Καμπανάκι. Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!

 Καμπανάκι. Άνοδος της ακροδεξιάς παντού!

Η νέα άνοδος της ακροδεξιάς «στην πιο ευτυχισμένη χώρα της Ευρώπης», τη Δανία, κατά τις εκλογές της 18^ης Ιουνίου 2015, μετά και από συνεχή άνοδο στη Γαλλία και άλλες χώρες, προκάλεσε νέους προβληματισμούς στους αστούς αναλυτές που τρέχουν πάντα πίσω από τα γεγονότα για να τα ερμηνεύσουν κατά το δοκούν. 

 

Πως και γιατί ανεβαίνει ο φασισμός σε χώρες «ευτυχισμένες» όπως η Δανία, η Νορβηγία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Αλιά, η Αυστρία, η Γαλλία κ.α.;



Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», δηλ. το φασιστικό κόμμα ήρθε 2^ο και όπως λένε οι αναλυτές, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο μέλλον της χώρας! Το «Κόμμα του Λαού της Δανίας»  έλαβε 21,1%, έναντι 12,3% πριν από τέσσερα χρόνια. Πρώτοι αλλά καταϊδρωμένοι οι σοσιαλδημοκράτες με 26,3%, τρίτοι οι Φιλελεύθεροι με 9,5%. Οι ακροδεξιοί λαμβάνουν 37 έδρες, τρεις περισσότερες από τους Φιλελεύθερους και 15 περισσότερες απ' όσες είχαν. 

Τι κυβέρνηση θα σχηματισθεί, με δεδομένο ότι ο «κεντροδεξιός» συνασπισμός, που περιλαμβάνει και το «Κόμμα του Λαού της Δανίας», εξασφαλίζει πλειοψηφία 90 εδρών στο κοινοβούλιο, γεγονός που του επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης;

 

Αν δούμε την ιστορία των αστικών κομμάτων και κοινοβουλίων, θα δούμε πάντα μια αρχική «ανατριχίλα» για τους ακροδεξιούς, η οποία όμως αποκαλύπτεται στη συνέχεια ότι είναι εντελώς υποκριτική. Σταδιακά ενσωματώνουν τους φασίστες στη λειτουργία τους (να μη ξεχνάμε τον Μεταξά, τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και πριν λίγα χρόνια την Αυστρία), μετακινούνται στις δικές τους θέσεις για να τους αφαιρέσουν δήθεν δύναμη(!), υιοθετούν με ευχαρίστηση το… «μικρότερο κακό» που είναι η «γλυκιά» εφαρμογή άγριων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών και στο τέλος, απλώς στρώνουν καλά το δρόμο για την άνοδο του φασισμού σε γενική κλίμακα.

Οι αστοί αναλυτές υποτίθεται ότι μένουν έκπληκτοι από την άνοδο του φασισμού! «Δεν ξέρουν» γιατί ανεβαίνει. Τα εξηγούν όλα κατά τον ίδιο παλιό τρόπο των αστών της δεκαετίας του ΄30 εκστασιαζόμενοι από τα «γεγονότα» και ρίχνοντας ανάθεμα σε κάθε  εύκολο θύμα ή αντίπαλο, όχι όμως, και ποτέ, στην άρχουσα τάξη.

 

Σήμερα δεν έχουμε τους Εβραίους, αλλά έχουμε μετανάστες, ισλαμιστές, μελαμψούς και φυσικά όπως και τότε, πάντα, υπογείως και μακροπρόθεσμα κομμουνιστές... Αυτοί είναι οι εύκολοι στόχοι της εξουσίας, εύκολα θύματα, εύκολο έδαφος συσπείρωσης γύρω από φασιστικές ιδεολογίες και μέσα από την καθημερινή τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται, όπως και στη δεκαετία του ’30, από του μεγάλο κεφάλαιο.

Σταδιακά, βέβαια, οι αναλυτές εγκαταλείπουν τις θεωρίες ότι τον φασισμό τον παράγουν τα λάθη, η αναποτελεσματικότητα της αστικής δημοκρατίας και η πείνα του λαού γιατί δεν ταιριάζει για «ευτυχισμένες χώρες» της Ευρώπης!

Τι να κάνουν λοιπόν οι αναλυτές, το ρίχνουν στην περιπτωσιολογία όπως για τη Δανία ο φόνος 2 Εβραίων από έναν Παλαιστίνιο, τη Γαλλία οι πολλοί μελαμψοί μετανάστες και ο φόνος των δημοσιογράφων του χιουμοριστικού αλλά εντελώς πολιτικού περιοδικού Charlie Hebdo κλπ.  Ακριβώς όπως ο φόνος ενός Γερμανού από Εβραίο το 1938, προκάλεσε, δήθεν, την οργή των Γερμανών Ναζί και τη «νύχτα των κρυστάλλων», την ώρα που είχαν δολοφονηθεί εν ψυχρώ ήδη από ναζιστικές ορδές, χιλιάδες Εβραίοι.

