«Περήφανοι» απολογητές της εξουσίας του κεφαλαίου

«Περήφανοι» απολογητές της εξουσίας του κεφαλαίου

Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις, ας τρέμει το κατεστημένο και οι δυνάστες του λαού. Η δημοκρατία αναβαθμίστηκε, τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια τρέχουν απ' τα «μπατζάκια» μας.

«Είμαστε κυρίαρχη χώρα, έχουμε δημοκρατία, έχουμε πρόγραμμα και συμφωνία με το λαό μας», είπε ο Α. Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. «Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», είπε ο ίδιος στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων.
«...Ενσαρκώνουμε τη ζωντανή δύναμη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που κάθε εξουσία της πηγάζει από το λαό, υπάρχει για το λαό και ασκείται, σύμφωνα με το Σύνταγμα, μαζί με το λαό», μας είπε η νέα πρόεδρος της Βουλής, κ. Κωνσταντοπούλου.
Είναι χαρακτηριστικό της αστικής δημοκρατίας, από την ίδια της τη φύση, το ζήτημα της δημοκρατίας να τίθεται από τους απολογητές και επίδοξους αναμορφωτές της, γενικά και αφηρημένα. Ετσι, με μια γενικόλογη και αταξική τοποθέτηση περί ισότητας, ισονομίας και ελευθερίας, διακηρύσσεται η τυπική ισότητα του καπιταλιστή και του εργάτη, του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευομένου.
Η συζήτηση για δημοκρατία και ελευθερία, όπως και η συζήτηση για την περιβόητη ανάπτυξη, πρέπει να απαντάνε στο ερώτημα ελευθερία, δημοκρατία και ανάπτυξη για ποιον. Κάθε παράκαμψη αυτού του ερωτήματος αποτελεί συνειδητή απόκρυψη της ταξικής ουσίας του αστικού κράτους, συνειδητή υπεράσπιση της αστικής τάξης. Τα συνθήματα και οι βερμπαλισμοί για ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία, που αποσιωπούν τα παραπάνω ερωτήματα, στόχο έχουν να «θολώσουν τα νερά», να συσκοτίσουν τη σημασία του ποιος έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποιος κρατά τα κλειδιά της οικονομίας, τίνος είναι το κράτος και η κρατική εξουσία. Επιδιώκουν με το ψέμα και την υποκρισία να συγκαλύψουν την πραγματική οικονομική ανισότητα και ανελευθερία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, προβάλλοντας την παραδοξολογία ότι τάχα έχουν ή μπορεί να έχουν ίδια δικαιώματα ο χορτάτος και ο νηστικός, ο εκμεταλλευτής και ο εκμεταλλευόμενος. Γι' αυτό γράφουν εκθέσεις ιδεών στο όνομα της ελευθερίας, του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας, ενώ η πολιτική τους εξασφαλίζει αύξηση των κερδών για τους καπιταλιστές και φιλοδωρήματα για το λαό. Γι' αυτό δοξάζουν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα -βασικές ιδρυτικές αρχές της ΕΕ- δίνοντας συσσίτια και λίγο ρεύμα στους εξαθλιωμένους.

Δημοκρατία για ποιον;

