Στοιχεία για την κατάσταση της νεολαίας στην Ευρώπη

 Στοιχεία για την κατάσταση της νεολαίας στην Ευρώπη

Άνεργοι, NEETs, απλήρωτοι, εξαντλημένοι, μετανάστες…

Σε μία από τις παραπάνω “ομάδες” ανήκει η πλειοψηφία των νέων στην Ευρώπη. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας προέρχεται, ανήκει ή προσεγγίζει την εργατική τάξη.

Σήμερα, 14 εκατομμύρια νέοι σ’ όλη την ΕΕ ζουν σε όλο τους το μεγαλείο τις «ελευθερίες» του καπιταλισμού: όχι μόνο είναι άνεργοι, αλλά έχουν πεταχτεί εκτός σχολείου, επαγγελματικών ή πανεπιστημιακών σχολών, είναι δηλαδή οι αποκαλούμενοι NEETs (Not in Education, Employment or Training). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζουν πάνω από 6 εκατομμύρια νέοι έως 25 ετών. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Ισπανία και την Ελλάδα, όπου 2 στους 3 νέους είναι άνεργοι. Στην Ιταλία π.χ. η ανεργία στους νέους είναι πάνω από 40%. Σε περιοχές της Νότιας Ιταλίας η ανεργία των νέων αγγίζει το 60%. Στη Σερβία, που δεν έχει προσχωρήσει στην ΕΕ, η πραγματική ανεργία είναι περίπου 25% και σε αυτό ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το 10% του εργατικού δυναμικού που δουλεύει χωρίς να πληρώνεται για μήνες. Στην Τσεχία, επισήμως 1 στους 5 νέους βρίσκεται στην ανεργία, μία λέξη την οποία ο λαός της Τσεχοσλοβακίας αγνοούσε στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μάλλον και γι’ αυτό το λόγο το 40% των πιο φτωχών νέων και των σπουδαστών σε σχολές μαθητείας έχουν θετική γνώμη για το σοσιαλισμό.

Από τη μία λοιπόν, μεγαλώνουν οι στρατιές των ανέργων και των NEETs, ενώ από την άλλη για τους νέους που βρίσκονται στην παραγωγή επεκτείνεται ο θεσμός της κινητικότητας και της πρακτικής, με την παράλληλη εντατικοποίηση της δουλειάς. Όλοι θυμούνται τον 21χρονο Γερμανό φοιτητή που πέθανε από εξάντληση στο Λονδίνο, μετά από 72 ώρες συνεχούς εργασίας, στο πλαίσιο της πρακτικής του. Στη Βρετανία, (ισχυρή καπιταλιστική δύναμη, που συμμετέχει στην ΕΕ, χωρίς ευρώ αλλά με δικό της εθνικό νόμισμα), σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησής της, ένας στους έξι (17%), δηλαδή πάνω από 1 εκατομμύριο νέοι (ηλικίας 16-24 ετών) είναι NEETs. Όμως, την ίδια στιγμή με όρους ελαστικής εργασίας δουλεύουν πάνω από 8 εκατομμύρια ή το 27% των εργαζομένων. Διευρύνονται τα ακόμα πιο ελαστικά “zero hours contracts”, τα οποία είναι συμβόλαια που δεσμεύουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν οποιαδήποτε στιγμή το ζητάει η επιχείρηση, χωρίς κατώτατο όριο ωρών και αποδοχών.

Η εξαντλητική δουλειά είναι κανόνας, ιδιαίτερα στους κλάδους με άνοδο, όπως π.χ. στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα είναι ο τουρισμός, ή η πολύωρη δουλειά μέχρι και για 12 ώρες για ψίχουλα στις διάφορες τηλεφωνικές εταιρείες.

Στη Γερμανία, «τη νικήτρια της κρίσης» όπως την παρουσιάζει η κυβέρνησή της προς το γερμανικό λαό, με πλούτο τρισεκατομμυρίων ευρώ που παράγουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι ξεπερνούν τα 2,5 εκατομμύρια. Η ανεργία ποσοστιαία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο σε άλλες χώρες, είναι στο 5%, όμως αυτό γίνεται επειδή 8 εκατομμύρια (κυρίως νέοι, και βασικά γυναίκες) απασχολούνται στα λεγόμενα “mini jobs”, με μερική απασχόληση και 450 ευρώ μισθό. Περίπου 300.000 νέοι κάθε χρόνο εντάσσονται στη μαθητεία, πηγαίνοντας σε κάποιο χώρο δουλειάς με πολύ χαμηλούς μισθούς (για δεκάδες χιλιάδες νέους δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ, που με βάση το κόστος ζωής στη Γερμανία είναι κυριολεκτικά ψίχουλα) και την υπόλοιπη μέρα στη σχολή.

Οι αστικές κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση αξιοποιούν το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας που είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, για να προωθήσουν πιο μαζικά τις επισφαλείς συμβάσεις απασχόλησης, για να χτυπήσουν τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα, για να εντείνουν την εκμετάλλευση. Χρησιμοποιούν το νέο ηλικιακά εργατικό δυναμικό για να τσακίσουν τα δικαιώματα των “παλιών” και τελικά ολόκληρης της εργατικής τάξης. Το παρουσιάζουν ως “λύση”. Πράγματι έτσι είναι για τους καπιταλιστές, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Στην Κύπρο π.χ., κυβέρνηση και εργοδότες αξιοποιούν το σύνθημα “το καλό της οικονομίας” (κάτι σαν το δικό μας “λιτό βίο”) και ουσιαστικά ανοίγουν το δρόμο για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αξιοποιώντας τη μεγάλη ανεργία. Στην Ιταλία, η κυβέρνηση Ρέντσι ξήλωσε όποιους νόμους εγγυώνταν κάποια εργασιακά δικαιώματα και το παρουσίασε μάλιστα ως προσπάθεια για την ενίσχυση της απασχόλησης.

Το αποτέλεσμα είναι μεγάλες νεολαιίστικες μάζες να τριγυρνούν ανάμεσα στην ανεργία, την επισφαλή εργασία και τη μετανάστευση. Το 2014, για πρώτη χρονιά μετά το 1973, μετανάστευσαν από την Ιταλία πιο πολλοί από όσους μετανάστευσαν προς αυτή

Πηγή: ΟΔΗΓΗΤΗΣ