Φυσικά, τα αντίθετα φαινόμενα, όπως τότε με τους φόνους των Εβραίων, των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης και τα σημερινά από τη Νορβηγία, και τις φασιστικές αγριότητες στην Ουκρανία, μέχρι τα εκατοντάδες χιλιάδες πτώματα λαών σε Μ. Ανατολή, Αφρική και Μεσόγειο, από τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και την πείνα που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές, ούτε κατά διάνοια παράγουν αντιφασιστικά αισθήματα στο ίδιο, αυξανόμενο, τμήμα των αναπτυγμένων και «ευτυχισμένων» λαών που ασπάζεται την ακροδεξιά εκδοχή για τον κόσμο. Γιατί άραγε;

 

Τι συμβαίνει;

Όποιος πάει να ερμηνεύσει επιδερμικά τη νέα άνοδο του φασιστικού φαινομένου, με δήθεν «απειλή» από τους μετανάστες που είναι θύματα πείνας, πολέμων και βομβαρδισμών που έχουν επιβάλει μαζικά οι ιμπεριαλιστές σε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη, ή από τους Ρώσους στην Ανατολή, καμία αξιόπιστη ανάλυση δεν θα κάνει ποτέ. Όμως, ούτε θέλουν να κάνουν αξιόπιστη ανάλυση. Θέλουν μόνο να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Ποια είναι η αλήθεια;

Η αλήθεια είναι πως ο φασισμός είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού, στο ιμπεριαλιστικό (μονοπωλιακό) στάδιο της παρακμής του, μια μορφή πολιτικής διαχείρισης του συστήματος η οποία με βίαιο τρόπο επιχειρεί να αποκαταστήσει την απόλυτη κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου πάνω στην εργασία και σε ολόκληρη την κοινωνία. Μια μορφή που αντικαθιστώντας, απότομα ή σταδιακά, την άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, την αστική δημοκρατία, με διάφορες ενδιάμεσες συνθέσεις και συμπλέξεις, επιχειρεί την διοικητική επιβολή της μαζικής και ληστρικής ροής κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο.

 

Αυτό επιχειρείται όχι πάντα αλλά όταν η αστική δημοκρατία αδυνατεί να δώσει κέρδη βιώσιμα για μεγάλο μέρος του κεφαλαίου. Σε αυτό συμβάλει και μια αντιφατική λειτουργία του συστήματος. Από τη μια για να επιβιώσει και για να αναπαράγεται διευρυμένα, αναγκαστικά δέχεται, μετά από αγώνες, ορισμένα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα και από την άλλη, αυτά τα δικαιώματα του περιορίζουν ένα μέρος της ελευθερίας απόσπασης υπεραξίας από τους εργαζόμενους, πράγμα που, σε εποχές κρίσης, οδηγεί σε έλλειμμα κερδοφορίας ενός μέρους του κεφαλαίου και φυσικά σε νέα κρίση. Το αδιέξοδο είναι πλήρες.

 

Νομοτέλειες…

Η επιβίωση του κεφαλαίου επιβάλει την καταστροφής ενός μέρους του μεγάλου κεφαλαίου και την αναδιάρθρωση με βάση την επένδυση του αργούντος κεφαλαίου σε παραγωγικές δράσεις. Ο καπιταλισμός όμως δεν είναι σοσιαλισμός να έχει κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία και έτσι αναγκαστικά προκρίνει τη μόνη αρχή που γνωρίζει: «ο θάνατός σου η ζωή μου»! Μια αρχή που πρώτα επιβάλλεται απέναντι στην εργατική τάξη, σε συνέχεια στα μεσαία στρώματα και τέλος απέναντι και στα «αντίπαλα» κεφάλαια (ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις).

Φυσικά αυτή η λύση υπονομεύει ακόμη περισσότερο την ομαλή και διευρυμένη αναπαραγωγή του συστήματος, αφού δεν είναι δυνατή η αναπαραγωγή με ταυτόχρονο περιορισμό των δικαιωμάτων των παραγωγών. Διαφορετικά θα επιβίωνε ανέτως η δουλεία ως παραγωγική σχέση στη διαχείριση των νέων τεχνολογιών και των σύγχρονων αυτοματοποιημένων και ηλεκτρονικών μέσων παραγωγής.

 

 Έτσι, αναγκαστικά και νομοτελειακά, το σύστημα έχει τον αρνητή και ανατροπέα στα σπλάχνα του και τον συντηρεί γιατί αλλιώς παθαίνει «ξαφνικό θάνατο»! Για να μη γίνεται παρανόηση, όσο και αν το θέλει το μεγάλο κεφάλαιο, κανένας δούλος δεν μπορεί, από τη φύση της δουλείας, να αποτελεί το μαζικό επιστημονικό δυναμικό, των πανεπιστημίων και των πολυεθνικών, που παράγει έρευνα και τεχνολογία, τη διαχειρίζεται, την βελτιώνει συνεχώς και σε συνέχεια την εισάγει στην παραγωγή.

Σε συνέχεια, κανένα εργατικό δυναμικό δεν θα λειτουργούσε παραγωγικά και αποτελεσματικά τους Η/Υ ή τα αυτόματα συστήματα και μηχανήματα, αν ήταν δούλος. Άλλωστε οι δούλοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν επιστήμονες ή σύγχρονοι εργάτες με πτυχία, ξένες γλώσσες, υψηλό επίπεδο γνώσεων ικανοτήτων, προσόντων κλπ, πριν αναλάβουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής.

