7 Φεβ 2012

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Μ. ΠΛΩΡΙΤΗ ΣΤΟΝ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ Ολόκληρη η αλήθεια



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Μ. ΠΛΩΡΙΤΗ ΣΤΟΝ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ
Ολόκληρη η αλήθεια
Είναι πολύ βολικό να παίρνει κανείς το μέρος της αντιμοναρχικής πλευράς, μέσα στο απίθανο, ιδιαίτερα σήμερα, σχήμα «μοναρχικοί - αντιμοναρχικοί», για να κατακεραυνώσει τη μοναρχική πλευρά. Αλλά δεν είναι καθόλου βολικό, για κάποιους πούρους αντιμοναρχικούς, να θυμούνται ολόκληρη την αλήθεια, όταν αυτή αποκαλύπτει το ρόλο και της φιλελεύθερης αντιμοναρχικής πλευράς. Ο κ. Μάριος Πλωρίτης, με άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» (10.06.2001), επέλεξε το πρώτο. Αποσιώπησε τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει κατά του λαού όλες ανεξαιρέτως οι ηγεσίες της παράταξης, στην οποία και ο ίδιος ανήκει.
Με το άρθρο του ο κ. Μ. Πλωρίτης καταφέρεται εναντίον του Κ.Π. Γλύξμπουργκ, για τη συνέντευξη που έδωσε τούτος στο «BHMAgazino» και απαριθμεί, επίσης, μια σειρά έργα και ημέρες της βασιλείας στην Ελλάδα. Ομως τα «κενά» στο άρθρο του κ. Πλωρίτη αρχίζουν από εδώ και μετά.
Γράφει: «Περί βασιλείας. Ο τέως παινεύει, φυσικά, το βασιλικό σπίτι του, που "τόσα καλά - λέει - έκανε στον τόπο". Και "ξεχνάει" τον επαίσχυντο πόλεμο του 1897, τον εθνικό διχασμό, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τις δύο δικτατορίες (1936 και 1967) και τόσα άλλα, που ήταν όλα έργα των ανάκτων μας». Επιπλέον ο κ. Πλωρίτης επικαλείται τον Κ. Καραμανλή, που είπε το γνωστό: «Ολες οι κακοδαιμονίες στην Ελλάδα προέρχονται από τα λάθη του θρόνου».
Το θέμα είναι ότι δεν «ξεχνάει» μόνο ο Γλύξμπουργκ. «Ξεχνάει» και ο κ. Πλωρίτης. Και επειδή στα πλαίσια του παρόντος είναι αδύνατο να χωρέσουν όσα αρκετοί «ξεχνούν», ας απαριθμηθούν ορισμένα.
1. Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν ήταν έργο μόνο των «ανάκτων μας», ούτε του Μεταξά μόνο, που συνέπραξε με το Παλάτι, ούτε των Εγγλέζων μόνο, που συνέπραξαν με το Παλάτι και με τον Μεταξά! Οι παραπάνω για την επιβολή της δικτατορίας στηρίχτηκαν στηρίχτηκαν από το σύνολο της αστικής τάξης και των κομμάτων της, πρώτα και καλύτερα από τους Βενιζέλους (Ελευθέριο και Σοφοκλή) και από τον Θ. Σοφούλη. Και φυσικά και από το «Λαϊκό Κόμμα» του Π. Τσαλδάρη! Ο Σ. Βενιζέλος διαπραγματευόταν με τον Μεταξά την εγκαθίδρυση δικτατορικής διακυβέρνησης, με τον όρο να γίνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης! Το ίδιο το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, όπως και ο Γ. Καφαντάρης! Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από το Παρίσι, πίεζε την υπηρεσιακή κυβέρνηση Δεμερτζή να κάνει τον Μεταξά υπουργό των Στρατιωτικών! Και τον έκανε! Ηταν οι μέρες που ο Ελευθ. Βενιζέλος έλεγε το μνημειώδες: «Από τα βάθη της καρδιάς μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς»!!
