και κρίσης.
Άλλες βασικές έννοιες της ενιαίας σκέψης:
– Οι αγορές, των οποίων τα αόρατα χέρια διορθώνουν κάθε ανωμαλία και δυσλειτουργία, καθορίζοντας την γενική κατεύθυνση της οικονομίας.
– Ο ανταγωνισμός, ο οποίος προσδίδει δυναμισμό στις επιχειρήσεις, κατευθύνοντάς τες σε έναν διαρκή εκσυγχρονισμό.
– Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η οποία αποτελεί παράγοντα απρόσκοπτης ανάπτυξης του εμπορίου και, συνεπώς, της κοινωνίας.
– Η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και των χρηματοοικονομικών ροών.
– Ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας, ο οποίες περιορίζει τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις και μειώνει το μισθολογικό κόστος.
– Το λιγώτερο κράτος, το οποίο, μέσα από την ελάττωσή του, διευκολύνει την κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των κοινωνιών.
– Η αδιαφορία για το οικολογικό κόστος.
Η διαρκής επανάληψη από όλους τους αστούς πολιτικούς και όλα τα ΜΜΕ, προσδίδει σ” αυτή την κατήχηση τέτοια δύναμη εκφοβισμού, ώστε να καταπνίγεται κάθε απόπειρα ελεύθερης σκέψης και να αποτρέπεται κάθε αντίσταση σ” αυτόν τον σύγχρονο σκοταδισμό. Το 1993, στην ερώτηση «τι πρόκειται να αλλάξει αν κερδίσει η δεξιά;», ο Ντομινίκ Στρως-Καν (τότε υπουργός βιομηχανίας της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης Μιττεράν και κατόπιν γενικός διευθυντής του ΔΝΤ) απάντησε: «Τίποτε. Η οικονομική πολιτική της δεν θα διαφέρει από την δική μας».
[Παρατήρηση: Ο Στρως-Καν δεν μας προκαλεί σήμερα καμμιά έκπληξη με τα τότε λεγόμενά του διότι η ιστορία τα έχει ήδη επαληθεύσει. Πρέπει, όμως, να προσέξουμε ότι απολύτως ανάλογες είναι και οι δηλώσεις του τύπου «το κράτος έχει συνέχεια», που ακούστηκαν κατά κόρον στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο από στελέχη του ΣυΡιζΑ, τα οποία προσπαθούσαν να πείσουν τους «από πάνω» (ντόπιους και ξένους) ότι δεν κινδυνεύουν από οποιαδήποτε σοβαρή αλλαγή της καθεστηκυίας τάξεως.]
Η δύναμη εκφοβισμού στην οποία αναφερθήκαμε, πιστοποιείται από το χαρακτηριστικό παράδειγμα κατεστραμμένων συνανθρώπων μας που τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να βρεθούμε εκτός ευρωζώνης ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικώτερα, παρ’ ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα μπορούσε να τους δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα τα οποία ήδη βιώνουν. Κατά βάση, είναι οι ίδιοι που κάποτε φοβούνταν μήπως έρθουν οι κομμουνιστές και τους πάρουν τα σπίτια ή τις δυο ελιές από την πίσω αυλή τους.
Τελικά, η μόνη λύση για να γλιτώσουμε από τον βρόγχο της ενιαίας σκέψης είναι η μόνη επιλογή που φοβούνται οι εμπνευστές της: η επανάσταση. Γιατί μόνο με επανάσταση μπορεί να έρθουν πρώτα το γκρέμισμα του χαξλεϋκού «θαυμαστού, καινούργιου κόσμου» που χτίστηκε -και εξακολουθεί να χτίζεται- γύρω μας και, κατόπιν, η ανοικοδόμηση, πάνω στα ερείπιά του, του δικού μας, πραγματικά καινούργιου κόσμου.
[Ξαναδουλεμένο και συμπληρωμένο  κείμενο, το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Cogito ergo sum την 20/10/2010]

 Ατεχνωςatexnos.gr