Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Το όνομα του Στίβεν Τζέραρντ είναι απ’ αυτά που έχουν συνδεθεί με την έννοια του αρχηγού. Δε γίνεται να αναφέρεις το ένα και να μη σκεφτείς αυτομάτως συνειρμικά το άλλο. Βοηθάει σε αυτό η ηγετική του φυσιογνωμία, τα αθλητικά του επιτεύγματα που μπορούν να γεμίσουν βιβλίο, η ειδική ερωτική σχέση που έχει αναπτύξει με το κοινό του Άνφιλντ· και πάνω απ’ όλα πως δεν έβαλε ποτέ φανέλα άλλου συλλόγου, πλην της κόκκινης, αγνοώντας τις σειρήνες που ήθελαν να τον παρασύρουν μακριά από το λιμάνι της καρδιάς του.
Δεν ήταν προφανώς εύκολη απόφαση, ούτε αποτελεί τον κανόνα στο σύγχρονο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που βλέπει τις φανέλες μόνο ως χώρο για τη ρεκλάμα των χορηγών –γι’ αυτό και τιμωρεί με κίτρινη κάρτα όσους παίκτες τη βγάζουν, όταν πανηγυρίζουν το γκολ που πέτυχαν, όταν δηλ όλες οι κάμερες και η προσοχή είναι στραμμένες πάνω τους, προσφέροντας την καλύτερη διαφήμιση.
Δέκα χρόνια πριν, με τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Ευρώπης, ο Τζέραρντ (που την είχε κρατήσει ζωντανή στους ομίλους, με έναν κεραυνό στην εστία του Νικοπολίδη, λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης) βρισκόταν στην καλύτερη ποδοσφαιρική ηλικία και μπορούσε να ανζητήσει νέες προκλήσεις, με την αφρόκρεμα των ευρωπαϊκών συλλόγων στα πόδια του, να του προσφέρουν γη και ύδωρ για να τον αποκτήσουν. Αποφάσισε όμως να μείνει.
Δέκα χρόνια μετά, η απόφασή του δε φαίνεται να δικαιώνεται από το αποτέλεσμα. Το πρωτάθλημα Αγγλίας παραμένει άπιαστο όνειρο εδώ και είκοσι πέντε χρόνια για τους κόκκινους –για να το θέσουμε διαφορετικά, όταν η ομάδα του Μερσεσάιντ πήρε τον τελευταίο της τίτλο, υπήρχε ακόμα Σοβιετική Ένωση, ενώ πολλοί σύγχρονοι παίκτες της δεν είχαν γεννηθεί ακόμα! Στο ευρωπαϊκό μέτωπο δεν προστέθηκε άλλος τίτλος στο παλμαρέ της, ενώ η καλύτερη στιγμή ήρθε το 07’, στον τελικό της Αθήνας, με τη Μίλαν να παίρνει εκδίκηση για το χουνέρι της Πόλης και την ασύλληπτη ανατροπή από 0-3 στο πρώτο μέρος (ο αγώνας που πρόσθεσε μια καινούρια γενιά liverpoolians στους παλιούς που ερωτεύτηκαν κι αγάπησαν παντοτινά την αρμάδα των 70ς και των 80ς, που σάρωνε τα Κύπελλα Πρωταθλητριών).
Κανένα τρόπαιο όμως δε συγκρίνεται με την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου. Κι αυτό το διαπίστωσε από πρώτο χέρι ο Τζέραρντ στα ποδοσφαιρικά του γεράματα, όταν άρχισαν να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του και να μην αποδίδει πια, όπως κάποτε, στον αγωνιστικό χώρο. Την τελευταία διετία ο αρχηγός εξελίχθηκε σταδιακά από ζωντανή ενσάρκωση του You ‘ll never walk alone πνεύματος, του κλασικού ύμνου της Λίβερπουλ, σε μοναχικό περιπατητή στο κέντρο του γηπέδου, κάνοντας και τους πιο φανατικούς πιστούς του να παραδεχτούν από μέσα τους πως είναι καιρός ίσως να προχωρήσουν χωρίς αυτόν.
Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει για τον Τζέραρντ, που διανύει έτος την τελευταία χρονιά του στο Άνφιλντ, χωρίς να αφήνει πάντως την καλύτερη δυνατή τελική γεύση σ ατομικό κι ομαδικό επίπεδο –μια απόδειξη πως και τα πιο ωραία παραμύθια δεν έχουν πάντοτε αίσιο τέλος στην πραγματική ζωή.  Η φετινή επιστροφή της Λίβερπουλ στα σεντόνια του Τσου-Λου, μετά από μια κοιλιά διαρκείας, συνοδεύτηκε από άδοξο αποκλεισμό στους ομίλους και το Europa League κι έναν καταστροφικό πρώτο γύρο στο πρωτάθλημα, που την έθεσε πολύ νωρίς εκτός στόχων.
Πέρυσι ο Τζέραρντ ήταν ο μοιραίος παίκτης στην τελική ευθεία, στο κρίσιμο ντέρμπι με την Τσέλσι του Μουρίνιο, όπου μια δική του πτώση άνοιξε το δρόμο για τη νίκη στους φιλοξενούμενους και λεωφόρο τίτλου για τη Μάντσεστερ Σίτι. Φέτος, στο κλασικό ντέρμπι με τη μισητή αντίπαλο Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μπήκε ως αλλαγή στο παιχνίδι και κατάφερε να αποβληθεί στο πρώτο λεπτό της συμμετοχής του για ένα αψυχολόγητο, αντιαθλητικό μαρκάρισμα σε αντίπαλό του, καταδικάζοντας την ομάδα του και ψαλιδίζοντας τις ρεαλιστικές ελπίδες που είχε για μια θέση στην προνομιούχο τετράδα.
Η Λίβερπουλ έχει μια τελευταία ευκαιρία στο Κύπελλο για να φτάσει ως το τέλος και να συνοδεύσει το αντίο του Stevie G, με έναν τίτλο μες σε πανηγυρικό κλίμα. Αλλά το Kop θα αγαπά για πάντα τον Τζέραρντ, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Κι όσο κι αν ισχυρίζεται το αντίθετο ο γνωστός στίχος του ύμνου της ομάδας, κάθε οπαδός της Λίβερπουλ θα νιώσει προς στιγμήν να πορεύεται μόνος του, μετά την οριστική αποχώρηση του αρχηγού του…