Να σημειωθεί επίσης ότι το δρόμο προς τη δικτατορία του 1936 τον άνοιξαν κι άλλοι, όπως ο φιλομουσολινικός Νικόλαος Πλαστήρας, που ήθελε να κάνει ο ίδιος δικτατορία! «Θα κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει», έλεγε ο Πλαστήρας! (Γρηγορίου Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τόμος Β`, σελ. 183, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ). Αυτά γινόντουσαν το 1933 και ο Ελευθ. Βενιζέλος τον εμπόδισε με το «επιχείρημα»: «Η Ιταλία επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ. Εγώ δεν νομίζω, αγαπητέ φίλε στρατηγέ Πλαστήρα, ότι είσαι ικανός να κάμεις τον δικτάτορα ως ο Μουσολίνι. Οχι μόνον δεν είσαι ικανός, αλλά δεν έχεις και την πλειάδα, τας εκατοντάδας των εκλεκτών συνεργατών του Μουσολίνι»! (ο.π.). Το κίνημα πραγματοποιήθηκε, αλλά απέτυχε...
Δεν ήταν, βεβαίως, η πρώτη φορά, που στρατιωτικό πραξικόπημα ξεκινούσε από το χώρο του «Κέντρου». Και την 1η Μαρτίου 1935 οι Βενιζέλος - Πλαστήρας επεχείρησαν στρατιωτική δικτατορία, που επίσης απέτυχε. Ενώ το 1925 ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος επέβαλε τη δικτατορία του. Ηταν κι αυτός του «Κεντρώου» χώρου, πούρος αντιμοναρχικός και από τους πρωτοστατήσαντες στην εκτέλεση των «6» (1922).
2. Για τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν ήταν υπεύθυνη μόνο η μοναρχία, ούτε μόνο οι του «Λαϊκού Κόμματος». Αυτοί αποτελείωσαν ένα κακό που, όμως, το ξεκίνησε ο Βενιζέλος και το «Κόμμα των Φιλελευθέρων»! Αυτοί φαντάστηκαν ότι ήρθε η ώρα για τη «Μεγάλη Ελλάδα»! Αυτοί ορέχτηκαν, με τη Συνθήκη των Σεβρών (10.08.1920), ν' αρπάξουν ένα μεγάλο κομμάτι της Τουρκίας, γεγονός που εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούσε και τη Μ. Βρετανία και άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, που «εγγυήθηκαν»!! Κι έστειλε, η κυβέρνηση Βενιζέλου, τον ελληνικό στρατό στη Μικρασία! Και βέβαια οι άλλοι (Μοναρχία - «Λαϊκοί») πήγαν στις εκλογές της 7 Νοέμβρη 1920 με το σύνθημα της αποχώρησης του στρατού από την Τουρκία! Τις κέρδισαν κι έκαναν ό,τι κι ο Βενιζέλος. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο απ' ό,τι υποσχέθηκαν προεκλογικά!...
3. Ο κ. Πλωρίτης επικαλείται και τον Παναγιώτη Πιπινέλη, που βεβαίωνε πως «ο Κωνσταντίνος σιχαινόταν τους πολιτικούς και τα κόμματα» και αποκαλούσε τον δημοκρατικό λαό «όχλο»...
Αυτό το... προσόν, να θεωρούν το λαό όχλο, δεν το είχε μόνο ο Κωνσταντίνος κι οι πρόγονοί του. Αλλά ο κ. Πλωρίτης δε θα έπρεπε να «ξεχνάει» και το «Ιδιώνυμο» του Ελευθ. Βενιζέλου, τον βαθύτατο αντικομμουνισμό του Αλεξ. Παπαναστασίου και του Γ. Παπανδρέου και τα όσα αυτοί έκαναν κατά του λαού.
Επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, μεταξύ 1929 και 1932, έγιναν 11.400 συλλήψεις και 2.130 καταδίκες, ενώ από τις επιτροπές ασφαλείας εξορίστηκαν πάνω από 200 άτομα! Στο ίδιο διάστημα κακοποιήθηκαν 1.355 άτομα και 120 φαντάροι πέρασαν τη στρατιωτική τους θητεία στον πειθαρχικό ουλαμό του Καλπακίου! (Μεταξύ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο τα στελέχη της ΟΚΝΕ Μαρκοβίτης και Πανούσης - η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια, ύστερα από τεράστια λαϊκή κινητοποίηση. Σε ισόβια δεσμά καταδικάστηκαν τα στελέχη της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ Κώστας Γαμβέτας (εκτελέστηκε αργότερα από τους Ιταλούς) και Δημ. Βλαντάς.