Αλήθεια ποιος αμφισβητεί ότι οι εκμεταλλευτές αποτελούν μόνο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού; Ποιος αμφισβητεί ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, ακόμη και στην πιο εξελιγμένη εκδοχή του κοινοβουλευτισμού, αυτή η μικρή μειοψηφία του πληθυσμού επιβάλλει, μέσω των μηχανισμών και λειτουργιών του κράτους της, τη δική της θέληση και τα δικά της συμφέροντα στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού; Οτι η δημοκρατία που υπάρχει είναι δημοκρατία για τους εκμεταλλευτές, δικτατορία δηλαδή των λίγων; Στον έλεγχο αυτής της μειοψηφίας βρίσκονται όλες οι λειτουργίες του κράτους, κατασταλτικές και ιδεολογικές (στρατός, αστυνομία, δίκαιο, εκπαίδευση, ενημέρωση κλπ.). Αυτήν τη δημοκρατία υπηρετεί το Σύνταγμα και σ' αυτή δίνει όρκους πίστης η νέα συγκυβέρνηση.
Αλήθεια, τι κατοχυρώνει για τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων το Σύνταγμα;
Τι σημαίνει δημοκρατία στους χώρους δουλειάς; Πώς διαμορφώνονται οι εργασιακές σχέσεις, οι όροι αμοιβής, τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα; Κατά πόσο μπορεί σήμερα χωρίς εμπόδια ο εργαζόμενος να συνδικαλιστεί, να αγωνιστεί, να απεργήσει, διεκδικώντας βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, καλύτερο μεροκάματο, δωρεάν υπηρεσίες υγείας και παιδείας; Πού θα βρεθεί αν σκεφτεί ότι αυτός παράγει τον πλούτο και δικαιούται να τον διεκδικήσει; Ας θυμηθούμε τις επιστρατεύσεις απεργών, τις παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, τη βιομηχανία διώξεων αγωνιστών του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, την κρατική και εργοδοτική βία και τρομοκρατία απέναντι στους αγώνες.
Το κράτος και οι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν στην ιδιοκτησία τους τα ΜΜΕ, τους μηχανισμούς ενημέρωσης, πληροφόρησης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Πώς αυτά αξιοποιούνται, μαζί με μια σειρά άλλους μηχανισμούς χειραγώγησης, στη μαζική επιρροή του τρόπου σκέψης των λαϊκών μαζών; Πώς ανεβοκατεβάζουν κόμματα «κομήτες», χρήσιμα για την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας; Και όλα αυτά, ακόμη και στις πιο «δημοκρατικές» καπιταλιστικές χώρες. Ας μας δείξουν έστω και μία χώρα που αποτελεί εξαίρεση.

Πώς και από ποιον διαμορφώνονται τα κυρίαρχα διλήμματα;

Κατά πόσο οι εκλογές για το κοινοβούλιο εκφράζουν λαϊκή κυριαρχία; Κατά πόσο είναι πραγματική εξουσία, που πηγάζει από το λαό, η δυνατότητά που του δίνουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια να επιλέγει ποιο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης θα διαχειρίζεται το σύστημα; Πώς χρησιμοποιούνται σταθερά μέθοδοι προεκλογικής εξαπάτησης, αποξένωσης και αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες, μέθοδοι τεχνητής πόλωσης, ψεύτικων διλημμάτων, ιδεολογικής τρομοκρατίας και χειραγώγησης; Παράδειγμα, οι πρόσφατες εκλογές. Πώς εκφράστηκε η λαϊκή βούληση; Πώς όμως διαμορφώθηκε το κριτήριο ψήφου; Πώς και από ποιον διαμορφώθηκαν τα κυρίαρχα διλήμματα; Ανάμεσα σε ποιους διάλεξαν οι εργαζόμενοι; Ανάμεσα στον τρόμο μήπως χάσουμε αυτό που δεν έχουμε, εξασφαλίζοντας από τη σταθερότητα και την καπιταλιστική ανάπτυξη κάποια ψίχουλα, και στην οργή να φύγουν οι προηγούμενοι και να έρθουν οι νέοι σωτήρες, που μπορεί το κόκαλο που θα πετάξουν να έχει και λίγο ξεχασμένο ψαχνό επάνω. Αυτά τα προγράμματα αναμετρήθηκαν, αυτή η αντιπαράθεση κυριάρχησε, προκειμένου να κρυφτεί η «ταμπακέρα» με τα πραγματικά αίτια των δεινών που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, για να μη φανεί τι φταίει και φωτιστεί η λύση, που μπορεί όχι μόνο να δώσει πίσω τις απώλειες των τελευταίων ετών αλλά και να αξιοποιήσει τον πλούτο που αντικειμενικά υπάρχει για να ικανοποιηθούν οι πραγματικές ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού.
Κανείς δεν αρνείται ότι η αστική δημοκρατία ιστορικά αποτέλεσε πρόοδο σε σχέση με το Μεσαίωνα και τα απολυταρχικά καθεστώτα. Βεβαίως, οι εργαζόμενοι θα χρησιμοποιήσουν και θα προσπαθήσουν να διευρύνουν με τον αγώνα τους κάθε δυνατότητα για βελτίωση της θέσης τους. Ομως, η φλύαρη επανάληψη και επίκληση αυτής της κοινοτοπίας από τους κυβερνώντες, η ανεπίκαιρη χρησιμοποίηση των συνθημάτων των αστικών επαναστάσεων, της εποχής που η αστική τάξη ήταν ακόμη προοδευτική κοινωνική δύναμη, η αποθέωση των θεσμών, της συνέχειας του κράτους και της νομιμότητας, ρίχνει «στάχτη στα μάτια» για τον αντιδραστικό ρόλο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, η οποία ακριβώς λόγω του ταξικού της χαρακτήρα δεν μπορεί παρά να είναι, όπως έλεγε ο Λένιν, στενή, κολοβή, ψεύτικη, υποκριτική, παράδεισος για τους εκμεταλλευτές και τους πλούσιους, παγίδα και απάτη για τους εκμεταλλευόμενους και τους φτωχούς.

