Οι «φίλοι»...

Οι «φίλοι»...

Πρώτα, ως «φίλο» του ελληνικού λαού παρουσίαζαν τις χώρες του «νότου», που θα έφτιαχναν λέει «μέτωπο» απέναντι στις χώρες του βορρά της ΕΕ, που «επιβάλλουν την ανάλγητη λιτότητα»...

Μετά «φίλος» ήταν οι ΗΠΑ, η «ισχυρή δύναμη που συνδράμει το έργο της ελληνικής κυβέρνησης», όπως είχε πει ο Αλ. Τσίπρας, αλλά και το ΔΝΤ που πιέζει τους «Ευρωπαίους» για αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους...
Πιο μετά έγινε το ΔΝΤ «ανάλγητο», καθώς «επιμένει» σε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ «φίλος» έγινε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, που «προσπαθεί πραγματικά για την επίτευξη συμφωνίας»...
Η συμφωνία όμως δεν έκλεινε, οπότε στην πορεία, «φίλος» έγινε η Ρωσία, που θα έστελνε και μερικά δισ. ως προκαταβολή για την κατασκευή στην Ελλάδα αγωγού με ρωσικό φυσικό αέριο...
Η προκαταβολή δεν ήρθε ποτέ και «ξαναγυρίσαμε» στη «φιλία» του ΔΝΤ, γιατί έθεσε ξανά το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, κι ας το συνδυάζει απαρέγκλιτα με νέα βάρβαρα μέτρα, π.χ. με ακόμα πιο άγριο μαχαίρι στο Ασφαλιστικό...
Και τώρα τελευταία, ειδικά μετά και το τελεσίγραφο της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης την Τρίτη, μαθαίνουμε ότι «μοναδικός μας φίλος» είναι η Γαλλία που συνυπέγραψε μεν το τελεσίγραφο, αλλά δίνει μάχη απέναντι σε όλους τους άλλους «που θέλουν να μας πετάξουν απέξω» από την ΕΕ και την Ευρωζώνη...

Καθώς εξελίσσονται τα παζάρια για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, ενταγμένα στο πλαίσιο των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι «φίλοι» και οι «εχθροί», οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, φτάνει να κρύβεται από τα μάτια του λαού η αντικειμενική πραγματικότητα: Το γεγονός δηλαδή ότι κανένα από όλα αυτά τα καπιταλιστικά κέντρα, καμία από αυτές τις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, δεν είναι φίλος του λαού: Ισα - ίσα όλοι τους δε χάνουν ευκαιρία να υπογραμμίζουν τις «δύσκολες αποφάσεις» που πρέπει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση, όλοι τους ομονοούν στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποιήσεις, «απελευθέρωση» αγορών κ.ο.κ.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μέσα στους οποίους επιδιώκει να «παίξει» και η ελληνική αστική τάξη, οι αντιθέσεις ΕΕ - ΔΝΤ, Γερμανίας - ΗΠΑ, οι σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας της γερμανικής και της γαλλικής αστικής τάξης, δεν έχουν να κάνουν με «φίλους» και «εχθρούς» των λαών: Αφορούν στον επιμερισμό κερδών και ζημιών στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, τη διαπάλη για το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» την «επόμενη μέρα».

Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι τίποτα θετικό δεν έχει να περιμένει ο λαός όσο στοιχίζεται πίσω από τέτοιους «φίλους», όσο εγκλωβίζεται πίσω από τέτοιες κάλπικες διαχωριστικές γραμμές. Οι «φίλοι» και οι «εχθροί» της ελληνικής αστικής τάξης και οι εναλλαγές τους σε κάθε φάση, δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Αντιθέτως, η πραγματική διέξοδος για το λαό περνά μόνο μέσα από τη συνειδητοποίηση του πραγματικού αντιπάλου και την πάλη εναντίον του σε όλες τις εκδοχές του, την πάλη δηλαδή ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο και την εξουσία του μέσα στην ίδια μας τη χώρα και την πάλη ενάντια σε όλες τις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου που αυτό συμμετέχει.

Γ.