Και βεβαίως, δε χρειάζεται ν' αναφερθεί κανείς εκτενώς, στο τι έγινε το 1944 (Δεκέμβρης) υπό την καθοδήγηση του Γεωργίου Παπανδρέου, τότε που μαζί με τους Σκόμπυ - Τσώρτσιλ - Δαμασκηνό (αρχιεπίσκοπος αυτός) έσφαζαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά. Στο γεγονός, ότι στην πιο κρίσιμη περίοδο του Εμφυλίου πρωθυπουργός ήταν ο Σοφούλης, που έβγαλε εκτός νόμου το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, έκλεισε το «Ριζοσπάστη» και τα άλλα ΕΑΜικά έντυπα και θέσπισε τον Α.Ν. 509! Στο 1966, που οι καταδικασμένοι με τον νόμο 375/1936 για κατασκοπία απελευθερώθηκαν από τον «αποστάτη» πρωθυπουργό Στέφανο Στεφανόπουλο και όχι από τον Γ. Παπανδρέου (1964-1965)! Ο οποίος Γ. Παπανδρέου συζητούσε με τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ το ενδεχόμενο να διαλυθεί με νόμο η Νεολαία Λαμπράκη! Χώρια από την εγκύκλιο 1010, που την υλοποίησε, για να χτυπήσει το κίνημα των Λαμπράκηδων στα σχολειά! Ο κατάλογος είναι ατελείωτος...
4. Ο κ. Πλωρίτης χρησιμοποιεί μαρτυρίες πρωταγωνιστών των Ιουλιανών (Π. Κανελλόπουλος), για να αποδείξει του λόγου του το αληθές. Π. Κανελλόπουλος: «Το χειρότερο... είναι ότι η απόσπασις των αναγκαίων βουλευτών... έγινε με ΕΞΑΓΟΡΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ... με τον υπουργικόν θώκον ή με άλλα ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΑ ΜΕΣΑ...». Αυτό, ωστόσο, δίνει αφορμή για δύο συμπεράσματα.
Πρώτο: Κι αν ακόμη δεχτεί κανείς, ότι το βασικό κίνητρο πολλών «αποστατών» ήταν ο υπουργικός θώκος και άλλα ακατονόμαστα, τι άλλο δείχνει αυτό, από την... ποιότητα του κόμματος «Ενωσις Κέντρου», την οποία ο Γ. Παπανδρέου, ασφαλώς και γνώριζε, αλλά συγκρότησε ένα τέτοιο κόμμα για να γίνει πρωθυπουργός - και βεβαίως, γιατί είχε συμφωνήσει με την ηγεσία της ΕΡΕ (Κ. Καραμανλή) να δημιουργηθεί ένα ακόμη μεγάλο «εθνικόν» κόμμα, που θα εδραίωνε αδιατάρακτα το δικομματικό σύστημα; Το ίδιο επιδίωκε και η κυβέρνηση των ΗΠΑ από το 1950... Και το πρόβλημά τους έγινε μεγαλύτερο μετά το 1958, όταν η ΕΔΑ ήρθε στις εκλογές δεύτερο κόμμα. Φανερός, λοιπόν, ο στόχος...
Δεύτερο, που είναι το κύριο: Οι «αποστάτες» αποστάτησαν από το κόμμα τους, έχοντας υποκλέψει τη λαϊκή ψήφο, αλλά δεν αποστάτησαν από την τάξη τους (γι' αυτό και το «αποστάτες» σε εισαγωγικά)! Το αντίθετο. Πίστεψαν, ότι την εξυπηρετούν καλύτερα «αποστατώντας». Και η ιστορική καταδίκη (από πλευράς λαϊκών συμφερόντων) πρέπει να γίνει από αυτή την άποψη. Το ίδιο και η καταδίκη των Γλύξμπουργκ και της ΕΡΕ. Και σε τελευταία ανάλυση τη Μοναρχία στην Ελλάδα δεν την έφερε ο λαός! Ούτε τα νόθα δημοψηφίσματα (1935, 1946), με τα οποία επανέρχονταν οι έκπτωτοι, τα διενεργούσε ο λαός. «Δεξιά» και «Κεντρώα» κόμματα ήσαν επί σκηνής... Στο νόθο δημοψήφισμα του 1935 η Μοναρχία πήρε 105%, σύμφωνα με τους διενεργούντες το δημοψήφισμα!! Το κατέβασαν στο 98,7%, για να αποφύγουν, όσο γινόταν, τον εξευτελισμό! Ομως, μετά από αυτή την πρόκληση, ο Θ. Σοφούλης, χαρακτήρισε το πολιτειακό λήξαν, δηλαδή νομιμοποίησε το δημοψήφισμα...