Επιχείρηση συγκάλυψης του αντιδραστικού χαρακτήρα του αστικού κράτους

Πρόκειται για επιχείρηση συγκάλυψης του αντιδραστικού χαρακτήρα του αστικού κράτους, που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή θέληση μόνο όταν ο λαός αποδέχεται τα ισχύοντα. Οταν όμως η όξυνση της ταξικής πάλης διαμορφώσει την παραμικρή πιθανότητα να κινδυνεύσει η εξουσία του κεφαλαίου, ενεργοποιείται ο αυταρχισμός, η κρατική βία και η καταστολή.
Η στάση τους είναι διδακτική, για όσους καλοπροαίρετα πιστεύουν ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εναλλακτικό ρεαλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα προς το σοσιαλισμό και την εργατική εξουσία.
Στην πραγματικότητα, θα προχωρήσουν σε προσαρμογές που στην πλειοψηφία τους υπηρετούν τις ανάγκες ισχυροποίησης της αστικής εξουσίας και του αστικού πολιτικού συστήματος. Στο όνομα της καταπολέμησης των «πελατειακών» σχέσεων, θα επιδιώξουν ένα πιο αποτελεσματικό κράτος στην υπηρεσία των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι όσο στην κοινωνία μια χούφτα μέτοχοι - παράσιτα ιδιοποιείται τον κόπο τους και τον πλούτο που παράγουν, κάθε συζήτηση για ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία αποτελεί αυταπάτη και αυτοί που επικαλούνται το αντίθετο απλά τους εξαπατούν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Στο επόμενο διάστημα θα επιδιώξουν όχι μόνο την παθητική συναίνεση του λαού αλλά και την ενεργή υποστήριξη της πολιτικής τους. Στόχος τους ένας λαός που είτε θα κάθεται ήσυχος και δεν θα τους αμφισβητεί είτε θα είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί σε κάθε sms ή tweet, που τον καλεί να βρεθεί στους δρόμους και έξω από τη Βουλή, προκειμένου -όχι να μουντζώσει αυτήν τη φορά- αλλά να χειροκροτήσει την «εθνική» προσπάθεια, μέχρι να αρχίσει να μουντζώνεται για ό,τι του έχει συμβεί και την παγίδα που του έχουν στήσει.
Για τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους η διαχωριστική γραμμή είναι μία. Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Με την αστική δημοκρατία, που είναι δικτατορία των λίγων σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας, ή με την εργατική εξουσία, τη δημοκρατία της πλειοψηφίας που είναι δικτατορία σε βάρος των λίγων.
Γι' αυτό τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ θεωρούμε ως βασικό μας καθήκον το επόμενο διάστημα να δυναμώσει η μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση παντού.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΞΕΚΑΛΑΚΗ*
*Ο Δημήτρης Ξεκαλάκης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του