Επικίνδυνο μπλέξιμο στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Επικίνδυνο μπλέξιμο στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Στο πλαίσιο της «πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής» που, όπως λέει, ασκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, χτες ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ν. Χουντής συναντήθηκε με το Ρώσο πρέσβη Andrey Maslov. Κατά τα ανακοινωθέντα, «συζήτησαν για τις διεθνείς εξελίξεις, τη θέληση των δύο χωρών για ενίσχυση και διεύρυνση των διμερών σχέσεων και την προετοιμασία της επίσκεψης του Ελληνα πρωθυπουργού στη Ρωσία, μετά και από την πρόσφατη επίσκεψη στη Μόσχα του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, και την επίσημη πρόσκληση του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κ. Βλαντιμίρ Πούτιν». Η συνάντηση ήρθε μια μέρα μετά από την ανακοίνωση από πλευράς ΕΕ της νέας λίστας με Ρώσους αξιωματούχους στους οποίους η ΕΕ επιβάλλει κυρώσεις με πρόσχημα το Ουκρανικό και στην οποία έχει βάλει «φαρδιά - πλατιά» την υπογραφή της και η ελληνική κυβέρνηση, σηματοδοτώντας έτσι και τα όρια αυτής της «πολυδιάστατης και ενεργητικής» εξωτερικής πολιτικής που θέλει να ασκεί, όρια που βάζουν οι στρατηγικές επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης για στοίχισή της στον ευρωατλαντικό άξονα, στις λυκοσυμμαχίες ΕΕ και ΝΑΤΟ. Διόλου τυχαία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έβαλε την υπογραφή της στις ίδιες κυρώσεις κατά της Ρωσίας, με τις οποίες είχε συμφωνήσει και η προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, επιπλέον υπερψήφισε την εξάμηνη παράτασή τους και παραπέρα κλιμάκωσή τους σε βάρος περισσότερων προσώπων και οντοτήτων. Αλλωστε το Ουκρανικό και οι σχέσεις με τη Ρωσία ήταν μεταξύ των θεμάτων που συζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Τζον Κέρι, σε τηλεφωνική επικοινωνία τους το Σάββατο. Οπως ήταν και το ενεργειακό, η σημαντική για τους Αμερικανούς λειτουργία της Ελλάδας ως «εναλλακτικού» κόμβου διοχέτευσης καυσίμου στην Ευρώπη, παρακάμπτοντας ελεγχόμενους από τα ρωσικά μονοπώλια αγωγούς. Τα ίδια θέματα αναμένεται να συζητήσει ο Ελληνας ΥΠΕΞ στο ταξίδι που θα κάνει στο Κίεβο. Σχεδιασμοί, βέβαια, που έρχονται σε αντίθεση με τα περιλάλητα ανοίγματα της ελληνικής κυβέρνησης προς τη Μόσχα. Και πώς αλλιώς, εφόσον η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να προσπαθεί να πατήσει σε όσες περισσότερες ιμπεριαλιστικές βάρκες μπορεί, όπου η ισορροπία και η εξισορρόπηση αντιθέσεων δεν προκύπτουν εύκολα...

***

Την ίδια στιγμή, με αφορμή τη δράση των τζιχαντιστών (που σε προηγούμενα στάδια ενισχύθηκαν από τους ιμπεριαλιστές, ενώ αξιοποιούνται και τώρα για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και θέσεων σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή), η κυβέρνηση προσβλέπει στην «υλοποίηση της ελληνικής πρωτοβουλίας για την προστασία των χριστιανικών κοινοτήτων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής». Θέση που λίγο - πολύ θυμίζει την αντίστοιχη προσπάθεια παλαιότερα του Ρ. Τ. Ερντογάν να εμφανίσει την κυβέρνησή του και την Τουρκία ως εκπρόσωπο και υπερασπιστή των μουσουλμάνων. Κατά διπλωματικές πηγές, η πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης υποστηρίζεται «ένθερμα» από τη Φεντερίκα Μογκερίνι, ύπατη εκπρόσωπο της ΕΕ για θέματα Εξωτερικών και Αμυνας, αρμόδια για την υλοποίηση της περιλάλητης Κοινής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας της ΕΕ. Σε αυτήν τη βάση γεννώνται ερωτήματα αν η Ελλάδα, με πρόσχημα τη δράση των τζιχαντιστών, θα γίνει για άλλη μια φορά ορμητήριο στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αν θα βαθύνει η εμπλοκή της χώρας και με παραπέρα στρατιωτικά μέσα στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και το Ιράκ, καθώς και σε ενδεχόμενες αντίστοιχες επεμβάσεις στη Βόρεια Αφρική. Σημειωτέον, επισκεπτόμενος ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, αρχές Φλεβάρη, τη Λευκωσία, χαρακτήρισε Ελλάδα και Κύπρο ως «δύο σημαντικούς πυλώνες σταθερότητας στην ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου». Εισηγήθηκε, δε, Ελλάδα και Κύπρος να παίξουν το «χαρτί» της γεωστρατηγικής τους θέσης στις διαπραγματεύσεις τους με τους πιστωτές τους: «ΕΕ και Ευρωζώνη δίχως Ελλάδα και Κύπρο είναι αμφότερες ακρωτηριασμένες ως προς το νοτιοανατολικότερο άκρο τους, το άκρο που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να είναι σταθερό και ασφαλές. Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν πυλώνες ασφάλειας και σταθερότητας σε ένα ταραγμένο γεωπολιτικά περιβάλλον στην ευρύτερη περιοχή. Οσοι αυτό δεν το κατανοούν και κάνουν μονάχα οικονομικούς υπολογισμούς πολύ σύντομα θα διαψευστούν, διότι καλοί οι οικονομολόγοι, αλλά στηριζόμενοι μονάχα σε αυτούς, κινδυνεύουμε να οδηγήσουμε την Ευρώπη σε μια μεγάλη καταστροφή». Θέση που επανέλαβε και χτες μιλώντας στη Βουλή στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Αυτό, βέβαια, σημαίνει στην πράξη ότι, εφόσον βγάζεις στο ιμπεριαλιστικό παζάρι τη χρησιμότητά σου ως χώρα, κάποια στιγμή θα στην ζητήσουν. Και καθώς ο Τσίπρας τούς «πουλάει» την Ελλάδα ως πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας, ο λαός να κουμπώνεται για το τι νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια θα κληθεί να εξυπηρετήσει με μέσα, προσωπικό και υποδομές. Διόλου τυχαία, άλλωστε, και επί κυβέρνησης Τσίπρα: Κλιμακώνεται η προσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στα ΝΑΤΟικά πρότυπα και ζητούμενα για «διασφάλιση» των «συνόρων» και των «εταίρων» στα νότια και ανατολικά της λυκοσυμμαχίας. Συνεχίζονται αδιαλείπτως οι στρατιωτικές συνεκπαιδεύσεις με Αμερικανούς, η ενεργός ανάληψη δραστηριοτήτων στο ΝΑΤΟ και άλλες διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην προσπάθεια της ντόπιας αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά μέσω και της λεγόμενης στρατιωτικής διπλωματίας.

***

Επομένως, κινούμενες η προηγούμενη και η τωρινή κυβέρνηση, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, στο κοινό έδαφος της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, καλούν το λαό να παραταχθεί κάτω από τις σημαίες του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή, στο ένα ή το άλλο ζήτημα, αλλά οπωσδήποτε κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης, του κεφαλαίου. Η ιστορική πείρα δείχνει πως, όποτε το έκανε αυτό ο λαός, τον έπνιξαν στο αίμα. Η Μικρασιατική περιπέτεια και τόσα άλλα παραδείγματα που μπορούν να ανασυρθούν από την Ιστορία αποδεικνύουν ότι «εθνικά συμφέροντα», όπως τα εννοεί η αστική τάξη, δεν έχουν καμιά σχέση με το λαϊκό συμφέρον. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ του λαού και των εκμεταλλευτών του. Σε αυτήν τη βάση, ο λαός όχι απλά δεν πρέπει να τσιμπήσει στα παραμύθια της «νέας, πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής», της επιλογής «καλού ιμπεριαλιστή» ή ό,τι άλλο του προπαγανδίσουν στην πορεία, αλλά να χειραφετηθεί από αυτήν την πολιτική, να οργανώσει τη δική του πάλη σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική του δράση με τους άλλους λαούς, την κοινή τους πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.

Θ. Μπ.