 

Είναι νομοτέλεια κάθε συστήματος και κάθε παραγωγής, σε κάθε συγκεκριμένο ιστορικό επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων να αντιστοιχούν και συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις που μπορούν να τις θέτουν σε παραγωγική λειτουργία και να τις κάνουν αποδοτικές. Η κατάργηση της δουλείας και της δουλοπαροικίας δεν ήταν κάποια ηθική διαδικασία αλλά εντελώς κοινωνική, οικονομική και ταξική διαδικασία εξέλιξης του κόσμου, ήταν μια νομοτελειακή αναγκαιότητα της ανάπτυξης της κοινωνίας, της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων.

 

Όταν λοιπόν, παρά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα των αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων, το αδιέξοδο του συστήματος επανέρχεται, επιζητούνται πιο σκληρές πολιτικές, όπως οι ταξικοί (εμφύλιους τους λένε), περιφερικοί και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Σε κάθε περίπτωση, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός είναι παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο παρακμής και υπονόμευσης των όρων βιωσιμότητάς του, ακόμη και την ώρα που προσπαθεί με βίαια μέσα να την αποκαταστήσει.

Αυτή είναι η βασική αιτία ανόδου του φασισμού: Η αποκατάσταση της ανεξέλεγκτης  εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις και ειδικά στην εργατική τάξη για την απόσπαση τεράστιων κερδών για να το κάνουν βιώσιμο μέσα σε συνθήκες κρίσης και παρακμής.

Η διαδικασία ανόδου του φασισμού

Ο φασισμός αρχίζει και έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο, όταν το μονοπωλιακό κεφάλαιο διαπιστώνει ότι η αστική δημοκρατία αργά ή γρήγορα θα είναι αδύνατο να του προσφέρει βιώσιμους όρους κερδοφορίας. Είναι η εναλλακτική του λύση.

Τότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τις αστικές δημοκρατίες. Τότε, δήθεν από διάφορα τυχαία φαινόμενα και «λαϊκά αιτήματα», ανδρώνονται, νόμιμα στην αρχή, φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις με διάφορες ονομασίες και ιδεολογίες αλλά πάντα με το ίδιο περιεχόμενο: την κατάργηση δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε φασισμός, ως πρώτη πράξη έχει την κατάργηση κάθε αστικού δημοκρατικού, εργασιακού και ατομικού δικαιώματος, πλην των δικαιωμάτων του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου να επιβάλει την πλέον ληστρική εκμετάλλευση. 

 

Σε αυτή την διαδικασία, βέβαια, συμβάλουν με τον τρόπο τους όλες σχεδόν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και αυτές που είναι αντίθετες αλλά τον πολεμάνε με παραπειστικά επιχειρήματα, όπως πχ την ηθικοποίηση της αστικής δημοκρατίας και του καπιταλισμού. Συμβάλουν, επίσης, τα μέσα ενημέρωσης που όλα σχεδόν ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο αλλά πάνω απ όλα, συμβάλουν με τον τρόπο τους, τα διάφορα τιμήματα του κρατικού μηχανισμού και των διάφορων θεσμών, που σταδιακά διαβρώνονται ή ασπάζονται τη φασιστική ιδεολογία. Πώς να ερμηνεύσει άλλωστε ένας αντικειμενικός αναλυτής, τις άμεσες ή έμμεσες φασιστικές εξάρσεις από ένα μέρος του εκκλησιαστικού Ιερατείου (όλων των δογμάτων και θρησκειών) ή των σωμάτων ασφαλείας;

Η πραγματική διέξοδος

Η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, μετά και την πείρα ενός αιώνα, δεν είναι πλέον δυνατή στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν θα θυσιάσει ποτέ ένα από τα ισχυρότερα τέκνα - όπλα της ύπαρξής του, για χάρη ενός αναιμικού παιδιού του, όπως η αστική δημοκρατία. Άλλωστε, και να επιτευχθεί προσωρινά η υποχώρηση του φασισμού, το σύστημα θα βρει τρόπο να το επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο όταν οι ανάγκες το καλούν. Όπως αυτή την εποχή.

Μοναδική λύση: η ανατροπή του καπιταλισμού, η κατάργηση της ατομικής – καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (με προτεραιότητα την μονοπωλιακή),  η κοινωνικοποίησή της, η κατάργηση της εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η εγκαθίδρυση του «νέου» σοσιαλισμού που θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τις αγωνίες ύπαρξης που του εμφυτεύει από γεννησιμιού του ο καπιταλισμός. 

 

Για τις γενεσιουργές αιτίες του φασιστικού φαινομένου, μια ανάλυση διαφορετική από τις αστικές, μπορεί να φωτίσει μερικά σκοτεινά μέρη της επανεμφάνισής του: «Η γενεσιουργός αιτία του φασιστικού φαινομένου»