Je suis ανεπιθύμητος πολίτης
Διαβάζοντας πρόσφατα το πολύ ενδιαφέρον (παρά τις πολιτικές του
αδυναμίες) βιβλίο "η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ηπα"
πέτυχα το παρακάτω απόσπασμα και μου ήταν αδύνατο να μην κάνω κάποιους
προφανείς συνειρμούς με μια άλλη πρόσφατη διαδήλωση στην πρωτεύουσα της
γαλλίας.
Οι τρεις άντρες έμειναν φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο από ένα χρόνο. Στη Βοστώνη έκαναν πορεία 50.000 μέλη συνδικάτων. Οι φωνές τους αντηχούσαν στην ήσυχη περιοχή του Μπίκον Χιλ καθώς τραγουδούσαν:
Αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
είκοσι εκατομμύρια εργάτες
θα ξέρουν τι να κάνουν
Στο Σαν Φρανσίσκο έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της Καλιφόρνιας. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν ότι οι τρεις μεταλλωρύχοι οδηγούνταν στο θάνατο γιατί μείωσαν τις ώρες δουλειάς και αύξησαν τους μισθούς χιλιάδων ανθρώπων. Η δίκη ορίστηκε για τις 9 του Μάη 1907. Στη Νέα Υόρκη 20.000 άτομα έκαναν πορεία από το Ιστ Σάιντ μέχρι το Γκραντ Σέντραλ Πάλας. Εκεί άκουσαν με ανάμεικτα αισθήματα ενθουσιασμού, λύπης και οργής τους τρεις ομιλητές, Τζον Τσέιζ, Μόρις Χίλκουιτ και Τζόζεφ Γουάνχοπ, να καταγγέλλουν τη σκευωρία των ιδιοκτητών. Την παραμονή της δίκης, ενώ ο Ντεμπς ξεσήκωνε τη χώρα με τις δηλώσεις του και το "Appeal to Reason" έβγαζε έκτακτες εκδόσεις σε ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ο πρόεδρος Ρούζβελτ (σ.σ. ο πρεσβύτερος) έδωσε συνέντευξη τύπου στο Λευκό Οίκο και αποκάλεσε τους Ντεμπς, Μόγιερ και Χέιγουντ "ανεπιθύμητους πολίτες". Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες άντρες και γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πλακάτ που έγραφαν: "Είμαι ανεπιθύμητος πολίτης".
Παραθέτω συμπληρωματικά ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από κάποιο από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρεται σε μια κινητοποίηση των βετεράνων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Το πρώτο τμήμα ξεκίνησε στις αρχές του Μάη από το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το αποτελούσαν διακόσιοι βετεράνοι μαζί με τις οικογένειές τους. Οι επιφανείς πολίτες προσπάθησαν να τους αποτρέψουν τονίζοντας ότι η πορεία είχε διοργανωθεί από τους κομμουνιστές. Αναφέρθηκε ότι οι βετεράνοι απάντησαν: "Δεν μας ενδιαφέρει ποιος την οργάνωσε. Εμείς θέλουμε τα λεφτά μας. Τα λεφτά δεν είναι κομμουνιστικά".
Οι τρεις άντρες έμειναν φυλακισμένοι για διάστημα μεγαλύτερο από ένα χρόνο. Στη Βοστώνη έκαναν πορεία 50.000 μέλη συνδικάτων. Οι φωνές τους αντηχούσαν στην ήσυχη περιοχή του Μπίκον Χιλ καθώς τραγουδούσαν:
Αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
αν ο Μόγιερ κι ο Χέιγουντ πεθάνουν,
είκοσι εκατομμύρια εργάτες
θα ξέρουν τι να κάνουν
Στο Σαν Φρανσίσκο έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της Καλιφόρνιας. Όλοι οι ομιλητές τόνισαν ότι οι τρεις μεταλλωρύχοι οδηγούνταν στο θάνατο γιατί μείωσαν τις ώρες δουλειάς και αύξησαν τους μισθούς χιλιάδων ανθρώπων. Η δίκη ορίστηκε για τις 9 του Μάη 1907. Στη Νέα Υόρκη 20.000 άτομα έκαναν πορεία από το Ιστ Σάιντ μέχρι το Γκραντ Σέντραλ Πάλας. Εκεί άκουσαν με ανάμεικτα αισθήματα ενθουσιασμού, λύπης και οργής τους τρεις ομιλητές, Τζον Τσέιζ, Μόρις Χίλκουιτ και Τζόζεφ Γουάνχοπ, να καταγγέλλουν τη σκευωρία των ιδιοκτητών. Την παραμονή της δίκης, ενώ ο Ντεμπς ξεσήκωνε τη χώρα με τις δηλώσεις του και το "Appeal to Reason" έβγαζε έκτακτες εκδόσεις σε ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ο πρόεδρος Ρούζβελτ (σ.σ. ο πρεσβύτερος) έδωσε συνέντευξη τύπου στο Λευκό Οίκο και αποκάλεσε τους Ντεμπς, Μόγιερ και Χέιγουντ "ανεπιθύμητους πολίτες". Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες άντρες και γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πλακάτ που έγραφαν: "Είμαι ανεπιθύμητος πολίτης".
Παραθέτω συμπληρωματικά ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από κάποιο από τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου, που αναφέρεται σε μια κινητοποίηση των βετεράνων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Το πρώτο τμήμα ξεκίνησε στις αρχές του Μάη από το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το αποτελούσαν διακόσιοι βετεράνοι μαζί με τις οικογένειές τους. Οι επιφανείς πολίτες προσπάθησαν να τους αποτρέψουν τονίζοντας ότι η πορεία είχε διοργανωθεί από τους κομμουνιστές. Αναφέρθηκε ότι οι βετεράνοι απάντησαν: "Δεν μας ενδιαφέρει ποιος την οργάνωσε. Εμείς θέλουμε τα λεφτά μας. Τα λεφτά δεν είναι κομμουνιστικά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου