Γλυκά δεκάξι

 Γλυκά δεκάξι

Η χτεσινή εκδήλωση-συναυλία στο ποδηλατοδρόμιο –από τις λίγες περιπτώσεις ουσιαστικής αξιοποίησης των ολυμπιακών ακίνητων- δεν ήταν ένα απλό πάρτι «ενηλικίωσης» του παμε (είμαι 16άρης, σας γαμώ το σύστημα), σε συνδυασμό με τα 70χρονα της παγκόσμιας συνδικαλιστικής ομοσπονδίας (πσο), ως διαδόχου της προφιντέρν. Αλλά έδωσε την αφορμή για ένα σύντομο απολογισμό δράσης, από την ίδρυση του παμε –ως ώριμου τέκνου της οργής, όπως είπε ο μαυρίκος, και μικρής χαραμάδας φωτός μες στη μαυρίλα της αντεπανάστασης- μέχρι τις μέρες μας. Ας μην κρυβόμαστε άλλωστε από την ουσία: ενώ η δράση ενός ταξικού πόλου, ξεκομμένου και ανεξάρτητου από τον εργατοπατερισμό της γσεε, μοιάζει πιο αναγκαία από ποτέ, όλα τα σφυριά (μακριά από σφυροδρέπανα μόνο) του ποικιλώνυμου οπορτουνισμού, βαράνε στην αντίθετη κατεύθυνση, για να κλείσει αυτό το ρήγμα, στο όνομα της ενότητας και της καταπολέμησης του σεχταρισμού. Φαντάσου να άκουγαν δηλ και το χτεσινό σεχταριστικό σύνθημα: χωρίς ΕΜΑΣ γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς… Ποιοι να το άκουγαν; Το μέτωπο ενιαίων σεχτών. Ο πέτρος (πι-πι), ο γιώργος (δελαστίκ, ρούσης), το μαρς, ενώθηκαν πάλι κι έφτιαξαν… μέτωπο.

Η επιλογή του ποδηλατοδρόμιου έδωσε με τη σειρά της υλικό για μια σειρά συνειρμούς, αυτονόητους ή και λιγότερο προφανείς. Η κυματιστή πίστα έμοιαζε με την οροφή του σταδίου ειρήνης και φιλίας, ένα στάδιο πριν την έφοδο στον ουρανό, με την καμπύλη αλά γκαουντί, όπου είχε γίνει μια αντίστοιχη συναυλία για τα γενέθλια του κόμματος. Και χτες μπορεί να μην είχε (εκ των πραγμάτων) τόσο κόσμο, αλλά οι κερκίδες ήταν σχεδόν γεμάτες. Και θα ξεχείλιζαν, αν υπολογίσουμε και τους νεολαίους που ήταν μαζικά στην πίστα –καλός οιωνός και για το μας εν όψει των φοιτητικών εκλογών στις 13 μάη- και βγήκαν σαν μονομάχοι στο στίβο της ταξικής πάλης. Τα διαλεκτικά σκαμπανεβάσματα της οποίας αποτυπώνονταν στην κορυφογραμμή της πίστας, μαζί με το επαναστατικό κύμα που θα σαρώσει τον (σάπιο, αστικό) κόσμο στον 21ο αιώνα.

Οι σφοι που ήταν χρεωμένοι στην ποδηλατοδρομία πρόσφεραν σπουδαίες σημειολογικές ψηφίδες με τους θριαμβευτικούς γύρους τους –κι ας μην ήταν ο τρίτος ο τελικός- με αυτόν από το συνδικάτο οικοδόμων να είναι εμφανώς ένα κλικ πιο γυμνασμένος από τους υπόλοιπους και να επιβεβαιώνει σημειολογικά με το ποδήλατο τον πρωτοπόρο ρόλο του κλάδου, παρά τη ζωή-ποδήλατο που περνάει κάθε οικογένεια με έναν χρόνια άνεργο χτίστη (της νιας ζωής) στο σπίτι της.

Επίσης –άσχετο: γυναίκα δίχως άνδρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο. Αλλά στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ο κνίτης με φρικιά, όπως λέει και μια χυδαία ψυχή. Αλλά χτες στη συναυλία έπαιξε (από την τελευταία ιστορικά ειρηνική συνύπαρξή μας με την αναρχία) η καρμέλα, που –αν δεν κάνω λάθος (που μπορεί να κάνω)- είναι χαρτογραφημένο στην άλλη πλευρά –αν και η προαναγγελία του 902 έλεγε γενικά πως το τραγουδούσαν οι μαχητές του δημοκρατικού στρατού στον ισπανικό εμφύλιο.

Υπήρχε και ισχυρή διεθνιστική νότα, με γηπεδική παρουσίαση των καλεσμένων αντιπροσωπιών, από τις οποίες σημείωσα: τον χαιρετισμό τουρκοκυπριακών συνδικάτων· την ιταλική usb, που δεν είναι φλασάκι αλλά μία από τις πιο ελπιδοφόρες εργατικές κινήσεις στη γειτονική χώρα· την ομιλία ενός υψηλόβαθμου στελέχους της πσο στα (σο)βιετναμέζικα, που σε έκανε να σκεφτείς μελαγχολικά, α: τη σταδιακή διολίσθηση της λδ του βιετνάμ, σαν τα παιδάκια που γλιστρούσαν στην πίστα εν είδει τσουλήθρας, και β: πως ο απόηχος της αντεπανάστασης είναι τέτοιος, που σε πολύ κόσμο φαίνονται βιετναμέζικα όλα αυτά που του λέμε για οργάνωση στο σωματείο και ταξικούς αγώνες.

