Γράφει η Ελπίδα Πουρναρά //
«Η Amélie είναι ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει με τους εκκεντρικούς γονείς της, απομονωμένη από τα υπόλοιπα παιδιά, εξαιτίας της πεποίθησης των γονιών της ότι πάσχει από μια σπάνια αρρώστια. Η μόνη διέξοδος της είναι ένας ονειρικός κόσμος που πλάθει με την φαντασία της και ζει μέσα του. Καθώς τα χρόνια περνούν, ο τραγικός θάνατος της μητέρας της, θα οδηγήσει τον πατέρα της σε βαθιά κατάθλιψη και την ίδια στον πραγματικό κόσμο, που θα πρέπει να αντιμετωπίσει με το μόνο όπλο που έχει, δηλαδή τη φαντασία της.
Περικυκλωμένη στην καθημερινότητα της από εξίσου εκκεντρικούς με τους γονείς της ανθρώπους, η Amélie προσπαθεί σταδιακά να βρει τη θέση της ανάμεσα τους. Μέχρι που μια συγκλονιστική είδηση, στις 31 Αυγούστου του 1997, θα ενεργοποιήσει μία σειρά απρόβλεπτων γεγονότων. Η μικρή Amélie θα συνειδητοποιήσει με αυτό τον τρόπο ότι έχει τη δύναμη να αλλάζει τη ζωή της αλλά και τις ζωές των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω της.»
Αυτή είναι μια σύνοψη της ταινίας της «Amélie». Μια ταινία σχεδόν 15 ετών, που παραμένει πάντα επίκαιρη, κάτι που επιβεβαιώνει κι η ανταπόκριση που είχε – και εξακολουθεί να έχει -από τον κόσμο. Μια ταινία που παρακολουθήσαμε ξανά πριν λίγους μήνες στα θερινά σινεμά.
Οι εικόνες και ειδικότερα το soundtrack αυτής, λειτουργούν σαν βάλσαμο κι οι μελωδίες του Yann Tiersen μεταδίδουν τη γαλήνη τους. Σχηματίζουν ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη ενώ οι νότες μοιάζουν να βγαίνουν αβίαστα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Jean-Pierre Jeunet, πριν αποφασίσει για τη μουσική που θα έντυνε το φιλμ του, άκουσε τυχαία μερικά κομμάτια του και ήταν αρκετά, καθώς φαίνεται, για να ταιριάξουν οι κόσμοι τους. Οι εικόνες του Jeunet μοιάζουν με καρτ ποστάλ. Φέρνουν στο μυαλό εικόνες από παραμύθια. Τα παραμύθια που μας έλεγε η γιαγιά μπροστά στο τζάκι όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Λειτουργούν σαν καμβάς για τον Yann Tiersen, ο οποίος ζωγραφίζει τις νότες με χρώματα. Χρώματα όπως το κίτρινο, το κόκκινο, το πράσινο. Χρώματα ζεστά. Χρώματα που ταιριάζουν στην αγάπη. Από το «J’y suis jamais allé» ως το «La Banquet» κι από το «La Noyee» ως το πιο μελαγχολικό «Le Moulin» η μουσική αυτή σε ταξιδεύει.
Μελωδίες απλές, ουσιαστικές, μεστές. Μουσική αληθινή, που χτυπά κατευθείαν στην καρδιά. Το ύφος της μουσικής είναι συνήθως χαρούμενο, με πολλές αναφορές σε παριζιάνικα στοιχεία, όπως το ακορντεόν, που μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Το πιάνο αντικατοπτρίζει την παιδική αθωότητα, οι εναλλαγές στο ρυθμό την απόσταση από το χαμόγελο ως το δάκρυ.
Ο ρομαντισμός που αποπνέει θυμίζει τη μυρωδιά των λουλουδιών, της φρέσκιας φράουλας, των φρούτων. Δοκίμασε μία φορά να βάλεις το δίσκο να παίζει όταν ξυπνήσεις. Ίσως τότε όλα να σου φαίνονται λίγο πιο όμορφα. Α, και προσπάθησε να χαμογελάσεις. Ίσως την επόμενη φορά να σου βγει δίχως κόπο.


Συνθέτης: Yann Tiersen
Έτος Κυκλοφορίας: 2001
Λίστα Κομματιών:
0:00 – 1:29 J’y suis jamais allé
1:34 – 4:33 Les jours tristes
4:37 – 6:49 La valse d’Amélie(version originale)
6:54 – 9:06 Comptine d’un autre été – L’après midi
9:14 – 11:12 La noyée
11:17 – 12:45 L’autre valse d’Amélie
12:52 – 16:02 Guilty (Al Bowly)
16:04 – 19:31 A quai
19:37 – 24:00 Le moulin
24:05 -25:53 Pas si simple
25:55 – 27:51 La valse d’Amélie (Version Orchestre)
27:57 – 30:13 La valse des vieux os
30:18 – 34:28 La dispute
34:34 – 37:58 Si tu n’étais pas là (Fréhel)
38:06 – 40:54 Soir de fête
40:58 – 42:06 La redécouverte
42:11 – 46:29 Sur le fil
46:40 – 48:00 Le banquet
48:06 – 50:37 La valse d’Amélie (version piano)
50:45 – 54:20 La valse des monstres
54:26 – 56:05 L’autre valse d’Amélie (Quatuor pour cordes et piano)
56:08 – 57:55 Les deux pianos
58:05 – Fin La maison.