5. Η σύγκρουση του Ιούλη 1965, από τη μια ανέδειξε το ρόλο των Ανακτόρων (για μια ακόμα φορά), από την άλλη ανέδειξε το ρόλο του «Κέντρου» και του Γ. Παπανδρέου.Αλλά ανέδειξε και πάλι και το ρόλο του ξένου ιμπεριαλιστικού παράγοντα (ΗΠΑ - ΝΑΤΟ), για τον οποίο, επίσης, δεν κάνει την παραμικρή νύξη ο κ. Πλωρίτης. Οι εξελίξεις μέσα στην Ελλάδα συνδέονταν άμεσα με τις διεθνείς (Κυπριακό κ.ά.). Και επέβαλαν «λύσεις», που δεν μπορούσαν να επιβάλουν κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, γιατί θα εισέπρατταν τεράστιο πολιτικό κόστος. Τους χρειαζόταν να είναι ο λαός κυριολεκτικά αλυσοδεμένος.
Οσον αφορά στη σύγκρουση κυβέρνησης - Ανακτόρων, τα πράγματα είχαν έρθει έτσι, που το ζήτημα του «ποιος κυβερνά» (η κυβέρνηση ή το Παλάτι) ετίθετο επί τάπητος. Κι ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορούσε να λυθεί με τον περιορισμό του βασιλιά σε επουσιώδη ρόλο. Ούτε με την ιστορία του Παλατιού, ούτε με τη βούληση και τις επιδιώξεις των πιο συντηρητικών δυνάμεων ταίριαζε αυτός ο ρόλος. Το ζήτημα μπορούσε να λυθεί, είτε με την επικράτηση του Παλατιού (όπως και έγινε), είτε με την επικράτηση της κυβέρνησης. Το τελευταίο σήμαινε σύγκρουση στην κατεύθυνση της κατάργησης του θεσμού, άμεσα ή σε μια σύντομη πορεία. Ο πρωθυπουργός του 52,72% πήγε και τα παρέδωσε στο Παλάτι και στους «αποστάτες» - ΕΡΕ! Και στη συνέχεια χρησιμοποίησε το λαό, μέχρι που τα έκανε πλακάκια και με τον Παρασκευόπουλο (πρωθυπουργός) και με τον Κανελλόπουλο (επίσης πρωθυπουργός). Δεν τόλμησε να πατήσει πόδι στον Κωνσταντίνο, επειδή φοβόταν το λαό! Και αθέτησε όλες τις υποσχέσεις, αφήνοντας σε καίριες θέσεις και τον Γ. Παπαδόπουλο και όλο το σκληρό πυρήνα της στρατοκρατίας. (Η αλήθεια είναι, ότι ο Κωνσταντίνος και η Φρειδερίκη ήθελαν δικτατορία, αλλά να είναι εκείνοι οι κυρίαρχοι του «παιχνιδιού». Στη διαπάλη, που υπήρξε, τους παραμέρισαν και οι συνταγματάρχες και οι ΗΠΑ, που κινούσαν τα νήματα...).
6. Το συμπέρασμα είναι ότι οι δύο μεγάλες παρατάξεις μπόρεσαν ολόκληρο τον αιώνα (με εξαίρεση το διάλειμμα λίγων χρόνων) να εγκλωβίσουν τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, που τα συμφέροντά της συγκρούονταν με τα αστικά συμφέροντα, που και οι δύο εκπροσώπησαν. Και σήμερα γίνεται το ίδιο, με τη διαφορά ότι οι μεταξύ τους αντιθέσεις έχουν τελείως μειωθεί. Και έτσι οι του ΠΑΣΟΚ καταφεύγουν σε μια παρελθοντολογία κατά της «επαράτου», για να καλύψουν το παρόν, αλλά και κρύβοντας τους «άθλους» των δικών τους πολιτικών προγόνων. Αυτό το τελευταίο έκανε και ο κ. Πλωρίτης.

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ


ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