Αντιμνημόνιο

 Αντιμνημόνιο

Κάτι νεκρό μέσα στα στήθη μας

ήταν η ελπίδα, που είχε μέσα μας πεθάνει

(από στίχο του λάκη με τα ψηλά ρεβέρ)

Μα η ελπίδα έρχεται.

Χωρίς πολλά λόγια κι αναλύσεις, γιατί είναι συγκεκριμένα τα πράγματα.

Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε η κυβέρνηση της αλλαγής είναι πως ήρθε στην εξουσία με λεηλατημένα συνθήματα της αριστεράς (δηλ του κκε γιατί οι άλλοι πάντα ευρωλάγνοι ήταν) ενάντια στην εοκ και το νατο. Και όχι μόνο δεν τήρησε έστω την υπόσχεση για δημοψήφισμα (κοίτα να δεις πώς τα  φέρνει η ζωή) αλλά εκμαύλισε πολλές ριζοσπαστικές συνειδήσεις της βάσης, μετατρέποντας τους ψηφοφόρους της σε οπαδούς του ευρωμονόδρομου.

Η μεγαλύτερη ζημιά που κάνει η κυβέρνησης της πρώτη φορά αριστεράς, είναι πως αναδείχτηκε ως η (δήθεν) κατεξοχήν πολιτική έκφραση του αντιμνημονιακού μετώπου και τώρα ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνία για αριστερό μνημόνιο. Ενώ η δημοσκοπική κοινή γνώμη φέρεται να πιέζει για το κλείσιμο της συμφωνίας και να είναι έτοιμη να πανηγυρίσει ανακουφισμένη. Ζήτω το μνημόνιο της αντιμνημονιακής κυβέρνησης.

Παρεμπιπτόντως, η χώρα θεωρητικά έχει ξαναζήσει μια εθνικά περήφανη διαπραγμάτευση με τους εταίρους στα χρόνια της αλλαγής και μάλιστα με «σπουδαία αποτελέσματα»: τους αστερίσκους στις κοινοτικές ανακοινώσεις, τα μεσογειακά προγράμματα, κτλ. Αλλά έστω πως ζούμε στην χώρα των λωτοφάγων, και δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη ιστορική πείρα για να ξέρουμε προς τα πού θα πάει το πράγμα. Έστω ότι δεν προβαίνουμε σε αξιολογικές κρίσεις, ότι είμαστε καλοπροαίρετοι και σίγουροι για τις καλές προθέσεις της συγκυβέρνησης (γιατί ο σύριζα είναι τα πάντα όλα, αλλαγή μαζί με λίγο 89’) που διαπραγματεύεται όντως σκληρά (για τους δικούς της λόγους).

Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός ψηφίζει εδώ και μια πενταετία αντιμνημονιακά, ή μάλλον για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και των όρων του. Και θεωρητικά έχει βρει μια κυβέρνηση να κάνει αυτό ακριβώς και να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό σε αυτήν την κατεύθυνση. Δεν οφείλει λοιπόν να βγάλει επιτέλους και κάποια συμπεράσματα; Πού οδηγεί η διαπραγμάτευση και ο έντιμος συμβιβασμός σε αυτά τα πλαίσια; Μήπως το βασικό είναι η αλλαγή αυτού του ασφυκτικού πλαισίου; Μήπως το κύριο ζητούμενο είναι η ουσιαστική ρήξη και μια ριζική επαναστατική αλλαγή;

Ε, εντάξει λέμε και κάνα σχήμα λόγου, για να περνάει η ώρα..