Τα στοιχεία για τη δύναμη της πσο με 90 εκ μέλη σε 120κάτι χώρες. Αλλά και την επισήμανση του μαυρίκου, γραμματέα της ομοσπονδίας (αν και ο έγκυρος αστικός τύπος αποκάλυψε τον εκτοπισμό του, λόγω –και- της διαφωνίας του με την κομματική γραμμή για τον παπαδιαμάντη!) για τις διαφοροποιήσεις και τις ταλαντεύσεις που υπάρχουν στις γραμμές της.

Εκτός από τη διεθνιστική, υπήρχαν κι οι μουσικές νότες, που ίσως να κούρασαν έναν κόσμο με τη διάρκειά τους, αλλά συνέθεσαν κάποιες ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις-εκτελέσεις, που περιλαμβάνονται πιθανότατα στο τριπλό σι-ντι του παμε που κυκλοφόρησε. Κι όταν φτάσαμε στις πιο παλιές, γνώριμες νότες της μεταπολίτευσης –που παρά τα όποια στραβά της (χο, χο, χο) παραμένει αξεπέραστη- ο κόσμος ζεστάθηκε και ξεσηκώθηκε.

Μεταξύ άλλων ακούσαμε:

το imagine του lennon –για φαντάσου! και στο καπάκι μια κραυγή διαρκείας, που αρχικά έμοιαζε με τσιρίδα θαυμάστριας των μπιτλς, αλλά μετά έγινε πιο σπαρακτική –κι ελπίζω να μην ήταν κάτι σοβαρό ή πολύ δυσάρεστο που να την προκάλεσε.

το revolution από κρις ντε μπεργκ (δεν υπάρχει –κι είναι εδώ!)

Την καρμέλα (ay carmela).

Τον τελευταίο καλό πασόκο, μπακαλάκο, σε μια αρκετά συγκινητική ερμηνεία της απεργίας.

Αλλά όλα αυτά ήταν απλός πρόλογος μέχρι να βγει ο μάργκαρετ να τραγουδήσει εν μέσω αποθέωσης την «περήφανη κι αθάνατη εργατιά». Και ναι μεν παραστράτησε το σεπτέμβρη και πήγε στο φεστιβάλ του σύριζα, αλλά ξέρει από πρώτο χέρι πως αυτοί οι δρόμοι (τρίτος, ευρωμονόδρομος, μεταβατικά γιοφύρια, κτλ) στο πουθενά μας πάνε (από το δίσκο με τον –πόσο τυχαίος να ‘ναι;- τίτλο «όλα θα τα διαγράψω». Και παραμονή των πρόσφατων εκλογών, είχε θεαθεί μαζί με το γγ.

Ελπίζω μόνο να μη δικαιωθεί, μετά από ένα τόσο πλούσιο δεκαήμερο, ως την πρωτομαγιά, αυτό το «καλό καλοκαίρι» που ευχήθηκε βγαίνοντας στη σκηνή.

Δεν ακούσαμε αλλά θα κολλούσαν στην περίσταση.

Το sweet sixteen του billy idol.

Κι από μακεδόνα το ποδήλατο (είχα το όνειρό μου, το ποδήλατό μου).

Ίσως κι η μαργαρίτα η μαργαρώ, με την καρέζη στο ποδήλατο, για να πιάσουμε λίγο και θεοδωράκη.

Στον επίλογο σημειώνω πως χτες (ξανα)βρήκαμε, μετά από (λίγο ή περισσότερο) καιρό.

Τα μπαλόνια ούτε γουλιά κόκα-κόλα. Καινούρια μπλουζάκια παμε, για τα γενέθλια και την πρώτη μάη. Μπλουζάκια καζαντζίδη, από τη μέρα στο σπόρτινγκ. Μαέστρο να διευθύνει την ορχήστρα, που βαίνει προς εξαφάνιση ως είδος –εκτός κλασικής μουσικής- αλλά επιβιώνει σε δικές μας εκδηλώσεις-συναυλίες.

Και το άτυπο κίνημα των νέων πρωτοπόρων, που είναι έτοιμοι και ψημένοι.

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

Υστερόγραφο από τις κινητοποιήσεις της περασμένης βδομάδας

Η πρώτη μέρα για τη μαζική δολοφονία (χωρίς εισαγωγικά) μεταναστών στη μεσόγειο, είχε έντονα αντιιμπεριαλιστικές στιγμές, με χρώμα από το ‘ένδοξο παρελθόν’ και κόκκινη μπογιά στην είσοδο των γραφείων της εε, πάνω ακριβώς από το μαξίμου (έτσι, να ξέρουμε ποιος έχει το πάνω χέρι). Τα ροζ ματ παρακολουθούσαν διακριτικά, αλλά την επόμενη μέρα θυμήθηκαν τη ντεμοντέ πάλη των τάξεων και είχαν κλείσει το δρόμο στο ύψος της βουλής. Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, αλλά οι κλούβες μένουν, όπως είπε και ένας σφος…

Και στο καπάκι να περνά κι ο πι σωτήρης μέσα από τις γραμμές μας, πιθανότατα μετά από κάποια κοινοβουλευτική επιτροπή για την ελε –έτσι εικάζω δηλ- για να τονίσει τη σημειολογία του πράγματος. Όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…

Και στο βάθος μυρίζει τιρινινί. Δηλαδή κάλπες. Κι η επέτειος της 14ης ιουνίου να πέφτει κυριακή. Λες; Αλλά αυτά έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε, αφού δούμε σήμερα και τον αλέξη στον ενικό –μπας και βγάλει καμία είδηση.